Εγω οταν ημουν φοιτητρια ηθελα παρα πολυ γατα, νορβιγικου δασους συγκεκριμένα, και μετά απο δύο χρόνια βρήκα και το εκτροφείο. Δεν την πήρα ποτέ. Από την μια έκανε κοντά στο 600άρι, που δεν είχα, το σπίτι στο οποίο έμενα, το σπίτι μου, δεν ήταν πραγματικά δικό μου αλλά μου το παραχωρούσαν οι γονείς μου, και η μανα μου σιχαινόταν της γάτες. Παράλληλα όμως ούτε σκύλο φιλοξένησα, ούτε γάτα από την φιλοζωική. Βλέπεις, με μετακινήσεις 2 φορές τον μήνα, και πάσχα χρηστούγεννα καλοκαίρι στους γονείς, μου φαινόταν αδύνατον.
Αφού τελείωσα από το πανεπιστήμιο και μετακόμησα σε δικό μου σπίτι, λέω ωπ, να η ευκαιρία σου. Και αφού με τα πολλά έπεισα τον φίλο μου, άρχισα να ψάχνω για υιοθεσιά μακρύτριχης (αν έδινα τα 600 τώρα, αν τυχαίνε καποιο απρόοπτο δεν θα είχα λεφτά να το αντιμετοπήσω). Να μην η πολυλογώ, ήμουν άγνωστη ανάμεσα από αγνώστους σε μια άγνωστη για εμένα πολή. Κανένας να φροντίσει την γάτα αν έπρεπε να λείψω. Για να την πάρω μαζί μου ή να την αφήσω στους γονείς; Η μανα μου ακομα τις σιχαινοταν. Οποτε έβαλα το να έρχεται στο σπίτι μου και να πηγαίνω στο δικό μου πάνω από όνειρο ζωής.
Πήρα σκύλο, που συμφώνησε ότι θα τον φιλοξενεί αν πηγαίνω ταξίδια και οτί θα μπορεί να έρχεται μαζί μου και να μένει εντός σπιτιού (πλην μερικών δωματίων). Για εμένα η μεγαλύτερη διαφορά στο πότε τον πήρα δεν ήταν οι ώρες που λείπω από το σπίτι, τα ξεφρενα πάρτυ στα οποια δεν πήγαινα ποτέ κτλπ κτλπ. Χωρίς δικό μου εισόδημα δεν μπορούσα να βάλω τους γονείς μου να πληρώσουν τα απροόπτα ενός ακόμα ζώου.