Θέλησα να γράψω λίγα λόγια για τη μέρα που συνάντησα το σκύλο μου. Αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι θα ήταν άδικο να μιλήσω μόνο για αυτόν και να ξεχάσω τους υπόλοιπούς που πέρασαν από τη ζωή μου. Αυτά που θέλω να μοιραστώ είναι πολύ περισσότερα. Άρχισα να γράφω και πήγα πολύ πίσω. Ο τίτλος φαντάζει άσχετος αλλά θα υπάρξει συνέχεια…
«Γεννήθηκα στην επαρχία και πάντα στο σπίτι μου συζούσαμε δίποδα με τετράποδα. Λίγες μέρες μετά έφτασε στο σπίτι μας και ένα νέο τετράποδο μέλος. Ένα νεογέννητο μαύρο γατάκι. Στάθηκα για πρώτη φορά όρθια στηριζόμενη στη ράχη ενός σκύλου. Έκανα τα πρώτα μου βήματα κυνηγώντας μια ουρά. Θυμάμαι τα ονόματα κάθε σκύλου που ζήσαμε μαζί. Ποιος δεν θυμάται τα ονόματα της οικογένειάς του!
Η συμβίωση με ένα σκύλο ή μια γάτα ήταν για εμένα κάτι φυσικό, εύκολο, λογικό, απλό.
Πόσες φορές δεν άκουσα συγγενείς και γνωστούς να λένε στους γονείς μου για τους κινδύνους τα μικρόβια τις αρρώστιες που φέρουν τα ζώα. Ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν. Αλλά και τώρα που μεγάλωσα πάλι δεν καταλαβαίνω…
Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου είχε τρείς επιτυχημένες εγκυμοσύνες χωρίς να απομονώσει ή διώξει από το σπίτι κανένα μέλος τις οικογένειας μας. Αλλά και εμείς (εγώ και τα δίποδα αδέρφια μου) ποτέ δεν αρρωστήσαμε πέραν του αναμενόμενου. Αντιθέτως το ανοσοποιητικό μας ήταν πάντα καλύτερο των συνομηλίκων μας.
Μεγαλώναμε μαζί... Σωματικά, ψυχικά και πνευματικά.
Μέσα από αυτή την πορεία έμαθα πολλά. Έμαθα να σέβομαι τους ρυθμούς ενός άλλου ατόμου. Να κατανοώ την ανάγκη για ξεκούραση. Να φροντίζω τους πιο αδύναμους. Να είμαι υπεύθυνη για την τροφή και το νερό μιας ζωής. Να δίνω και παίρνω αγάπη. Να με βάζουν στη θέση μου όταν ξεπερνάω τα όρια. Να εκπαιδεύω. Να μη απαιτώ από κάποιον να κάνει κάτι χωρίς να του το έχω μάθει. Να διεκδικώ το δικό μου χώρο και χρόνο αλλά και να δίνω χώρο και χρόνο σε κάποιον όταν το χρειάζεται. Να μοιράζομαι και να μοιράζω πράγματα, προσοχή, αγάπη. Να φροντίζω κάποιον που είναι άρρωστος ή τραυματισμένος. Να δέχομαι τον καινούριο. Να δέχομαι το διαφορετικό.
Στα 7 μου ο συνομήλικος μαύρος γάτος μου έχασε το ένα του μάτι. Έμαθα τη σημαίνει αναπηρία. Έμαθα ότι κάποιος που μένει ανάπηρος συνεχίζει να είναι το ίδιο άτομο με πριν.
Το σημαντικότερο μάθημα όμως είναι πως έμαθα να διαβάζω τα μάτια μιας ψυχής. Να αντιλαμβάνομαι τι θέλει κάποιος από το βλέμμα του, το πρόσωπό του, τη στάση του σώματος, τις κινήσεις του.
Έμαθα να σωπαίνω για να ακούσω. Να παρατηρώ για να καταλάβω.
Τι σπουδαίο μάθημα… Πόσα θα γλιτώναμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις αν όλοι μεγαλώναμε με ένα φίλο που δεν μιλάει και πρέπει να ακούσουμε τι λέει.
