Είχα κληθεί να εξετάσω ένα σκυλί 10 ετών που είχε αρρωστήσει βαριά, ήταν ένα Ιρλανδικό Wolfhound, ονόματι Μπέλκερ. Οι ιδιοκτήτες του σκύλου, ο Ρον, η σύζυγος του Λίζα και το αγοράκι τους ο Σέιν, ήταν όλοι τους πολύ δεμένοι με τον Μπέλκερ και έλπιζαν σε ένα θαύμα. Εξέτασα λοιπόν τον Μπέλκερ και διαπύστωσα ότι είχε καρκίνο, τους είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτόν και ότι ήταν προτιμότερο να γίνει ευθανασία, για να μην υποφέρει...Προσφέρθηκα να εκτελέσω τη διαδικασία της ευθανασίας στο σπίτι τους, όπως μου το ζήτησαν. Ο Ρον και η Λίζα μου είπαν ότι θα ήθελαν να είναι παρών και ο τεσσάρων ετών Σέιν. Αισθάνθηκαν πως ο Σέιν θα μπορούσε να μάθει κάτι από αυτό. Την επόμενη μέρα ο Σέιν ήταν τόσο ήρεμος και χάιδευε το σκυλάκι του για τελευταία φορά, που αναρωτήθηκα αν καταλάβαινε τι συνέβαινε. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Μπέλκερ έφυγε πολύ ειρηνικά. Το μικρό αγόρι φάνηκε πως αποδέχτηκε την απώλεια του Μπέλκερ, χωρίς καμία δυσκολία ή σύγχυση. Λίγο μετά τον θάνατο του Μπέλκερ, κάθισα μαζί με την οικογένεια. Οι γονείς αναρωτιούνταν γιατί τα σκυλιά, που είναι τόσο πολύ αγαπημένοι σύντροφοι, ζούνε τόσο λίγο και πεθαίνουν τόσο σύντομα. Τότε ακούστηκε ο Σέιν να λέει: "εγώ ξέρω γιατί!" Όλοι τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι. Ο Σέιν είπε "Οι άνθρωποί γεννιούνται για να μάθουν πώς να ζουν μια καλή ζωή, όπως για παράδειγμα να αγαπούν τους άλλους και να είναι καλοί με όλους, σωστά;" Ο Σέιν συνέχισε:" Τα σκυλιά ξέρουν ήδη πώς να το κάνουν αυτό, έτσι δεν είναι ανάγκη να "μένουν" τόσο πολύ" !!!
