“Απόψε κλείνει χρόνος μακριά σου,
και μου χει λείψει τόσο η αγκαλιά σου…”
H Νοέλα ήρθε να γεμίσει τη ζωή μου ένα πρωϊνό, παραμονές Χριστουγέννων 1999. Ήταν μια ημίαιμη κανελί σκυλίτσα με μακριά μουσούδα, κατεβασμένα καφετιά αυτάκια, και μαύρη ουρίτσα, 9 μηνών. Είχα δηλώσει ότι δεν ήθελα τίποτα για τα Χριστούγεννα αλλά η μητέρα μου ήξερε τι ήθελα πάντα. Μας την έφεραν από τη φιλοζωϊκή του Ψυχικού εμβολιασμένη και στειρωμένη και ήταν έκπληξη για μένα. Ήταν το χριστουγεννιάτικό μου δώρο, εξ ου και το όνομά της.
Γυρνάω σπίτι και βλέπω ένα γλυκύτατο καταχαρούμενο πλάσμα να μου κουνάει την ουρίτσα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Ακούω τη μητέρα μου να ανοίγει την πόρτα από πάνω και σκέφτομαι “Ωχ, θα γκρινιάξει που χαϊδεύομαι με το σκυλί” πιστεύοντας ότι ήταν κάποιου επισκέπτη και το είχαν βγάλει έξω. Χαμογελάει πλατιά η μητέρα μου και μου λέει “Δικό σου είναι!” Δε μπορούσα να το πιστέψω. Και δε μπορούσα να πιστέψω τι θα σήμαινε για μένα αυτή η σκυλίτσα στα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
Η αρχή ήταν δύσκολη. 1 Απριλίου, 3 μήνες μετά, σα ψέμμα ήτανε, μετά από 2η επίσκεψη σε κτηνίατρο κι επιμονή μου δική μου, παίρνουμε τη διάγνωση: Καλαζάαρ. Μου κόπηκαν τα πόδια και πήγα να λιποθυμήσω. Ο κτηνίατρος είπε κατευθείαν ευθανασία. Συμβουλεύτηκα άλλους 5 κτηνιάτρους, ενημερώθηκα από το internet και έφερα φάρμακα από Ιταλία και από Γαλλία γιατί στην Ελλάδα τότε δεν ήταν εγκεκριμένα, τα έβρισκες δύσκολα, κι ακόμα κι έτσι, μαύρη αγορά. Μέσα σε ενάμιση χρόνο κάναμε 3 θεραπείες. Η Νοέλα το πάλεψε έχοντας όλη την αγάπη από μας και σθένος για να ζήσει και νίκησε. Συνέχισε θεραπεία - πρόληψη με χάπια για άλλα 5-6 ακόμα χρόνια και τα αποτελέσματά της ήταν πλέον καθαρά.
Η Νοέλα είναι το πιο χαρούμενο, απροβλημάτιστο σκυλί που έχω γνωρίσει. Αγαπητή σε όλους, ήρεμη, καλοσυνάτη και με μια ουρά που δε σταμάταγε ποτέ, κουνιόταν ολόκληρη. Φοβόταν λίγο τα μικρά παιδιά αλλά ήταν πολύ φιλική με όλα τα σκυλιά. Μπορούσα να την παίρνω παντού μαζί. Διακοπές, εκδρομές, ξενοδοχείο, θερινό σινεμά, για καφέ… Μέχρι και στη δουλειά την είχα πάρει μια μέρα και την είχα κρύψει κάτω από το γραφείο. Όταν πήγα μέχρι την τράπεζα της ζήτησα να με περιμένει στην κουβερτούλα της και δεν κουνήθηκε μέχρι που γύρισα. Δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνη.
