Κίρκη on Tour `10
Έχω πολλά να μάθω ακόμα. Τέσσερις μήνες τώρα μόνο μαθαίνω σα να πηγαίνω ξανά στο σχολείο. Κάθε μέρα και μια εμπειρία κι ένα νέο, που με κατατάσσει στους άσχετους.
Δεν είχα ποτέ σκύλο για να ξέρω πως είναι και πως έχει το πράγμα. ‘’Θα δεις πάρα πολλά και θα μάθεις’’, έλεγε η φίλη mareco κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοεί.
Πως θα κοιμάται, θα τρώει, θα κάνει κακά, πως θα πάει τη βόλτα της, πως θα αντιμετωπίζεις τα άλλα σκυλιά, τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα, τα ταξίδια κλπ.
Τώρα πια νομίζω ότι η φίλη μου θα πρέπει να διδάξει στο πανεπιστήμιο. Λέκτορας.
Η πρόκληση λοιπόν ήταν η εξής:
Έχουμε ένα μαύρο λυκόσκυλο, το αγαπάμε, μένει μαζί μας πια, είναι μέλος της οικογένειάς μας και έχει φτάσει Αύγουστος πια και τέρμα οι αναβολές γιατί αν κάτσεις και τον Αύγουστο στην Αθήνα μετά από ένα τόσο δύσκολο χειμώνα, την φυλακή την έχεις για πλάκα στο τσεπάκι σου. Τελικά πήραμε την απόφαση να πάμε στο σπίτι μας στα Χανιά με τον λύκο παρέα και ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Ή θα την νιώσεις την εμπειρία ή όχι, οπότε αναχώρηση κι επιστροφή, μόνο με 22 μέρες διαφορά.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ``Η Κίρκη στο πλοίο``.
Δυο μέρες πριν σκεφτόμουν συνέχεια το ταξίδι με το πλοίο. Πως θα μπορέσω να έχω έναν λύκο μαζί μου ανάμεσα σε τόσο κόσμο? Παιδάκια, μαμάδες, γιαγιάδες και άλλα σκυλάκια όλοι μαζί στο κατάστρωμα ενός πλοίου σκέτη πολιτεία. Το πολύ-πολύ θα τη βγάλουμε έξω από το κλουβί σε όλο το ταξίδι, λέγαμε με την Μαρία.
Και τα τσίσα της, τα κακά της? Θα τα κάνει και τα δύο λίγο πριν μπούμε στο καράβι. Το ταξίδι διαρκεί 7 ώρες οπότε είμαστε και σ` αυτό ΟΚ.
Η ζέστη ανυπόφορη στον Πειραιά και ατελείωτη ουρά από αυτοκίνητα για να μπουν στο καράβι.
” Υπομονή Κιρκούλα θα φτάσουμε και θα δεις τι ωραίο air-condition έχει μέσα”.
Η Κίρκη απλά είχε τη γλώσσα έξω και ανάλογα με την θερμοκρασία την μάκραινε ή την κόνταινε. (επιστημονικές λεπτομέρειες, που θα σας βοηθήσουν, θα βρείτε στο τέλος της ιστορίας).
Κίρκη, μαύρη με μακρύ τρίχωμα, ποδάρες με νύχια μακριά, μεγάλο αυχένα, καμπούρα λύκου, και κατηφόρα στον ποπό. Δόντια μεγάλα που τα δείχνει συνέχεια, γλώσσα μακριά που στάζει σάλιο, τ` αυτιά της πάντα σηκωμένα και τα μάτια της σκοτεινά, καφέ με μπλε κόρες. Αυτό με κάνει υπερήφανο μπαμπά και όχι το μαύρο αρκουδάκι το χοντρό, με τα πατουσάκια του τα ζουζούνικα, που χαμογελά συνέχεια με την ζαμπονόγλωσσα, ζητιανεύοντας χάδια και τυρόπιτες.
Βγαίνει απ` το αυτοκίνητο μαζί με τη Μαρία και τη φίλη μας την Έλενα ακριβώς έξω από το πλοίο. Όλοι την κοίταζαν σαν τον μέγα μογκόλο που ήρθε στην Αθήνα για λίγες ώρες.
