Πως αντιδρά ο σκύλος σας όταν είστε λυπημένοι;;;

[Arrow]

Πως αντιδρά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου όταν το αφεντικό του είναι λυπημένο;

Σίγουρα όλοι μας καθημερινά αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μας καταβαρύνουν και μας καταθλίβουν.

Πως αντιδρούν λοιπόν τα δικά σας σκυλιά όταν είστε θλιμένοι;Σίγουρα όλοι σας ως κάτοχοι σκύλων θα έχετε πολλά να πείτε!

Είμαι όλος αυτιά!!!!

 

[johnk]

Καλησπέρα,

1. ...Σίγουρα όλοι μας καθημερινά αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μας καταβαρύνουν και μας καταθλίβουν.

2. ...Πως αντιδρούν λοιπόν τα δικά σας σκυλιά όταν είστε θλιμένοι;Σίγουρα όλοι σας ως κάτοχοι σκύλων θα έχετε πολλά να πείτε! ...

1. Είναι σίγουρο αυτό... όμως, τα καλά νέα είναι ότι (παρότι μας επιβαρύνουν οι διάφορες καταστάσεις) πρέπει να "εκπαιδεύουμε" τον εαυτό μας, ώστε να μη μας καταθλίβουν, τουλάχιστον συχνά...
Ενας ακόμα λόγος για να το προσπαθούμε αυτό, είναι ότι ο σκύλος μας δεν ξέρει τι μπορεί να μας συνέβη και ανησυχεί...
Ενας δε τρόπος που βοηθάει, είναι το "if anything else has failed, hud the dog"... ακριβώς το γεγονός ότι σπίτι περιμένει ο σκύλος μας!

Παρόλα αυτά, ομολογώ πως, όταν είμαστε θλιμένοι, όσο καλά και να το κρύβουμε, ο δικός μας σκύλος το καταλαβαίνει... και τότε:

2α) "Σκέτη θλίψη"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι σταναχωρημένος... με κομμένα τα φτερά, ρε παιδί μου:
Ο σκύλος θα έρθει κοντά στην πολυθρόνα μου, θα μου γυρίσει την πλάτη, θα καθίσει και θα μείνει ακίνητος, κοιτάζοντας μακριά... Και τα δύο...
2β) "Στεναχώρια με λίγο θυμό"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι αναστατωμένος και τσαντισμένος από κάτι:
Ο σκύλος θα έρθει, κάποια στιγμή, κοντά (όχι πολύ κοντά, όμως)... θα ξαπλώσει με πρόσωπο προς το μέρος μου και με το κεφάλι στο πάτωμα... και (που-και-που) θα μου ρίχνει κλεφτές ματιές... Και τα δύο...
2γ) "Αδιάθετος - πονεμένος"... δηλαδή, αν γυρίσω σπίτι και πονάνε (π.χ.) τα χέρια μου... το πάνω μέρος από τις παλάμες (λόγω του χρόνου στο πληκτρολόγιο, ας πούμε):
Ο σκύλος μου, θα έλθει, μετά από λίγο και (95%) θα αρχίσει να γλύφει με μανία το πάνω μέρος από τις παλάμες μου... Η Μόκα...
ή, θα έλθει και θα αρχίσει να μου δίνει φιλάκια στο μάγουλο... Ο Casper...

 

[Orilis]

Ο δικός μου είναι ψιλογαϊδούρι. Αγνοεί παντελώς την εκάστοτε ψυχική μου κατάσταση και κάνει τα δικά του. Εκτός κι αν καταλάβει ότι έχω νεύρα, οπότε κάνει ότι θα έκανε κάθε λογικό ον στη θέση του. Περιμένει κάπου ήσυχα να καλμάρω.. Σε στεναχώριες πραγματικά δε δείχνει κάποια διαφορά στη συμπεριφορά. Αν είμαι γριπωμένη ή με πονοκέφαλο, μπορεί να έρθει να μου χαϊδευτεί λίγο παραπάνω.

 

[Arrow]

Καλησπέρα,



1. Είναι σίγουρο αυτό... όμως, τα καλά νέα είναι ότι (παρότι μας επιβαρύνουν οι διάφορες καταστάσεις) πρέπει να "εκπαιδεύουμε" τον εαυτό μας, ώστε να μη μας καταθλίβουν, τουλάχιστον συχνά...
Ενας ακόμα λόγος για να το προσπαθούμε αυτό, είναι ότι ο σκύλος μας δεν ξέρει τι μπορεί να μας συνέβη και ανησυχεί...
Ενας δε τρόπος που βοηθάει, είναι το "if anything else has failed, hud the dog"... ακριβώς το γεγονός ότι σπίτι περιμένει ο σκύλος μας!

