Η ψυχολογία των αδέσποτων (πριν και μετά)

[Sara]

Ήθελα να συζητούσαμε το θέμα αυτό εδώ διότι πρόσφατα είχα δυο πολύ ενδιαφέρουσες σχετικές συζητήσεις. Η μια ήταν με τον εκπαιδευτή/φροντιστή του Μουφ και η άλλη με μια συνάδελφό μου που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια ένα πρώην αδέσποτο μαύρο λαμπραντόρ.

Γενικά τα σκυλιά των καταφυγίων που υιοθετούνται είναι συνήθως τα κοινωνικοποιημένα με καλό χαρακτήρα. Όμως όταν υιοθετούνται αλλάζουν πολλές φορές άρδην. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης βαρύνει το νέο ιδιοκτήτη, στην πραγματικότητα όμως αλλάζουν κι από μόνα τους. Ναι, μερικές συμπεριφορές είναι αυτός ο "αποθησαυρισμός" φαγητού, όπως αποκαλεί την ψύχωση για χλαπάκιασμα του Μουφ η κτηνίατρός του. Από την άλλη μεριά όμως αλλάζει και ο τρόπος που δένεται ο σκύλος με τους ανθρώπους, κυρίως τον ιδιοκτήτη του, και τους άλλους σκύλους.

Αυτό που δεν ξέρω, είναι αν οι σκύλοι καταλαβαίνουν ποιος είναι ανάδοχος και ποιος ιδιοκτήτης. Π.χ. το Μουφ πριν το πάρω ζούσε σε ανάδοχο φάρμα με επτά σκυλιά αρμονικά και ειρηνικά. Όταν το πήρα εγώ, αρχικά τσαντίστηκε, στεναχωρήθηκε και μάλιστα έχασε και μια σκύλα που ήταν κολλητή του στη φάρμα. Όμως όταν πειραματίστηκα περί τον ένα χρόνο μετά να πάρω δεύτερο σκύλο, ανέπτυξε μια τρομερή ζήλεια που καμιά φορά του βγαίνει και στο πάρκο έτσι και χαϊδέψω συγκεκριμένους σκύλους, όπου κατά τ' άλλα τα πηγαίνει καλά με όλα τα σκυλιά. Δείχνει κτητικότητα προς εμένα και δείχνει να με θεωρεί ιδιοκτήτριά του, ή μάλλον κτήμα του, πάντως υπάρχει αυτή η αντίληψη της κτήσης. Μέχρι εδώ καλά. Όταν όμως πρόπερσυ συνάντησε πάλι τους αναδόχους του, έκλαιγε από τη χαρά του και δε νομίζω ότι ήταν δάκρυα ευγνωμοσύνης, αλλά του ότι πίστευε ότι ήταν παλιοί του ιδιοκτήτες. Δεν ξέρω τι θα έκανε αν γύριζε, ο μη γένοιτο, να ζήσει μαζί τους. Τη ζήλεια προς εμένα πάντως συνεχίζει να τη δείχνει. Το οποίο βέβαια μπορεί να σημαίνει ότι το Μουφ, ως σκύλος, προσαρμόζεται πολύ πιο εύκολα από τους ανθρώπους στις νέες περιστάσεις, ζει στο παρόν, δεν κολλάει στο παρελθόν, κι ας έχει μνήμη, και makes the best of everything, όπως λένε.

Η συνάδελφος με το λαμπραντόρ λέει ότι τα ίδια παρατήρησε κι αυτή με το δικό της σκύλο, ο οποίος όμως δεν έχει προβλήματα με ανθρώπους, π.χ. με το φίλο της που δεν πολυσυμπαθεί τα σκυλιά και που εξαιτίας του έχει τώρα πάει έναν παρά όπισθεν. Βέβαια εγώ ούτε κατά διάνοιαν δεν επιτρέπω σε κανέναν να βάλει το Μουφ σε δεύτερη μοίρα, γι' αυτό και με ενδιαφέρουν από ρομαντική άποψη μόνον κυνόφιλοι και ως τώρα δεν υπήρξε πρόβλημα. Τελοσπάντων, η συνάδελφος λέει επίσης ότι η κτητικότητα παρατήρησε ότι εμφανίζεται κυρίως στα πρώην αδέσποτα και ότι είναι πιο έντονη απ' ότι σε άλλους σκύλους που είναι πολύ πιο ρηλαξαρισμένοι και αισθάνονται πιο ασφαλείς.