Ω! τι σκύλαρος, τι όμορφος.
Μπαίνω στο γκαράζ κι αρχίζει να κλαίει από κατάθλιψη που μ` έχασε απ` τα μάτια της για λίγο. Να τραβάει σαν τρελή, να μυρίζει, να με ψάχνει. Μετά από λίγο κι αφού πάρκαρα το αμάξι βγαίνω και τρέχει πάνω μου σα να γύριζα από τον πόλεμο τραυματίας.
“Καλά δεν μπορείς να δείξεις λίγη ψυχραιμία” την ρωτάω?
Αυτό μ` εκνευρίζει πάρα πολύ. Που δεν μου απαντά ποτέ.
Την πιάνω από την αλυσίδα πολύ ψαρωτικά, γυρισμένη δυο-τρεις φορές στο χέρι μου και μπαίνουμε στο πλοίο. Αριστερά κυλιόμενες, δεξιά κανονικές σκάλες. Γαμώ την πολυτέλειά σας. Το πάτωμα από γυαλιστερό πλακάκι, τόσο τριμμένο από μούτσο, λες και χρειάζεται να βλέπει την μούρη της η θεία που πάει για λουτρά λόγω ποδάγρας. Η Κίρκη κοκαλώνει και δεν θέλει με τίποτα ν` ανέβει.
‘’ Έλα ρε Κίρκη πάμε έχει και κόσμο που περιμένει’’.
Τίποτα ακίνητη.
Ξαπλώνει και στο πάτωμα με την κοιλιά για να σιγουρευτεί και δεν κουνιέται πόντο.
Άρπαχτη Μητσοτάκη λέω και ανέβαινε. 28 περίπου κιλά αγκαλιά με πολύ τρίχα και ν` ανεβαίνω τα σκαλάκια λες και είχα στην αγκαλιά μου Τσιουάουα. Φτάνουμε στο κατάστρωμα Νο 5 και έπρεπε να φτάσουμε στο Νο 9.
Όλα τα καταστρώματα τα` ανέβηκα με την Κίρκη αγκαλιά . Ο κόσμος κοιτούσε τόσο γλυκά τον μπαμπά με το τόσο τριχωτό παιδί να ιδρώνει. Τι καλός και πόσο γλυκό αυτό που κάνει.
Στο κατάστρωμα είχε πάρα πολύ κόσμο. Βρήκαμε και κάτσαμε σε μια γωνία κι έδεσα την Κίρκη στην καρέκλα μου.
Ευτυχώς δίπλα σε δυο κοπέλες που αγαπάγανε πολύ τα σκυλιά κι έτσι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.
Επίσης δεν μας είπε κανείς να κλείσουμε το σκυλί σε κλουβί. Καλό αυτό. Κακά και τσίσα κρατήθηκαν σε όλο το ταξίδι του πηγαιμού βαθειά μέσα της χωρίς κανένα πρόβλημα σε αντίθεση με το ταξίδι του γυρισμού που θα το περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο.
Η αποβίβαση ήταν κι αυτή πολύ δύσκολη με περίπου δυο χιλιάδες αυτοκίνητα στο γκαράζ να προσπαθούν να βγουν το γρηγορότερο έξω.
Ο αέρας της Κρήτης όμως σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα…
Ακολουθούν τα επόμενα κεφάλαια
2. Η Κίρκη στο ταξίδι επιστροφής
3. Η Κίρκη στο δρόμο με ξένους
4. Η Κίρκη στο δρόμο με έλληνες
5. Η Κίρκη στο ενετικό λιμάνι
6. Η Κίρκη στα μπαράκια
7. Η Κίρκη στο σπίτι
8. Η Κίρκη στη Σούγια
9. Η Κίρκη στο χωριό με χωριάτες
10. Η Κίρκη για ψώνια
11. Οι φίλοι της Κίρκης
12. Η Κίρκη με περίοδο
13. Διατροφή της Κίρκης στη Κρήτη
14. Η Κίρκη σε πανηγύρι
15. «Επιστημονικές» συμβουλές για τον σκύλο σας
Έχω πολλά να μάθω ακόμα. Τέσσερις μήνες τώρα μόνο μαθαίνω σα να πηγαίνω ξανά στο σχολείο. Κάθε μέρα και μια εμπειρία κι ένα νέο, που με κατατάσσει στους άσχετους.