Παρόλα αυτά, ομολογώ πως, όταν είμαστε θλιμένοι, όσο καλά και να το κρύβουμε, ο δικός μας σκύλος το καταλαβαίνει... και τότε:

2α) "Σκέτη θλίψη"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι σταναχωρημένος... με κομμένα τα φτερά, ρε παιδί μου:
Ο σκύλος θα έρθει κοντά στην πολυθρόνα μου, θα μου γυρίσει την πλάτη, θα καθίσει και θα μείνει ακίνητος, κοιτάζοντας μακριά... Και τα δύο...
2β) "Στεναχώρια με λίγο θυμό"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι αναστατωμένος και τσαντισμένος από κάτι:
Ο σκύλος θα έρθει, κάποια στιγμή, κοντά (όχι πολύ κοντά, όμως)... θα ξαπλώσει με πρόσωπο προς το μέρος μου και με το κεφάλι στο πάτωμα... και (που-και-που) θα μου ρίχνει κλεφτές ματιές... Και τα δύο...
2γ) "Αδιάθετος - πονεμένος"... δηλαδή, αν γυρίσω σπίτι και πονάνε (π.χ.) τα χέρια μου... το πάνω μέρος από τις παλάμες (λόγω του χρόνου στο πληκτρολόγιο, ας πούμε):
Ο σκύλος μου, θα έλθει, μετά από λίγο και (95%) θα αρχίσει να γλύφει με μανία το πάνω μέρος από τις παλάμες μου... Η Μόκα...
ή, θα έλθει και θα αρχίσει να μου δίνει φιλάκια στο μάγουλο... Ο Casper...

Δίκιο έχεις,πρέπει πάντα να προσπαθούμε να μην καταθλιβόμαστε,αλλά σε τέτοια κοινωνία που ζούμε...

Πάντως είσαι τυχερός που έχεις τους σκύλους σου να σε παρηγορούν!Και σίγουρα αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα!

 

[mariakala]

το έχω ξαναγράψει κάπου...
μου έχει μείνει αξέχαστο ένα γεγονός σε μάη βραδύνη βόλτα
που είχα μια κλασσική ημικρανία και με τύφλωναν τα φώτα ενός αυτοκινητου
που ερχόταν προς το μέρος μας...
ο μπόμπιρας άρχισε να γαβγίζει στο αυτοκίνητο!!!
άλλο σκηνικό σε σχέση με φυσικό πόνο - ο πατέρας μου έχει θέμα στα γόνατα... οποτε λοιπόν πονάει πάει ο έκτορας και του τα γλύφει!!!
και θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον bobby
που αν με έβλεπε να κλαίω ερχόταν και με πέθαινε στα φιλια...
με αποτέλεσμα να με πιάνουν τα γέλια...


και αλλα πολλά παρόμοια

 

[συλβοσκυλο]

Εγω θα σου απαντησω οταν ειμαι-ειμαστε λυπημενοι μετα απο καυγα με τον "μπαμπα" της Συλβιας. Κοινως, οταν εχουμε πλακωθει ασχημα και δεν θελει ο ενας να βλεπει τον αλλο
Η μικρη και παμπόνηρη Συλβια, φαινεται οτι επεξεργάζεται την κατάσταση και παει μια στον εναν που ειναι στο ενα δωματιο, και μετα στον αλλον που ειναι στο αλλο δωματιο...Χωνεται νευρικά ανάμεσα στα πόδια μας και τρίβεται με ένταση πάνω μας σαν να θέλει να μας παρηγορήσει.Η να μας κάνει να γελάσουμε ,μηπως και ξεχαστουμε απο τα νεύρα μας.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω,είναι τοσο αλλοκοτο αυτο που κάνει, αλλο να το γράφω και αλλο να το δει κάποιος...
Αφου πλεον κουραστει να τρεχει απο δωματιο σε δωματιο ,καταληγει ΠΑΝΤΑ διπλα στον μπαμπα της (τον εχει επιλεξει ξεκαθαρα σαν αφεντικο της...) και κοιτάει μια εμένα, μια αυτον εστιαζοντας πανω μου σαν να με κατηγορει και απο πανω!
Γενικα, αντιλαμβάνεται την ένταση, και γινεται αμηχανη και νευρικη!

 

[Arrow]

Πολύ όμορφες οι εμπειρίες όλων σας!!!!

 

[l.Kyveli]

Είμαι πολύ στεναχωρημένη για κάτι που συνέβη..Έχω ξαπλώσει στο κρεββάτι προσπαθώντας να μου φύγει ο πονοκέφαλος και να ηρεμήσω και ξαφνικά κοιτάω αριστερά μου και βλέπω δύο καραγγιοζάκια, Έλβις και Λούση, να με κοιτάζουν ακίνητα καλυμένα και τα δύο εντελώς από την κουρτίνα που κρέμεται στην μπαλκονόπορτα δίπλα στο κρεββάτι μου..Άντε να σου μείνει στεναχώρια μετά...Αφού δεν κουνιόμουν για να μην αλλάξουν στάση και γελούσα κανένα πεντάλεπτο, δυστυχώς δεν είχα κινητό εκεί κοντά να τα φωτογραφίσω!!!

