Καλησπέρα σας!
Επειδή αυτά που θέλω να πω και να ρωτήσω είναι πάαααρα πολλά και προβλέπω το post να βγαίνει μυθιστόρημα, όποιος έχει διάθεση να διαβάσει καφεδάκι-τσιγαράκι και χαλαράααα
Από που να αρχίσω κι εγώ δεν ξέρω...
Καταρχήν για να σας θυμίσω την ιστορία, ο στούμπος μου (μαλτέζ) με είχε δαγκώσει, καμιά δεκαριά μέρες μετά δαγκώθηκε από αδέσποτο και το προηγούμενο Σ/κ δαγκώθηκε ξανά, αυτή τη φορά πιο άσχημα...
Σάββατο βράδυ είχαμε βόλτα και βλέπω να έρχεται μια κοπέλα με ένα μεγάλο σκύλο στο λουρί και αρκετά πιο μπροστά ένα μικρό γκριφον-κάτι λυτό. Μυρίζονται με το λυτό χωρίς κανένα πρόβλημα, εγώ τον κράταγα με το λουρί σχετικά κοντά μου. Τη βλέπω που πλησιάζει κανονικά και θεωρώ (είμαι ηλίθια!) ότι για να έρχεται χωρίς να μου πει κάτι ο σκύλος είναι οκ. (να σημειώσω ότι ΄συνήθως σταματάω όταν συναντάμε σκυλιά για να πάρω το οκ και μου έχει τύχει ο ιδιοκτήτης να πει "μην τον πλησιάζεις ο δικός μου δεν παίζει") Έλα όμως που αυτός με το που τον μυρίζει τον αρπάζει! Αυτή δεν μπόρεσε να τον συγκρατήσει – ήταν ήδη πολύ κοντά – νοιώθω το λουρί που κράταγα να τραβιέται καθώς ο δικός μου ούρλιαζε και επιτόπου το αφήνω μήπως και απελευθερωθεί. Καταφέρνει να τον τραβήξει, φωνάζω στον δικό μου και επιτόπου της ξαναφεύγει!!!!!!!! Εγώ σε αλλοπρόσαλλη κατάσταση να ουρλιάζω “πιάστον” ώσπου καταφέρνει να τον συμμαζέψει και φωνάζω στο μικρό μου, έρχεται και κάθεται κολλητά στον τοίχο 2 μέτρα πίσω από μένα ουρλιάζοντας ακόμα... Έκατσα κοντά του, τον χάιδεψα να ηρεμήσει και ο κακομοίρης είχε κολλήσει πάνω μου εντελώς χεσμένος...
Για να μη μείνω πολύ σ’ αυτή την ιστορία, ο σκύλος δεν ήταν δικός της της τον είχαν αφήσει για λίγες μέρες και μόλις το μεσημέρι είχε αρπάξει το δικό της γκριφόν-κάτι. Πού πας καλή μου και πλησιάζεις ξένα σκυλιά όταν το ξέρεις ότι αρπάζει και δεν μπορείς να τον ελέγξεις;;;Της είπα να φύγει αρκετά σύντομα γιατί ο μικρός μου είχε ιδιαίτερη νευρικότητα που ήταν ο σκύλος της εκεί. Για την ιστορία, ήταν αρσενικό 6 μηνών και όπως τον είδα μου έκανε για groenendael.
Άλλο:
Είναι ένας σκυλάκος στη γειτονιά όπου δεν συμπαθεί καθόλου τον δικό μου. Από τις πρώτες φορές που είχαν συναντηθεί πάντα μόλις τον μύριζε πήγαινε να τον αρπάξει. Όχι τίποτα σοβαρό – δάγκωμα κανονικό δηλαδή – αλλά όπως και να έχει είναι άρπαγμα που ποτέ δεν ξέρεις πως θα καταλήξει. Τι τον μάλωσε ο ιδιοκτήτης του, τι τους πλησιάσαμε με χάδια τίποτα, τα ίδια. Κάθε φορά που τον βλέπει λυσσάει στο γρύλισμα και το γαύγισμα. Το δικό μου το χαϊβάνι δε, κάθε φορά κουνάει ουρές σαν το χαζοχαρούμενο... Να πω εδώ πως φαντάζομαι (δεν ξέρω αν είναι λάθος) ότι μπορεί να υπάρξει αυτό. Δηλαδή να μην τον συμπαθεί, κάτι να του κάνει ρε παιδί μου! Δεν έχω πρόβλημα με αυτό εφόσον και έχουμε μιλήσει με τον ιδιοκτήτη του και είναι απόλυτα λογικός άνθρωπος και έχει κάνει προσπάθειες να αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά. Από εκεί και πέρα, μακριά κι αγαπημένοι.
