...ποιό θα ήταν το ένα και μοναδικό πολυτιμο πράγμα που θα έσωζες;
για το παιδί απ΄τις Φιλιππίνες η απάντηση ήταν προφανής...
για το παιδί απ΄τις Φιλιππίνες η απάντηση ήταν προφανής...
Εχοντας ζήσει όλη μου την ζωή σε μια πόλη που κουνιέται συνεχώς, όταν κάνει σεισμό -όχι πάντα μικρό...- το μόνο που κάνουμε με την μικρή είναι να κοιταγόμαστε για να ξέρουμε η μία που είναι η άλλη Βέβαια αυτό το κάνω για να την αρπάξω να πιλαλήσουμε αν παρασοβαρέψουν τα πράγματα. Χώρο για κάτι άλλο, μάλλον δεν θα έχω... Κ ούτε χρειάζομαιΑπ' όταν ήρθαμε μόνιμα στην Αθήνα, μέναμε στον πέμπτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, άτυχη περίοδος να μένεις στο ρετιρέ. Στο σεισμό του 99 με το σκατοκτήριο να χτυπιέται στα διπλανά του μόνο τα σκυλιά και τον καπνό μου σκέφτηκα να πάρω, το μικρό στην αγκαλιά και το χάσκι ελεύθερο να μάς περιμένει σε κάθε κεφαλόσκαλο και μετά να κατεβαίνει στον επόμενο όροφο.
Κι εγώ, αν και πίστευα ότι γκρεμίζεται το σπίτι, βούτηξα το σκύλο, έκλεισα το θερμοσίφωνα D) και κατέβηκα τότε.Στο σεισμό του 99 με το σκατοκτήριο να χτυπιέται στα διπλανά του μόνο τα σκυλιά και τον καπνό μου σκέφτηκα να πάρω, το μικρό στην αγκαλιά και το χάσκι ελεύθερο να μάς περιμένει σε κάθε κεφαλόσκαλο και μετά να κατεβαίνει στον επόμενο όροφο.