Μεγαλώναμε λοιπόν μαζί αλλά όχι ταυτόχρονα. Δυστυχώς η ηλικίες μας δεν συμβαδίζανε. Αυτό μου έμαθε πάρα πολλά…
Έμαθα για τον κύκλο της ζωής. Τη γέννηση, την ανάγκη φροντίδας ενός κουταβιού, τη χαρά του παιχνιδιού. Έμαθα για τα γηρατειά, την ασθένεια, την εξάρτηση ενός ηλικιωμένου μέλους της οικογένειας από τους υπόλοιπους. Το θάνατο. Τον αποχαιρετισμό. Την ταφή.
Όταν ήμουν 11 βρήκα το μαύρο συνομήλικο γάτο μου νεκρό στην εξώπορτα της αυλής του σπιτιού μου. Ποτέ δε θα άφηνα ένα μέλος της οικογένειας έξω. Τον έβαλα στο σπίτι και περίμενα δίπλα του τους γονείς μου.
Γονείς μην προστατεύεται τα παιδιά από τις ευθύνες και τις δυσκολίες. Δεν θα γίνουν ποτέ αρκετά δυνατά για να τις αντιμετωπίσουν όταν εσείς δεν θα είστε εκεί.
Ξέροντας για το θάνατο έμαθα να εκμεταλλεύομαι την κάθε στιγμή της ζωής. Να λέω αυτά που θέλω να πω σήμερα. Να κάνω ότι μπορώ τώρα. Να μην περιμένω το αύριο για να δείξω την αγάπη μου σε ένα φίλο.
Όταν πλέον έφυγα από το σπίτι μου για σπουδές έμαθα για τη μοναξιά. Όχι δεν είμαι μοναχικό άτομο. Το αντίθετο πάντα είχα και έχω πολλούς φίλους και πολλές διαφορετικές ασχολίες.
Μιλάω για τη μοναξιά του άδειου σπιτιού. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν στο πάτωμα σου δεν έχεις δυο πιάτα να γεμίσεις. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν μπαίνοντας στο σπίτι δεν σε περιμένουν δυο μάτια και μια ουρά. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν το χέρι σου κρέμεται από το καναπέ και καμιά μουσούδα δεν τρέχει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για ένα χάδι. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν σκέφτεσαι πλέον για έναν.
Κάποιοι αυτό θα το πείτε ελευθερία. Οι άλλοι θα με καταλάβετε…»
«Γεννήθηκα στην επαρχία και πάντα στο σπίτι μου συζούσαμε δίποδα με τετράποδα. Λίγες μέρες μετά έφτασε στο σπίτι μας και ένα νέο τετράποδο μέλος. Ένα νεογέννητο μαύρο γατάκι. Στάθηκα για πρώτη φορά όρθια στηριζόμενη στη ράχη ενός σκύλου. Έκανα τα πρώτα μου βήματα κυνηγώντας μια ουρά. Θυμάμαι τα ονόματα κάθε σκύλου που ζήσαμε μαζί. Ποιος δεν θυμάται τα ονόματα της οικογένειάς του!
Η συμβίωση με ένα σκύλο ή μια γάτα ήταν για εμένα κάτι φυσικό, εύκολο, λογικό, απλό.
Πόσες φορές δεν άκουσα συγγενείς και γνωστούς να λένε στους γονείς μου για τους κινδύνους τα μικρόβια τις αρρώστιες που φέρουν τα ζώα. Ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν. Αλλά και τώρα που μεγάλωσα πάλι δεν καταλαβαίνω…
Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου είχε τρείς επιτυχημένες εγκυμοσύνες χωρίς να απομονώσει ή διώξει από το σπίτι κανένα μέλος τις οικογένειας μας. Αλλά και εμείς (εγώ και τα δίποδα αδέρφια μου) ποτέ δεν αρρωστήσαμε πέραν του αναμενόμενου. Αντιθέτως το ανοσοποιητικό μας ήταν πάντα καλύτερο των συνομηλίκων μας.
Μεγαλώναμε μαζί... Σωματικά, ψυχικά και πνευματικά.
