Έχω να μπω αρκετά χρονια στο forum, αλλά δεδομένου ότι κάποτε με είχατε βοηθήσει αρκετά, ειδικά εκεί στον 1ο χρόνο της ζωής του, ήθελα να μοιραστώ κι εδώ αυτό το δυσάρεστο γεγονός. Όσοι θυμούνται έστω και αμυδρά τον Πλούτο, ίσως θα ήθελαν το μάθουν.
Ο Πλούτο μας άφησε την περασμένη Πέμπτη στα 14 του χρόνια. Πάντα πίστευα πως επειδή είχε πάρει και είχε δώσει τόση πολλή αγάπη στη ζωή του, ότι θα φτάσει μέχρι τα 20. Ήμουν σίγουρος βασικά. Ίσως γιατί μέχρι και το τέλος είχε διατηρήσει πολλά από τα κουταβίσια χαρακτηριστικά του. Ή ίσως γιατί θα ήθελα απλά να τον έχω για πάντα.
Τον τελευταίο καιρό είδε πολλά αγαπημένα πρόσωπα, κάποια από τα οποία είχε να τα δει μήνες ή και χρόνια κι αυτό του έδωσε μεγάλη χαρά. Ενώ τις τελευταίες 2 μέρες τις πέρασε στο σπίτι με πολλά φιλιά και αγκαλιές, με τις αγαπημένες του λιχουδιές και άπειρη φροντίδα. Έφαγε πολύ κοτόπουλο, συνδέθηκε με βιντεοκλήση με τα ανίψια μου που τον λάτρευαν και τα λάτρευε, ενώ δεν φύγαμε στιγμή από δίπλα του. Το βράδυ κοιμηθηκαμε αγκαλιά, όπως κάναμε κάθε βράδυ εδώ και 14 χρόνια. Δυσκολεύτηκε μόνο για ένα 24ωρο, όταν πια είχε δύσπνοια και δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά.
Το να βάλουμε τέλος στην ταλαιπωρία του ήταν η πιο δύσκολη και επώδυνη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Όμως μέσα στα αμέτρητα μαθήματα ζωής που μου έδωσε ο Πλούτο, μου άφησε το πιο σημαντικό για το τέλος:
Όταν αγαπάς κάποιον πολύ, τότε ξέρεις πότε πρέπει να πεις αντίο.
Έφυγε ανάμεσα σε πρόσωπα που τον αγαπούσαν, ενώ τον κοιτούσαμε στα μάτια, τον χαϊδεύαμε και του λέγαμε πόσο τον αγαπήσαμε και πόσο τον ευχαριστούμε. Κι αν αυτό που νιώθω τώρα μοιάζει αβάσταχτο, ταυτόχρονα αισθάνομαι πολύ τυχερός και πολύ ευγνώμων που πέρασε από τη ζωή μου.
Ο Πλούτο έφυγε, αλλά οι αναμνήσεις μας, η κοινή μας ζωή, τα αισθήματα, έχουν γραφτεί και δεν σβήνονται, δεν πεθαίνουν.
Η αγάπη δεν πεθαίνει.
Ήσουν το καλύτερο σκυλί του κόσμου. Σε ευχαριστώ για όλα.
Ο Πλούτο μας άφησε την περασμένη Πέμπτη στα 14 του χρόνια. Πάντα πίστευα πως επειδή είχε πάρει και είχε δώσει τόση πολλή αγάπη στη ζωή του, ότι θα φτάσει μέχρι τα 20. Ήμουν σίγουρος βασικά. Ίσως γιατί μέχρι και το τέλος είχε διατηρήσει πολλά από τα κουταβίσια χαρακτηριστικά του. Ή ίσως γιατί θα ήθελα απλά να τον έχω για πάντα.
Τον τελευταίο καιρό είδε πολλά αγαπημένα πρόσωπα, κάποια από τα οποία είχε να τα δει μήνες ή και χρόνια κι αυτό του έδωσε μεγάλη χαρά. Ενώ τις τελευταίες 2 μέρες τις πέρασε στο σπίτι με πολλά φιλιά και αγκαλιές, με τις αγαπημένες του λιχουδιές και άπειρη φροντίδα. Έφαγε πολύ κοτόπουλο, συνδέθηκε με βιντεοκλήση με τα ανίψια μου που τον λάτρευαν και τα λάτρευε, ενώ δεν φύγαμε στιγμή από δίπλα του. Το βράδυ κοιμηθηκαμε αγκαλιά, όπως κάναμε κάθε βράδυ εδώ και 14 χρόνια. Δυσκολεύτηκε μόνο για ένα 24ωρο, όταν πια είχε δύσπνοια και δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά.
Το να βάλουμε τέλος στην ταλαιπωρία του ήταν η πιο δύσκολη και επώδυνη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Όμως μέσα στα αμέτρητα μαθήματα ζωής που μου έδωσε ο Πλούτο, μου άφησε το πιο σημαντικό για το τέλος:
Όταν αγαπάς κάποιον πολύ, τότε ξέρεις πότε πρέπει να πεις αντίο.
Έφυγε ανάμεσα σε πρόσωπα που τον αγαπούσαν, ενώ τον κοιτούσαμε στα μάτια, τον χαϊδεύαμε και του λέγαμε πόσο τον αγαπήσαμε και πόσο τον ευχαριστούμε. Κι αν αυτό που νιώθω τώρα μοιάζει αβάσταχτο, ταυτόχρονα αισθάνομαι πολύ τυχερός και πολύ ευγνώμων που πέρασε από τη ζωή μου.
Ο Πλούτο έφυγε, αλλά οι αναμνήσεις μας, η κοινή μας ζωή, τα αισθήματα, έχουν γραφτεί και δεν σβήνονται, δεν πεθαίνουν.
Η αγάπη δεν πεθαίνει.
Ήσουν το καλύτερο σκυλί του κόσμου. Σε ευχαριστώ για όλα.