Παρακάτω:
Σε πάρκο που πάμε βόλτα, μαζεύονται σκυλογονείς και σκυλιά, οι περισσότεροι τα αφήνουν λυτά αφού γνωρίζονται και οι ίδιοι και τα σκυλιά. Είχα πάει κι εγώ λοιπόν κι εγώ με το δικό μου πριν κάμποσο καιρό. Μετά από τα αναγνωριστικά μυρίσματα οκ καθίσαμε λίγο, ο δικός μου αλλόφρων με τόσα σκυλιά γύρω. Τον έλυσα λίγο (το ξέρω βλακεία μεγάλη) αλλά μετά από λίγο πάλι στο λουρί καθώς πέσαν κάποιες αγριάδες και ο δικός μου δεν με άκουγε. Μόλις τον ξαναέδεσα χαλούσε τον κόσμο οπότε και φύγαμε. Πήγα και δεύτερη φορά, δεν τον έλυσα. Μπερδεύτηκε το λουρί του με ένα άλλον, τον άρπαξε και πάλι σηκωθήκαμε και φύγαμε γιατί χαλούσε τον κόσμο. Δεν ξαναπήγαμε. Δεν ξέρω αν είμαι λάθος. Υπάρχει εκείνη η σκυλοπαρέα. Θεωρώ ότι εφόσον δεν μπορώ να ελέγξω το σκύλο μου δεν τον λύνω. Όταν όμως τα άλλα τριγύρω παίζουν-τρέχουν και ο δικός μου λυσσάει στο λουρί πιστεύω ότι είναι μέγα βάσανο και γι΄αυτόν και γενικότερα μεταφέρει έναν εκνευρισμό χαλώντας τον κόσμο. Άλλος ένας λόγος που δεν ξαναπήγαμε είναι ότι πολύ συχνά στην σκυλοπαρέα είναι και ο σκυλάκος που δεν συμπαθεί το δικό μου.
Όλα τα παραπάνω σας τα ανέφερα γιατί θέλω τη βοήθειά σας σχετικά με τη συμπεριφορά-κοινωνικοποίηση του σκύλου μου και κάποια ερωτήματα που έχω. Γενικά είναι ένας σκύλος που ποτέ δεν έχει γαυγίσει-γρυλίσει πρώτος όσο καιρό τον έχω εκτός από μία φορά που θα σας περιγράψω παρακάτω και πιστεύω συνδέεται με όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Στο πάρκο που πάμε συναντάμε ένα παππού που έχει ένα κανισάκι και είναι φιλαράκια. Μόνο μια φορά έπεσαν γρυλίσματα και τέλος. Πάντα κάνουν σαν τρελλά και τα δύο στις συναντήσεις μας. Προχθές συναντηθήκαμε πάλι και όπως μυριζόντουσαν-αγκαλιαζόντουσαν ο δικός μου γρύλισε και όπως το κατάλαβα εκείνη την ώρα ήταν το γρύλισμα πριν τον τσακωμό. Τον τράβηξα αμέσως και τον μάλωσα.