Ήταν πιστό σκυλί και ήμασταν πολύ δεμένες. Στις βόλτες μας ήταν πάντα λυτή. Στο ελεύθερο camping την άφηνα έξω από τη σκηνή όπου πάντα με περίμενε να γυρίσω. Στο σπίτι, της άνοιγα την εξώπορτα και πήγαινε μόνη της μέχρι το οικόπεδο εκεί δίπλα να λερώσει και ξαναγύρναγε. Με ακολουθούσε από δωμάτι σε δωμάτιο και ήταν ευτυχισμένη να είναι δίπλα μου.
Ήθελε να έρχεται πάντα μαζί μου και όποτε ήταν δυνατόν την έπαιρνα. Σε ηλικία 3 χρονών έμαθε να ανεβαίνει στη μηχανή μου, καθώς δεν είχα, ούτε έχω αυτοκίνητο. Αυτό βοήθησε στο να με συνοδεύει ακόμα πιο συχνά. Μάλιστα είχε μια βαθειά προτίμηση στις μηχανές και μια απέχθεια για τα αυτοκίνητα. Πίστευε ότι όποιος είχε μηχανή ήταν φίλος μας. Θυμάμαι και χαμογελάω ακόμα με μια καθαρότατη δήλωσή της. Ταξιδεύαμε για Λευκάδα, εγώ με τη μηχανή, εκείνη με αμάξι μαζί με άλλο φιλικό σκυλάκι. Κάναμε στάση στο Ρίο, για ξεμούδιασμα και κατούρημα πριν μπούμε στο πλοίο. Όταν τα φωνάξαμε να επιστρέψουνε στο αυτοκίνητο, η Νοέλα πήδηξε στη μηχανή μου, γαντζώθηκε στη σέλα και δεν κατέβαινε με τίποτα! Κι ας την ανέβαζα πάντα μόνο στο καφάσι, γιατί ήταν και 22 κιλά η στρουμπουλίτσα.
Θυμάμαι τόσες στιγμές που μου έχει χαρίσει γέλιο, αγωνία, αγάπη, ηρεμία, περιπέτεια, ευτυχία. Η Νοέλα για μένα δεν ήταν σκυλί. Ήταν το παιδί μου, η καλύτερη μου φίλη, η δασκάλα μου που μου έμαθε τόσα για τα σκυλιά. Τα λατρεύω τα σκυλιά αλλά την Νοέλα την έβλεπα πάντα σαν κάτι άλλο.
31 Μαρτίου 2007. Είμαι σπίτι κι έχω αδυναμία και ζαλάδα και αποφασίζω να μη βγάλω τη Νοέλα βόλτα έξω για να λερώσει, αλλά να της ανοίξω να πάει στον κήπο. Έτσι, για πρώτη φορά η Νοελίτσα βρίσκεται στον κήπο χωρίς να φοράει την αλυσίδα εξόδου της, με την ταυτοτητούλα της. Αργότερα φεύγω και κλειδώνω την πόρτα του κήπου και την γκαραζόπορτα. Τρεις ώρες μετά γυρνάει ο Κώστας σπίτι και η Νοέλα είναι άφαντη. Έχει βραδιάσει, χτενίζουμε όλη την περιοχή φωνάζουμε αλλά τίποτα. Την επόμενη μέρα κολλάω αφίσες της παντού. Σε κολώνες, μαγαζιά, petshops, κτηνιατρεία, μπαίνουν αγγελίες παντού. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι με βοηθάνε. Κάθε μέρα γυρνάω με τις ώρες περιμένοντας να την ξαναντικρύσω αλλά μάταια. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο αναστατώνομαι. Το ότι έχει τσιπάκι δε φαίνεται να βοηθάει. Το τηλέφωνο συνεχίζει και χτυπάει για κάποιο καιρό μέχρι που σταματάει κι αυτό. Βλέπω συνέχεια όνειρα ότι τη βρίσκω, διαφορετικό κάθε φορά. Ξυπνάω και συνειδητοποιώ με φρίκη ότι η πραγματικότητα είναι ο εφιάτλης. Σύντομα την ξαναπατάω και πιστεύω πάλι ότι την βρήκα στα όνειρά μου.
