Δεν εννοώ συστηματική επιβράβευση ούτε και να του δώσεις μεζεδάκι.
Απλώς ότι πρέπει να αναγνωρίζεις την ανωτερότητα του. Αν πχ ο κατώτερος γρυλίζει άμα πάει ο άλλος στο μπολ του και ο ανώτερος τον διώχνει, δεν είναι λάθος να τον υποστηρίξεις μ ένα επιβεβαιωτικό βλέμμα. Ιδίως στην αρχή βοηθάει αυτή η στάση επειδή ο περισσότερος κόσμος έχει την τάση να προστατέψει το μικρο
Και αν συμβεί το αντίθετο? Π.χ. όταν μετακομίσαμε και τα σκυλιά μας έπρεπε πλέον να μοιραστούν τον ίδιο χώρο (συνομίληκα, ίδια ράτσα, θηλυκό κι αρσενικό) ο αρσενικός όπως ήταν φυσικό πήρε το πάνω χέρι, πράγμα που φαινόταν από διάφορες λεπτομέρειες, διάλεγε πρώτος που θα κάτσει, συνήθως έπιανε την "καλύτερη" θέση, πήγαινε πρώτος στην πόρτα και διάφορα άλλα.
Κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ότι η θηλυκιά σταμάτησε να παίζει με τα παιχνίδια της. Γιατί? Ο μούργος κάθε φορά που την έβλεπε με παιχνίδι πήγαινε και της το έπαιρνε. Όχι για να παίξει. Το παράταγε λίγο παραπέρα. Έπαιρνε άλλο, γινόταν το ίδιο. Ώσπου προφανώς κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα και σταμάτησε να παίζει. Όταν βεβαιωθήκαμε ότι έτσι συμβαίνει μόλις το ξαναέκανε μπροστά μας τον μαλώσαμε. Δεν το ξανάκανε. Δεν έπρεπε? Γιατί?
Λίγο αργότερα άρχισε το άλλο: Έτρωγε το φαΐ του πολύ γρήγορα (να πνιγεί κόντευε) και μόλις τελείωνε πήγαινε στην άλλη, της γρύλιζε, η κακομοίρα το παράταγε κι έτρωγε και το δικό της!!! Μετά τη δεύτερη φορά η Ρούμπι παράταγε το φαγητό της μόνο που πήγαινε προς το μέρος της. Φυσικά και τον μαλώσαμε!!! Και το ξανάκανε και τον ξαναμαλώσαμε. Τώρα δεν το κάνει πλέον, εξακολουθούμε και τα ταΐζουμε ταυτόχρονα, βάζουμε το φαΐ και φεύγουμε, παραφυλάμε όμως πίσω από το παράθυρο και μόλις δούμε ότι πάει να κάνει τέτοια κίνηση με ένα "ΕΠ!" επαναφέρουμε την τάξη.
Θα έπρεπε δηλαδή να αδιαφορούμε για τα παραπάνω για να βρουν τη σειρά τους μόνα τους?