Καλησπέρα σε όλη την παρέα που με χαρά διαπιστώνω ότι είναι τεράστια!! Αν σας ανακάλυπτα νωρίτερα είμαι σίγουρη ότι οι τελευταίοι τρεις μήνες θα ήταν για μένα πιο εύκολοι στο πρακτικό αλλά κυρίως στο επίπεδο της ψυχολογικής υποστήριξης. Ο αη-Βασίλης φέτος μας έφερε τον Paco, τότε 6 εβδομάδων, ημίαιμο Λαμπραντόρ με Πίτμπουλ. Δεν θέλω να σας κουράσω περιγράφοντας τον πρώτο μας μήνα μέσα στο σπίτι, αφού ήταν πολύ μικρός για να τον έχουμε έξω στο κρύο, θα αναφέρω μόνο ότι επί ένα μήνα ξυπνούσα από τις 3.30 ή 4 πμ και επειδή είμαι εργαζόμενη μητέρα κτλ σερνόμουν σαν ζόμπι όλη την υπόλοιπη ημέρα. Αφού λοιπόν περάσαμε πολλά, ο Paco ζει πλέον στον κήπο (μη φανταστείτε ανάλογο των Βερσαλλιών) έχω βρει μια άκρη για το τάισμα, τις βόλτες, τη γενικότερη φροντίδα και εκπαίδευση έχω όμως κολλήσει τώρα στο εξής: σε λίγο δεν θα έχω κήπο! Κάνοντας τσίσα παντού έχει κάψει το γκαζόν, έσπασε 2 γλάστρες, σκάβει το χώμα στις υπόλοιπες, έριξε ένα πιθάρι, έκοψε ό,τι κλαδί θεώρησε ότι περίσσευε, κάνει κακά παντού και πρέπει να ελέγχουμε συνεχώς πού πατάμε κι ο άντρας που ο κήπος είναι ο τομέας του έφτασε στα όριά του. Πρέπει να περιοριστεί κάπως αλλά όταν τον δένουμε για να κάνουμε καμιά δουλειά γαβγίζει ασταμάτητα και ο μόνος χώρος που μπορεί με φράχτη να κλειστεί και είναι ο χώρος του είναι στο πίσω μέρος του σπιτιού που δεν τον έχει συνηθίσει, δε θα τον βλέπουμε και δε θα μας βλέπει. Θα ήμουν ευγνώμων για οποιαδήποτε συμβουλή γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω!