Δεν μπορώ να ξεπεράσω την απώλεια του σκύλου μου

[Rafaela02]

Καλησπέρα σας,
το σκυλάκι μας το πάτησε αμάξι την ημέρα των Χριστουγέννων. Ήταν 10 χρονών. Αμέσως βρήκαμε κτηνίατρο όπου και την πήγαμε κατευθείαν. Ο κτηνίατρος της έκανε τρεις ενέσεις και μας είπε πως είναι πιθανόν να κουτσαίνει την επόμενη ημέρα. Τα ούλα της και η γλώσσα της, ήταν γκρι και μας είπε να προσέξουμε αν σε μια ώρα έχει επανέλθει το φυσιολογικό χρώμα, και αν οχι να την πάμε ξανά απο εκεί. Μέσα σε μια ώρα, τα χρώματα ήταν φυσιολογικά. Την επόμενη ημέρα, είχε επανέλθει η διάθεση της, αλλά κούτσαινε και δεν έτρωγε πολύ. Την Κυριακή, ήταν πολύ λυπημένη. Ωστόσο έφαγε λιγάκι. Την κάναμε ένα ζεστό μπάνιο, που ήταν το αγαπημένο της, και ήταν αρκετά χαρούμενη. Την Δεύτερα το πρωί, θα την πηγαίναμε στον δικό της κτηνίατρο αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε. Το πρωί είχε φύγει.
Το ποιος έφταιξε κτλ δεν έχει πλέον καμία σημασία, καθώς το σκυλάκι μας δεν θα γυρίσει πίσω.

Δεν ξέρω πως θα το ξεπεράσω εγώ και η οικογένεια μου. Δυσκολεύομαι να κάνω το οτιδήποτε.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα την έχουμε πια μέσα στο σπίτι, δεν θα μας κάνει χαρές όταν γυρνάμε, δεν θα παίζουμε κτλ.

Θα ήθελα, αν υπάρχουν άτομα που έχουν ζήσει αντίστοιχο γεγονός να το μοιραστούν μαζί μου και να μου προτείνουν αν έχουν κάποιο τρόπο διαχείρισης.

Να περνάτε χρόνο με τα ζωάκια σας, να τα αγαπάτε και να τα θεωρείτε μέλος της οικογένειας σας.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας

 

[mareco]

Οι περισσότεροι το έχουμε περάσει.
Δεν υπάρχει ιδανικός τρόπος διαχείρισης. Ο καθένας έχει τον δικό του.
Το μόνο κοινό, είναι ο χρόνος που γλυκαίνει τα πάντα.
Το δικό σου σκυλάκι βέβαια, έφυγε με άσχημο τρόπο. Πολλά ερωτηματικά.
Φαντάζομαι τα έχεις ήδη κάνει εσύ, στον εαυτό σου.
Μεγάλο πλεονέκτημα, η ύπαρξη του δεύτερου σκύλου στην ζωή σας.
Απορροφάει πολλά στενάχωρα συναισθήματα.

Συλληπητήρια και υπομονή.

 

[TheBestBoi]

Στις 8 Δεκεμβριου του 2019, η Μελενια εχασε την 8χρονη μαχη της με την επιληψια. Αυτο το σκυλι καταφερε να νικησει το καλαζαρ που ειχε οταν την πηραμε απτην φιλοζωικη οταν ηταν 2 χρονων, αλλα στα 3 της εμφανισε ιδιοπαθη επιληψια, η οποια και τις κατεστρεψε την ζωη. Τοσα πολλα φαρμακα την ημερα, παχυσαρκια, μηδενικη διαθεση (εφοσον ειχε γινει τζανκυ). Στις 3 το πρωι της ογδοης λοιπον, επαθε κριση. Μια, δυο... Δεκα...Εικοσι...Τριαντα...Σαραντα.... (ναι, σαραντα κρισεις.) μεχρι τις 8 το βραδυ. ολη μερα δεν καταφερε να σηκωθει. ο κτηνιατρος δεν εδωσε καμια ελπιδα. ακομα και αν ειχε παει σε κλινικη, το πιο πιθανο θα ηταν να την ειχανε βαλει σε κομμα, και η να μην ξυπναγε ποτε, η να ξυπναγε και να συνεχιζαν οι κρισεις. Ειχα μεινει μαζι τις απο τις 3 μεχρι τις 12 το μεσημερι. Πηγα να κοιμηθω, ελπιζοντας πως οταν ξυπνησω θα ειχε συνελθει. Οταν ξυπνησα ομως, η μανα μου ειχε καλεσει πετ ταξι να ερθει να μας παει στην κλινικη. εγω πηγα και εκατσα διπλα στο σκυλι, το οποιο δεν ειχε επαφη με το περιβαλλον. και στα χερια μου επαθε την τελευταια της κριση. οταν τελειωσε, ενιωσα την ψυχη της να φευγει. οσο περιεργο και αν ακουστει, χαρηκα, γιατι ενιωσα οτι με περιμενε. και παντα ελεγα πως ηθελα να ημουν εκει στην τελευταια της στιγμη. και τα καταφερα.

