Γειά σας.
Είμαι ένα σχετικά νέο μέλος. Με λένε Σοφία κι έχω ένα μπιγκλ τον Άρη που είναι έντεκα χρόνων. Είμαι τριάντα δύο και το λέω αυτό για να τονίσω ότι με τον Άρη είμαστε μαζί ακριβώς τη μισή μου ζωή. Περισσότερο από οποιαδήποτε σχέση. Περισσότερο από πολλές φιλίες μου. Έχουμε περάσει μαζί ορκομωσιες, προδοσίες, γενέθλια, χωρισμούς, επανασυνδέσεις, μετακομίσεις, αρρώστιες, κάτι θανάτους στο συγγενικο περιβάλλον, πολλές χαρές, κάμποσες λύπες και πολλές βαρετές καθημερινές που τις έκανε πάντα λίγο πιο ενδιαφέρουσες.
Τα λέω όλα αυτά για να σας τονίσω ποσο σημαντικός είναι για μένα. Μέχρι σήμερα, το χειρότερο που μπορούσες να μου κάνεις ήταν να σε δω στο δρόμο, να τον χαιδεψεις, να πιάσουμε ψιλή κουβέντα και μετά να ρωτήσεις... Πόσο είναι; είναι έντεκα!!!! Ωωωω... Αυτό το ωωωω με ένα βλέμμα λύπησης. Κι εγω να ανάθεματιζω από μέσα μου. Το ξέρω ότι ο σκύλος μου είναι μεγάλος. Το ξέρω γιατί πάμε για αιματολογικες κάθε εξάμηνο και στον κτηνίατρο σχεδόν κάθε μήνα τα τελευταία χρόνια. Μια η πατούσες μου φαίνονται σκληρές, μια που δάκρυσε το μάτι του, μια πως μου φάνηκε πως ανασαινε βαριά....
Ο κτηνίατρος με θεωρεί ημιτρελη κι εγω χαλάω άπειρα λεφτά. Σε εξετάσεις, επισκέψεις, ακριβές τροφές πιο μαλακά κρεβάτια, συμπληρώματα για το τρίχωμα, το δέρμα, τις πατούσες κλπ.
Όμως δεν είμαι ούτε τρελή, ούτε χαζή. Ξέρω πως ο σκύλος μου είναι μεγάλος. Αλλά δεν χρειάζομαι επιφωνήματα λύπης από κανέναν. Είναι μεγάλος όχι ετοιμοθάνατος. Οπότε μην λυπάσαι τον Άρη. Παίζει με τα μπαλάκια του σαν κουτάβι, ξεστρώνει όλα τα χάλια κυνηγώντας έναν κουρδιστό λαγό, χαμογελάει συνέχεια στις βόλτες και χαίρεται την κάθε μέρα που έρχεται. Αυτό ήθελα να φωνάξω μην τον λυπάστε τον Άρη... Με θυμώνε να τον λυπούνται.
Σήμερα όμως έγινε κατι χειρότερο.
Ο Αρης ήταν πάντα χαριτωμένος. Είναι μπήγκλ. Είναι από τη φύση του γλυκός και όμορφος. Πάντα οι άνθρωποι σταματούσαν για χάδια, τον κοίταγαν τρυφερά, άκουγα να λένε τι όμορφος είναι. Δεν το λέω σαν χαζή σκυλο μαμά. Ήμουν όντως τυχερή. Αλλά σημερα πήγαμε στο γιατρό.... Ο Αρης έχει ψώρα κι έχει δύο φαλάκρα σημεία στο κεφάλι του κι ένα στην κοιλιά του. Ευδιάκριτα.
Και σήμερα πρώτη φορά είδα ανθρώπους να τον κοιτούνε σίχαμαρα. Πρώτη φορά πήγαμε μια ώρα βόλτα το πρωί και μια το απόγευμα και κάνεις δεν ήρθε να τον χαιδεψει. Και κανένα ψίθυρο δεν άκουσα πόσο γλυκός ειναι. Κι όλοι άλλαζαν μεριά στο πεζοδρόμιο και μόλις τον κοταζαν καλύτερα απομακρύνουνταν.
