Για σας και από εμένα,
Εδώ και 3 μήνες έχουμε υιοθετήσει μια ημίαιμη σκυλίτσα την Σιμών η οποία τώρα είναι 8 μηνών και γύρω στα 15 κιλά. Δεν ξέρουμε τι ράτσες έχει το μιξ γκριλ αλλά από την εμφάνιση της πιστεύουμε ότι πρέπει να έχει κάποιου είδους κυνηγόσκυλο μέσα της.
Λίγα πράγματα για την διαδρομή της μέχρι να φτάσει σε εμάς. Η σκυλίτσα αυτή κατέληξε μαζί με τα αδέρφια της σε φιλοζωική (δεν γνωρίζουμε πως, φανταζόμαστε ότι θα βρέθηκαν κάπου παρατημένα) όπου διαπιστώθηκε ότι είχαν τύφο. Μια εθελόντρια - εκπαιδεύτρια τα περιέθαλψε και αυτή είναι ένα από αυτά που τα κατάφεραν. Εμείς την είδαμε στο προφίλ της εθελόντριας μιλήσαμε μαζί της και έτσι μας ήρθε.
Είναι ο πρώτος μας σκύλος. Με την φίλη μου είμαστε πολλά χρόνια μαζί και πάντα θέλαμε έναν σκύλο. Αφού πλέον μένουμε μαζί και εγώ τους τελευταίους μήνες (και για κάποιους ακόμα) δουλεύω από το σπίτι αποφασίσαμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να υιοθετήσουμε το τετράποδο μέλος της οικογένειας μας.
Γενικά είναι πολύ ήσυχη. Την περισσότερη μέρα αράζει είτε στο crate της είτε στο στρωματάκι της είτε στο πάτωμα. Για παιχνίδι θα ενδιαφερθεί μόνο όταν θα της έρθει όρεξη, αλλιώς δεν πα να χοροπηδάς σαν τον ηλίθιο με το αγαπημένο της παιχνίδι θα σε κοιτάει με ένα βλέμμα του στιλ "Θεέ μου δώσε μου δύναμή γιατί έχω μπλέξει με ηλίθιους". Αλλά όσο δεν την ενδιαφέρουν τα παιχνίδια της τόσο food drive έχει. Θα κάνει τα πάντα έστω και για ένα σπυρί από το kibble της. Με τους ανθρώπους και τα σκυλιά είναι πολύ φιλική και ζητάει χάδια από όποιον άνθρωπο έρχεται στο σπίτι και παιχνίδι από όποιον σκύλο μας επισκέπτεται.
Ξεκινήσαμε να την εκπαιδεύουμε με το που ήρθε και μπορώ να πω ότι τα παίρνει τα γράμματα, βέβαια όλοι για τα σκυλιά τους αυτό πιστεύουν. Αλλά αν δεν ξέρει ότι έχεις φαΐ πάνω σου μπορεί να σε γράφει με τον ποιο προκλιτικό τρόπο.
Από όταν ήρθε άρχισε να δείχνει ότι φοβάται όταν βγαίνουμε βόλτα. Μένουμε στο κέντρο της Αθήνας πάνω σε κεντρικό δρόμο και θεωρήσαμε ότι είναι λογικά μιας και πρώτη φορά έρχεται σε αστικό περιβάλλον συν του ότι προσαρμοζόταν και στην γενικότερη αλλαγή που της συνέβη. Είπαμε σιγά σιγά θα συνηθίσει. Τρεις μήνες μετά όμως δεν έχει συνηθίσει. Έχει κάνει κάποια πρόοδο δεν μπορώ να πω, όταν την βγάζουμε και οι δύο μαζί είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Είναι όμως συνέχεια σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Κοιτάει δέξια, αριστερά και πίσω. Δεν της αρέσει καθόλου να έχει κόσμο που δεν ξέρει από πίσω της. Τρώει σκαλώματα και μπορεί να μην θέλει να πάει προς μια κατεύθυνση και θα αρχίσει να οπισθοχωρεί, να παίρνει φόρα και να τρέχει προς τα πίσω, να βγάζει τα νύχια της και να προσπαθεί να γραπωθεί στο πάτωμα για να πάει προς τα εκεί που θέλει, να χοροπηδάει (φαντάζομαι για να βγει από το σαμαράκι της) και διάφορα τέτοια. Φανταστείτε ότι για αρκετό καιρό δεν έπαιρνε καν φαΐ έξω, ακόμα και την ποιο λαχταριστή λιχουδιά, πλέον σε κάποιος ποιο ήρεμους δρόμους θα πάρει φαΐ και θα κάνει κάποιες εντολές του τύπου κάτσε και κάτω. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι είναι μια φοβική σκυλίτσα με χαμηλή αυτοπεποίθηση στο οποίο φανταζόμαστε ότι και μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ελλιπής έως μηδαμινή κοινωνικοποίηση που έλαβε λόγο του ότι ήταν και άρρωστη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολλά από σκυλιά μιας και είναι ο πρώτος μας σκύλος και σίγουρα κάναμε και εμείς πολλά λάθη στο πως την φέραμε σε επαφή με τον έξω κόσμο αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Αυτούς του τρεις μήνες έχουμε πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα για να καλύψουμε το κενό στις γνώσεις μας. Αυτό που κάνουμε αυτή την στιγμή είναι ότι συνεχίζουμε να την βγάζουμε έξω και να μην δεν ενδίδουμε στον φόβο της, εννοώντας ότι δεν αλλάζουμε την πορείας μας γιατί αυτή δεν θέλει να περάσει από κάπου, εφόσον βέβαια η αντίδραση της είναι σε κάποια λογικά πλαίσια. Αν αρχίζει να μπαίνει σε φουλ πανικό προσπαθούμε να προσπεράσουμε αυτό που την κάνει trigger όσο ποιο ήρεμα μπορούμε και χωρίς να μας πιάνει και εμάς πανικός ότι ωχ τι κάνουμε τώρα πρέπει να φύγουμε από εδώ όσο ποιο γρήγορα μπορούμε. Για να πω την αλήθεια ιδικά τον πρώτο καιρό περισσότερο έκανε αυτή εμάς condition να ανησυχούμε για αυτά που την κάνουν trigger παρά να την κάνουμε εμείς counter condition στις φοβίες της αλλά νομίζω μάθαμε από τα λάθη μας. Επίσης προσπαθούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση της βάζοντας την να κάνει διαφορετικά και περίεργα για αυτήν πράγματα. Δηλαδή να περνάει μέσα από αυτοσχέδια tubes που της φτιάχνουμε με κούτες, να τρώει μέσα από κουτιά που έχουν χαρτιά και άλλα αντικείμενα που κάνουνε θόρυβο όταν κουνιούνται και να της κάνουμε δυνατούς θορύβους όταν την ταΐζουμε για να της κάνουμε noise desensitization μιας και φοβάται τους δυνατούς και ξαφνικούς θορύβους. Πιστεύω ότι στο τέλος απλά θα μας μουτζώσει και θα γυρίσει πίσω μετά από τα τόσα "βασανιστήρια".
Εν κατακλείδι να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω αν γράφοντας εδώ περιμένω κάποια συμβουλή (μιας και νομίζω έχω καταλήξει ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνέχουμε ότι κάνουμε με υπομονή, επιμονή και συνέπεια) ή απλά θέλω να μοιραστώ τον "πόνο" μου και να τον συζητήσω με ανθρώπους που έχουν και ασχολούνται με σκυλιά μιας και είμαστε λίγο πολύ μόνοι μας σε όλο αυτό.
Καλός σας βρήκα λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι έχω να μάθω πολλά από εσάς.
Εδώ και 3 μήνες έχουμε υιοθετήσει μια ημίαιμη σκυλίτσα την Σιμών η οποία τώρα είναι 8 μηνών και γύρω στα 15 κιλά. Δεν ξέρουμε τι ράτσες έχει το μιξ γκριλ αλλά από την εμφάνιση της πιστεύουμε ότι πρέπει να έχει κάποιου είδους κυνηγόσκυλο μέσα της.
Λίγα πράγματα για την διαδρομή της μέχρι να φτάσει σε εμάς. Η σκυλίτσα αυτή κατέληξε μαζί με τα αδέρφια της σε φιλοζωική (δεν γνωρίζουμε πως, φανταζόμαστε ότι θα βρέθηκαν κάπου παρατημένα) όπου διαπιστώθηκε ότι είχαν τύφο. Μια εθελόντρια - εκπαιδεύτρια τα περιέθαλψε και αυτή είναι ένα από αυτά που τα κατάφεραν. Εμείς την είδαμε στο προφίλ της εθελόντριας μιλήσαμε μαζί της και έτσι μας ήρθε.
Είναι ο πρώτος μας σκύλος. Με την φίλη μου είμαστε πολλά χρόνια μαζί και πάντα θέλαμε έναν σκύλο. Αφού πλέον μένουμε μαζί και εγώ τους τελευταίους μήνες (και για κάποιους ακόμα) δουλεύω από το σπίτι αποφασίσαμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να υιοθετήσουμε το τετράποδο μέλος της οικογένειας μας.
Γενικά είναι πολύ ήσυχη. Την περισσότερη μέρα αράζει είτε στο crate της είτε στο στρωματάκι της είτε στο πάτωμα. Για παιχνίδι θα ενδιαφερθεί μόνο όταν θα της έρθει όρεξη, αλλιώς δεν πα να χοροπηδάς σαν τον ηλίθιο με το αγαπημένο της παιχνίδι θα σε κοιτάει με ένα βλέμμα του στιλ "Θεέ μου δώσε μου δύναμή γιατί έχω μπλέξει με ηλίθιους". Αλλά όσο δεν την ενδιαφέρουν τα παιχνίδια της τόσο food drive έχει. Θα κάνει τα πάντα έστω και για ένα σπυρί από το kibble της. Με τους ανθρώπους και τα σκυλιά είναι πολύ φιλική και ζητάει χάδια από όποιον άνθρωπο έρχεται στο σπίτι και παιχνίδι από όποιον σκύλο μας επισκέπτεται.
