Είμαι άνθρωπος του διαλόγου και της λογικής και ποτέ δεν επιθυμώ το παραμικρό κακό ακόμα και για ανθρώπους που έχουν πειράξει εμένα ή τους ανθρώπους που αγαπώ! Πάντα προσεύχομαι να τους ευλογεί όλους ο Κύριος και να τους δίνει φώτιση!
Όταν όμως βλέπω αντίστοιχες εικόνες, η λογική κάνει στη πάντα, με πιάνει το θυμικό μου, και θέλω να δέσω και να κρεμάσω αυτά τα κατακάθια και να τους προκαλέσω πόνο σε σημεία που ναι μεν θα τους επιτρέπει να σφαδάζουν και να ωρύονται, αλλά την ίδια στιγμή θα τους χαρίζει ένα αργό βασανιστήριο μέχρι να πορευτούν προς .....το κατευόδιο!!!
Βλέπω και ξαναβλέπω τέτοιες εικόνες (όχι από σαδισμό ούτε από αυτομαζοχισμό) αλλά το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει πως είναι αληθινές!! Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική του "κάνω κακό σε κάποιον που δεν με πείραξε ΠΟΤΕ!". Αδυνατεί ο εγκέφαλός μου να συλλάβει (ακόμα και στην περίπτωση του "κάνω κακό") την θηριωδία την οποία εκδηλώνουν ορισμένα δίποδα, γιατί άνθρωποι αυτοί δεν λέγονται!! Δεν ξέρω..νομίζω πως από ένα σημείο και μετά απλά δεν υπάρχουν λόγια! Όσο πλούσια κι αν είναι η ελληνική γλώσσα, δεν νομίζω πως υπάρχουν λέξεις για να περιγραφούν αντίστοιχα θεάματα...