Δεν είχα ποτέ σκύλο για να ξέρω πως είναι και πως έχει το πράγμα. ‘’Θα δεις πάρα πολλά και θα μάθεις’’, έλεγε η φίλη mareco κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοεί.
Πως θα κοιμάται, θα τρώει, θα κάνει κακά, πως θα πάει τη βόλτα της, πως θα αντιμετωπίζεις τα άλλα σκυλιά, τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα, τα ταξίδια κλπ.
Τώρα πια νομίζω ότι η φίλη μου θα πρέπει να διδάξει στο πανεπιστήμιο. Λέκτορας.
Η πρόκληση λοιπόν ήταν η εξής:
Έχουμε ένα μαύρο λυκόσκυλο, το αγαπάμε, μένει μαζί μας πια, είναι μέλος της οικογένειάς μας και έχει φτάσει Αύγουστος πια και τέρμα οι αναβολές γιατί αν κάτσεις και τον Αύγουστο στην Αθήνα μετά από ένα τόσο δύσκολο χειμώνα, την φυλακή την έχεις για πλάκα στο τσεπάκι σου. Τελικά πήραμε την απόφαση να πάμε στο σπίτι μας στα Χανιά με τον λύκο παρέα και ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Ή θα την νιώσεις την εμπειρία ή όχι, οπότε αναχώρηση κι επιστροφή, μόνο με 22 μέρες διαφορά.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ``Η Κίρκη στο πλοίο``.
Δυο μέρες πριν σκεφτόμουν συνέχεια το ταξίδι με το πλοίο. Πως θα μπορέσω να έχω έναν λύκο μαζί μου ανάμεσα σε τόσο κόσμο? Παιδάκια, μαμάδες, γιαγιάδες και άλλα σκυλάκια όλοι μαζί στο κατάστρωμα ενός πλοίου σκέτη πολιτεία. Το πολύ-πολύ θα τη βγάλουμε έξω από το κλουβί σε όλο το ταξίδι, λέγαμε με την Μαρία.
Και τα τσίσα της, τα κακά της? Θα τα κάνει και τα δύο λίγο πριν μπούμε στο καράβι. Το ταξίδι διαρκεί 7 ώρες οπότε είμαστε και σ` αυτό ΟΚ.
Η ζέστη ανυπόφορη στον Πειραιά και ατελείωτη ουρά από αυτοκίνητα για να μπουν στο καράβι.
” Υπομονή Κιρκούλα θα φτάσουμε και θα δεις τι ωραίο air-condition έχει μέσα”.
Η Κίρκη απλά είχε τη γλώσσα έξω και ανάλογα με την θερμοκρασία την μάκραινε ή την κόνταινε. (επιστημονικές λεπτομέρειες, που θα σας βοηθήσουν, θα βρείτε στο τέλος της ιστορίας).
Κίρκη, μαύρη με μακρύ τρίχωμα, ποδάρες με νύχια μακριά, μεγάλο αυχένα, καμπούρα λύκου, και κατηφόρα στον ποπό. Δόντια μεγάλα που τα δείχνει συνέχεια, γλώσσα μακριά που στάζει σάλιο, τ` αυτιά της πάντα σηκωμένα και τα μάτια της σκοτεινά, καφέ με μπλε κόρες. Αυτό με κάνει υπερήφανο μπαμπά και όχι το μαύρο αρκουδάκι το χοντρό, με τα πατουσάκια του τα ζουζούνικα, που χαμογελά συνέχεια με την ζαμπονόγλωσσα, ζητιανεύοντας χάδια και τυρόπιτες.
Βγαίνει απ` το αυτοκίνητο μαζί με τη Μαρία και τη φίλη μας την Έλενα ακριβώς έξω από το πλοίο. Όλοι την κοίταζαν σαν τον μέγα μογκόλο που ήρθε στην Αθήνα για λίγες ώρες.