Και ρωτώ εγώ η αδαής, μπορεί να ήταν τυχαίο ή όλα αυτά που έχουν συμβεί μπορεί να τον κάνουν να βγάλει επιθετικότητα; Προσωπικά δεν το θεωρώ τυχαίο. Και επειδή είμαι σίγουρη πως όσο κακομαθημένος ήταν τον πήρα (και ακόμα είναι αλλά έχουμε βελτιωθεί αισθητά!) άλλη τόση έλλειψη κοινωνικοποίησης έχει. Κοινωνικοποίηση με σκυλιά γιατί με ανθρώπους δεν έχει κανένα πρόβλημα. Προσπαθώ να παρατηρώ τη συμπεριφορά του κάθε φορά που συναντάμε σκυλιά. Πάντα είναι πολύ χαρούμενος, κουνάει τρελλά την ουρά και πάει να μυριστούν. Συνήθως οι κινήσεις του δεν είναι ήπιες γι΄αυτό τον κρατάω κοντά μου γιατί δεν ξέρω κατά πόσο αυτή του η αγαρμποσύνη μπορεί να μεταφραστεί – στη δική τους γλώσσα – ως προσπάθεια επιβολής. Μία φορά είχε - κατά τη γνώμη μου – ξεκάθαρη συμπεριφορά ή τουλάχιστον ξεκάθαρη για μένα, όταν μας πλησίασε μεγάλος σκύλος λυτός με τον ιδιοκτήτη του και έμεινε ακίνητος, κουνούσε διακριτικά την ουρά, κοιτούσε αλλού και τον άφησε για ώρα να τον μυρίσει.
Δεν ξέρω κάνω λάθος; Απλά σκέφτομαι ότι αν είναι έτσι όπως νομίζω, τότε λογικό είναι ο σκύλος ο οποίος θα δεχθεί τέτοια συμπεριφορά να τον “διορθώσει” με τη σοβαρότητα της διόρθωσης να εξαρτάται εκτός των άλλων κι από τη δική του κοινωνικοποίηση-χαρακτήρα κτλ.
Το θέμα είναι τι μπορώ να κάνω εγώ για το σκύλο μου.
Γι’ αυτό ζητάω τις συμβουλές σας αλλά και τη γνώμη σας επί του θέματος. Δεν ξέρω αν έχουν βάση αυτά που λέω, αν γίνομαι υπερβολική, αλλά όπως προσπαθώ για την εκπαίδευσή του και την ομαλή συμβίωση μαζί μου, θα ήθελα το ίδιο να κάνω και όσον αφορά στη συναναστροφή του με τα άλλα σκυλιά. Προτάσεις – συμβουλές – γνώμες πάντα ευπρόσδεκτες!
Επειδή αυτά που θέλω να πω και να ρωτήσω είναι πάαααρα πολλά και προβλέπω το post να βγαίνει μυθιστόρημα, όποιος έχει διάθεση να διαβάσει καφεδάκι-τσιγαράκι και χαλαράααα
Από που να αρχίσω κι εγώ δεν ξέρω...
Καταρχήν για να σας θυμίσω την ιστορία, ο στούμπος μου (μαλτέζ) με είχε δαγκώσει, καμιά δεκαριά μέρες μετά δαγκώθηκε από αδέσποτο και το προηγούμενο Σ/κ δαγκώθηκε ξανά, αυτή τη φορά πιο άσχημα...
Σάββατο βράδυ είχαμε βόλτα και βλέπω να έρχεται μια κοπέλα με ένα μεγάλο σκύλο στο λουρί και αρκετά πιο μπροστά ένα μικρό γκριφον-κάτι λυτό. Μυρίζονται με το λυτό χωρίς κανένα πρόβλημα, εγώ τον κράταγα με το λουρί σχετικά κοντά μου. Τη βλέπω που πλησιάζει κανονικά και θεωρώ (είμαι ηλίθια!) ότι για να έρχεται χωρίς να μου πει κάτι ο σκύλος είναι οκ. (να σημειώσω ότι ΄συνήθως σταματάω όταν συναντάμε σκυλιά για να πάρω το οκ και μου έχει τύχει ο ιδιοκτήτης να πει "μην τον πλησιάζεις ο δικός μου δεν παίζει") Έλα όμως που αυτός με το που τον μυρίζει τον αρπάζει! Αυτή δεν μπόρεσε να τον συγκρατήσει – ήταν ήδη πολύ κοντά – νοιώθω το λουρί που κράταγα να τραβιέται καθώς ο δικός μου ούρλιαζε και επιτόπου το αφήνω μήπως και απελευθερωθεί. Καταφέρνει να τον τραβήξει, φωνάζω στον δικό μου και επιτόπου της ξαναφεύγει!!!!!!!! Εγώ σε αλλοπρόσαλλη κατάσταση να ουρλιάζω “πιάστον” ώσπου καταφέρνει να τον συμμαζέψει και φωνάζω στο μικρό μου, έρχεται και κάθεται κολλητά στον τοίχο 2 μέτρα πίσω από μένα ουρλιάζοντας ακόμα... Έκατσα κοντά του, τον χάιδεψα να ηρεμήσει και ο κακομοίρης είχε κολλήσει πάνω μου εντελώς χεσμένος...
