Περί κυνηγιού, αειφορίας και άλλων συμβιβαστικών λύσεων...
Επικρατεί μια πλήρης σύγχυση γύρω μας: κυνηγοί διεκδικούν «νόμιμα» τον τίτλο των οικολόγων, παραπέμποντάς μας στο ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο αλλά και στα θαυμαστά περιβαλλοντικά τους επιτεύγματα...Οικολόγοι-πράσινοι προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα επικαλούμενοι ανώτερα μαθηματικά που «εξισώνουν» το κυνήγι με τον εαυτό του...Και οι δυο ομάδες μιλάνε για μια «σωστή διαχείριση της φύσης», τελικά που είναι η διαφορά; Αφήνεται στην ορθή μας κρίση. Είναι λογικό. Όσο παράλογη είναι μια ιδέα, τόσο περισσότερη επιστημολογία χρειάζεται για να δικαιολογηθεί και να εκλογικευθεί, προκειμένου να επικρατήσει. Όσο όμως κάποιοι προσπαθούν μάταια να εξάρουν την οικολογική, νομική και μαθηματική υπόσταση του κυνηγιού, εμείς διερωτόμαστε που χωράνε σ’όλη αυτή τη φλυαρία έννοιες όπως η συνείδηση, η ενσυναίσθηση, η ηθική και οι αξίες. Ας πάρουμε πάλι τα πράγματα από την αρχή.
1) Το κυνήγι είναι περιττό στη σημερινή σύγχρονη εποχή. Αν και ήταν ένα κρίσιμο μέρος της επιβίωσης των ανθρώπων πριν από 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι τώρα τίποτα περισσότερο από μια βίαια μορφή αναψυχής που η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κυνηγών δεν χρειάζεται ούτε για την κάλυψη των ζωτικών της αναγκών, ούτε για τη διαβίωσή της.
2) Αναφορικά με την «αειφόρο» ανάπτυξη, το κυνήγι έχει συμβάλει στην εξάλειψη πολλών ζωικών ειδών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της τασμανικής τίγρης και της μεγάλης άλκης. Aπό το 1600 μέχρι το 1965 εξαφανίστηκαν από τη γη 202 είδη και υπο-είδη θηλαστικών και πουλιών, εκ των οποίων τα 56 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού και τα υπόλοιπα σε συνδυασμό με αυτό. Την ίδια εποχή, απειλήθηκαν με εξαφάνιση άλλα 371 είδη, εκ των οποίων τα 108 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ανθρώπινο πληθυσμό, ο χαρακτηρισμός του φαινομένου θα ήταν «γενοκτονία».
3) Υπάρχει όμως πολύ περισσότερη καταστροφή στο κυνήγι απ’ότι μπορούν να αντιληφθούν οι οφθαλμοί μας και «να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας». Υπάρχει πολύς πόνος και μαρτύριο μέχρι να έρθει η απελευθερωτική στιγμή του θανάτου, όπως μαρτυρά η μοίρα των ζώων που δεν περισυλλέγονται (retrieved), αλλά που μένουν σε ημιπληγική και ημιθανή κατάσταση. Πολλά ζώα υφίστανται παρατεταμένο και οδυνηρό θάνατο όταν τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται από τους κυνηγούς. Ένα μέλος της συμμαχίας του Maine Bowhunters υπολογίζει ότι 50% των ζώων που πυροβολούνται με τις βαλλίστρες πληγώνονται αλλά δε σκοτώνονται. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι από το 20% των αλεπούδων που πληγώθηκαν από τους κυνηγούς και πυροβολήθηκαν ξανά, το 10% κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ «ο λιμός είναι η πιθανή (τους) μοίρα», σύμφωνα με έναν κτηνίατρο.
Το κυνήγι παρεμβαίνει καταστροφικά στη μετανάστευση των πτηνών, στη χειμερία νάρκη των ζώων, ενώ καταστρέφει ολόκληρες οικογένειες. Πολλά ζωάκια ή πουλάκια ορφανεύουν επειδή η μητέρα τους πέφτει θύμα κυνηγιού και που, προφανώς, πεθάνουν από ασιτία. Και είναι αδύνατο ένας κυνηγός να μπορεί να ξεχωρίσει ένα πτηνό που κυοφορεί ή που είναι σε περίοδο μητρότητας, εκτός αν αυτό φέρει ειδική ταμπέλα που το διευκρινίζει.
Το στρες που υφίστανται τα κυνηγημένα ζώα από το φόβο που προκαλούν οι δυνατές εκπυρσοκροτήσεις και άλλες αναταραχές που προκαλούν οι κυνηγοί, διαταράσσουν επίσης τη διατροφή τους, κάνοντας δύσκολο για αυτά να αποθηκεύουν το απαραίτητο λίπος και την ενέργεια που χρειάζονται προκειμένου να επιζήσουν το χειμώνα.