Γενικά όμως καταλαβαίνουν την ψυχολογική μας διάθεση και αν δεν είναι καλή και ο Έλβις και η Λούση ξαπλώνουν ρίχνωντας κλεφτές ματιές και αναστενάζοντας! Ο Τζιμάκος πηγαίνει στο κρέιτ του.

 

[ΈλεναΚικ]

Η δικιά μου είναι μουλάρα!!! Σκασίλα της!!! Πρίν ένα μήνα έκανα χειρουργείο κ τέτοια χαρά που είχε που δεν μπορούσα, δεν περιγράφεται!!! Σίγουρα έλεγε "καλά να πάθεις ρουφιάνα που με μαλώνεις κ δεν μ'αφήνεις να κάνω ότι θέλω!!!"

 

[Arrow]

Η δικιά μου είναι μουλάρα!!! Σκασίλα της!!! Πρίν ένα μήνα έκανα χειρουργείο κ τέτοια χαρά που είχε που δεν μπορούσα, δεν περιγράφεται!!! Σίγουρα έλεγε "καλά να πάθεις ρουφιάνα που με μαλώνεις κ δεν μ'αφήνεις να κάνω ότι θέλω!!!"

 

[Arrow]

Γενικά όμως καταλαβαίνουν την ψυχολογική μας διάθεση και αν δεν είναι καλή και ο Έλβις και η Λούση ξαπλώνουν ρίχνωντας κλεφτές ματιές και αναστενάζοντας! Ο Τζιμάκος πηγαίνει στο κρέιτ του.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!Καταλαβαίνουν την ψυχολογική μας διάθεση!Απλά ο κάθε σκύλος αντιδρά διαφορετικά.

 

[Serge]

2α) "Σκέτη θλίψη"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι σταναχωρημένος... με κομμένα τα φτερά, ρε παιδί μου:
Ο σκύλος θα έρθει κοντά στην πολυθρόνα μου, θα μου γυρίσει την πλάτη, θα καθίσει και θα μείνει ακίνητος, κοιτάζοντας μακριά... Και τα δύο...
2β) "Στεναχώρια με λίγο θυμό"... δηλαδή, γυρνάω σπίτι αναστατωμένος και τσαντισμένος από κάτι:
Ο σκύλος θα έρθει, κάποια στιγμή, κοντά (όχι πολύ κοντά, όμως)... θα ξαπλώσει με πρόσωπο προς το μέρος μου και με το κεφάλι στο πάτωμα... και (που-και-που) θα μου ρίχνει κλεφτές ματιές... Και τα δύο...
2γ) "Αδιάθετος - πονεμένος"... δηλαδή, αν γυρίσω σπίτι και πονάνε (π.χ.) τα χέρια μου... το πάνω μέρος από τις παλάμες (λόγω του χρόνου στο πληκτρολόγιο, ας πούμε):
Ο σκύλος μου, θα έλθει, μετά από λίγο και (95%) θα αρχίσει να γλύφει με μανία το πάνω μέρος από τις παλάμες μου... Η Μόκα...
ή, θα έλθει και θα αρχίσει να μου δίνει φιλάκια στο μάγουλο... Ο Casper...

Συγκλονιστικό, ακριβώς το ίδιο, συν άπειρα φιλιά μέχρι να με πιάσουν τα γέλια και να σταματήσω να κλαίω (δηλαδή σε 4 δευτερόλεπτα)

Αν τυχόν μιλάμε έντονα και υπάρχει εκνευρισμός με τον "μπαμπάκα", όχι ότι τσακωνόμαστε αλλά κάτι συζητήμε έντονα, μπαίνει ανάμεσα μας, αν δεν σταματήσουμε αρχίζει τις γλυψιές και στο τέλος μας γαβγίζει!!

 

[Estranged]

Αν τυχόν μιλάμε έντονα και υπάρχει εκνευρισμός με τον "μπαμπάκα", όχι ότι τσακωνόμαστε αλλά κάτι συζητήμε έντονα, μπαίνει ανάμεσα μας, αν δεν σταματήσουμε αρχίζει τις γλυψιές και στο τέλος μας γαβγίζει!!

Αααχ.. αυτό το κανε ο πρώτος μας σκύλος... Ο Άρης τίποτα. Μα τίποτα. Και αν γυρίσω να τον κοιτάξω θα κάνει το σύνηθες που ισχύει βρέξει-χιονίσει: θα φέρει κανά παιχνίδι.

