Ο Αντώνης ένα μάτσο κόκαλα διασχίζει τη λεωφόρο Θησέως, ο Αντώνης με τα μεγάλα όλο φόβο μάτια του ανύπαρκτος για τους περαστικούς, ο Αντώνης που δεν τον πλησίασε ποτέ κανείς, ο Αντώνης που δεν τον άγγιξε ποτέ κανείς, ο Αντώνης ένα φάντασμα που δεν ήθελε κανείς να μπερδεύεται στα πόδια του, ο Αντώνης μόνο τρόμο και απέχθεια και φρίκη προκαλούσε, κάποτε μπορεί να ήταν το χριστουγεννιάτικο δώρο ενός παιδιού, ποτέ δεν θα μάθουμε, μπορεί και να επέζησε κατά λάθος απ’ τα σκουπίδια που τον πέταξαν, ποτέ δεν θα μάθουμε, μια μέρα τον βρήκαν κάποιοι καλοί άνθρωποι, οχτώ χρόνια πηγαινοερχόταν μόνος του στο δρόμο, οχτώ χρόνια δεν τον πρόσεξε ποτέ κανείς, σκέφτηκαν ότι του χρωστάνε μια ευκαιρία για όλα τα χρόνια που στερήθηκε, λίγα χρόνια του απέμειναν, να ζήσει κι αυτός με αξιοπρέπεια, να μην ξαναπονέσει, όμως ο Αντώνης ήταν πολύ άρρωστος, τα σκυλιά δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους στο δρόμο, ο Αντώνης με το πρόβλημα στο συκώτι, με το πρόβλημα στα νεφρά, με τον χαμηλό αιματοκρίτη, τις πρησμένες αρθρώσεις και τη μόλυνση στο στόμα, ο Αντώνης με το καλαζάρ, κανείς δεν θέλει ένα σκύλο με καλαζάρ, κάποιοι καλοί άνθρωποι τον μάζεψαν απ’ το δρόμο, η ενέργεια που δίνεις στα σκυλιά πάντα επιστρέφει σε ‘σένα, να το ξέρεις αυτό, μια μέρα ο Αντώνης έκανε μπάνιο -φαντάσου, το πρώτο μπάνιο της ζωής του!- οι καλοί άνθρωποι τον καθάρισαν, φρόντισαν τις πληγές του, ο Αντώνης ο μεγάλος αγωνιστής με την μεγάλη ψυχή, τώρα ο Αντώνης ένα μάτσο κόκαλα ζεσταίνει τα κόκαλα του σε κάποιο ζεστό κρεβάτι, ζεσταίνεται για πρώτη του φορά, θα τα καταφέρει όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, λίγες μέρες μετά ξεκινάει να βήχει, υγρό στους πνεύμονες, ο Αντώνης με πνευμονία, όλες αυτές τις μέρες παρακολουθώ τους καλούς ανθρώπους να δίνουν μάχες, προσπαθούμε κι εμείς από μακρυά, να μαζέψουμε λεφτά για το γιατρό, α, να του βρούμε κι ένα σπίτι, ο Αντώνης είναι ήρωας δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην τα καταφέρει, ο κόσμος να χαλάσει θα τα καταφέρει, όμως ο Αντώνης κουράστηκε, ο Αντώνης κουράστηκε οχτώ χρόνια μόνος του στο δρόμο, τα σκυλιά δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους στο δρόμο, ο Αντώνης δεν ήθελε ν’αγωνιστεί άλλο, δεν πίστεψε ότι έχει κι αυτός το δικαίωμα να ζεσταίνει τα κόκαλα του σε κάποιο ζεστό κρεβάτι, ο αιματοκρίτης του πέφτει στο 4, τα μεγάλα όλο φόβο μάτια του φοβούνται ακόμα περισσότερο, η αναπνοή του δυσκολεύει ακόμα περισσότερο, ο Αντώνης δεν θα ξαναζήσει ποτέ πια στο δρόμο από ‘δω κι εμπρός, ο Αντώνης δεν θα έχει ποτέ ξανά αγωνία από ‘δω κι εμπρός, ο Αντώνης που μόνο τρόμο και απέχθεια και φρίκη προκαλούσε επιτέλους είναι ήσυχος για πρώτη φορά στη ζωή του.
Αντώνης