Ο φροντιστής του Μουφ μου είπε ότι κατά τη γνώμη του τα πρώην αδέσποτα συμπεριφέρονται σα νεόπλουτοι και μάλιστα με μεγάλη νεόπλουτη χωριατιά, όπως θα λέγαμε εμείς οι Ελληνάρες (που ως γνωστόν καταγόμαστε όλοι από Βερσαλλίες και πάνω). Στην περίπτωση του Μουφ λέει επίσης ότι παρατηρεί τη νεόπλουτη συμπεριφορά στη νιοστή. Όταν παρατήρησα ότι το καταφύγιο που είχε το Μουφ το είχε κόψει για βήτα και όχι άλφα προσωπικότητα, ο φροντιστής είπε ότι αυτό συμβαίνει συχνά και ότι όντως ο σκύλος μπορεί να αλλάξει μετά την υιοθεσία και να γίνει άλφα. Το ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσον ευθύνεται ο νέος ιδιοκτήτης και κατά πόσον είναι φυσιολογική εξέλιξη που συνδέεται με την υιοθεσία.

Τέλος, από ξένους ταξιδιώτες στην Ελλάδα έχω ακούσει/διαβάσει (δε θυμάμαι πλέον ακριβώς) ότι τα ελληνικά αδέσποτα είναι ιδιαιτέρως καλοκάγαθα και "φιλοσοφημένα". Νομίζω όμως κι εδώ στο φόρουμ υπήρξαν καμιά φορά αλλαγές στη συμπεριφορά αδέσποτων που μάζεψαν μέλη.

Έρριξα μια πρόχειρη ματιά στον JSTOR (βάση δεδομένων επιστημονικών άρθρων) και είδα ότι υπάρχουν αρκετά επιστημονικά άρθρα περί της ψυχολογίας των αδέσποτων και των σκυλιών των καταφυγίων, οπότε θα πρέπει να τα κατεβάσω και να τους ρίξω μια ματιά. Φοβάμαι όμως ότι θα αναφέρονται συνήθως στα προβληματικά σκυλιά. Στο ίντερνετ γενικά επίσης συζητώνται μόνον τα σοβαρά προβλήματα και όχι οι αλλαγές και αποχρώσεις της συμπεριφοράς μάλλον φυσιολογικών κατά τ' άλλα σκυλιών. Στο μεταξύ ποια είναι η γνώμη σας; Παρατηρείτε τίποτα το ιδιαίτερο; Δεν εννοώ τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ενδεχόμενης κακοποίησης ή έλλειψης κοινωνικοποίησης. Αναφέρομαι στα κατά τ' άλλα υγιή σκυλιά που μπορεί να εμφανίσουν διαφορετικές, αν και όχι καταστρεπτικές, συμπεριφορές μετά την υιοθεσία τους.

 

[l.Kyveli]

Μετά την πρόσφατη εμπειρία μου με την υιοθεσία αδέσποτου και όχι από καταφύγιο δεν έχω παρατηρήσει τρομακτικές αλλαγές.
Η επιθετικότητα προς άντρες και σκύλους ήταν υπαρκτή και πριν να τον υιοθετήσω όπως επίσης ο άγαρμπος τρόπος έκφρασης της χαράς του. (πηδάει πάνω σου και σε δαγκώνει μόλις σε βλέπει από τον ενθουσιασμό του)
Αυτό που παρατηρώ και είναι αστείο ως και χαριτωμένο είναι η κτητικότητα που έχει απέναντι σε ότι θεωρεί δικό του. Εμένα, όταν χαιδεύω τα άλλα μου σκυλιά έρχεται και τα διώχνει, το κρέιτ του, αν μπει μέσα ο Έλβις μπαίνει κι αυτός και κάθεται δίπλα του, τα κόκκαλα του , κλέβει και των άλλων και τα κρύβει στο κρέιτ του.
Τώρα αν αλλαγή συμπεριφοράς εννοούμε ότι ο σκύλος στην αρχή είναι έξω από τα νερά του στο νέο του σπίτι και όσο περνάει ο καιρός και νοιώθει πιο άνετα αρχίζει τις σαχλαμάρες, νομίζω αυτό συμβαίνει γενικά σε όλα τα σκυλιά.
4 μήνες μετά την υιοθεσία του αυτά έχω παρατηρήσει, κι επειδή τον γνώριζα και ως αδέσποτο έχω να πω ότι τότε ήταν πολύ πιο λιγότερο απαιτητικός από ότι τώρα αλλά κι αυτό μου φαίνεται μέρος της άνεσης που νοιώθει πλέον κοντά μας. Και ότι ίσως κάποια πράγματα τώρα πια τα θεωρεί δεδομένα και τα διεκδικεί ιδιαίτερα απαιτητικά (βόλτες κυρίως και φαγητό).

 

[Marin]

Καλησπέρα,

Μου αρέσει πάρα πολύ το συγκεκριμένο πρωτότυπο θέμα, το οποίο δεν έχω δει πουθενά να θίγεται άλλη φορά.

Όντως οι σκύλοι αλλάζουν μετά την υιοθεσία, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η θέση του νέου ιδιοκτήτη. Οι πρώην αδέσποτοι σκύλοι χωρίζονται χοντρικά σε κάποιες κατηγορίες:

1. Αυτοί που απευθείας από το δρόμο πήγαν σε νέο σπίτι.
2. Αυτοί που πρώτα πήγαν σε πανσιόν και έζησαν εκεί για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα.
3. Αυτοί που πρώτα πήγαν σε σπίτι φιλοξενίας, έζησαν μαζί με 0-2 σκύλους και υιοθετήθηκαν μετά από μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα.
4. Αυτοί που πρώτα πήγαν σε σπίτι φιλοξενίας, έζησαν μαζί με πολλούς άλλους σκύλους και υιοθετήθηκαν μετά από μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα.

Σε όλα αυτά, παίζουν μεγάλο παράπλευρο ρόλο και οι εμπειρίες που είχε ο σκύλος στο παρελθόν, πχ στο δρόμο ή στο προηγούμενο σπίτι του αλλά και τα βιώματα του.

Αυτό που έχει παρατηρηθεί με μεγάλη σιγουριά, είναι ότι ένας σκύλος όταν ζει σε κλούβα πανσιόν ή σε αγέλες, δεν δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα εκείνη τη στιγμή ή μπορεί απλά να πει κανείς ότι προσαρμόζεται αναλόγως με την περίπτωση, στην πανσιόν δείχνει ένα χαρακτήρα άμυνας λόγω των γαβγισμάτων και του στρες που προκαλείται από τον χώρο και το θόρυβο, ενώ στην οικογένεια, προσαρμόζεται, αφού ζήσει σε ήρεμο περιβάλλον για ένα διάστημα. Αυτό βέβαια θα μπορούσε απλά να πει κάποιος πιο ειδικός, ότι είναι "ο χαρακτήρας του σκύλου μαζί με σκύλους και ο χαρακτήρας του σκύλου μαζί με ανθρώπους". Νομίζω όμως πως δεν είναι τόσο απλό το θέμα...

Στην ουσία, ο αδέσποτος σκύλος ζει μια μεταβατική περίοδο στην οποια προσπαθεί να προσαρμοστεί, μπορεί να βγάλει επιθετικότητα ενώ στην ουσία δεν είναι επιθετικός, ή μπορεί να δείχνει καλός ενώ μετά μπορεί να βγάλει ίχνη επιθετικότητας.

Παράδειγμα 1:

Όλοι γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα των πιτμπουλ, όμως έχω παρατηρήσει ότι είναι οι πιο προσαρμόσιμοι σκύλοι. Ενώ μπορεί η φύση τους ή τα παρελθοντικά τους βιώματα να τους "ωθούν" στο να βγάζουν επιθετικότητα ή κυριαρχία προς ζώα και ανθρώπους (ευτυχώς σπάνιο), μόλις υιοθετηθούν, μπορεί να βγάλουν πολύ καλό χαρακτήρα, αναλόγως βέβαια και με το πόσο και πως ασχολείται ο ιδιοκτήτης τους μαζί τους. Ένας ιδιοκτήτης που δεν φέρεται στο σκύλο του όπως πρέπει (από την καλή του την καρδιά με δυο λόγια τον υπερ-προστατεύει), μπορεί να του εμφανίσει στοιχεία του χαρακτήρα του τα οποία να μην εμφάνιζε σε άλλες συνθήκες.

