Συγχαρητήρια για την υιοθεσία!
Θα ρωτήσω σε αυτό το θέμα καθώς έχει τίτλο "προσέγγιση αδέσποτων", ελπίζω να μη σας το χαλάω (θα ήταν ωραίο να μας συστήνατε το νέο μέλος, αλλά φαντάζομαι θα το κάνετε σε ξεχωριστό θρεντ).
Λοιπόν, έχω ξαναπεί ότι στη γειτονιά υπάρχει εδώ και πάνω από 10 χρόνια μια αδεσποτούλα που φροντίζουμε πολλοί άνθρωποι, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, άλλοι που τη φροντίζανε στα νιάτα της μετακομίσανε οπότε δεν ξέρω πώς την είχανε πιάσει μικρή, γιατί είμαι σίγουρη ότι είναι στειρωμένη.
Το θέμα μου είναι ότι θέλω να την πάω στον κτηνίατρο γιατί δε μου φαίνεται καλά. Είναι και γριά πλέον βέβαια, αλλά πολύ υποτονική τη βλέπω. Πρόλαβε και γέμισε και τσιμπούρια αυτές τις μέρες και φοβάμαι για ερλίχεια. Εντωμεταξύ μου χει κάνει πολύ εντύπωση γιατί τόσα χρόνια δεν έχω δει τσιμπούρια πάνω της (δηλαδή φαντάζομαι θα πιανε 1-2, αλλά τώρα ήταν τίγκα μιλάμε). Δεν ξέρω τι φταίει, τη βρίσκουν "σταθερή" τώρα πλέον που έχει σπιτάκι, της έβαζε κάποιος αμπούλα αλλά τώρα μετακόμισε, δεν έχω ιδέα.
Την προηγούμενη βδομάδα, έκαναν από το δήμο 2 μέρες αγώνα (μαζί με κάποιους από αυτούς που τη φροντίζουν) να την πιάσουν και να της κάνουν εμβόλιο για τη λύσσα (εκ των υστέρων το μαθα). Έγινε χαμός λέει, τελικά με τα πολλά τα καταφέρανε τη 2η μέρα, της βάλανε και κολάρο. Αλλά τώρα μετά από αυτό έχει χιλιοφοβηθεί κι αυτούς που εμπιστευότανε.
Χθες την κυνηγούσα 1 ώρα να της βάλω σκάλιμπορ, μετά την πρώτη κίνηση να την πιάσω χέστηκε και έγινε λούης. Κρυβότανε στους θάμνους, ένα βήμα έκανα εγώ πέντε αυτή να μην τη φτάσω (αν και δεν έτρεχε γιατί εντάξει, με εμπιστεύεται κάπως το κορίτσι μου). Εντάξει, στην αρχή φοβόμουνα λίγο μη γυρίσει να με δαγκώσει για να ξεφύγει σε κάποιες κινήσεις και την έπιανα σα μπιμπελό, στο τέλος είδα κι απόειδα και τη βούτηξα από το κολάρο και της το έβαλα το σκάλιμπορ τελικά. Αλλά όταν την έπιασα έτσι άρχισε να κλαίει γοερά και να τρέμει και να με κοιτάει με έναν τρόμο και ένα παράπονο του στυλ "όχι κι εσύ που σε εμπιστευόμουν". Εντάξει, μου σκίστηκε η ψυχή περιττό να πω.
Το θέμα είναι πως από τότε που απέκτησε το σπιτάκι δεν φεύγει πάνω από ένα τετράγωνο μακριά του, ενώ μέχρι πέρσι ερχόταν βόλτες με τους φίλους της (ώστε να μπορέσω ας πούμε να την παρασύρω μέχρι το κτηνιατρείο και μετά βλέπουμε πώς θα την έβαζα μέσα). Σε αυτούς που δεν εμπιστεύεται (να φέρω δηλαδή γιατρό στο μέρος της, αν δεχόταν κι ο γιατρός) είναι απλησίαστη. Είναι και πανέξυπνη, ξεφεύγει σαν αίλουρος. Εγώ για να βγει χθες από το θάμνο, τι φαγητό, τίποτα, στο τέλος στο φιλότιμο την έριξα, έκατσα σε ένα παγκάκι και της μιλούσα (σαν την τρελή, με κοιτούσαν κι οι περαστικοί του στυλ "μόνη της μιλάει"?) Στις βόλτες έτσι κι αλλιώς που ερχόταν παλιά, αν μπαίναμε κάπου αυτή απλά περίμενε απ'έξω, σε κλειστό χώρο δε μπαίνει (υπάρχει άνθρωπος που θελήσε να την πάρει αλλά αρνιόταν πεισματικά να μπει έστω στην πολυκατοικία).
Δεν πιστεύω ότι θα κουνήσει ρούπι αν φέρω λουρί και το βάλω στο κολάρο, είναι και καινούριο πράγμα το κολάρο, είναι ήδη too much για αυτήν και είναι too much γενικά όσα της κάναμε αυτή τη βδομάδα. Δεν θέλω να την παρατρομάξω, χθες φοβήθηκα που την είδα να κάνει έτσι.
Πώς να την πάω στον κτηνίατρο λοιπόν?