Οταν ηταν μικρη η μητερα μου και εμενε με την γιαγια μου και την θεια μου ειχανε 3 σκυλια στο διαμερισμα και το σκυλι της θειας μου ειχε μονιμο προβλημα στο ποδαρακι νομιζω, απο μωρο, και ηθελε φαρμακα για ολη του την ζωη και δεν ειχανε και τα τελεια οικονομικα οποτε δεν ξερανε αν μπορουσαν να το κρατησουν, αλλα τελικα η θεια μου το κρατησε , ηταν ενα πανεξυπνο σκυλι και παρα πολυ καλο. Επειδη ομως ηταν ασχιμουλη και ειχε και το προβλημα οταν το πηγαινε βολτα ο κοσμος το κοιταγε περιεργα. Μια φορα περπαταγε στο δρομο και ηταν ενα παιδακι με την μητερα του και της λεει ¨μαμα τι ειναι αυτο?¨ και του λεει η μανα του με στριμενη φωνη "σκυλος ειναι, ξερω εγω τι ειναι..." και φυσικα η θεια μου ειχε γινει τουρμπο. Δηλαδη ελεος τι ανθρωποι υπαρχουν. Γι αυτο που χαιρομαι ειναι οτι ειχε πεσει στα χερια της θειας μου και γενικα σε εκεινο το σπιτι που λατρευαν τα σκυλια γιατι αν ειχε παει σε αλλη οικογενεια θα το ειχανε παρατησει σιγουρα.
Υ.Γ. τα τρια σκυλια στο διαμερισμα που ειχανε ηταν θυληκα, εννοω δεν τα ειχανε ζευγαρωσει. Το λεω για τυχον παρεξηγησεις. Πιστευω οτι αυτη η ιστορια κολλαγε με το θεμα "σκυλια με ειδικες αναγκες"