Ο ΠΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΚΑΙ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΤΗΚΕ ΚΑΙ
ΣΤΟ ΑΨΕ-ΣΒΗΣΕ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΕΜΙΓΚΡΕ
Ας μη μας φοβίζουν οι αναλογίες. Για σκύλο πρόκειται, ένα χαριτωμένο Μαλτεζάκι. Ήρθε στο σπίτι μας για να καλύψει το μεγάλο κενό από την απώλεια του Θαλή, ενός ημίαιμου που μας συντρόφευσε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Ο Πάρης γεννήθηκε στο Γουίνιπενγκ του Καναδά. Σ΄ ένα ελληνικό σπίτι ζεστό και φιλόξενο, το κουτάβι αρχικά έγινε ένα έξυπνο πάλλευκο, σαν το χιόνι που κυριαρχούσε έξω, σκανδαλιάρικο σκυλί. Καλομαθημένο, σύντροφος των μικρών παιδιών της ελληνικής οικογένειας, έλαβε καλή και πειθαρχημένη αγωγή.
Η κυρία του σπιτιού χρειάστηκε να ταξιδέψει στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους και επειδή ο σύζυγος εργαζόταν σε σκληρές συνθήκες στο βόρειο τοπίο και τα παιδιά λόγω διακοπών του θέρους έπρεπε να πάνε σε κατασκήνωση κατά το θερινό πρόγραμμα του σχολείου, ο Πάρης συνόδευσε την κυρία του στην Αθήνα. Μοιραίο ταξίδι. Διότι κάποιο δυστύχημα στο Γουίνιπενγκ έστειλε σε αμερικανική κλινική, στενό συγγενή της κυρίας και υποχρεώθηκε να ταξιδέψει πρώτα εκεί, πριν πάει στο σπίτι της. Έτσι άφησε σε φιλικά χέρια τον Πάρη, με την ευχή να ανταμώσουν σύντομα με το πρώτο ταξίδι φίλου ή συγγενούς στον Καναδά. Ανάποδη τύχη, δυστυχίες οικογενειακές, δυσχέρειες στη μετακίνηση του ζωντανού; Ο Πάρης ξέμεινε στο φιλικό σπίτι, που δεν είχε την ευχέρεια να τον κρατήσει. Τον χάρισε σε σπίτι με κήπο και με παιδιά. Μα τον βαρέθηκαν γρήγορα και τον δώσανε σε μια συνταξιούχο δασκάλα που τον ήθελε για φύλακα κι όχι για συντροφιά. Τον χρειαζόταν να γαβγίζει στο μπαλκόνι αν έτυχε να πλησιάζουν διαρρήκτες, ληστές ή... βιαστές!
Η δασκάλα όμως λάτρευε τις ομαδικές εκδρομές και ξεπόρτιζε κάθε τόσο για δέκα, δεκαπέντε, συχνά είκοσι μέρες: Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κύπρο, Αίγυπτο, Πατριαρχεία. Το σκυλί, δεμένο στο μπαλκόνι με ένα μπολ νερό και σκυλίσιες τροφές, έμενε ακόμη και μια εβδομάδα νηστικό και διψασμένο. Τρομαγμένο χωρίς φιλική παρουσία, στριφογύριζε πέρα- δώθε πανικόβλητο. Όταν κάποιοι δικοί μας γνωστοί το ανακάλυψαν, είχε γίνει πετσί και κόκαλο, βρώμικο, με τα μακριά μαλλιά του κόμπους και το αυτί του σαπισμένο.
Μας ειδοποίησαν, γνωρίζοντας το κενό του Θαλή. Η παρηγοριά από την απώλεια ενός ζώου, μετριάζεται αν γρήγορα το αντικαταστήσεις με ένα άλλο, δίνοντάς του την ίδια αγάπη και την ίδια αφοσίωση. Υποδεχτήκαμε τον Πάρη με χαρά. Πήγε στον γιατρό, κουρεύτηκε και του αφαιρέθηκε ο σάπιος λοβός του αυτιού. Ευτυχώς το πυκνό μαλλί του κάλυπτε τη μικρή, έστω, ανατομική απώλεια. Το σκυλί, εγκαταλειμμένο, είχε αγριέψει, διεκδικούσε σαν αγρίμι την τροφή του, χτυπιόταν στις τζαμόπορτες να βγει στα μπαλκόνια κι ύστερα, αφού έβγαινε, με βία ξανάμπαινε μέσα τρομάζοντας μήπως εγκαταλειφθεί.