Ω! τι σκύλαρος, τι όμορφος.
Μπαίνω στο γκαράζ κι αρχίζει να κλαίει από κατάθλιψη που μ` έχασε απ` τα μάτια της για λίγο. Να τραβάει σαν τρελή, να μυρίζει, να με ψάχνει. Μετά από λίγο κι αφού πάρκαρα το αμάξι βγαίνω και τρέχει πάνω μου σα να γύριζα από τον πόλεμο τραυματίας.
“Καλά δεν μπορείς να δείξεις λίγη ψυχραιμία” την ρωτάω?
Αυτό μ` εκνευρίζει πάρα πολύ. Που δεν μου απαντά ποτέ.
Την πιάνω από την αλυσίδα πολύ ψαρωτικά, γυρισμένη δυο-τρεις φορές στο χέρι μου και μπαίνουμε στο πλοίο. Αριστερά κυλιόμενες, δεξιά κανονικές σκάλες. Γαμώ την πολυτέλειά σας. Το πάτωμα από γυαλιστερό πλακάκι, τόσο τριμμένο από μούτσο, λες και χρειάζεται να βλέπει την μούρη της η θεία που πάει για λουτρά λόγω ποδάγρας. Η Κίρκη κοκαλώνει και δεν θέλει με τίποτα ν` ανέβει.
‘’ Έλα ρε Κίρκη πάμε έχει και κόσμο που περιμένει’’.
Τίποτα ακίνητη.
Ξαπλώνει και στο πάτωμα με την κοιλιά για να σιγουρευτεί και δεν κουνιέται πόντο.
Άρπαχτη Μητσοτάκη λέω και ανέβαινε. 28 περίπου κιλά αγκαλιά με πολύ τρίχα και ν` ανεβαίνω τα σκαλάκια λες και είχα στην αγκαλιά μου Τσιουάουα. Φτάνουμε στο κατάστρωμα Νο 5 και έπρεπε να φτάσουμε στο Νο 9.
Όλα τα καταστρώματα τα` ανέβηκα με την Κίρκη αγκαλιά . Ο κόσμος κοιτούσε τόσο γλυκά τον μπαμπά με το τόσο τριχωτό παιδί να ιδρώνει. Τι καλός και πόσο γλυκό αυτό που κάνει.
Στο κατάστρωμα είχε πάρα πολύ κόσμο. Βρήκαμε και κάτσαμε σε μια γωνία κι έδεσα την Κίρκη στην καρέκλα μου.
Ευτυχώς δίπλα σε δυο κοπέλες που αγαπάγανε πολύ τα σκυλιά κι έτσι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.
Επίσης δεν μας είπε κανείς να κλείσουμε το σκυλί σε κλουβί. Καλό αυτό. Κακά και τσίσα κρατήθηκαν σε όλο το ταξίδι του πηγαιμού βαθειά μέσα της χωρίς κανένα πρόβλημα σε αντίθεση με το ταξίδι του γυρισμού που θα το περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο.
Η αποβίβαση ήταν κι αυτή πολύ δύσκολη με περίπου δυο χιλιάδες αυτοκίνητα στο γκαράζ να προσπαθούν να βγουν το γρηγορότερο έξω.
Ο αέρας της Κρήτης όμως σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα…
Ακολουθούν τα επόμενα κεφάλαια
2. Η Κίρκη στο ταξίδι επιστροφής
3. Η Κίρκη στο δρόμο με ξένους
4. Η Κίρκη στο δρόμο με έλληνες
5. Η Κίρκη στο ενετικό λιμάνι
6. Η Κίρκη στα μπαράκια
7. Η Κίρκη στο σπίτι
8. Η Κίρκη στη Σούγια
9. Η Κίρκη στο χωριό με χωριάτες
10. Η Κίρκη για ψώνια
11. Οι φίλοι της Κίρκης
12. Η Κίρκη με περίοδο
13. Διατροφή της Κίρκης στη Κρήτη
14. Η Κίρκη σε πανηγύρι
15. «Επιστημονικές» συμβουλές για τον σκύλο σας