 

[Hlianna]

Συγκλονιστικό, ακριβώς το ίδιο, συν άπειρα φιλιά μέχρι να με πιάσουν τα γέλια και να σταματήσω να κλαίω (δηλαδή σε 4 δευτερόλεπτα)

Αν τυχόν μιλάμε έντονα και υπάρχει εκνευρισμός με τον "μπαμπάκα", όχι ότι τσακωνόμαστε αλλά κάτι συζητήμε έντονα, μπαίνει ανάμεσα μας, αν δεν σταματήσουμε αρχίζει τις γλυψιές και στο τέλος μας γαβγίζει!!

το ιδιο κανει και η Μοκα χωρις τις γλυψιες! Μπαινει αναμεσα μας και γαυγιζει!

Κατα τα αλλα...περα βρεχει

 

[Orilis]

Α, καλά, ο δικός μου, ειδικά οταν τσακονωμαστε με τον "μπαμπάκα" φεύγει απ'το οπτικο πεδίο, με κατεβασμενα αυτιά, αργά κι αθόρυβα. Μας αφήνει να τα λύσουμε μόνοι μας.

 

[silver]

Α, καλά, ο δικός μου, ειδικά οταν τσακονωμαστε με τον "μπαμπάκα" φεύγει απ'το οπτικο πεδίο, με κατεβασμενα αυτιά, αργά κι αθόρυβα. Μας αφήνει να τα λύσουμε μόνοι μας.

Είναι διακριτικός

 

[johnk]

Α, καλά, ο δικός μου, ειδικά οταν τσακονωμαστε με τον "μπαμπάκα" φεύγει απ'το οπτικο πεδίο, με κατεβασμενα αυτιά, αργά κι αθόρυβα. Μας αφήνει να τα λύσουμε μόνοι μας.

Τσακωνόσαστε με το "μπαμπάκα"????
Τι είν' αυτά τα πράγματα, έ???

Υ.Γ. Εμείς δεν το τολμάμε αυτό... μετά από τις ενδείξεις που έδειξαν οι αρχικές αντιδράσεις (και από τα 2!)... τσακωνόμαστε ψιθυριστά και ...χαμογελαστά!!!

 

[silver]

Υ.Γ. Εμείς δεν το τολμάμε αυτό... μετά από τις ενδείξεις που έδειξαν οι αρχικές αντιδράσεις (και από τα 2!)... τσακωνόμαστε ψιθυριστά και ...χαμογελαστά!!!

Γιατί? Μέχρι πόσο θα μπορούσε να επέμβει, "αρχηγού παρόντος" ?

 

[johnk]

Γιατί? Μέχρι πόσο θα μπορούσε να επέμβει, "αρχηγού παρόντος" ?

Να σοβαρευτώ?
Ο ένας (μάλλον, η μία) θα προσπαθήσει... και ο άλλος θα το κάνει: Θα υπερασπιστεί τον πιο αδύνατο...
εμένα, δηλαδή...

 

[Estranged]

Γιατί? Μέχρι πόσο θα μπορούσε να επέμβει, "αρχηγού παρόντος" ?

Θα σου πω μια ιστορία, για τον πρώτο μου σκύλο, τον οποίο με ένα στόμα μια φωνή οι γονείς μου τις προάλλες που είχαμε μια συζήτηση αποκάλεσαν "άγιο". Ο πατέρας μου ήταν αδιαμφισβήτητα ο αρχηγός, ήτανε σούζα μπροστά του, κιχ δεν έβγαζε. Μας λάτρευε βέβαια κι εμένα και τη μάνα μου. Μια φορά λοιπόν ήμασταν στο αυτοκίνητο έτοιμοι να ξεκινήσουμε για κάπου και εγώ (μικρή, σκατό) μάλωνα με τον πατέρα μου, καθόμουν πίσω, ο πατέρας μου στην πόρτα, ο "άγιος" δίπλα μου από την άλλη μεριά. Και σε μία φάση πάνω στον καυγά, δεν ξέρω τι έγινε και πάει ο πατέρας μου να με πιάσει από την κοτσίδα. Σε κλάσμα δευτερολέπτου ο "άγιος" του αρπάζει το χέρι άγρια και το απομακρύνει. Δεν έκλεισε το στόμα βέβαια αλλά μια δυο γρατζουνιές του τις έκανε. Κόκκαλο εμείς όλοι. Ποτέ δεν είχε ξανανοίξει το στόμα του ούτε το κανε ποτέ ξανά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο πατέρας μου χέστηκε... από τη χαρά του. Επειδή είδε ότι με αυτόν δίπλα το παιδί του δεν θα το ακουμπούσε κανείς, ούτε ο Θεός ο ίδιος.

(13+ χρόνια μετά, πάντα θα μου λείπει).