Έχω ψιλοδιαβάσει γιατί τα αγγλικά μου είναι σε νηπιακό επίπεδο το βιβλίο ενός βιολόγου, του Bradshaw που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την διαφοροποίηση του σκύλου και του λύκου, αν και διαφωνώ σε κάποια σημεία, ειδικά εκεί που προσδίδει λαϊκίστικους χαρακτηρισμούς σε συγκεκριμένες φυλές ή αντιμετωπίζει τα ζώα συντροφιάς ως σκουπιδοφάγους, εντούτοις είναι ενδιαφέρον διότι καταλήγει ουσιαστικά πως αν μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε ένα λύκο θα είχαμε πραγματικά στα χέρια μας ένα όπλο επίθεσης, ενώ αντίστοιχα ο σκύλος παραλείποντας τις βαθμίδες του ποιμενικού εργασίας και του σκύλου συντροφιάς και εστιάζοντας στις περισσότερο aggressive φυλές έχουμε στα χέρια μας μια πηγή που όχι μόνο μπορεί και θα μάς προστατέψει με τη ζωή του αλλά μπορεί να μάς διδάξει τους τρόπους που επιτάσσει η ίδια η φύση να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και να διεκδικούμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει και εκείνους που θεωρούμε αγέλη μας.
Αλλά είναι υπαρκτό γεγονός πως οι περισσότεροι από 'μας παίρνουμε ένα σκύλο που μας αρέσει αλλά τελικά σεβόμαστε τη φύση του; Νομίζω πως όχι. Τον επιλέγουμε γιατί προσδίδουμε στο χαρακτήρα του ιδιότητες ομοιότητας και ταύτισης με το δικό μας.
Εξ' ίσου προφανές και υπαρκτό είναι πως κάθε σκύλος έχει μια δεδομένη χρησιμότητα σε κάποια βαθμίδα. Το σκύλο που χαρακτηρίζεται ως συντροφιάς καταληκτικά και παραφράζοντας την ουσία της φύσης του τον χρησιμοποιούμε κατά κόρον για συντροφιά. Όλους τους υπόλοιπους όμως τους χρησιμοποιούμε επίσης για συντροφιά.
Φυσικά και κάποιοι επιλέγουν ορισμένες μόνο φυλές για φύλαξη, ή για κάποιο κυνάθλημα. Λίγοι όμως. Μήπως τελικά μια απλή βόλτα δεν αρκεί; Μήπως κανονικά αυτός ο όμορφος και εύρωστος σκύλος που στέκει δίπλα σου, από κάτω σου, λίγο παραπέρα και σε κοιτάει και με την άκρη του ματιού αλληθωρίζει προς το λουρί του, θέλει κάτι περισσότερο απ' το να περπατάει πάνω κάτω στο δρόμο, ή να τρέχει στο πάρκο;
Δε φαντάζομαι τον εαυτό μου να πηγαίνω σε ένα χιονοδρομικό κέντρο, να νοικιάζω ένα έλκηθρο και να εξαναγκάζω το σκύλο μου να με σέρνει, πρώτα απ' όλα γιατί είναι ανεκπαίδευτος και δεύτερον διότι παρά του ότι αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του στην πράξη μου φαίνεται απάνθρωπο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είμαι και σωστός.
Πάρα πολλά σκυλιά δείχνουν σημάδια νευρικότητας, υπερζωτικότητας και έχει αποδειχτεί πως μια βόλτα δεν αρκεί. Μήπως τελικά θα έπρεπε να καθιερωθεί πως για κάθε ομάδα υπάρχουν δραστηριότητες που κάθε σκύλος θα έπρεπε ν' ακολουθεί στην καθημερινότητα του;
Θα μου πείτε, κάτι σας είπα κι ότι όλα καθορίζονται απ' τους χρόνους μας. Το χρόνο της βόλτας του, το χρόνο της δουλειάς μας, το χρόνο των μετακινήσεων. Το χρόνο γενικά που είναι τόσο πολύτιμος, όσο και καταστροφικός για όλους μας.