31 Μαρτίου 2008. Έχει περάσει ένας χρόνος κι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τον χωρισμό μας. Πολλά τι, πως και γιατί με βασανίζουν. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Τα όνειρα έχουν αραιώσει αλλά είναι ακόμα εδώ μαζί με την ελπίδα. Ο πόνος δεν έχει μειωθεί. Δύο υπέροχα σκυλάκια που προστέθηκαν στην οικογένειά μας με έχουν βοηθήσει να προχωρήσω αλλά όχι και να ξεχάσω. Το τεράστιο κενό δεν αναπληρώνεται. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν δε βρεθεί σε ένα χρόνο θα το πάρω απόφαση. Φυσικά αυτό είναι αδύνατον. Τίποτα δε θα με κάνει να το ξεπεράσω παρά μόνο να τη βρω. Πάντα θα κοιτάω και πάντα θα ελπίζω κι ας μη πιστεύω ότι η Νοέλα βρίσκεται στο δρόμο. Τη φαντάζομαι σε καμιά ταβέρνα να κάνει ότι κόλπα ξέρει και δε ξέρει για να κερδίσει κανένα μεζέ, ως γνήσιο ταβερνόσκυλο. Ίσως να την έχει κάποιος σπίτι του και να την προσέχει όπως της αξίζει. Ίσως να μη ζει πια. Στον ιντερνετικό και όχι μόνο χώρο, είμαι χρόνια γνωστή και ως Noela και Noelini και θα την τιμώ πάντα, έτσι ώστε να μείνει το όνομά της. Ζει πάντα μέσα στην καρδιά μου ως το καλύτερο πλάσμα που γνώρισα και είχα την τύχη να με συντροφεύει για 8 χρόνια.
Πολλές φωτογραφίες της υπάρχουν στο Gallery της
Λείπεις πολύ σε όλους μας...
και μου χει λείψει τόσο η αγκαλιά σου…”
H Νοέλα ήρθε να γεμίσει τη ζωή μου ένα πρωϊνό, παραμονές Χριστουγέννων 1999. Ήταν μια ημίαιμη κανελί σκυλίτσα με μακριά μουσούδα, κατεβασμένα καφετιά αυτάκια, και μαύρη ουρίτσα, 9 μηνών. Είχα δηλώσει ότι δεν ήθελα τίποτα για τα Χριστούγεννα αλλά η μητέρα μου ήξερε τι ήθελα πάντα. Μας την έφεραν από τη φιλοζωϊκή του Ψυχικού εμβολιασμένη και στειρωμένη και ήταν έκπληξη για μένα. Ήταν το χριστουγεννιάτικό μου δώρο, εξ ου και το όνομά της.
Γυρνάω σπίτι και βλέπω ένα γλυκύτατο καταχαρούμενο πλάσμα να μου κουνάει την ουρίτσα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Ακούω τη μητέρα μου να ανοίγει την πόρτα από πάνω και σκέφτομαι “Ωχ, θα γκρινιάξει που χαϊδεύομαι με το σκυλί” πιστεύοντας ότι ήταν κάποιου επισκέπτη και το είχαν βγάλει έξω. Χαμογελάει πλατιά η μητέρα μου και μου λέει “Δικό σου είναι!” Δε μπορούσα να το πιστέψω. Και δε μπορούσα να πιστέψω τι θα σήμαινε για μένα αυτή η σκυλίτσα στα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
Η αρχή ήταν δύσκολη. 1 Απριλίου, 3 μήνες μετά, σα ψέμμα ήτανε, μετά από 2η επίσκεψη σε κτηνίατρο κι επιμονή μου δική μου, παίρνουμε τη διάγνωση: Καλαζάαρ. Μου κόπηκαν τα πόδια και πήγα να λιποθυμήσω. Ο κτηνίατρος είπε κατευθείαν ευθανασία. Συμβουλεύτηκα άλλους 5 κτηνιάτρους, ενημερώθηκα από το internet και έφερα φάρμακα από Ιταλία και από Γαλλία γιατί στην Ελλάδα τότε δεν ήταν εγκεκριμένα, τα έβρισκες δύσκολα, κι ακόμα κι έτσι, μαύρη αγορά. Μέσα σε ενάμιση χρόνο κάναμε 3 θεραπείες. Η Νοέλα το πάλεψε έχοντας όλη την αγάπη από μας και σθένος για να ζήσει και νίκησε. Συνέχισε θεραπεία - πρόληψη με χάπια για άλλα 5-6 ακόμα χρόνια και τα αποτελέσματά της ήταν πλέον καθαρά.