η απωλεια ειναι κατι που γονατιζει. ομως απο την αλλη, πιστευω οτι ειναι αδικο μετα απο τοσα χρονια χαρας που μας χαρισαν αυτα τα πλασματα, εμεις να δινουμε την περισσοτερη βαρυτητα σε αυτη την μια στιγμη αποχωρισμου.

σου ευχομαι οτι καλυτερο, και οντως θελει υπομονη. σιγουρα δε θα σταματησεις να νιωθεις ασχημα μεσα σε λιγες μερες η βδομαδες η μηνες, αλλα θα ερθει η στιγμη που ολα θα ειναι καλυτερα.

 

[betty coltrane]

Λυπαμαι για τη μικρη σας. Ειναι οντως δυσκολο, ειδικα οταν ειναι τοσο αναπαντεχο. Και ποσα πραγματα μπορουν να πανε λαθος σε μια κακια στιγμη.
Ολα αυτα ειναι λογικο να σε στεναχωρουν. Οπως πολυ σωστα ειπε @TheBestBoi, σε λιγο καιρο θα θυμασαι περισσοτερο τις ευχαριστες στιγμες απο τα 10 χρονια που την χαρηκες. <3

 

[st3li0s]

Τα δάκρυα, λένε, είναι στιγμές τις οποίες δεν ζήσαμε...

Γνωρίζοντας ότι ο σκύλος ως ον δεν θα ζει όσο ο άνθρωπος, το φευγιό είναι αναπόφευκτο.

Τα όντα (ανθρώπους & ζώα) τα ζεις εν ζωή. Τα γεύεσαι, τα στραγγίζεις και τα ξεζουμίζεις εν ζωή. Αυτή η συνθήκη κάνει τον θάνατο πιο γλυκό και σε βάζει σε ένα ψυχολογικό τρυπάκι διαφορετικό.

Καλή συνέχεια εύχομαι. Τον θάνατο τον περνάει ο καθένας αναλόγως το ψυχολογικό του υπόβαθρο. Αυτό που μπορώ να σου πω εγώ μιας που σε γνωρίσαμε εκ των υστέρων είναι ότι από δω και πέρα να ζεις και να σέβεσαι το κάθε ον όπως του πρέπει.

 

[Berna]

Είναι δύσκολο να χάσεις το φίλο σου που ήταν μαζί σου τόσα χρόνια, ειδικά με αυτόν τον απότομο τρόπο. Εχω ζήσει κάτι παρόμοιο (πριν λίγο παραπάνω από 5 χρόνια τον χτύπησε αμάξι) και αν και έζησε ακόμα όταν τη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή ξαναζώ το σοκ.

Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή, απλά σε νιώθω... Κουράγιο...

 

[zerom0]

Το πένθος καθείς το βιώνει με διαφορετικό τρόπο και το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο τρόπος και η αιτία που φεύγει ένα πλάσμα από κοντά μας επίσης παίζει ρόλο. Το αιφνίδιο σε σχέση με το σχετικά προετοιμασμένο (αν και καμία προετοιμασία προσωπικά δε μου λειτουργεί).

Είναι πολύ νωρίς να ξεπεράσεις το οτιδήποτε. Θα περάσεις μέσα από τον πόνο σου και πιθανό το θυμό σου. Κάνε υπομονή και κουράγιο και μην ξεχνάς ότι είναι ένα πλάσμα που αγαπήθηκε και αγάπησε, τόσο του έμελλε να είναι, ζήσατε πολλά όμορφα και σε κάθε περίπτωση το βίωμα είναι κέρδος.

Κάποιοι βρίσκουν ανακούφιση αν μπουν στη διαδικασία απόκτησης νέου πλάσματος νωρίς, σε άλλους παίρνει περισσότερο χρόνο και κάποιοι απλά επιλέγουν να αποσυρθούν πλήρως από την ιδέα προκειμένου να μη βιώσουν ξανά τέτοιο πόνο. Τα βήματα είναι πολύ προσωπικά για τον καθένα.