Παράδειγμα 2:

Οι σκύλοι που έχουν περάσει ένα πολύ μεγάλο σοκ στη ζωή τους, πχ κάποιο τροχαίο ή κινδύνευσαν να χάσουν τη ζωή τους και τη γλύτωσαν τελευταία στιγμή, έχει παρατηρηθεί ότι είναι επίσης ιδιαίτερα προσαρμόσιμοι σε μια νέα οικογένεια. Στην ανθρώπινη γλώσσα, αυτό μπορεί να μεταφράζεται ότι "ο σκύλος νιώθει ευγνωμοσύνη", όμως στη σκυλίσια γλώσσα, αυτό ίσως μεταφράζεται ότι "του σκύλου του αρέσει η καλή ζωή που δεν έζησε ως τώρα" (αν ήταν από πάντα αδέσποτος), ή ότι "η τωρινή ζωή του τον βοηθάει να ξεπεράσει τον σωματικό ή ψυχικό πόνο που νιώθει από την εμπειρία του".

Όποιος και να είναι ο λόγος και όποιο και να είναι το παρελθόν του σκύλου, το σίγουρο είναι ότι κάποια πράγματα δε θα τα ξεπεράσει ποτέ ή θα τα ξεπεράσει στο σημείο που θα τον βοηθήσουμε εμείς ή θα του επιτρέψουμε εμείς.

Παράδειγμα 1:

Ένας αδέσποτος σκύλος πάντα έβρισκε το φαγητό του στα σκουπίδια, άρα πάντα θα αναζητά ενστικτωδώς το φαγητό του στα σκουπίδια. Αυτό δεν είναι κάτι κακό γιαυτόν, είναι θέμα επιβίωσης. Το πόσο θα το "κόψει", έχει να κάνει με τα περιθώρια που θα του αφήνουμε εμείς. Προσωπικά έχω αποφασίσει να μην βάζω τους σκύλους μου στη διαδικασία να διεκδικήσουν σκουπίδια, άρα τα σκουπίδια μου δεν τα έχω ποτέ σε μέρος που μπορούν να τα βρουν. Δεν περιμένω δηλαδή από τους σκύλους μου να κόψουν μια ενστικτώδη συνήθεια, απλά αλλάζω τη δική μου συνήθεια.

Παράδειγμα 2:

Ένας πρώην αδέσποτος σκύλος, μπορεί ενώ ζούσε με άλλους σκύλους όταν ήταν στο δρόμο, τώρα να μην θέλει να ζήσει με άλλους σκύλους. Αυτό μπορεί να είναι επίσης θέμα επιβίωσης, το οποίο ενστικτωδώς ακολουθεί, ή να είναι θέμα της θέσης του και της θέσης που διεκδικεί ο καινούργιος στην αγέλη. Όλα έχουν να κάνουν με το τι θέση παίρνουμε εμείς απέναντι στον σκύλο μας και στον νέο σκύλο που έρχεται στο σπίτι. Προσωπικά εμείς έχουμε ένα σπίτι ανοιχτό για όλους, δηλαδή οι σκύλοι μας και οι γάτες μας ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα ένα άλλο ζώο, γάτα ή σκύλος και αυτό μόλις το γνωρίσουν σωστά, θα το αποδεχτούν σαν μέλος της αγέλης τους.

Τώρα όσον αφορά το τελευταίο που είπες ότι ο δικός σου θυμάται τους ανθρώπους που τον φιλοξενούσαν, μου φαίνεται απολύτως λογικό να το βλέπεις έτσι.