Η Νοέλα είναι το πιο χαρούμενο, απροβλημάτιστο σκυλί που έχω γνωρίσει. Αγαπητή σε όλους, ήρεμη, καλοσυνάτη και με μια ουρά που δε σταμάταγε ποτέ, κουνιόταν ολόκληρη. Φοβόταν λίγο τα μικρά παιδιά αλλά ήταν πολύ φιλική με όλα τα σκυλιά. Μπορούσα να την παίρνω παντού μαζί. Διακοπές, εκδρομές, ξενοδοχείο, θερινό σινεμά, για καφέ… Μέχρι και στη δουλειά την είχα πάρει μια μέρα και την είχα κρύψει κάτω από το γραφείο. Όταν πήγα μέχρι την τράπεζα της ζήτησα να με περιμένει στην κουβερτούλα της και δεν κουνήθηκε μέχρι που γύρισα. Δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνη.
Ήταν πιστό σκυλί και ήμασταν πολύ δεμένες. Στις βόλτες μας ήταν πάντα λυτή. Στο ελεύθερο camping την άφηνα έξω από τη σκηνή όπου πάντα με περίμενε να γυρίσω. Στο σπίτι, της άνοιγα την εξώπορτα και πήγαινε μόνη της μέχρι το οικόπεδο εκεί δίπλα να λερώσει και ξαναγύρναγε. Με ακολουθούσε από δωμάτι σε δωμάτιο και ήταν ευτυχισμένη να είναι δίπλα μου.
Ήθελε να έρχεται πάντα μαζί μου και όποτε ήταν δυνατόν την έπαιρνα. Σε ηλικία 3 χρονών έμαθε να ανεβαίνει στη μηχανή μου, καθώς δεν είχα, ούτε έχω αυτοκίνητο. Αυτό βοήθησε στο να με συνοδεύει ακόμα πιο συχνά. Μάλιστα είχε μια βαθειά προτίμηση στις μηχανές και μια απέχθεια για τα αυτοκίνητα. Πίστευε ότι όποιος είχε μηχανή ήταν φίλος μας. Θυμάμαι και χαμογελάω ακόμα με μια καθαρότατη δήλωσή της. Ταξιδεύαμε για Λευκάδα, εγώ με τη μηχανή, εκείνη με αμάξι μαζί με άλλο φιλικό σκυλάκι. Κάναμε στάση στο Ρίο, για ξεμούδιασμα και κατούρημα πριν μπούμε στο πλοίο. Όταν τα φωνάξαμε να επιστρέψουνε στο αυτοκίνητο, η Νοέλα πήδηξε στη μηχανή μου, γαντζώθηκε στη σέλα και δεν κατέβαινε με τίποτα! Κι ας την ανέβαζα πάντα μόνο στο καφάσι, γιατί ήταν και 22 κιλά η στρουμπουλίτσα.