Μέσα από αυτή την πορεία έμαθα πολλά. Έμαθα να σέβομαι τους ρυθμούς ενός άλλου ατόμου. Να κατανοώ την ανάγκη για ξεκούραση. Να φροντίζω τους πιο αδύναμους. Να είμαι υπεύθυνη για την τροφή και το νερό μιας ζωής. Να δίνω και παίρνω αγάπη. Να με βάζουν στη θέση μου όταν ξεπερνάω τα όρια. Να εκπαιδεύω. Να μη απαιτώ από κάποιον να κάνει κάτι χωρίς να του το έχω μάθει. Να διεκδικώ το δικό μου χώρο και χρόνο αλλά και να δίνω χώρο και χρόνο σε κάποιον όταν το χρειάζεται. Να μοιράζομαι και να μοιράζω πράγματα, προσοχή, αγάπη. Να φροντίζω κάποιον που είναι άρρωστος ή τραυματισμένος. Να δέχομαι τον καινούριο. Να δέχομαι το διαφορετικό.
Στα 7 μου ο συνομήλικος μαύρος γάτος μου έχασε το ένα του μάτι. Έμαθα τη σημαίνει αναπηρία. Έμαθα ότι κάποιος που μένει ανάπηρος συνεχίζει να είναι το ίδιο άτομο με πριν.
Το σημαντικότερο μάθημα όμως είναι πως έμαθα να διαβάζω τα μάτια μιας ψυχής. Να αντιλαμβάνομαι τι θέλει κάποιος από το βλέμμα του, το πρόσωπό του, τη στάση του σώματος, τις κινήσεις του.
Έμαθα να σωπαίνω για να ακούσω. Να παρατηρώ για να καταλάβω.
Τι σπουδαίο μάθημα… Πόσα θα γλιτώναμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις αν όλοι μεγαλώναμε με ένα φίλο που δεν μιλάει και πρέπει να ακούσουμε τι λέει.
Μεγαλώναμε λοιπόν μαζί αλλά όχι ταυτόχρονα. Δυστυχώς η ηλικίες μας δεν συμβαδίζανε. Αυτό μου έμαθε πάρα πολλά…
Έμαθα για τον κύκλο της ζωής. Τη γέννηση, την ανάγκη φροντίδας ενός κουταβιού, τη χαρά του παιχνιδιού. Έμαθα για τα γηρατειά, την ασθένεια, την εξάρτηση ενός ηλικιωμένου μέλους της οικογένειας από τους υπόλοιπους. Το θάνατο. Τον αποχαιρετισμό. Την ταφή.
Όταν ήμουν 11 βρήκα το μαύρο συνομήλικο γάτο μου νεκρό στην εξώπορτα της αυλής του σπιτιού μου. Ποτέ δε θα άφηνα ένα μέλος της οικογένειας έξω. Τον έβαλα στο σπίτι και περίμενα δίπλα του τους γονείς μου.
Γονείς μην προστατεύεται τα παιδιά από τις ευθύνες και τις δυσκολίες. Δεν θα γίνουν ποτέ αρκετά δυνατά για να τις αντιμετωπίσουν όταν εσείς δεν θα είστε εκεί.
Ξέροντας για το θάνατο έμαθα να εκμεταλλεύομαι την κάθε στιγμή της ζωής. Να λέω αυτά που θέλω να πω σήμερα. Να κάνω ότι μπορώ τώρα. Να μην περιμένω το αύριο για να δείξω την αγάπη μου σε ένα φίλο.
Όταν πλέον έφυγα από το σπίτι μου για σπουδές έμαθα για τη μοναξιά. Όχι δεν είμαι μοναχικό άτομο. Το αντίθετο πάντα είχα και έχω πολλούς φίλους και πολλές διαφορετικές ασχολίες.
Μιλάω για τη μοναξιά του άδειου σπιτιού. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν στο πάτωμα σου δεν έχεις δυο πιάτα να γεμίσεις. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν μπαίνοντας στο σπίτι δεν σε περιμένουν δυο μάτια και μια ουρά. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν το χέρι σου κρέμεται από το καναπέ και καμιά μουσούδα δεν τρέχει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για ένα χάδι. Τη μοναξιά που νοιώθεις όταν σκέφτεσαι πλέον για έναν.
Κάποιοι αυτό θα το πείτε ελευθερία. Οι άλλοι θα με καταλάβετε…»