Πρόσφατα στο Dogtalk, μου λύθηκε μια μεγάλη απορία που είχα αν ο σκύλος στεναχωριέται που χάνει τον ιδιοκτήτη του και αν θυμάται κτλ. Δεδομένου λοιπόν ότι ο σκύλος ζει το σήμερα, ναι μεν την οικογένεια φιλοξενίας την έχει σαν πραγματική του οικογένεια (δηλαδή σαν αγέλη), αλλά εξίσου και τη νέα του οικογένεια την έχει σαν πραγματική του οικογένεια (δηλαδή την τωρινή του αγέλη). Την προηγούμενη απλά τη συνδυάζει με κάτι θετικό και χαίρεται, δεν σημαίνει όμως ότι του έλλειψαν. Παρόλαυτα όταν πρόκειται για αποχωρισμό μιας οικογένειας από ένα σκύλο που φιλοξενεί, πάντα προτείνω να περνάει ένα διάστημα που να μην έχουν επαφή ώστε ο σκύλος να προσαρμόζεται πιο γρήγορα στο νέο του περιβάλλον και τη νέα του αγέλη.

Τονίστηκε παράλληλα, ότι ο σκύλος ενώ μπορεί να αλλάξει πολλές οικογένειες (αγέλες), δεν του κάνει καλό να αλλάζει συνήθειες προς το χειρότερο. Αν δηλαδή είχε συνηθήσει να ζει μέσα στο σπίτι, δεν γίνεται ξαφνικά να τον πετάξει η επόμενη οικογένεια έξω, να τον έχει δεμένο κτλ.

Τώρα το αν τα αδέσποτα φέρονται σαν νεόπλουτοι δεν το ξέρω, δεν πολυσυμφωνώ αν και καταλαβαίνω ότι το λέει χαριτολογώντας. Προσωπικά πιστεύω ότι τα αδέσποτα είναι σαν αμόρφωτα παιδάκια ή έφηβοι που ξαφνικά τους δίνεται μια άλλη διάσταση της ζωής και την ζουν, προσαρμόζονται σε αυτή, χωρίς όμως να είναι εφικτό το να αρνηθούν τη φύση τους.

Μαρίνα

 

[l.Kyveli]

Δεν ξέρω πως να φερθώ στον Τζιμάκο και στις εκρήξεις ζήλιας του.
Ξέρω ότι οι σκύλοι δεν ζηλεύουν, ή μάλλον έτσι έχω διαβάσει αν και η εμπειρία μου λέει άλλα.
Ο σκύλος αυτός δεν ανέχεται να "μοιράζεται".
Π.χ. στο καλύτερο σημείο της κουζίνας θα κοιμάται μόνο αυτός και αν κάποιος από τους άλλους δύο πάει να του το πάρει ορμάει.
Το ίδιο όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι και τον προϋπαντούν τα άλλα δύο. Θα τους ορμήσει γιατί πρέπει μόνο αυτός να κάνει χαρές.
Το ίδιο όταν χαϊδεύουμε κάποιο από τα άλλα δύο ή όταν πάει βόλτα άλλος ενώ μπορεί εκείνος να έχει πάει ήδη και να έχει γυρίσει πριν 1 λεπτό.
Όταν χτενίζουμε το ένα από τα δύο κοκ...για να μην γίνω κουραστική και φάρμακο να δίνουμε στα άλλα αυτός θα ζηλέψει και θα το διεκδικήσει τραμπουκίζοντας τα.
Πώς πρέπει να του φερθώ για να κόψει αυτή την συμπεριφορά.
Ξέρω ότι σαν πρώην αδέσποτο του έλειψαν τα πάντα κάποτε αλλά τώρα έχει γίνει ενοχλητικός στα άλλα δύο που τον ανέχονται επειδή είναι καλόβολα.
Ο Έλβις έχει φτάσει να του γαυγίζει εκνευρισμένος και η Λούση να του δείχνει δόντια, τους έχει πρήξει στην κυριολεξία γιατί όλα αυτά που περιέγραψα δεν γίνονται μία στο τόσο αλλά στην καθημερινή τους συμβίωση.

 

[ferozasea]

και εγω αδεσποτη τη βρηκα,, της εχει μεινη ο τσαμπουκας απο το δρομο,,, την καλομαθα στα φαγητα και αν της παω σκετη ξηρα τροφη τη μυριζει της ριχνει μια και την αναποδογυριζει και τρεχει μεσα να κρυφτη στο σπιτακι της γιατι ξερει οτι θα ακουσει τα χιλια μυρια,,,, αν της βαλω μαγειρευτο φαγητο η μισο μισο με ξηρα τροφη τρωει με απιστευτη λαιμαργια λοξοκοιτωντας με,,,,,,, και εμενα με δαγκωνει και πηδαει επανω μου και ετσι και με δει να τρωω και δεν της δινω γαβγιζει δυνατα και επιμονα,,, συνεχιζει να κατουραει οταν ερχομαι απο τη δουλεια και ετσι και κανω οτι δεν την βλεπω και δεν σταματησω να την χαιδεψω βγαζει λυγμους και μετα γαβγιζματα,,, στη βολτα αν δει γατα η αλλο σκυλο ορμαει με λυσσα,, πηδαει στον αερα αγνοοντας τη φωνη μου η το τραβηγμα του σχοινιου η του κολλαρου ,,, ηδη κατι κοπελες στη γειτονια με το που τη βλεπουν απο μακρυα παιρνουν το σκυλακι τους και εξαφανιζονται,,,,εχει σκορπισει τον πανικο και τον τρομο ==)) το ιδιο κανει αν πλησιασει σκυλος η γατα την αυλη,, γαβγιζει και χυμαει στα καγκελα και την αυλοπορτα,,, πολλες φορες κανει οτι μου επιτιθεται,,, ανοιγοκλεινη τα σαγονια με δυναμη τρεχοντας γυρω μου κανοντας οτι δαγκωνει μετα καθεται κατω και ξαφνικα πεταγεται και ξανακανει τα ιδια,,, ειναι ικανη να το κανει και 5 με 10 λεπτα συνεχεια αυτο,,,, τρεχοντας πανω κατω κατω πανω σαν αφηνιασμενη,,,, βεβαια ποτε δεν με εχει δαγκωσει δυνατα,,,,, ακομα ==))

 

[KaterinaSp]

Πωπω , φίλε ferozasea, αν περνας καθημερινά όλα αυτά που λες, μάλλον δεν έχεις βάλει όρια στην σκυλίτσα σου και υποφέρεις!!! Έχω μόλις ένα χρόνο εμπειρία με σκύλο,οπότε άλλοι θα σου δώσουν σωστότερες και πιο πλήρεις συμβουλές, αλλά πολλές από τις συμπεριφορές που αναφέρεις τις είχε το πρώην αδέσποτο κουτάβι μου και με σταθερή αντιμετώπιση τις έχει αποβάλει. Στην αρχή πχ πηδούσε πάνω μας και στο τραπέζι όταν τρώγαμε, τώρα κάθεται ήσυχα (με παρακλητικό βλεμμα πάντα) και περιμένει την μπουκίτσα που θα του δώσω μόλις τελειώσω το φαγητό. Αρχικά επίσης γάβγιζε για να απαιτήσει διάφορα, αλλά με επίμονη αδιαφορία μου σε απαιτητικά γαβγίσματα, τώρα δεν ακούγεται κιχ ούτε όταν θέλει να παίξουμε...Ακόμα και αν διψάει και έχει τελειώσει το νερό του,πάει δίπλα στο μπωλ και κάθεται ήσυχα. Γνώμη μου είναι πως χρειάζεται να της επιβάλλεις πειθαρχία και να επιμείνεις με σταθερότητα όσο χρειαστεί μέχρι να αποβάλλει τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές. Όσο πιο σταθερός είσαι, τόσο πιο μόνιμο το αποτέλεσμα!Μην την λυπάσαι και την δικαιολογείς επειδή ήταν αδέσποτη, τώρα έχει σπίτι και οικογένεια και η συμβίωσή σας πρέπει να είναι ομαλή για όλους σας.
Α! Και στο φαί μην επιτρέπεις ελιτισμούς και κτητικότητα... τάιζε ξηρά κι αν δεν την φάει απλά μάζεψέτην και ξαναδώστην στο επόμενο τάισμα, και δίνε εντολές να εκτελέσει, πχ κάτσε και μείνε πριν φάει, για να μην τθεωρεί την τροφή δεδομένη.Τουλάχιστον εγώ αυτά έκανα και ο μικρός τρώει τα πάντα, την ξηρά του με όρεξη ,και του παίρνω και το φαί όποτε θέλω χωρίς πρόβλημα.