Το κυνήγι κάνει πολλά πουλιά να ξοδεύουν την πολύτιμη ενέργειά τους με το συνεχές πέταγμα, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο ζωτικός χρόνος και χώρος που χρειάζεται για να τραφούν. Ιδιαίτερα, τα μεταναστευτικά πουλιά δεν καταφέρνουν να αποθηκεύσουν την αναγκαία ποσότητα λίπους που τους χρειάζεται για το ταξίδι τους και την αναπαραγωγή τους. Αυτό σημαίνει θάνατο από ασιτία και μείωση της αναπαραγωγικής τους ικανότητας.
Πολλά υδρόβια πτηνά τρώνε τα σκάγια από μόλυβδο που βρίσκονται στο βυθό των λιμνών, μαζί με σπόρους, έντομα, ασπόνδυλα και πετρούλες. Αυτά, ως γνωστόν, μόλις απορροφηθούν από το αίμα προκαλούν μια από τις πιο σοβαρές δηλητηριάσεις που είναι συνήθως και θανατηφόρα, αφού πρώτα προκληθεί παράλυση φτερών, λαιμού, εντέρου.
4) Ο χαρακτήρας του κυνηγιού είναι αιμοδιψής και κερδοσκοπικός. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το κυνήγι (όπλα, εμπορικά καταστήματα, ρεζέρβες κλπ) ενώ εφαρμόζονται προγράμματα «διαχείρισης» της άγριας φύσης (καταφύγια θηραμάτων κλπ, που έχουν ως σκοπό να ενισχύσουν τον αριθμό των θηρεύσιμων ειδών. Αυτά τα προγράμματα βοηθούν να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει αφθονία ζώων και πτηνών για να σκοτώνουν οι κυνηγοί και, συνεπώς, αφθονία του εισοδήματος από την πώληση των αδειών κυνηγιού. Όμως, το να σκοτώνεις πουλιά ή ζώα που μεγαλώνουν σε αιχμαλωσία και δεν έχουν μπορέσει να αναπτύξουν τις ικανότητες επιβίωσής τους, είναι τουλάχιστον άνανδρο και ανέντιμο.
Επικρατεί μια πλήρης σύγχυση γύρω μας: κυνηγοί διεκδικούν «νόμιμα» τον τίτλο των οικολόγων, παραπέμποντάς μας στο ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο αλλά και στα θαυμαστά περιβαλλοντικά τους επιτεύγματα...Οικολόγοι-πράσινοι προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα επικαλούμενοι ανώτερα μαθηματικά που «εξισώνουν» το κυνήγι με τον εαυτό του...Και οι δυο ομάδες μιλάνε για μια «σωστή διαχείριση της φύσης», τελικά που είναι η διαφορά; Αφήνεται στην ορθή μας κρίση. Είναι λογικό. Όσο παράλογη είναι μια ιδέα, τόσο περισσότερη επιστημολογία χρειάζεται για να δικαιολογηθεί και να εκλογικευθεί, προκειμένου να επικρατήσει. Όσο όμως κάποιοι προσπαθούν μάταια να εξάρουν την οικολογική, νομική και μαθηματική υπόσταση του κυνηγιού, εμείς διερωτόμαστε που χωράνε σ’όλη αυτή τη φλυαρία έννοιες όπως η συνείδηση, η ενσυναίσθηση, η ηθική και οι αξίες. Ας πάρουμε πάλι τα πράγματα από την αρχή.
1) Το κυνήγι είναι περιττό στη σημερινή σύγχρονη εποχή. Αν και ήταν ένα κρίσιμο μέρος της επιβίωσης των ανθρώπων πριν από 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι τώρα τίποτα περισσότερο από μια βίαια μορφή αναψυχής που η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κυνηγών δεν χρειάζεται ούτε για την κάλυψη των ζωτικών της αναγκών, ούτε για τη διαβίωσή της.
2) Αναφορικά με την «αειφόρο» ανάπτυξη, το κυνήγι έχει συμβάλει στην εξάλειψη πολλών ζωικών ειδών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της τασμανικής τίγρης και της μεγάλης άλκης. Aπό το 1600 μέχρι το 1965 εξαφανίστηκαν από τη γη 202 είδη και υπο-είδη θηλαστικών και πουλιών, εκ των οποίων τα 56 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού και τα υπόλοιπα σε συνδυασμό με αυτό. Την ίδια εποχή, απειλήθηκαν με εξαφάνιση άλλα 371 είδη, εκ των οποίων τα 108 αποκλειστικά εξαιτίας του κυνηγιού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ανθρώπινο πληθυσμό, ο χαρακτηρισμός του φαινομένου θα ήταν «γενοκτονία».
