Σήμερα το μεσημέρι πηγαίνοντας σε ενα ραντεβού με ενα πελάτη έξω από την πόλη σε ένα χωρίο, είδα να πετούν σε κοντινή απόσταση πέντε έξι αετοί. Σταμάτησα το αμάξι, βγήκα έξω και τους χάζευα 1 τέταρτο μέχρι που απομακρύνθηκαν.
Με αφορμή αυτό αλλά και το παρόν θέμα θυμήθηκα μια μικρή ιστορία.
Μικρό παιδάκι το καλοκαίρι στο χωρίο είδα έναν έφηβο τότε να κρατάει ένα σκοτωμένο γεράκι (είχε πάει για κυνήγι, δεν έπιασε τίποτα και είπε να ρίξει στο γεράκι που πέρασε από κοντά του. έτσι απλά).
Είχαμε μαζευτεί όλα τα πιτσιρίκια και χαζεύαμε το γεράκι. Δεν είχα δει ποτέ από τόσο κοντά. Ήταν εντυπωσιακό.
Λίγες μέρες μετά και ενώ ήμουν στο αμπέλι με τον παππού μου, ξαφνικά με σκεπάζει μια σκιά. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω ένα ζευγάρι τεράστιους αετούς να πετάνε. Ήταν πρώτη φορά που έβλεπα. Ο παππούς μου, μου είπε ότι είχε να δει πάνω από 20 χρόνια καθώς οι κτηνοτρόφοι τους σκότωναν γιατί τους έτρωγαν τα μικρά αρνιά. Είχα μείνει με το στόμα ανοικτό. Τι απίστευτο θέαμα ήταν αυτό!!! Το βράδυ κοιμόμουν και ονειρευόμουν αετούς.
Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι θλιβερό θέαμα ήταν αυτό με το γεράκι που τόσο είχα ενθουσιαστεί.
Από την μια ένα άψυχο γεράκι που ναι μεν μπορούσαμε να το πιάσουμε, να τεντώσουμε τα φτερά του, να το περιεργαστουμε. Αλλά νεκρό.
Από την άλλη δυο αετοί, περήφανοι, να πετάνε με χάρη. Πραγματικοί βασιλιάδες του ουρανού.
Κάτι αντίστοιχο είναι και οι ζωολογικοί κήποι. Προσφέρουν σαν θέαμα αντίστοιχα γεράκια.
Κατανοώ οτι είναι ελκυστικό να δούμε ένα λιοντάρι για παράδειγμα από κοντά.
Δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω την αιχμαλωσία ενός ζώου για να μπορούμε να το βλέπουμε από κοντά.
Αναρωτιέμαι ποια είναι ποιο άτυχα ζώα. Αυτά που σκοτώνονται η αυτά που ζουν την υπόλοιπη ζωή τους σε ένα κλουβί ζωντανά - νεκρά.
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΜΕ ΖΩΑ