 

[Nizinny]

Δεν ξέρω πως να φερθώ στον Τζιμάκο και στις εκρήξεις ζήλιας του.
Ξέρω ότι οι σκύλοι δεν ζηλεύουν, ή μάλλον έτσι έχω διαβάσει αν και η εμπειρία μου λέει άλλα.
Ο σκύλος αυτός δεν ανέχεται να "μοιράζεται".
Π.χ. στο καλύτερο σημείο της κουζίνας θα κοιμάται μόνο αυτός και αν κάποιος από τους άλλους δύο πάει να του το πάρει ορμάει.
Το ίδιο όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι και τον προϋπαντούν τα άλλα δύο. Θα τους ορμήσει γιατί πρέπει μόνο αυτός να κάνει χαρές.
Το ίδιο όταν χαϊδεύουμε κάποιο από τα άλλα δύο ή όταν πάει βόλτα άλλος ενώ μπορεί εκείνος να έχει πάει ήδη και να έχει γυρίσει πριν 1 λεπτό.
Όταν χτενίζουμε το ένα από τα δύο κοκ...για να μην γίνω κουραστική και φάρμακο να δίνουμε στα άλλα αυτός θα ζηλέψει και θα το διεκδικήσει τραμπουκίζοντας τα.
Πώς πρέπει να του φερθώ για να κόψει αυτή την συμπεριφορά.
Ξέρω ότι σαν πρώην αδέσποτο του έλειψαν τα πάντα κάποτε αλλά τώρα έχει γίνει ενοχλητικός στα άλλα δύο που τον ανέχονται επειδή είναι καλόβολα.
Ο Έλβις έχει φτάσει να του γαυγίζει εκνευρισμένος και η Λούση να του δείχνει δόντια, τους έχει πρήξει στην κυριολεξία γιατί όλα αυτά που περιέγραψα δεν γίνονται μία στο τόσο αλλά στην καθημερινή τους συμβίωση.

Μυρτω αφου ξερεις απο πριν πως θα αντιδρασει να εισαι ενα βημα μπροστα απο αυτον. Βαλτον να καθισει και να μεινει καπου πριν γινει οτιδηποτε απ'ότι περιεγραψες. Κι αν ο τυπος ειναι τοσο πρηχτης και εν παλευεται κλεισε την προτα του κρειτ του οταν οι αλλοι π.χ. βγαινουν βολτα, οταν παιρνουν κοκκαλα ολοι, οταν ερχεται καποιος κι ακουγεται η πορτα, οταν οταν... Αφου εχεις το κρειτ εκει και το χρησιμοποιει κοψτου τα προνομια για να σταματησει να αποφασιζει ο ιδιος για το ποιος εχει προτεραιοτητα. Σηκωνε τον απο το σημειο που διεκδικει να κοιμαται. Η θα κοιμουνται ολοι εκει ή κανεις.

 

[kyriakos91]

Δεν ξερω πως ειναι να ζησεις με ενα πρωην αδεσποτο αλλα παρολα αυτα νομιζω πως ολα ειναι θεμα ιδιοκτητη.Αν απο την αρχη του δειξεις τα ορια του και το τι ΠΡΕΠΕΙ και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κανει νομιζω οτι μπορεις να περιορισεις αν οχι να εξαληψεις τετοιες συμπεριφορες.Απλα πιστευω οτι ενα λαθος που γινεται απο τους νεους ιδιοκτητες ενος ταλαιπωρημενου ζωου ειναι να του δειξουν απεριοριστη αγαπη και υπεπροστατευτικοτητα να του δινουν τα παντα και να μην του βαζουν ορια.

 

[ferozasea]

ενα πρωην αδεσποτο που εχει ζησει σε ταραχωδη περιοχη ειναι σα να εξημερωνεις ενα κροκοδειλο ==)) αν δεν ημουν σε κατοικιμενη περιοχη θα την αφηνα να χτυπιεται και να ουρλιαζει μεχρι να υποταχτει σε κατι,,, εδω ομως δεν γινεται,,, αν δεν φαει το πρωι η το μεσημερι η το βραδυ θα χαλασει το κοσμο ==)) αν την δεσεις παλι το ιδιο ==)) αν την περιορισεις στην αυλη θα καταστρεψει γλαστρες παρτερια οτι φυτο υπαρχει,,,, δεν ξερει και ελληνικα,,, να της πω μην κανεις αυτο μην κανεις εκεινο κλπ ==)) εχει μαθει αριστα 5 λεξεις εντολες,,, μεχρι εκει... για να μαθει να μην πειραζει ανθρωπους ζωα και πραγματα θα πρεπει να τη κανω μαυρη στο ξυλο ==)) η μαυρη στα ηλεκροσοκ ==)) γιατι κατι ακουσα για εκπαιδευτες με κολαρα που κανουν ηλεκτροσοκ για να μαθουν κατι στο σκυλο ,,, δεν ξερω αν αληθευει........