Για να μη μείνω πολύ σ’ αυτή την ιστορία, ο σκύλος δεν ήταν δικός της της τον είχαν αφήσει για λίγες μέρες και μόλις το μεσημέρι είχε αρπάξει το δικό της γκριφόν-κάτι. Πού πας καλή μου και πλησιάζεις ξένα σκυλιά όταν το ξέρεις ότι αρπάζει και δεν μπορείς να τον ελέγξεις;;;
Της είπα να φύγει αρκετά σύντομα γιατί ο μικρός μου είχε ιδιαίτερη νευρικότητα που ήταν ο σκύλος της εκεί. Για την ιστορία, ήταν αρσενικό 6 μηνών και όπως τον είδα μου έκανε για groenendael.Άλλο:
Είναι ένας σκυλάκος στη γειτονιά όπου δεν συμπαθεί καθόλου τον δικό μου. Από τις πρώτες φορές που είχαν συναντηθεί πάντα μόλις τον μύριζε πήγαινε να τον αρπάξει. Όχι τίποτα σοβαρό – δάγκωμα κανονικό δηλαδή – αλλά όπως και να έχει είναι άρπαγμα που ποτέ δεν ξέρεις πως θα καταλήξει. Τι τον μάλωσε ο ιδιοκτήτης του, τι τους πλησιάσαμε με χάδια τίποτα, τα ίδια. Κάθε φορά που τον βλέπει λυσσάει στο γρύλισμα και το γαύγισμα. Το δικό μου το χαϊβάνι δε, κάθε φορά κουνάει ουρές σαν το χαζοχαρούμενο... Να πω εδώ πως φαντάζομαι (δεν ξέρω αν είναι λάθος) ότι μπορεί να υπάρξει αυτό. Δηλαδή να μην τον συμπαθεί, κάτι να του κάνει ρε παιδί μου! Δεν έχω πρόβλημα με αυτό εφόσον και έχουμε μιλήσει με τον ιδιοκτήτη του και είναι απόλυτα λογικός άνθρωπος και έχει κάνει προσπάθειες να αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά. Από εκεί και πέρα, μακριά κι αγαπημένοι.
Παρακάτω:
Σε πάρκο που πάμε βόλτα, μαζεύονται σκυλογονείς και σκυλιά, οι περισσότεροι τα αφήνουν λυτά αφού γνωρίζονται και οι ίδιοι και τα σκυλιά. Είχα πάει κι εγώ λοιπόν κι εγώ με το δικό μου πριν κάμποσο καιρό. Μετά από τα αναγνωριστικά μυρίσματα οκ καθίσαμε λίγο, ο δικός μου αλλόφρων με τόσα σκυλιά γύρω. Τον έλυσα λίγο (το ξέρω βλακεία μεγάλη) αλλά μετά από λίγο πάλι στο λουρί καθώς πέσαν κάποιες αγριάδες και ο δικός μου δεν με άκουγε. Μόλις τον ξαναέδεσα χαλούσε τον κόσμο οπότε και φύγαμε. Πήγα και δεύτερη φορά, δεν τον έλυσα. Μπερδεύτηκε το λουρί του με ένα άλλον, τον άρπαξε και πάλι σηκωθήκαμε και φύγαμε γιατί χαλούσε τον κόσμο. Δεν ξαναπήγαμε. Δεν ξέρω αν είμαι λάθος. Υπάρχει εκείνη η σκυλοπαρέα. Θεωρώ ότι εφόσον δεν μπορώ να ελέγξω το σκύλο μου δεν τον λύνω. Όταν όμως τα άλλα τριγύρω παίζουν-τρέχουν και ο δικός μου λυσσάει στο λουρί πιστεύω ότι είναι μέγα βάσανο και γι΄αυτόν και γενικότερα μεταφέρει έναν εκνευρισμό χαλώντας τον κόσμο. Άλλος ένας λόγος που δεν ξαναπήγαμε είναι ότι πολύ συχνά στην σκυλοπαρέα είναι και ο σκυλάκος που δεν συμπαθεί το δικό μου.
