Αν υποθέσουμε ότι θα είχαμε στη διάθεση μας ένα τεράστιο χώρο και αρκετό χρόνο ο καθένας μας, βάζοντας οι μεν εκτροφείς την εμπειρία τους, οι δε εκπαιδευτές τη γνώση τους και οι υπόλοιποι την αγάπη μας για τα σκυλιά και τον καλοπροαίρετο εθελοντισμό μας, αν μαζεύαμε από όλες τις φιλοζωικές οργανώσεις και τα κυνοκομεία σε όλη την Ελλάδα τα υγιή σκυλιά που υπάρχουν και μαζί είχαμε μια δύναμη που θα μάζευε όλα τα αδέσποτα που κυκλοφορούν, τους παρείχαμε στέγαση, σωστή διατροφή, φυσιολογική ζωή και μετά αποφασίζαμε να τα χωρίσουμε σε ομάδες που να ταιριάζουν σε χαρακτηριστικά.
Και εξηγώ ομάδες που να ταιριάζουν είτε:
α)μυοσκελετικά, μορφολογικά, βάσει ύψους, τριχώματος και λοιπών χαρακτηριστικών και αποφασίζαμε να τα ζευγαρώσουμε αναλόγως με την ομάδα στην οποία ανήκουν κρατώντας σαφές γενεαλογικό δέντρο και φροντίζοντας οι δεύτερες γενεές να μην προκύψουν ύστερα από αιμομιξίες και μελετάγαμε όλα τα ζωάκια ανεξαιρέτως όλες τις χαρακτηροδομές που θα προέκυπταν θα μπορούσαμε μελλοντικά να καταφέρουμε κάτι;
β)Κι αν όχι κατ' αυτό τον τρόπο, αν ζευγαρώναμε τα πρώτα ζώα ύστερα από μελέτη αυστηρά βάσει ομοιότητας χαρακτήρων.
Αν όχι τη δημιουργία κάποιων φυλών, τουλάχιστον την έξοδο απ' αυτό το χώρο νέων ζώων με σαφή και σταθερά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να πάνε σε καλά σπίτια;
Βάσει γενετικής βελτίωσης ξέρω πως είναι πάρα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο εκτός κι αν ανακατέψουμε την αιμομιξία στη μέση γιατί μόνο τότε θα έχουμε όμοια σκυλιά, αλλιώς κάθε αρσενικό απ' την πρώτη γενιά μπορεί να προέκυψε από συζεύξεις γενεών πολλών φυλών και ομοίως κάθε θηλυκό. Αλλά αν εξαιρέσουμε αυτό, θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι;
Κάτι υπεύθυνο και σωστό για το οποίο θα κοιτάγαμε πίσω και θα νιώθαμε ευχαρίστηση και περηφάνια γι' αυτό που πετύχαμε;