Θυμάμαι τόσες στιγμές που μου έχει χαρίσει γέλιο, αγωνία, αγάπη, ηρεμία, περιπέτεια, ευτυχία. Η Νοέλα για μένα δεν ήταν σκυλί. Ήταν το παιδί μου, η καλύτερη μου φίλη, η δασκάλα μου που μου έμαθε τόσα για τα σκυλιά. Τα λατρεύω τα σκυλιά αλλά την Νοέλα την έβλεπα πάντα σαν κάτι άλλο.
31 Μαρτίου 2007. Είμαι σπίτι κι έχω αδυναμία και ζαλάδα και αποφασίζω να μη βγάλω τη Νοέλα βόλτα έξω για να λερώσει, αλλά να της ανοίξω να πάει στον κήπο. Έτσι, για πρώτη φορά η Νοελίτσα βρίσκεται στον κήπο χωρίς να φοράει την αλυσίδα εξόδου της, με την ταυτοτητούλα της. Αργότερα φεύγω και κλειδώνω την πόρτα του κήπου και την γκαραζόπορτα. Τρεις ώρες μετά γυρνάει ο Κώστας σπίτι και η Νοέλα είναι άφαντη. Έχει βραδιάσει, χτενίζουμε όλη την περιοχή φωνάζουμε αλλά τίποτα. Την επόμενη μέρα κολλάω αφίσες της παντού. Σε κολώνες, μαγαζιά, petshops, κτηνιατρεία, μπαίνουν αγγελίες παντού. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι με βοηθάνε. Κάθε μέρα γυρνάω με τις ώρες περιμένοντας να την ξαναντικρύσω αλλά μάταια. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο αναστατώνομαι. Το ότι έχει τσιπάκι δε φαίνεται να βοηθάει. Το τηλέφωνο συνεχίζει και χτυπάει για κάποιο καιρό μέχρι που σταματάει κι αυτό. Βλέπω συνέχεια όνειρα ότι τη βρίσκω, διαφορετικό κάθε φορά. Ξυπνάω και συνειδητοποιώ με φρίκη ότι η πραγματικότητα είναι ο εφιάτλης. Σύντομα την ξαναπατάω και πιστεύω πάλι ότι την βρήκα στα όνειρά μου.
31 Μαρτίου 2008. Έχει περάσει ένας χρόνος κι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τον χωρισμό μας. Πολλά τι, πως και γιατί με βασανίζουν. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Τα όνειρα έχουν αραιώσει αλλά είναι ακόμα εδώ μαζί με την ελπίδα. Ο πόνος δεν έχει μειωθεί. Δύο υπέροχα σκυλάκια που προστέθηκαν στην οικογένειά μας με έχουν βοηθήσει να προχωρήσω αλλά όχι και να ξεχάσω. Το τεράστιο κενό δεν αναπληρώνεται. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν δε βρεθεί σε ένα χρόνο θα το πάρω απόφαση. Φυσικά αυτό είναι αδύνατον. Τίποτα δε θα με κάνει να το ξεπεράσω παρά μόνο να τη βρω. Πάντα θα κοιτάω και πάντα θα ελπίζω κι ας μη πιστεύω ότι η Νοέλα βρίσκεται στο δρόμο. Τη φαντάζομαι σε καμιά ταβέρνα να κάνει ότι κόλπα ξέρει και δε ξέρει για να κερδίσει κανένα μεζέ, ως γνήσιο ταβερνόσκυλο. Ίσως να την έχει κάποιος σπίτι του και να την προσέχει όπως της αξίζει. Ίσως να μη ζει πια. Στον ιντερνετικό και όχι μόνο χώρο, είμαι χρόνια γνωστή και ως Noela και Noelini και θα την τιμώ πάντα, έτσι ώστε να μείνει το όνομά της. Ζει πάντα μέσα στην καρδιά μου ως το καλύτερο πλάσμα που γνώρισα και είχα την τύχη να με συντροφεύει για 8 χρόνια.
Πολλές φωτογραφίες της υπάρχουν στο Gallery της
Λείπεις πολύ σε όλους μας...