Όλα τα παραπάνω σας τα ανέφερα γιατί θέλω τη βοήθειά σας σχετικά με τη συμπεριφορά-κοινωνικοποίηση του σκύλου μου και κάποια ερωτήματα που έχω. Γενικά είναι ένας σκύλος που ποτέ δεν έχει γαυγίσει-γρυλίσει πρώτος όσο καιρό τον έχω εκτός από μία φορά που θα σας περιγράψω παρακάτω και πιστεύω συνδέεται με όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Στο πάρκο που πάμε συναντάμε ένα παππού που έχει ένα κανισάκι και είναι φιλαράκια. Μόνο μια φορά έπεσαν γρυλίσματα και τέλος. Πάντα κάνουν σαν τρελλά και τα δύο στις συναντήσεις μας. Προχθές συναντηθήκαμε πάλι και όπως μυριζόντουσαν-αγκαλιαζόντουσαν ο δικός μου γρύλισε και όπως το κατάλαβα εκείνη την ώρα ήταν το γρύλισμα πριν τον τσακωμό. Τον τράβηξα αμέσως και τον μάλωσα.
Και ρωτώ εγώ η αδαής, μπορεί να ήταν τυχαίο ή όλα αυτά που έχουν συμβεί μπορεί να τον κάνουν να βγάλει επιθετικότητα; Προσωπικά δεν το θεωρώ τυχαίο. Και επειδή είμαι σίγουρη πως όσο κακομαθημένος ήταν τον πήρα (και ακόμα είναι αλλά έχουμε βελτιωθεί αισθητά!) άλλη τόση έλλειψη κοινωνικοποίησης έχει. Κοινωνικοποίηση με σκυλιά γιατί με ανθρώπους δεν έχει κανένα πρόβλημα. Προσπαθώ να παρατηρώ τη συμπεριφορά του κάθε φορά που συναντάμε σκυλιά. Πάντα είναι πολύ χαρούμενος, κουνάει τρελλά την ουρά και πάει να μυριστούν. Συνήθως οι κινήσεις του δεν είναι ήπιες γι΄αυτό τον κρατάω κοντά μου γιατί δεν ξέρω κατά πόσο αυτή του η αγαρμποσύνη μπορεί να μεταφραστεί – στη δική τους γλώσσα – ως προσπάθεια επιβολής. Μία φορά είχε - κατά τη γνώμη μου – ξεκάθαρη συμπεριφορά ή τουλάχιστον ξεκάθαρη για μένα, όταν μας πλησίασε μεγάλος σκύλος λυτός με τον ιδιοκτήτη του και έμεινε ακίνητος, κουνούσε διακριτικά την ουρά, κοιτούσε αλλού και τον άφησε για ώρα να τον μυρίσει.
Δεν ξέρω κάνω λάθος; Απλά σκέφτομαι ότι αν είναι έτσι όπως νομίζω, τότε λογικό είναι ο σκύλος ο οποίος θα δεχθεί τέτοια συμπεριφορά να τον “διορθώσει” με τη σοβαρότητα της διόρθωσης να εξαρτάται εκτός των άλλων κι από τη δική του κοινωνικοποίηση-χαρακτήρα κτλ.
Το θέμα είναι τι μπορώ να κάνω εγώ για το σκύλο μου.
Γι’ αυτό ζητάω τις συμβουλές σας αλλά και τη γνώμη σας επί του θέματος. Δεν ξέρω αν έχουν βάση αυτά που λέω, αν γίνομαι υπερβολική, αλλά όπως προσπαθώ για την εκπαίδευσή του και την ομαλή συμβίωση μαζί μου, θα ήθελα το ίδιο να κάνω και όσον αφορά στη συναναστροφή του με τα άλλα σκυλιά. Προτάσεις – συμβουλές – γνώμες πάντα ευπρόσδεκτες!