Αλλά τελικά, όταν λέω πως είμαι έτοιμος να πάρω ένα σκύλο, είμαι πραγματικά έτοιμος; Τα λεφτά για να καλύψω τις διάφορες ανάγκες ή τα 'χω ή δεν τα 'χω και θα κάνω πασαλείμματα με την τροφή, με τη φροντίδα κλπ Αλλά πέραν τούτου, έχω πραγματικά το χρόνο να ασχολούμαι ποιοτικά με το σκύλο μου;
Την περίοδο που τελείωσα τις σπουδές και δούλεψα για μια περίοδο στα Γιάννενα και νοίκιαζα ένα σπίτι σε εξοχική περιοχή σε ένα χωριό σα να βγήκε από παραμύθι, δεν ντρέπομαι να πω πως έβγαζα τον κάθε σκύλο μου 45 λεπτά. Ειδικά το Χάσκι κάναμε ανάβαση σε βουνό και όλη την υπόλοιπη ημέρα ο σκύλος ήταν απίστευτα ήρεμος. Πιστεύω πως ο χρόνος αυτός ήταν ζωτικός και ποιοτικός.
Επειδή νοίκιαζα σπίτι με κήπο το λύκο τον έβγαζα μεν για τις ανάγκες του και για κοινωνικοποίηση στο δρόμο, αλλά κατεβαίναμε στον κήπο και πάλι γύρω στο μισάωρο το βράδυ και τρέχαμε, παίζαμε με μπαλάκια, κάναμε διάφορα, ήταν πολύ ευχάριστο (όσοι έχετε ακούσει γκρένενταλ να τρέχει χαρούμενο και να βγάζει ψιλά γαβγίσματα ξέρετε τι εννοώ, δημιουργούσε ένα αίσθημα απίστευτης χαράς σε 'μενα).
Τώρα βγαίνουμε βόλτες, μακρινές ως επί το πλείστον στην άσφαλτο και στα πεζοδρόμια, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Υπάρχουν δραστηριότητες για κάθε σκύλο, πιστεύω ακόμη και για όσα καταχρηστικά χαρακτηρίζονται συντροφιάς. Τελικά εμείς πόσο πρόθυμοι είμαστε να το κάνουμε σε εντατική βάση; Και απ' την άλλη ο σκύλος πόσο έτοιμος είναι ν' ακολουθήσει ένα παιχνίδι-δραστηριότητα που θεωρητικά συνάδει με τη φύση του αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτό; Και τελικά εμείς οι ίδιοι με τι θα ήμασταν περισσότερο χαρούμενοι με μια βόλτα στο δρόμο ή με μια εκδρομή με το σκύλο που θα συνδύαζε βόλτα, παιχνίδι, τρέξιμο και πολύ μεγαλύτερη ελευθερία; Ελευθερία τόσο στην κίνηση, όσο και στην έκφραση.
Μα τελικά πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού μου κλωθογυρίζω αυτό τον διαολεμένο το χρόνο. Ποτέ δεν είναι αρκετός. Ίσως γι' αυτό πιστεύω πως πρέπει να τον παραλείψουμε. Πως θα έπρεπε να υπάρχουν απλές δραστηριότητες που εν ανάγκει θα εφεύρουμε οι ίδιοι προκειμένου σε λίγο χρόνο να κερδίζουμε πολλά σε επικοινωνία και σε επένδυση της ενέργειας μας και του σκύλου μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα έπρεπε να ψάχνουμε και ειδικούς χώρους.
Αλλά είναι υπαρκτό γεγονός πως οι περισσότεροι από 'μας παίρνουμε ένα σκύλο που μας αρέσει αλλά τελικά σεβόμαστε τη φύση του; Νομίζω πως όχι. Τον επιλέγουμε γιατί προσδίδουμε στο χαρακτήρα του ιδιότητες ομοιότητας και ταύτισης με το δικό μας.
Εξ' ίσου προφανές και υπαρκτό είναι πως κάθε σκύλος έχει μια δεδομένη χρησιμότητα σε κάποια βαθμίδα. Το σκύλο που χαρακτηρίζεται ως συντροφιάς καταληκτικά και παραφράζοντας την ουσία της φύσης του τον χρησιμοποιούμε κατά κόρον για συντροφιά. Όλους τους υπόλοιπους όμως τους χρησιμοποιούμε επίσης για συντροφιά.
Φυσικά και κάποιοι επιλέγουν ορισμένες μόνο φυλές για φύλαξη, ή για κάποιο κυνάθλημα. Λίγοι όμως. Μήπως τελικά μια απλή βόλτα δεν αρκεί; Μήπως κανονικά αυτός ο όμορφος και εύρωστος σκύλος που στέκει δίπλα σου, από κάτω σου, λίγο παραπέρα και σε κοιτάει και με την άκρη του ματιού αλληθωρίζει προς το λουρί του, θέλει κάτι περισσότερο απ' το να περπατάει πάνω κάτω στο δρόμο, ή να τρέχει στο πάρκο;
Δε φαντάζομαι τον εαυτό μου να πηγαίνω σε ένα χιονοδρομικό κέντρο, να νοικιάζω ένα έλκηθρο και να εξαναγκάζω το σκύλο μου να με σέρνει, πρώτα απ' όλα γιατί είναι ανεκπαίδευτος και δεύτερον διότι παρά του ότι αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του στην πράξη μου φαίνεται απάνθρωπο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είμαι και σωστός.
