Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Ήρθα στην παρέα παραδόξως σε εποχή που δεν έχω φιλαράκο. Ο μικρός στο avatar -μικρός αλλά μεγάλη αγάπη- εδώ και κάποιους μήνες δεν είναικοντά μας. Για να ολοκληρώσω μια ελάχιστη παρουσίαση, είμαι μονογαμικός -μέχρι στιγμής- στη σχέση μου με τα σκυλιά, δύο μέχρι στιγμής , ο ένας ημίαιμος λύκος , που έφτασε τα 19 και ο άλλος ημίαιμος κόκερ ή επανιέλ ή σέτερ με κάτι (όλα τα είχε ακούσει), που μας άφησε από καρδιοπάθεια στα 14. Είμαι αφάνταστα υπομονετικός και κατά της βίας σαν άνθρωπος, χτυπάω κόκκινα με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, όταν αντιλαμβάνομαι άσκηση βίας σε ζώο και γενικά, σε αδύναμο πλάσμα. Προετοιμάζομαι για μια νέα σχέση, έχω ψιλοκαταλήξει στη ράτσα, αλλά η αλήθεια είναι, πως ψιλοταλανίζομαι, όσο βλέπω φατσούλες σε καταφύγια. Η πλάστιγγα θα έγερνε σε κάποιον ή κάποια τέτοια, με προβληματίζει ότι από την τελευταία υιοθεσία σκύλου έχουν μεσολαβήσει κάποιες νέες "ανελαστικές" συνθήκες -κυρίως δύο πιτσιρίκια- στην οικογένεια. Ολοκληρώνοντας, για μένα ο σκύλος είναι μέλος της οικογένειας με την έννοια, πως συμμετέχει στη συντριπτική πλειοψηφία των εκδηλώσεων, αλλά δεν παύει να είναι σκύλος και όχι άνθρωπος. Όπως έχει αποκλειστικά δικό του χώρο και τα δικά του σκεύη, έτσι υπάρχουν χώροι, έπιπλα και σκεύη αποκλειστικά για ανθρώπινη χρήση.