Εμένα πχ σα να έγινε ένα restart στο κεφάλι μου και μετά την απώλεια αρχισα να επανασυνειδητοποιώ ή σα να κοιτάζω για πρώτη φορά το φαινόμενο "δεσμός με σκύλο". Τόσο σάστισμα μου είχε αφήσει το κενό....ψάχτηκα, ρώτησα, έκανα σα χαζή όποτε στο δρόμο συναντούσα σκυλιά και σου λέω τα πιο λάιτ τώρα γιατί 16 χρόνια ζωής με τον τότε φιλαράκο ήταν σοβαρό θέμα για μένα καθώς και σε ποιά περίοδο της ζωής μου, ζήσαμε μαζί. Με καθόρισε ακόμα περισσότερο απέναντι σε αυτά τα πλάσματα, το ένιωσα σαν ένα σημαντικό μάθημα ζωής γενικά.

Προσωπικά, θεωρώ πως ο τρόπος διαχείρισης είναι να αποδεχτείς τον πόνο και να τον αφήσεις να κάνει τον κύκλο του. Μη ντραπείς, είναι σοβαρή απώλεια, συζήτα τον, προτίμησε τη συντροφιά ανθρώπων που σε κατανοούν αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και ο χρόνος όπως σου είπαν κι άλλοι θα κάνει τη δουλειά του.

 

[Rafaela02]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες και όλους για τα σχόλια σας! Είναι μια πολύ μεγάλη απώλεια, Οσο περνάνε οι μέρες, ο πόνος σίγουρα δεν φεύγει αλλά τώρα την θυμόμαστε και χαμογελάμε. Θα μας μείνει αξέχαστη .

Καλή χρονιά να έχουμε όλες, όλοι και τα σκυλάκια μας!

 

[ΒασιλικηΖ]

Σίγουρα θα την θυμάστε για πάντα, και αυτή και τα μάθηματα ζωής που σας έδινε και ελπίζω να πήρατε..
Καλή χρονιά.

 

[Aliki V.]

Στις 8 Δεκεμβριου του 2019, η Μελενια εχασε την 8χρονη μαχη της με την επιληψια. Αυτο το σκυλι καταφερε να νικησει το καλαζαρ που ειχε οταν την πηραμε απτην φιλοζωικη οταν ηταν 2 χρονων, αλλα στα 3 της εμφανισε ιδιοπαθη επιληψια, η οποια και τις κατεστρεψε την ζωη. Τοσα πολλα φαρμακα την ημερα, παχυσαρκια, μηδενικη διαθεση (εφοσον ειχε γινει τζανκυ). Στις 3 το πρωι της ογδοης λοιπον, επαθε κριση. Μια, δυο... Δεκα...Εικοσι...Τριαντα...Σαραντα.... (ναι, σαραντα κρισεις.) μεχρι τις 8 το βραδυ. ολη μερα δεν καταφερε να σηκωθει. ο κτηνιατρος δεν εδωσε καμια ελπιδα. ακομα και αν ειχε παει σε κλινικη, το πιο πιθανο θα ηταν να την ειχανε βαλει σε κομμα, και η να μην ξυπναγε ποτε, η να ξυπναγε και να συνεχιζαν οι κρισεις. Ειχα μεινει μαζι τις απο τις 3 μεχρι τις 12 το μεσημερι. Πηγα να κοιμηθω, ελπιζοντας πως οταν ξυπνησω θα ειχε συνελθει. Οταν ξυπνησα ομως, η μανα μου ειχε καλεσει πετ ταξι να ερθει να μας παει στην κλινικη. εγω πηγα και εκατσα διπλα στο σκυλι, το οποιο δεν ειχε επαφη με το περιβαλλον. και στα χερια μου επαθε την τελευταια της κριση. οταν τελειωσε, ενιωσα την ψυχη της να φευγει. οσο περιεργο και αν ακουστει, χαρηκα, γιατι ενιωσα οτι με περιμενε. και παντα ελεγα πως ηθελα να ημουν εκει στην τελευταια της στιγμη. και τα καταφερα.

η απωλεια ειναι κατι που γονατιζει. ομως απο την αλλη, πιστευω οτι ειναι αδικο μετα απο τοσα χρονια χαρας που μας χαρισαν αυτα τα πλασματα, εμεις να δινουμε την περισσοτερη βαρυτητα σε αυτη την μια στιγμη αποχωρισμου.

σου ευχομαι οτι καλυτερο, και οντως θελει υπομονη. σιγουρα δε θα σταματησεις να νιωθεις ασχημα μεσα σε λιγες μερες η βδομαδες η μηνες, αλλα θα ερθει η στιγμη που ολα θα ειναι καλυτερα.