 

[KaterinaSp]

Eγώ δεν πρότεινα ποτέ, ούτε ξύλο, ούτε δέσιμο, ούτε ηλεκτροσόκ!!!!!!!!!!
Το σκυλί ουρλιάζει και γαβγίζει όλο και πιο πολύ απαιτώντας πάντα κάτι, φαί , προσοχή, παιχνίδι, γιατί εσύ της το ενίσχυσες και συνεχίζεις να το ενισχύεις. Καθε φορά που την ταίζεις για να σταματήσει να γαβγίζει, κάθε φορά που την χαιδεύεις για να μην τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, της δείχνεις ότι οι απαιτήσεις της θα ικανοποιηθούν αν γαβγίσει ή κάνει χαμό!
Μάθε της να μένει ήσυχη σε ένα περιορισμένο χώρο κάποιες ώρες της μέρας, επιβράβευσέ την μόνο όταν είναι ήρεμη και δεν απαιτεί τίποτα και να είσαι αυστηρός με το φαγητό, εσύ το ορίζεις , όχι το σκυλί! Νομίζω ότι θα σε βοηθούσε πολύ ένας εκπαιδευτής ( που να μην χρησιμοποιεί βία όμως), αν μπορείς να διαθέσεις το χρήμα φυσικά, γιατί αντιμετωπίζεις την σκύλα σου με ένα μίγμα φόβου και λύπησης που δεν βοηθάει καθόλου σε θέματα πειθαρχίας.
Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη, αν κάποιος πιο έμπειρος θέλει να με διορθώσει ας το κάνει, ώστε να βοηθηθεί ο ferozasea

 

[fani]

Εγώ που έχω ένα πρόιν αδέσποτο(κατευθύαν από το δρόμο)έχω δει αρκετές διαφορές από τότε που την βρήκα όλες θετικές!
Βασικά προσαρμόστικε στην καθημερινότητα μας και εμείς στην δική της.
Αυτό που αντιμετοπίζω όμως είναι ο φόβος της που δε έφυγε...σίγουρα πιστεύω ότι φταίω και εγώ!
Γιατί την βλέπω που φοβάται τους έντονους ήχους-ομιλία...γενικά μιλάμε έντονα και δυνατά(όχι προς αυτήν γενικά)και όμως δε μπορεί να το συνηθήσει αυτό!
Δηλαδή αν κάποιος δε με ακούει στο τηλέφωνο και μιλήσω πιο δυνατά εκείνη φοβάται και παέι στη φωλιά της,το ίδιο και εκεί που συζητάμε αυξήσουμε τον τόνο της φωνής μας...πλέον προσπαθώ να μην της δείνω σημασία,δε ξερω καλά κάνω?
Εντάξει πάντα την μάλωνα με μη δυνατό,πιο πολύ στη βόλτα που έκανε να φάει απο κατω γιατι ζημιές δε κάνει γενικά!
Ειχε πιο πολλές φοβίες ξύλα,σκούπες,σιδερα όταν τα κρατάγαμε έφευγε τώρα δε τα φοβάται.
πιστευω ότι δε μπορώ να το αλλάξω αυτό(τον φόβο)και βασικά δε ξέρω πως,γιατί μέχρι 7-8 μηνών ήταν στον δρόμο ή δε ξέρω που αλλού!!
Είναι λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μου,σίγουρα στα 2 χρόνια που είναι μαζί μας έχει βελτιωση αλλά και πάλι είναι μαζεμένη!
Οσο ''ατρόμητη'' είναι στι παιχνίδι μεταξύ μας(φωνάζουμε,τρέχουμε,παίζουμε)τόσο σε ήρεμη φάση φοβάται!!
Μήπως τελικά δε της αρέσει η φωνή μου και γι αυτό απομακρύνετε?