Πάρα πολλά σκυλιά δείχνουν σημάδια νευρικότητας, υπερζωτικότητας και έχει αποδειχτεί πως μια βόλτα δεν αρκεί. Μήπως τελικά θα έπρεπε να καθιερωθεί πως για κάθε ομάδα υπάρχουν δραστηριότητες που κάθε σκύλος θα έπρεπε ν' ακολουθεί στην καθημερινότητα του;
Θα μου πείτε, κάτι σας είπα κι ότι όλα καθορίζονται απ' τους χρόνους μας. Το χρόνο της βόλτας του, το χρόνο της δουλειάς μας, το χρόνο των μετακινήσεων. Το χρόνο γενικά που είναι τόσο πολύτιμος, όσο και καταστροφικός για όλους μας.
Αλλά τελικά, όταν λέω πως είμαι έτοιμος να πάρω ένα σκύλο, είμαι πραγματικά έτοιμος; Τα λεφτά για να καλύψω τις διάφορες ανάγκες ή τα 'χω ή δεν τα 'χω και θα κάνω πασαλείμματα με την τροφή, με τη φροντίδα κλπ Αλλά πέραν τούτου, έχω πραγματικά το χρόνο να ασχολούμαι ποιοτικά με το σκύλο μου;
Την περίοδο που τελείωσα τις σπουδές και δούλεψα για μια περίοδο στα Γιάννενα και νοίκιαζα ένα σπίτι σε εξοχική περιοχή σε ένα χωριό σα να βγήκε από παραμύθι, δεν ντρέπομαι να πω πως έβγαζα τον κάθε σκύλο μου 45 λεπτά. Ειδικά το Χάσκι κάναμε ανάβαση σε βουνό και όλη την υπόλοιπη ημέρα ο σκύλος ήταν απίστευτα ήρεμος. Πιστεύω πως ο χρόνος αυτός ήταν ζωτικός και ποιοτικός.
Επειδή νοίκιαζα σπίτι με κήπο το λύκο τον έβγαζα μεν για τις ανάγκες του και για κοινωνικοποίηση στο δρόμο, αλλά κατεβαίναμε στον κήπο και πάλι γύρω στο μισάωρο το βράδυ και τρέχαμε, παίζαμε με μπαλάκια, κάναμε διάφορα, ήταν πολύ ευχάριστο (όσοι έχετε ακούσει γκρένενταλ να τρέχει χαρούμενο και να βγάζει ψιλά γαβγίσματα ξέρετε τι εννοώ, δημιουργούσε ένα αίσθημα απίστευτης χαράς σε 'μενα).
Τώρα βγαίνουμε βόλτες, μακρινές ως επί το πλείστον στην άσφαλτο και στα πεζοδρόμια, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Υπάρχουν δραστηριότητες για κάθε σκύλο, πιστεύω ακόμη και για όσα καταχρηστικά χαρακτηρίζονται συντροφιάς. Τελικά εμείς πόσο πρόθυμοι είμαστε να το κάνουμε σε εντατική βάση; Και απ' την άλλη ο σκύλος πόσο έτοιμος είναι ν' ακολουθήσει ένα παιχνίδι-δραστηριότητα που θεωρητικά συνάδει με τη φύση του αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτό; Και τελικά εμείς οι ίδιοι με τι θα ήμασταν περισσότερο χαρούμενοι με μια βόλτα στο δρόμο ή με μια εκδρομή με το σκύλο που θα συνδύαζε βόλτα, παιχνίδι, τρέξιμο και πολύ μεγαλύτερη ελευθερία; Ελευθερία τόσο στην κίνηση, όσο και στην έκφραση.
Μα τελικά πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού μου κλωθογυρίζω αυτό τον διαολεμένο το χρόνο. Ποτέ δεν είναι αρκετός. Ίσως γι' αυτό πιστεύω πως πρέπει να τον παραλείψουμε. Πως θα έπρεπε να υπάρχουν απλές δραστηριότητες που εν ανάγκει θα εφεύρουμε οι ίδιοι προκειμένου σε λίγο χρόνο να κερδίζουμε πολλά σε επικοινωνία και σε επένδυση της ενέργειας μας και του σκύλου μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα έπρεπε να ψάχνουμε και ειδικούς χώρους.