είμαι στη δουλεια...το διαβάζω και κλαίω....μου φαίνεται αδιανόητο..δεν θέλω να σκέφτομαι εκείνη την ώρα..είναι πολύ δύσκολο για όλους όσους το περάσατε..να σκέφτεστε μόνο ότι τα σκυλάκια έζησαν πολύ χαρούμενα πλαι σας...

 

[Arisdogs]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες και όλους για τα σχόλια σας! Είναι μια πολύ μεγάλη απώλεια, Οσο περνάνε οι μέρες, ο πόνος σίγουρα δεν φεύγει αλλά τώρα την θυμόμαστε και χαμογελάμε. Θα μας μείνει αξέχαστη .

Καλή χρονιά να έχουμε όλες, όλοι και τα σκυλάκια μας!

Προσωπικα εχω κι εγω βιωσει τετοια απωλεια οταν ημουν μικρος με μια διασταυρωση γκολντεν ριτριβερ. Λογω της ηλικιας μου δεν εκτιμουσα την αγαπη του για μενα οσο θα πρεπε παρολο που τον αγαπουσα κι εγω. Μονο μετα τον θανατο του συνειδητοποιησα την ωριμοτητα και την υπευθυνοτητα που εδειχνε φροντιζοντας ολη την οικογενεια. Παρ'ολ'αυτα, αυτες τις στιγμες νοσταλγιας που νιωθω ακομα τις θεωρω ευχαριστες και συμπονετικες αρκει να μην μας παρει απο κατω και να μεινουμε στο παρελθον. Η ζωη συνεχιζεται, αυτες οι εμπειριες με ενα κατοικιδιο ειναι δυστυχως αναποφευκτες, ομως μπορεις να προσφερεις την αγαπη σου σε ενα νεο σκυλακι, αξιοποιωντας τις γνωσεις που αποκομμισες. Φυσικα δεν θα ξεχασεις ποτε τον σκυλο που εχασες, ο οποιος σε αγαπουσε και ηξερε οτι τον αγαπουσες εξισου...

 

[GRDANE]

malteze 14 ετων, german shepherd 15 ετων, maltezε 4 ετων, ημιαιμο 5 ετων, dogo 4,5 ετων, great dane 4,5 ετων, white swiss shepherd (canadian) 13 ετων, black mouth cur 9 ετων ,dogo 11 ετων, dogo 13 ετων με τελευταια απώλεια προ 5 ημερών....
οπως ειπώθηκε... το μεγαλύτερο ελαττωμα τους... ζούνε λιγότερο από τον ανθρωπο τους... ευτυχως τους αξίζει για όσα μας προσφέρανε...
η απώλεια μεγαλη.... δεν συνηθιζεται... κανενας σκυλος δεν αντικαθιστα καποιν αλλο...
η παρουσια αλλου σκυλου το κανει ευκολότερο...

 

[spyv]

black mouth cur 9 ετων

ε;

ειχες τετοιο σκυλο;

 

[GRDANE]

ε;

ειχες τετοιο σκυλο;

Ναι πρεπει να υπαρχει και θεμα...

 

[Diego11]

Τον χάσαμε την κυριακή 24 Ιανουαριου.Έφυγε στην αγκαλιά μας.Ξέραμε ότι είναι άρρωστος απο τις 7 Νοεμβρίου που λιποθύμησε στο κομμωτηρίο που τον είχαμε πάει.Μάθαμε από τις εξετάσεις ότι είχε μάζα στην καρδιά...99% αιμαγγειοσάρκωμα.2μιση μήνες έζησε με φουλ διάθεση για φαγητό(λόγω κορτιζόνης που έπαιρνε)διάθεση για ζωή και βόλτες.14 Ιανουαρίου είχε μεταπτωτικό επεισόδιο....Αυξήσαμε τη δόση της κορτιζόνης αλλά μετά απο 10 μέρες σε μία βόλτα δεν άντεξε και πέθανε.Υποθέτω δεν άντεξε η καρδιά του,είχε μεγαλώσει και λίγο η μάζα...11,5 χρονών.Το να μας φύγει η στεναχώρια μας φαίνεται ακατόρθωτο.Πιστεύω μαζί με εκείνον πέθανε κ ένα κομμάτι από την καρδιά μου.Υπομονή και κουράγιο θα ευχηθώ σε όποιον το έζησε πρόσφατα...

 

[spyv]

Καλή δύναμη εύχομαι...