Καλησπέρα!
Καταλαβαίνω την ανησυχία σας γι' αυτό ας ξεκινήσω με το ότι δεν θεωρώ πως η συμπεριφορά αυτή είναι επιθετική. Αντιθέτως είναι στο πλαίσιο της φυσιολογικής συμπεριφοράς ενός κουταβιού.
Για αρχή ας πάρουμε το γεγονός της αλλαγής των δοντιών του, κάτι επίπονο και ενοχλητικό, που τον ωθεί να δαγκώνει ό,τι βρίσκει!
Τα κουτάβια χρησιμοποιούν το στόμα τους (δοντια κλπ) για να εξερευνίσουν το περιβάλλον τους. Κι αυτό είναι άλλος ένας παράγοντας που τα ωθεί να το χρησιμοποιούν τόσο πολύ.
Τέλος, τα δαγκώματα που σας κάνει για αυτόν είναι παιχνίδι, και το να παίζουν πιο έντονα από το μη-επίπονο
, είναι κάτι που με κατάλληλη εκπαίδευση επιμονή και σωστή επικοινωνία με το σκυλάκι μαθαίνεται.
Αρχικά θα πρέπει κάπως να επικοινωνήσετε σε αυτόν το τι "επιτρέπεται" να δαγκώνει, ανακατευθύνοντας τον σε κάποιο κατάλληλο παιχνίδι του.
Πολλές φορές αυτό δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, οπότε μια καλή ιδέα είναι να απομακρυνθείτε, ίσως να γυρίσετε πλάτη ή να αλλάξετε δωμάτιο για κάποια δευτερόλεπτα έτσι ώστε να πάρει το μήνυμα ότι το παιχνίδι σταματάει.
Έχοντας επιμονή, σιγά σιγά, θα το πιάσει το νόημα!
Για τον πόνο των δοντιών βοηθάει πολύ, βρεγμένη πετσέτα, στη κατάψυξη. Μπορείτε να έχετε διάφορες παγωμένες σε διαφορετικά σχήματα (για να δείτε και τι τον βολεύει περισσότερο) και να του τις δίνεται όταν βλέπετε ότι αρχίζει τα δαγκώματα.
Σημαντική επίσης είναι η ξεκούραση. Είναι συχνό φαινόμενο ένα κουτάβι να κουράζεται μέσα στη μέρα χωρίς απαραίτητα να καταλαβαίνει την ανάγκη της ξεκούρασης ή του ύπνου. Αυτό σημαίνει ότι θέλει προσοχή να μην "εξαντλείται" σε βόλτες-παιχνίδι-εκπαίδευση, αλλά να υπάρχουν αρκετά διαλλείματα ύπνου ή έστω χαλάρωσης μεταξύ όλων αυτών. Όταν αυτό δεν συμβαίνει οι συμπεριφορές όπως το δάγκωμα ή το έντονο γαύγισμα επιδεινωνονται.
Όλα αυτά θα πάρουν χρόνο, μην περιμένετε αλλαγή από τη πρώτη φορά! Επιμονή και υπομονή, είδικά για τους πρώτους μήνες! Κάποιες μέρες θα είναι καλύτερες και άλλες χειρότερες. Με ηρεμία πάντα, χωρίς φωνές και έντονες κινήσεις!
Και ότι σας έγραψα είναι απλά η προσωπική μου οπτική και άποψη, βάσει της εμπειρίας μου με το δικό μου κουτάβι και μόνο. Κάθε σκυλάκι είναι διαφορετικό, μαθαίνει με άλλους ρυθμούς και έχει άλλες "προτιμήσεις". Όσο ζείτε με το δικό σας και το μαθαίνετε, και σας μαθάινει, θα βρείτε τους τρόπους και τον ρυθμό σας!
Επίσης να πω πως αν απλά έχετε σημάδια, είστε πολύ καλά. Εγώ πρέπει να έχασα λίτρα αίμα ειδικά όταν η δικιά μου ήταν 2-5 μηνών! Κι ενώ ηρέμησε, ήρθε μετά η εφηβεία γύρω στους 6 μήνες, και πάλι απ'την αρχή! Αλλα μεγάλο ρόλο έπαιξε και το ότι την υιοθετήσαμε σε ηλικία μόλις ενός μήνα μιας και βρέθηκε στον δρόμο χωρίς μαμά λόγω φόλας...οπότε δεν είχε καθόλου χρόνο μαζί της δυστυχώς να πάρει όλα όσα έπρεπε.
Ποιά είναι η ιστορία του δικού σας κουταβιού;