Στο σπίτι είμαστε όλοι εργαζόμενοι και απουσιάζαμε ώρες πολλές. Ευτυχώς η κυρία που βοηθούσε στο νοικοκυριό, Ελληνίδα από χωριό, αγαπούσε τα ζώα και όχι μόνο τον φρόντιζε, αλλά στην απουσία μας έκανε και το λουτρό του. Οι Μαλτέζοι έχουν ένα υπέροχο τρίχωμα που κατεβαίνει σαν μετάξι μέχρι τα νύχια των ποδιών. Μετά το λουτρό χρειάζεται μια ολόκληρη τελετουργία στεγνώματος και με ειδική βούρτσα χτενίσματος για να αποφευχθούν οι κόμποι και τα επώδυνα μπερδέματα. Το κακό ήταν πως όταν έβγαινε βόλτα το μαλλί του σερνόταν στο έδαφος και μάζευε ό,τι έβρισκε στα ασκούπιστα άλση της πρωτεύουσας. Αποφασίστηκε να κουρεύεται χωρίς να αλλοιωθεί η ιδιαιτερότητά του. Όταν γύρισε από το πρώτο κούρεμα, αλλά και κάθε φορά έκτοτε ένιωθε τόση ντροπή, ώστε για ώρες, κρυβόταν σε σκοτεινά μέρη του σπιτιού, δεν έτρωγε και δεν άκουγε στις παρακλήσεις μας.
Έτσι είχα νιώσει κι εγώ στην Α΄ Δημοτικού, στην Κατοχή, που μας κούρεψαν με την ψιλή και για λόγους... oμοιομορφίας και για τις ψείρες.
Το σπίτι έχει μεγάλη πείρα από εκπαίδευση και αγάπη για τα σκυλιά. Η γυναίκα μου, μεθοδική και αρκούντως αυστηρή δασκάλα, τον παρέλαβε και με επιμονή τον ντρεσάρισε. Έγινε ένα αξιολάτρευτο ζώο, χαριτωμένο, τρυφερό, αγαπησιάρικο. Βρήκε στο βάθος της μνήμης του τα μαθήματα αγωγής που είχε λάβει και εξελίχτηκε σ΄ έναν πρότυπο σκύλο συντροφιάς αλλά και αξιόλογου φύλακα. Είχε υιοθετήσει προσωπικά το χαλάκι της εισόδου, απέναντι από το ασανσέρ και αγρίευε, γάβγιζε και χτυπούσε από μέσα τη θύρα, αν κάποιος συγκάτοικος ή επισκέπτης τολμούσαν να το μετακινήσουν αναμένοντας το ασανσέρ ή βγαίνοντας από αυτό.
Ήταν έξοχος ταξιδιώτης. Αν δεν κοιμόταν στο πίσω κάθισμα κουρασμένος, σηκωνόταν στα πίσω πόδια, ακουμπούσε τα μπροστινά στα τζάμια και αγνάντευε τα πέριξ επισταμένως και σχολαστικά. Ταξίδευε κάθε καλοκαίρι στην Επίδαυρο και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας χωρίς να βγάζει τσιμουδιά. Στη διάρκεια των παραστάσεων με ένα μπολ νερό στο δάπεδο έμενε στο αυτοκίνητο και γάβγιζε μονάχα όταν μετά το τέλος της παράστασης μας αντιλαμβανόταν να πλησιάζουμε.