3) Υπάρχει όμως πολύ περισσότερη καταστροφή στο κυνήγι απ’ότι μπορούν να αντιληφθούν οι οφθαλμοί μας και «να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας». Υπάρχει πολύς πόνος και μαρτύριο μέχρι να έρθει η απελευθερωτική στιγμή του θανάτου, όπως μαρτυρά η μοίρα των ζώων που δεν περισυλλέγονται (retrieved), αλλά που μένουν σε ημιπληγική και ημιθανή κατάσταση. Πολλά ζώα υφίστανται παρατεταμένο και οδυνηρό θάνατο όταν τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται από τους κυνηγούς. Ένα μέλος της συμμαχίας του Maine Bowhunters υπολογίζει ότι 50% των ζώων που πυροβολούνται με τις βαλλίστρες πληγώνονται αλλά δε σκοτώνονται. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι από το 20% των αλεπούδων που πληγώθηκαν από τους κυνηγούς και πυροβολήθηκαν ξανά, το 10% κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ «ο λιμός είναι η πιθανή (τους) μοίρα», σύμφωνα με έναν κτηνίατρο.
Το κυνήγι παρεμβαίνει καταστροφικά στη μετανάστευση των πτηνών, στη χειμερία νάρκη των ζώων, ενώ καταστρέφει ολόκληρες οικογένειες. Πολλά ζωάκια ή πουλάκια ορφανεύουν επειδή η μητέρα τους πέφτει θύμα κυνηγιού και που, προφανώς, πεθάνουν από ασιτία. Και είναι αδύνατο ένας κυνηγός να μπορεί να ξεχωρίσει ένα πτηνό που κυοφορεί ή που είναι σε περίοδο μητρότητας, εκτός αν αυτό φέρει ειδική ταμπέλα που το διευκρινίζει.
Το στρες που υφίστανται τα κυνηγημένα ζώα από το φόβο που προκαλούν οι δυνατές εκπυρσοκροτήσεις και άλλες αναταραχές που προκαλούν οι κυνηγοί, διαταράσσουν επίσης τη διατροφή τους, κάνοντας δύσκολο για αυτά να αποθηκεύουν το απαραίτητο λίπος και την ενέργεια που χρειάζονται προκειμένου να επιζήσουν το χειμώνα.
Το κυνήγι κάνει πολλά πουλιά να ξοδεύουν την πολύτιμη ενέργειά τους με το συνεχές πέταγμα, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο ζωτικός χρόνος και χώρος που χρειάζεται για να τραφούν. Ιδιαίτερα, τα μεταναστευτικά πουλιά δεν καταφέρνουν να αποθηκεύσουν την αναγκαία ποσότητα λίπους που τους χρειάζεται για το ταξίδι τους και την αναπαραγωγή τους. Αυτό σημαίνει θάνατο από ασιτία και μείωση της αναπαραγωγικής τους ικανότητας.
Πολλά υδρόβια πτηνά τρώνε τα σκάγια από μόλυβδο που βρίσκονται στο βυθό των λιμνών, μαζί με σπόρους, έντομα, ασπόνδυλα και πετρούλες. Αυτά, ως γνωστόν, μόλις απορροφηθούν από το αίμα προκαλούν μια από τις πιο σοβαρές δηλητηριάσεις που είναι συνήθως και θανατηφόρα, αφού πρώτα προκληθεί παράλυση φτερών, λαιμού, εντέρου.
4) Ο χαρακτήρας του κυνηγιού είναι αιμοδιψής και κερδοσκοπικός. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το κυνήγι (όπλα, εμπορικά καταστήματα, ρεζέρβες κλπ) ενώ εφαρμόζονται προγράμματα «διαχείρισης» της άγριας φύσης (καταφύγια θηραμάτων κλπ, που έχουν ως σκοπό να ενισχύσουν τον αριθμό των θηρεύσιμων ειδών. Αυτά τα προγράμματα βοηθούν να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει αφθονία ζώων και πτηνών για να σκοτώνουν οι κυνηγοί και, συνεπώς, αφθονία του εισοδήματος από την πώληση των αδειών κυνηγιού. Όμως, το να σκοτώνεις πουλιά ή ζώα που μεγαλώνουν σε αιχμαλωσία και δεν έχουν μπορέσει να αναπτύξουν τις ικανότητες επιβίωσής τους, είναι τουλάχιστον άνανδρο και ανέντιμο.
