Δεν ξέρω αν έχει ανοιχτεί παρόμοιο θέμα.
Πρόθεσή μου είναι να συγκεντρώσω απόψεις σας και να μοιραστώ προβληματισμό πάνω στο θέμα.
Θεωρώ ότι στην πλειοψηφία μας, ερμηνεύουμε πολλές σκυλίσιες συμπεριφορές με τον δικό μας τρόπο σκέψης που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις "προθέσεις" ή τα ένστικτα των σκυλων.
Θα παραθέσω 1-2 παραδείγματα είτε από πράγματα που ακούω να λέγονται είτε από προσωπικές εμπειρίες:
1) "Ο σκύλος μου καταλαβαίνει αν κάποιος άνθρωπος είναι κακός ή φέρει αρνητικά χαρακτηριστικά και τον γαβγίζει ή έχει επιθετική στάση απέναντί του."
Πόσο αληθές μπορεί να είναι αυτό, όταν μάλιστα κάποιοι το χουν ως και κριτήριο αποδοχής ή επιφυλακτικότητας απέναντι σε ανθρώπους που γνωρίζουν πχ;
Πόσο μπορεί να είναι τελείως άσχετη αυτή η ερμηνεία και να έχει κάνει με κάτι τελείως διαφορετικό ή απλούστερο, πχ τον τρομάζει το ογκώδες μαύρο παλτό σου;
Η δε συγκεκριμένη "ερμηνεία" εφαρμόζεται και για αγέλες που σουλατσάρουν σε κεντρικά σημεία που μπορεί να μην αντιδρούν καθόλου σε περαστικούς αλλά για κάποιο λόγο να στοχοποιήσουν κάποιον που να μην έχει (φαινομενικά) προκαλέσει τίποτα περισσότερο από τους λοιπούς και να περνάει από δίπλα τους χωρίς καμία διάδραση μαζί τους.
2) "Ο σκύλος μου τα έκανε στο κρεβάτι (ψιλά-χοντρά) από εκδίκηση γιατί τον μάλωσα."
Πόσο η εκδίκηση υπάρχει ως συναίσθημα ή τρόπος σκέψης στους σκύλους; Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υφίσταται καν ως συμπεριφορική ανταπόδοση. Κι όμως είναι άκρως δημοφιλής αιτίαση τέτοιων συμπεριφορών.
3) "Ο σκύλος μου λατρεύει τα παιδάκια και τα προσέχει" (αφορμή η περιγραφή του canis όπου η αμέριστη προσοχή μπορεί κάλλιστα να είναι "κοζάρω το θήραμα" παρά φροντίζω το ευάλωτο ανθρώπινο κουτάβι..)
Και πολλά άλλα που μπορείτε να παραθέσετε αν θεωρείτε ενδιαφέρον το θέμα προς συζήτηση αλλά και προς μια πιο πραγματιστική εξήγηση διαφορων καταστάσεων. Για μένα βασική αφορμή ήταν το πρώτο παράδειγμα όταν πριν λίγες μέρες σε παρέα άκουγα να περιγράφουν τη συμπεριφορά του γιόρκι τους και πως αντιδράει σε συγκεκριμένους ανθρώπους δίνοντάς του δίκιο ότι "καταλαβαίνει τι είδους άνθρωποι είναι" για κάποιους που αντιπαθούν και οι ίδιοι...Και είναι πολλοί οι μύθοι και πραγματικότητες που συνοδεύουν χρόνια το θέμα σκύλος.
Και υπάρχουν και τα επιμέρους βέβαια που ακροβατούν σε πιο λεπτές ισορροπίες.
Παράδειγμα, "πάω το σκύλο μου να παίξει με τα άλλα σκυλάκια" κι αν τα άλλα σκυλάκια ή η εκάστοτε τυχαία σκυλο-ομάδα, ακριβώς γιατί δεν έχει συγκεκριμένες/ορισμένες ιεραρχήσεις του προκαλεί περισσότερο στρες παρά χαρά;
Χαρά μου θα είναι αν το θέμα που άνοιξα προκύψει όντως ενδιαφέρον και πιο συγκεντρωτικό ως προς όλα αυτά. Αν είναι άστοχο γιατί τα πιο πολλά έχουν ήδη εξηγηθεί/κουβεντιαστεί επαρκώς σε άλλες αναρτήσεις, τότε ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Πρόθεσή μου είναι να συγκεντρώσω απόψεις σας και να μοιραστώ προβληματισμό πάνω στο θέμα.
