Καλησπέρα και καλώς ήρθες. Κάθε κατάσταση πέραν των παθολογικών έχει δυο πλευρές. Όπως για κάποιον είσαι μη φυσιολογική για 'μενα είσαι μια φυσιολογικότατη αν μου επιτρέπεις τον όρο ''σκυλομάνα''. Το πως εκφράζεται ο καθένας και γιατί λέει αυτά που λέει δεν το ξέρω, δε μπορώ να το ξέρω και δε θέλω να το ξέρω. Περιγράφεις ένα περιστατικό που εγώ το θεωρώ ευγενικό. Από 'κει και πέρα οτιδήποτε άλλο είναι ασήμαντο.
Οι τριχομπαλίτσες ... (άσχετο μου θύμισαν τις κιμαδόμπαλες που λέγαμε στο στρατό
) χμμ προφανώς θέλεις να τα κρατήσεις αλλά παράλληλα το ψάχνεις να τα δώσεις. Να υποθέσω πως έχει να κάνει με το σοκ που πέρασες (ειλικρινά σε καταλαβαίνω και μακάρι πόσες φορές το έχω ευχηθεί να μπορούσαμε να πάρουμε ένα ζωάκι μόνο ένα και να ζήσει όσο κι εμείς, η απώλεια είναι φοβερά οδυνηρή).
Αν αφήσουμε για λίγο το σοκ στην άκρη, εσύ μπορείς να τις κρατήσεις; Έχεις το χώρο; Έχεις το χρόνο και τη διάθεση ν' ασχοληθείς; Έχεις τη δυνατότητα των χρημάτων που απαιτούνται για τη συντήρηση και την καλή υγεία τους; Εγώ θα έλεγα αν το μόνο που έχει μείνει απ' το σοκ είναι ο φόβος ενός επικείμενου σοκ και οι απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα είναι όλες θετικές, να τα κρατήσεις και να το χαρείς.
Να χαρείς το μεγάλωμα τους, τις βόλτες, την αγκαλιά στην τηλεόραση, τα πρωινά ξυπνήματα, τα όμορφα κομμάτια της συνήθειας, μα και τα μαλώματα, τις αταξίες, απλά όλα όσα έχουν να κάνουν με τη συμβίωση.
Στην τελική αύριο δεν ξέρει κανένας μας που θα είναι. Δεν έχει νόημα νομίζω εγώ να κλεινόμαστε σε κουτάκια ''μπορεί να...'', ''ίσως να...'' , ''και αν όμως...''
Εσύ ξέρεις καλύτερα και θα κάνεις τα κουμάντα σου, εγώ μια γνώμη λέω.
