Όταν γράφτηκα στο φόρουμ ήμασταν 5. Εγώ, το άλογό μου o Galapagos, η Λαμπραντορίνα μου η Λίζα, το Τσιουάουα ο Μαξ και το Χάμστερ ο Αριστοτέλης... Τώρα πια είμαστε 4 καθώς ο Αριστέλης μου πέθανε τον περασμένο Απρίλιο. Από τότε, τώρα νιώθω έτοιμη να το μοιραστώ μαζί σας. Ξέρω ότι δεν είναι σκυλοθέμα, αλλά θέλω να το μοιραστώ με πραγματικά φιλόζωους.
Τον αγαπούσα πάρα πολύ, ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, αστείο, χαριτωμένο... Ήξερα ότι ζουν 2-3 χρόνια μόνο, όμως αν πέθαινε από γηρατειά θα ένιωθα καλύτερα...
05/04/12 θυμάμαι είχα δει τον Τέλη στο κλουβί του... έπινε νεράκι... Την επόμενη μέρα δεν έδωσα πολλή σημασία ούτε τον είδα καθόλου. Το κλουβί μύριζε και σκόπευα να το καθαρίσω την επόμενη. 07/04 το βράδυ, ανοίγω το κλουβί και τον βλέπω να βγαίνει από τη φωλιά του σκελετωμένος!!
Έπαθα σοκ, άρχισα να ουρλιάζω, να φωνάζω τη μητέρα μου να κάνει κάτι. Αυτή η στιγμή έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου και δε φεύγει με τίποτα. Στο λαιμό και την κοιλιά του ήταν πράσινος! Άρχισα να τηλεφωνώ να βρω εφημερεύον κτηνιατρείο. Το μόνο που υπήρχε (Σάββατο βράδυ) ήταν το Αττικό Νοσοκομείο Ζώων στο Πικέρμι!! Εγώ μένω στον Πειραιά. Πήρα ένα φίλο μου τηλέφωνο και του ζήτησα να με πάει μέχρι εκεί. Δεν ήξερα αν μπορούσε να θεραπευτεί, αλλά τουλάχιστον ας του έκαναν ευθανασία! Τι να έκανα; Να το άφηνα να πεθάνει μπροστά μου;;
Στο τηλέφωνο η πανηλίθια γιατρός που ήταν εκεί μου είπε το εξής: "Θα κάνεις τόσο δρόμο για ένα χάμστερ; Το πιθανότερο είναι να μην γίνεται τίποτα, τα λεφτά θα είναι πολλά και ούτως ή άλλως κοστίζουν μόνο 5 ευρώ!"
Πόσο απαράδεκτη μπορεί να είναι η ΗΛΙΘΙΑ?? Τι κουβέντα είναι αυτή σε έναν άνθρωπο που πονάει, που λιώνει να βλέπει το ζωάκι του να πεθαίνει;; Και τι πάει να πει έχει 5 ευρώ;; Δεν έχει ψυχή; Ένας αδέσποτος σκύλος που δεν κοστίζει τίποτα ούτε αυτός έχει ψυχή; Με τι ψυχή και τι καρδιά θεραπεύει ζώα αυτή;;
Τον πήγα μέχρι εκεί ενώ σε όλο το δρόμο του έδινα νεράκι κι έπινε με μανία.
Η γιατρός μου ζήτησε 300 ευρώ για να κάνει θεραπεία η οποία δεν ξέραμε αν θα είχε αποτέλεσμα. Εγώ δεν είχα χρήματα και ζήτησα εναλλακτική. Μου είπε ότι θα έβαζε ορό και θα μου έδειχνε πώς κάνουμε τις ενέσεις για να τον πάρω σπίτι και να μη χρεώνει διαμονή εκεί. Δεν ήταν αισιόδοξη. Μόλις τον είδε που ήταν πράσινος είπε ότι είχε σαπίσει, ότι η ασθένεια είχε προχωρήσει μέσα σε λίγες μόνο ώρες... Ο φίλος μου της είπε να τον κοιμήσει. Συμφώνησα... Μέσα στον πόνο μου μου ζήτησαν 150 ευρώ για ταφή! Φυσικά το πήρα στο σπίτι μου και το έθαψα σε μια γλαστρούλα...
Πόσο κλαίω και πονάω αυτή τη στιγμή που σας γράφω... κι ας έχει περάσει τόσος καιρός. Έχω τύψεις. Εγώ φταίω... Αν μόνο είχα δώσει σημασία μια μέρα πριν... Ίσως ζούσε τώρα ο Τέλης μου... Νιώθω τόσο άχρηστη! Έίναι τόσο εύκολο να φροντίζεις ένα χάμστερ κι εμένα πέθαινε μπροστά μου χωρίς να το βλέπω!!