Θεωρώ ότι στην πλειοψηφία μας, ερμηνεύουμε πολλές σκυλίσιες συμπεριφορές με τον δικό μας τρόπο σκέψης που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις "προθέσεις" ή τα ένστικτα των σκυλων.
Θα παραθέσω 1-2 παραδείγματα είτε από πράγματα που ακούω να λέγονται είτε από προσωπικές εμπειρίες:
1) "Ο σκύλος μου καταλαβαίνει αν κάποιος άνθρωπος είναι κακός ή φέρει αρνητικά χαρακτηριστικά και τον γαβγίζει ή έχει επιθετική στάση απέναντί του."
Πόσο αληθές μπορεί να είναι αυτό, όταν μάλιστα κάποιοι το χουν ως και κριτήριο αποδοχής ή επιφυλακτικότητας απέναντι σε ανθρώπους που γνωρίζουν πχ;
Πόσο μπορεί να είναι τελείως άσχετη αυτή η ερμηνεία και να έχει κάνει με κάτι τελείως διαφορετικό ή απλούστερο, πχ τον τρομάζει το ογκώδες μαύρο παλτό σου;
Η δε συγκεκριμένη "ερμηνεία" εφαρμόζεται και για αγέλες που σουλατσάρουν σε κεντρικά σημεία που μπορεί να μην αντιδρούν καθόλου σε περαστικούς αλλά για κάποιο λόγο να στοχοποιήσουν κάποιον που να μην έχει (φαινομενικά) προκαλέσει τίποτα περισσότερο από τους λοιπούς και να περνάει από δίπλα τους χωρίς καμία διάδραση μαζί τους.
2) "Ο σκύλος μου τα έκανε στο κρεβάτι (ψιλά-χοντρά) από εκδίκηση γιατί τον μάλωσα."
Πόσο η εκδίκηση υπάρχει ως συναίσθημα ή τρόπος σκέψης στους σκύλους; Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υφίσταται καν ως συμπεριφορική ανταπόδοση. Κι όμως είναι άκρως δημοφιλής αιτίαση τέτοιων συμπεριφορών.
3) "Ο σκύλος μου λατρεύει τα παιδάκια και τα προσέχει" (αφορμή η περιγραφή του canis όπου η αμέριστη προσοχή μπορεί κάλλιστα να είναι "κοζάρω το θήραμα" παρά φροντίζω το ευάλωτο ανθρώπινο κουτάβι..)
Και πολλά άλλα που μπορείτε να παραθέσετε αν θεωρείτε ενδιαφέρον το θέμα προς συζήτηση αλλά και προς μια πιο πραγματιστική εξήγηση διαφορων καταστάσεων. Για μένα βασική αφορμή ήταν το πρώτο παράδειγμα όταν πριν λίγες μέρες σε παρέα άκουγα να περιγράφουν τη συμπεριφορά του γιόρκι τους και πως αντιδράει σε συγκεκριμένους ανθρώπους δίνοντάς του δίκιο ότι "καταλαβαίνει τι είδους άνθρωποι είναι" για κάποιους που αντιπαθούν και οι ίδιοι...Και είναι πολλοί οι μύθοι και πραγματικότητες που συνοδεύουν χρόνια το θέμα σκύλος.
Και υπάρχουν και τα επιμέρους βέβαια που ακροβατούν σε πιο λεπτές ισορροπίες.
Παράδειγμα, "πάω το σκύλο μου να παίξει με τα άλλα σκυλάκια" κι αν τα άλλα σκυλάκια ή η εκάστοτε τυχαία σκυλο-ομάδα, ακριβώς γιατί δεν έχει συγκεκριμένες/ορισμένες ιεραρχήσεις του προκαλεί περισσότερο στρες παρά χαρά;
Χαρά μου θα είναι αν το θέμα που άνοιξα προκύψει όντως ενδιαφέρον και πιο συγκεντρωτικό ως προς όλα αυτά. Αν είναι άστοχο γιατί τα πιο πολλά έχουν ήδη εξηγηθεί/κουβεντιαστεί επαρκώς σε άλλες αναρτήσεις, τότε ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