Το τελευταίο χάδι
Έτρεχε τον δέκατο χρόνο της ηλικίας του,όταν εμφάνισε τα πρώτα δείγματα των γηρατειών.Καρδιά,δύσκολη αναπνοή,κούραση.Μοιραζότανε μαζί μου τα διουρητικά και κάποια δυναμωτικά συρόπια.Ποτε όμως δεν αρνήθηκε ή δεν βαρέθηκε τον περίπατο.Συχνά έβγαινε τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο άλσος των Ιλισσίων.Ήταν μαγκάκι,τα έβαζε πάντα με τους μεγαλύτερους,έκανε τον νταή,γάβγιζε και νευρίαζε όταν εκείνοι τον περιφρονούσαν.Όταν χρειάστηκε η γυναίκα μου να νοσηλευθεί για πολλούς μήνες, ο Πάρης μελαγχόλησε,κοιμόταν κάτω από το κρεβάτι της.Όταν εκείνη είχε την ευχέρεια να βγει στο προαύλιο της κλινικής τον πήγα και η συνάντηση τους ήταν αποκαλυπτική.Πήδησε στην αγκαλιά της,δεν έφευγε με τίποτα.Με δύσκολία τον απεσπασα.
Η κατάσταση του χειροτέρευε,αργότερα χρειάστηκε να χειρουργηθώ και εγώ.Όταν γύρισα στο σπίτι και για μήνες είχα προβλήματα κίνησης,είχε εγκατασταθεί στο δωμάτιο απέναντι μου να έχει οπτική επαφή.Μολις γύριζα ή ανήσυχος άνοιγα το φως σηκωνόταν και πολύ συχνά πηδούσε στο κρεβάτι και κούρνιαζε δίπλα μου.Πριν από περίπου ένα χρόνο το μεσημέρι και ενώ ήμουν ακόμα με νάρθηκα στο κρεβάτι, τον είδα να έρχεται να με κοιτά έντονα από την πόρτα,ύστερα πλησίασε, τον χαίδεψα στο σβέρκο και αργά αργά πήγε στο στρωμένο παπλωματάκι του,κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε πια.'Εφυγε ο τρυφερός Πάρης,ήρεμος,ευγενικός,φιλικός,διακριτικός και τώρα αναπαύεται σε ένα ωραίο χωράφι στο Μαραθώνα.Ο μετανάστης από τη χώρα των πάγων που πήρε την Ελληνική Ιθαγένεια.
Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
πηγή τα νέα
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4547233&enthDate=21112009
υγ η τελευταία παράγραφος (το τελευταίο χάδι) δεν αναφέρεται στο link,την αντέγραψα ατόφια από την εφημερίδα
ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΚΑΙ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΤΗΚΕ ΚΑΙ
ΣΤΟ ΑΨΕ-ΣΒΗΣΕ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΕΜΙΓΚΡΕ
Ας μη μας φοβίζουν οι αναλογίες. Για σκύλο πρόκειται, ένα χαριτωμένο Μαλτεζάκι. Ήρθε στο σπίτι μας για να καλύψει το μεγάλο κενό από την απώλεια του Θαλή, ενός ημίαιμου που μας συντρόφευσε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Ο Πάρης γεννήθηκε στο Γουίνιπενγκ του Καναδά. Σ΄ ένα ελληνικό σπίτι ζεστό και φιλόξενο, το κουτάβι αρχικά έγινε ένα έξυπνο πάλλευκο, σαν το χιόνι που κυριαρχούσε έξω, σκανδαλιάρικο σκυλί. Καλομαθημένο, σύντροφος των μικρών παιδιών της ελληνικής οικογένειας, έλαβε καλή και πειθαρχημένη αγωγή.
Η κυρία του σπιτιού χρειάστηκε να ταξιδέψει στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους και επειδή ο σύζυγος εργαζόταν σε σκληρές συνθήκες στο βόρειο τοπίο και τα παιδιά λόγω διακοπών του θέρους έπρεπε να πάνε σε κατασκήνωση κατά το θερινό πρόγραμμα του σχολείου, ο Πάρης συνόδευσε την κυρία του στην Αθήνα. Μοιραίο ταξίδι. Διότι κάποιο δυστύχημα στο Γουίνιπενγκ έστειλε σε αμερικανική κλινική, στενό συγγενή της κυρίας και υποχρεώθηκε να ταξιδέψει πρώτα εκεί, πριν πάει στο σπίτι της. Έτσι άφησε σε φιλικά χέρια τον Πάρη, με την ευχή να ανταμώσουν σύντομα με το πρώτο ταξίδι φίλου ή συγγενούς στον Καναδά. Ανάποδη τύχη, δυστυχίες οικογενειακές, δυσχέρειες στη μετακίνηση του ζωντανού; Ο Πάρης ξέμεινε στο φιλικό σπίτι, που δεν είχε την ευχέρεια να τον κρατήσει. Τον χάρισε σε σπίτι με κήπο και με παιδιά. Μα τον βαρέθηκαν γρήγορα και τον δώσανε σε μια συνταξιούχο δασκάλα που τον ήθελε για φύλακα κι όχι για συντροφιά. Τον χρειαζόταν να γαβγίζει στο μπαλκόνι αν έτυχε να πλησιάζουν διαρρήκτες, ληστές ή... βιαστές!
Η δασκάλα όμως λάτρευε τις ομαδικές εκδρομές και ξεπόρτιζε κάθε τόσο για δέκα, δεκαπέντε, συχνά είκοσι μέρες: Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κύπρο, Αίγυπτο, Πατριαρχεία. Το σκυλί, δεμένο στο μπαλκόνι με ένα μπολ νερό και σκυλίσιες τροφές, έμενε ακόμη και μια εβδομάδα νηστικό και διψασμένο. Τρομαγμένο χωρίς φιλική παρουσία, στριφογύριζε πέρα- δώθε πανικόβλητο. Όταν κάποιοι δικοί μας γνωστοί το ανακάλυψαν, είχε γίνει πετσί και κόκαλο, βρώμικο, με τα μακριά μαλλιά του κόμπους και το αυτί του σαπισμένο.
Μας ειδοποίησαν, γνωρίζοντας το κενό του Θαλή. Η παρηγοριά από την απώλεια ενός ζώου, μετριάζεται αν γρήγορα το αντικαταστήσεις με ένα άλλο, δίνοντάς του την ίδια αγάπη και την ίδια αφοσίωση. Υποδεχτήκαμε τον Πάρη με χαρά. Πήγε στον γιατρό, κουρεύτηκε και του αφαιρέθηκε ο σάπιος λοβός του αυτιού. Ευτυχώς το πυκνό μαλλί του κάλυπτε τη μικρή, έστω, ανατομική απώλεια. Το σκυλί, εγκαταλειμμένο, είχε αγριέψει, διεκδικούσε σαν αγρίμι την τροφή του, χτυπιόταν στις τζαμόπορτες να βγει στα μπαλκόνια κι ύστερα, αφού έβγαινε, με βία ξανάμπαινε μέσα τρομάζοντας μήπως εγκαταλειφθεί.
Στο σπίτι είμαστε όλοι εργαζόμενοι και απουσιάζαμε ώρες πολλές. Ευτυχώς η κυρία που βοηθούσε στο νοικοκυριό, Ελληνίδα από χωριό, αγαπούσε τα ζώα και όχι μόνο τον φρόντιζε, αλλά στην απουσία μας έκανε και το λουτρό του. Οι Μαλτέζοι έχουν ένα υπέροχο τρίχωμα που κατεβαίνει σαν μετάξι μέχρι τα νύχια των ποδιών. Μετά το λουτρό χρειάζεται μια ολόκληρη τελετουργία στεγνώματος και με ειδική βούρτσα χτενίσματος για να αποφευχθούν οι κόμποι και τα επώδυνα μπερδέματα. Το κακό ήταν πως όταν έβγαινε βόλτα το μαλλί του σερνόταν στο έδαφος και μάζευε ό,τι έβρισκε στα ασκούπιστα άλση της πρωτεύουσας. Αποφασίστηκε να κουρεύεται χωρίς να αλλοιωθεί η ιδιαιτερότητά του. Όταν γύρισε από το πρώτο κούρεμα, αλλά και κάθε φορά έκτοτε ένιωθε τόση ντροπή, ώστε για ώρες, κρυβόταν σε σκοτεινά μέρη του σπιτιού, δεν έτρωγε και δεν άκουγε στις παρακλήσεις μας.
Έτσι είχα νιώσει κι εγώ στην Α΄ Δημοτικού, στην Κατοχή, που μας κούρεψαν με την ψιλή και για λόγους... oμοιομορφίας και για τις ψείρες.