Ο Αρης είναι έντεκα χρόνων κι έχει ψώρα που δεν κολλάει στους ανθρώπους ανθρώποι... Και είναι και σήμερα Θεό γλυκός παιχνιδιάρης και χαμογελαστός. Μην σιχαίνεσαι λοιπόν και μη λυπάσαι το σκύλο μου... Είναι πολύ χαρούμενος, πολύ γεμάτος κι έχει πάρει πολλή αγάπη. Αν τον αφήσεις ίσως σου δώσει λίγη από αυτή που σου λείπει και τον κοιτας ετσι
Είμαι ένα σχετικά νέο μέλος. Με λένε Σοφία κι έχω ένα μπιγκλ τον Άρη που είναι έντεκα χρόνων. Είμαι τριάντα δύο και το λέω αυτό για να τονίσω ότι με τον Άρη είμαστε μαζί ακριβώς τη μισή μου ζωή. Περισσότερο από οποιαδήποτε σχέση. Περισσότερο από πολλές φιλίες μου. Έχουμε περάσει μαζί ορκομωσιες, προδοσίες, γενέθλια, χωρισμούς, επανασυνδέσεις, μετακομίσεις, αρρώστιες, κάτι θανάτους στο συγγενικο περιβάλλον, πολλές χαρές, κάμποσες λύπες και πολλές βαρετές καθημερινές που τις έκανε πάντα λίγο πιο ενδιαφέρουσες.
Τα λέω όλα αυτά για να σας τονίσω ποσο σημαντικός είναι για μένα. Μέχρι σήμερα, το χειρότερο που μπορούσες να μου κάνεις ήταν να σε δω στο δρόμο, να τον χαιδεψεις, να πιάσουμε ψιλή κουβέντα και μετά να ρωτήσεις... Πόσο είναι; είναι έντεκα!!!! Ωωωω... Αυτό το ωωωω με ένα βλέμμα λύπησης. Κι εγω να ανάθεματιζω από μέσα μου. Το ξέρω ότι ο σκύλος μου είναι μεγάλος. Το ξέρω γιατί πάμε για αιματολογικες κάθε εξάμηνο και στον κτηνίατρο σχεδόν κάθε μήνα τα τελευταία χρόνια. Μια η πατούσες μου φαίνονται σκληρές, μια που δάκρυσε το μάτι του, μια πως μου φάνηκε πως ανασαινε βαριά....
Ο κτηνίατρος με θεωρεί ημιτρελη κι εγω χαλάω άπειρα λεφτά. Σε εξετάσεις, επισκέψεις, ακριβές τροφές πιο μαλακά κρεβάτια, συμπληρώματα για το τρίχωμα, το δέρμα, τις πατούσες κλπ.
Όμως δεν είμαι ούτε τρελή, ούτε χαζή. Ξέρω πως ο σκύλος μου είναι μεγάλος. Αλλά δεν χρειάζομαι επιφωνήματα λύπης από κανέναν. Είναι μεγάλος όχι ετοιμοθάνατος. Οπότε μην λυπάσαι τον Άρη. Παίζει με τα μπαλάκια του σαν κουτάβι, ξεστρώνει όλα τα χάλια κυνηγώντας έναν κουρδιστό λαγό, χαμογελάει συνέχεια στις βόλτες και χαίρεται την κάθε μέρα που έρχεται. Αυτό ήθελα να φωνάξω μην τον λυπάστε τον Άρη... Με θυμώνε να τον λυπούνται.
Σήμερα όμως έγινε κατι χειρότερο.
Ο Αρης ήταν πάντα χαριτωμένος. Είναι μπήγκλ. Είναι από τη φύση του γλυκός και όμορφος. Πάντα οι άνθρωποι σταματούσαν για χάδια, τον κοίταγαν τρυφερά, άκουγα να λένε τι όμορφος είναι. Δεν το λέω σαν χαζή σκυλο μαμά. Ήμουν όντως τυχερή. Αλλά σημερα πήγαμε στο γιατρό.... Ο Αρης έχει ψώρα κι έχει δύο φαλάκρα σημεία στο κεφάλι του κι ένα στην κοιλιά του. Ευδιάκριτα.
Και σήμερα πρώτη φορά είδα ανθρώπους να τον κοιτούνε σίχαμαρα. Πρώτη φορά πήγαμε μια ώρα βόλτα το πρωί και μια το απόγευμα και κάνεις δεν ήρθε να τον χαιδεψει. Και κανένα ψίθυρο δεν άκουσα πόσο γλυκός ειναι. Κι όλοι άλλαζαν μεριά στο πεζοδρόμιο και μόλις τον κοταζαν καλύτερα απομακρύνουνταν.
Ο Αρης είναι έντεκα χρόνων κι έχει ψώρα που δεν κολλάει στους ανθρώπους ανθρώποι... Και είναι και σήμερα Θεό γλυκός παιχνιδιάρης και χαμογελαστός. Μην σιχαίνεσαι λοιπόν και μη λυπάσαι το σκύλο μου... Είναι πολύ χαρούμενος, πολύ γεμάτος κι έχει πάρει πολλή αγάπη. Αν τον αφήσεις ίσως σου δώσει λίγη από αυτή που σου λείπει και τον κοιτας ετσι