Ο λόγος που άνοιξα το θέμα είναι γιατί ξέρω ότι κάποιος θα κατάλάβει. Και γιατί θέλω να σας πω ότι σκέφτομαι να πάρω ένα... αλλά θεωρώ ότι προδίδω τον Τέλη... ότι τον σκότωσα και τώρα τον αντικαθιστώ... Είναι παραλογο αυτό που νιώθω;
Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...
Τον αγαπούσα πάρα πολύ, ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, αστείο, χαριτωμένο... Ήξερα ότι ζουν 2-3 χρόνια μόνο, όμως αν πέθαινε από γηρατειά θα ένιωθα καλύτερα...
05/04/12 θυμάμαι είχα δει τον Τέλη στο κλουβί του... έπινε νεράκι... Την επόμενη μέρα δεν έδωσα πολλή σημασία ούτε τον είδα καθόλου. Το κλουβί μύριζε και σκόπευα να το καθαρίσω την επόμενη. 07/04 το βράδυ, ανοίγω το κλουβί και τον βλέπω να βγαίνει από τη φωλιά του σκελετωμένος!!
Έπαθα σοκ, άρχισα να ουρλιάζω, να φωνάζω τη μητέρα μου να κάνει κάτι. Αυτή η στιγμή έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου και δε φεύγει με τίποτα. Στο λαιμό και την κοιλιά του ήταν πράσινος! Άρχισα να τηλεφωνώ να βρω εφημερεύον κτηνιατρείο. Το μόνο που υπήρχε (Σάββατο βράδυ) ήταν το Αττικό Νοσοκομείο Ζώων στο Πικέρμι!! Εγώ μένω στον Πειραιά. Πήρα ένα φίλο μου τηλέφωνο και του ζήτησα να με πάει μέχρι εκεί. Δεν ήξερα αν μπορούσε να θεραπευτεί, αλλά τουλάχιστον ας του έκαναν ευθανασία! Τι να έκανα; Να το άφηνα να πεθάνει μπροστά μου;;
Στο τηλέφωνο η πανηλίθια γιατρός που ήταν εκεί μου είπε το εξής: "Θα κάνεις τόσο δρόμο για ένα χάμστερ; Το πιθανότερο είναι να μην γίνεται τίποτα, τα λεφτά θα είναι πολλά και ούτως ή άλλως κοστίζουν μόνο 5 ευρώ!"
Πόσο απαράδεκτη μπορεί να είναι η ΗΛΙΘΙΑ?? Τι κουβέντα είναι αυτή σε έναν άνθρωπο που πονάει, που λιώνει να βλέπει το ζωάκι του να πεθαίνει;; Και τι πάει να πει έχει 5 ευρώ;; Δεν έχει ψυχή; Ένας αδέσποτος σκύλος που δεν κοστίζει τίποτα ούτε αυτός έχει ψυχή; Με τι ψυχή και τι καρδιά θεραπεύει ζώα αυτή;;
Τον πήγα μέχρι εκεί ενώ σε όλο το δρόμο του έδινα νεράκι κι έπινε με μανία.
Η γιατρός μου ζήτησε 300 ευρώ για να κάνει θεραπεία η οποία δεν ξέραμε αν θα είχε αποτέλεσμα. Εγώ δεν είχα χρήματα και ζήτησα εναλλακτική. Μου είπε ότι θα έβαζε ορό και θα μου έδειχνε πώς κάνουμε τις ενέσεις για να τον πάρω σπίτι και να μη χρεώνει διαμονή εκεί. Δεν ήταν αισιόδοξη. Μόλις τον είδε που ήταν πράσινος είπε ότι είχε σαπίσει, ότι η ασθένεια είχε προχωρήσει μέσα σε λίγες μόνο ώρες... Ο φίλος μου της είπε να τον κοιμήσει. Συμφώνησα... Μέσα στον πόνο μου μου ζήτησαν 150 ευρώ για ταφή! Φυσικά το πήρα στο σπίτι μου και το έθαψα σε μια γλαστρούλα...
Πόσο κλαίω και πονάω αυτή τη στιγμή που σας γράφω... κι ας έχει περάσει τόσος καιρός. Έχω τύψεις. Εγώ φταίω... Αν μόνο είχα δώσει σημασία μια μέρα πριν... Ίσως ζούσε τώρα ο Τέλης μου... Νιώθω τόσο άχρηστη! Έίναι τόσο εύκολο να φροντίζεις ένα χάμστερ κι εμένα πέθαινε μπροστά μου χωρίς να το βλέπω!!
Ο λόγος που άνοιξα το θέμα είναι γιατί ξέρω ότι κάποιος θα κατάλάβει. Και γιατί θέλω να σας πω ότι σκέφτομαι να πάρω ένα... αλλά θεωρώ ότι προδίδω τον Τέλη... ότι τον σκότωσα και τώρα τον αντικαθιστώ... Είναι παραλογο αυτό που νιώθω;
Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...