Το σπίτι έχει μεγάλη πείρα από εκπαίδευση και αγάπη για τα σκυλιά. Η γυναίκα μου, μεθοδική και αρκούντως αυστηρή δασκάλα, τον παρέλαβε και με επιμονή τον ντρεσάρισε. Έγινε ένα αξιολάτρευτο ζώο, χαριτωμένο, τρυφερό, αγαπησιάρικο. Βρήκε στο βάθος της μνήμης του τα μαθήματα αγωγής που είχε λάβει και εξελίχτηκε σ΄ έναν πρότυπο σκύλο συντροφιάς αλλά και αξιόλογου φύλακα. Είχε υιοθετήσει προσωπικά το χαλάκι της εισόδου, απέναντι από το ασανσέρ και αγρίευε, γάβγιζε και χτυπούσε από μέσα τη θύρα, αν κάποιος συγκάτοικος ή επισκέπτης τολμούσαν να το μετακινήσουν αναμένοντας το ασανσέρ ή βγαίνοντας από αυτό.
Ήταν έξοχος ταξιδιώτης. Αν δεν κοιμόταν στο πίσω κάθισμα κουρασμένος, σηκωνόταν στα πίσω πόδια, ακουμπούσε τα μπροστινά στα τζάμια και αγνάντευε τα πέριξ επισταμένως και σχολαστικά. Ταξίδευε κάθε καλοκαίρι στην Επίδαυρο και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας χωρίς να βγάζει τσιμουδιά. Στη διάρκεια των παραστάσεων με ένα μπολ νερό στο δάπεδο έμενε στο αυτοκίνητο και γάβγιζε μονάχα όταν μετά το τέλος της παράστασης μας αντιλαμβανόταν να πλησιάζουμε.
Το τελευταίο χάδι
Έτρεχε τον δέκατο χρόνο της ηλικίας του,όταν εμφάνισε τα πρώτα δείγματα των γηρατειών.Καρδιά,δύσκολη αναπνοή,κούραση.Μοιραζότανε μαζί μου τα διουρητικά και κάποια δυναμωτικά συρόπια.Ποτε όμως δεν αρνήθηκε ή δεν βαρέθηκε τον περίπατο.Συχνά έβγαινε τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο άλσος των Ιλισσίων.Ήταν μαγκάκι,τα έβαζε πάντα με τους μεγαλύτερους,έκανε τον νταή,γάβγιζε και νευρίαζε όταν εκείνοι τον περιφρονούσαν.Όταν χρειάστηκε η γυναίκα μου να νοσηλευθεί για πολλούς μήνες, ο Πάρης μελαγχόλησε,κοιμόταν κάτω από το κρεβάτι της.Όταν εκείνη είχε την ευχέρεια να βγει στο προαύλιο της κλινικής τον πήγα και η συνάντηση τους ήταν αποκαλυπτική.Πήδησε στην αγκαλιά της,δεν έφευγε με τίποτα.Με δύσκολία τον απεσπασα.
Η κατάσταση του χειροτέρευε,αργότερα χρειάστηκε να χειρουργηθώ και εγώ.Όταν γύρισα στο σπίτι και για μήνες είχα προβλήματα κίνησης,είχε εγκατασταθεί στο δωμάτιο απέναντι μου να έχει οπτική επαφή.Μολις γύριζα ή ανήσυχος άνοιγα το φως σηκωνόταν και πολύ συχνά πηδούσε στο κρεβάτι και κούρνιαζε δίπλα μου.Πριν από περίπου ένα χρόνο το μεσημέρι και ενώ ήμουν ακόμα με νάρθηκα στο κρεβάτι, τον είδα να έρχεται να με κοιτά έντονα από την πόρτα,ύστερα πλησίασε, τον χαίδεψα στο σβέρκο και αργά αργά πήγε στο στρωμένο παπλωματάκι του,κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε πια.'Εφυγε ο τρυφερός Πάρης,ήρεμος,ευγενικός,φιλικός,διακριτικός και τώρα αναπαύεται σε ένα ωραίο χωράφι στο Μαραθώνα.Ο μετανάστης από τη χώρα των πάγων που πήρε την Ελληνική Ιθαγένεια.
Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
πηγή τα νέα
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4547233&enthDate=21112009
υγ η τελευταία παράγραφος (το τελευταίο χάδι) δεν αναφέρεται στο link,την αντέγραψα ατόφια από την εφημερίδα
). Μπράβο του.