Ξεκινήσαμε να την εκπαιδεύουμε με το που ήρθε και μπορώ να πω ότι τα παίρνει τα γράμματα, βέβαια όλοι για τα σκυλιά τους αυτό πιστεύουν. Αλλά αν δεν ξέρει ότι έχεις φαΐ πάνω σου μπορεί να σε γράφει με τον ποιο προκλιτικό τρόπο.
Από όταν ήρθε άρχισε να δείχνει ότι φοβάται όταν βγαίνουμε βόλτα. Μένουμε στο κέντρο της Αθήνας πάνω σε κεντρικό δρόμο και θεωρήσαμε ότι είναι λογικά μιας και πρώτη φορά έρχεται σε αστικό περιβάλλον συν του ότι προσαρμοζόταν και στην γενικότερη αλλαγή που της συνέβη. Είπαμε σιγά σιγά θα συνηθίσει. Τρεις μήνες μετά όμως δεν έχει συνηθίσει. Έχει κάνει κάποια πρόοδο δεν μπορώ να πω, όταν την βγάζουμε και οι δύο μαζί είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Είναι όμως συνέχεια σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Κοιτάει δέξια, αριστερά και πίσω. Δεν της αρέσει καθόλου να έχει κόσμο που δεν ξέρει από πίσω της. Τρώει σκαλώματα και μπορεί να μην θέλει να πάει προς μια κατεύθυνση και θα αρχίσει να οπισθοχωρεί, να παίρνει φόρα και να τρέχει προς τα πίσω, να βγάζει τα νύχια της και να προσπαθεί να γραπωθεί στο πάτωμα για να πάει προς τα εκεί που θέλει, να χοροπηδάει (φαντάζομαι για να βγει από το σαμαράκι της) και διάφορα τέτοια. Φανταστείτε ότι για αρκετό καιρό δεν έπαιρνε καν φαΐ έξω, ακόμα και την ποιο λαχταριστή λιχουδιά, πλέον σε κάποιος ποιο ήρεμους δρόμους θα πάρει φαΐ και θα κάνει κάποιες εντολές του τύπου κάτσε και κάτω. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι είναι μια φοβική σκυλίτσα με χαμηλή αυτοπεποίθηση στο οποίο φανταζόμαστε ότι και μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ελλιπής έως μηδαμινή κοινωνικοποίηση που έλαβε λόγο του ότι ήταν και άρρωστη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολλά από σκυλιά μιας και είναι ο πρώτος μας σκύλος και σίγουρα κάναμε και εμείς πολλά λάθη στο πως την φέραμε σε επαφή με τον έξω κόσμο αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Αυτούς του τρεις μήνες έχουμε πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα για να καλύψουμε το κενό στις γνώσεις μας. Αυτό που κάνουμε αυτή την στιγμή είναι ότι συνεχίζουμε να την βγάζουμε έξω και να μην δεν ενδίδουμε στον φόβο της, εννοώντας ότι δεν αλλάζουμε την πορείας μας γιατί αυτή δεν θέλει να περάσει από κάπου, εφόσον βέβαια η αντίδραση της είναι σε κάποια λογικά πλαίσια. Αν αρχίζει να μπαίνει σε φουλ πανικό προσπαθούμε να προσπεράσουμε αυτό που την κάνει trigger όσο ποιο ήρεμα μπορούμε και χωρίς να μας πιάνει και εμάς πανικός ότι ωχ τι κάνουμε τώρα πρέπει να φύγουμε από εδώ όσο ποιο γρήγορα μπορούμε. Για να πω την αλήθεια ιδικά τον πρώτο καιρό περισσότερο έκανε αυτή εμάς condition να ανησυχούμε για αυτά που την κάνουν trigger παρά να την κάνουμε εμείς counter condition στις φοβίες της αλλά νομίζω μάθαμε από τα λάθη μας. Επίσης προσπαθούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση της βάζοντας την να κάνει διαφορετικά και περίεργα για αυτήν πράγματα. Δηλαδή να περνάει μέσα από αυτοσχέδια tubes που της φτιάχνουμε με κούτες, να τρώει μέσα από κουτιά που έχουν χαρτιά και άλλα αντικείμενα που κάνουνε θόρυβο όταν κουνιούνται και να της κάνουμε δυνατούς θορύβους όταν την ταΐζουμε για να της κάνουμε noise desensitization μιας και φοβάται τους δυνατούς και ξαφνικούς θορύβους. Πιστεύω ότι στο τέλος απλά θα μας μουτζώσει και θα γυρίσει πίσω μετά από τα τόσα "βασανιστήρια".
Εν κατακλείδι να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω αν γράφοντας εδώ περιμένω κάποια συμβουλή (μιας και νομίζω έχω καταλήξει ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνέχουμε ότι κάνουμε με υπομονή, επιμονή και συνέπεια) ή απλά θέλω να μοιραστώ τον "πόνο" μου και να τον συζητήσω με ανθρώπους που έχουν και ασχολούνται με σκυλιά μιας και είμαστε λίγο πολύ μόνοι μας σε όλο αυτό.
Καλός σας βρήκα λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι έχω να μάθω πολλά από εσάς.
