Καλησπέρα από μένα κ καλώς σας βρήκα!
Ξέρω πως το συγκεκριμένο θέμα έχει συζητηθεί απείρως εδώ μέσα (είμαι σχεδόν σίγουρη άλλωστε ότι έχω διαβάσει σχεδόν ΟΛΑ τα σχετικά ποστς η απελπισμένη σκυλομάνα - κ είναι πολλά τα ποστς αλήθεια!!). Ωστόσο επειδή έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία πως το δικό μου πρόβλημα βαίνει σε καλά μονοπάτια είπα να μοιραστώ κ εγώ πως το δουλεύουμε.
Εδώ και 2 μήνες έχουμε υιοθετήσει έναν σκυλάκο 1 χρόνου από ένα καταφύγιο.
Από την πρώτη στιγμή ο σκύλος έδειξε πως έχει πρόβλημα στο να μείνει μόνος του. Κλάμα, ουρλιαχτό, γάβγισμα, γδάρσιμο σε πόρτες, πάνω κάτω μέσα στο σπίτι κ τα σχετικά. Λόγω καραντίνας δεν ήταν δυνατόν να ξεκινήσουμε εκπαίδευση, οπότε έπρεπε να το δουλέψουμε αρχικά μόνοι μας.
Πήραμε crate, το οποίο δέχτηκε πολύ θετικά και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μ' αυτό. Είδα άπειρα βιντεάκια και διάβασα πράγματα για την θετική εκπαίδευση σκύλου με την βοήθεια κλίκερ. Επιβράβευση όταν ο σκύλος μπαίνει στο crate, επιβράβευση όταν ξαπλώνει και μένει χαλαρός στο crate, επιβράβευση γενικά όποτε είναι ήσυχος ακόμα κ σε άσχετες στιγμές.
Το crate αρχικά ήταν στο σαλόνι. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την κλειστή πόρτα αρκεί να μας έβλεπε στο χώρο. Ωστόσο αν απομακρυνόμασταν από το σαλόνι ξεκίναγε ο χαμός. Όταν βγαίναμε από το σπίτι διπλός χαμός. Δάγκωνε τα κάγκελα του crate, έτρωγε το στρωματάκι του, έκλαιγε, ούρλιαζε κλπ κλπ.
Κάποια στιγμή διαβάζοντας πως τα σκυλιά με τέτοια θέματα στρεσάρονται ακόμα περισσότερο όταν μένουν μόνα τους σε ένα ανοιχτό ολόκληρο σπίτι είπα να δοκιμάσω έναν άλλον τύπου περιορισμό. Διαμόρφωσα ένα μικρό δωμάτιο έτσι ώστε να μην έχει πράγματα που μπορεί να καταστρέψει κ δοκίμασα να τον κλείσω εκεί. Έβαλα και το crate (που πλέον ξέρω πως είναι το ησυχαστήριο του κ ένας χώρος που νιώθει άνετα) και σιγά σιγά άρχισα να κλείνω την πόρτα του δωματίου κ να τον αφήνω μόνο του. Εννοείται πως το παιχνίδι 'μείνε' το δουλεύουμε κάθε μέρα. Αρχικά με ανοιχτή την πόρτα του έλεγα 'κάτσε', επιβράβευση, μετά 'μείνε', έκανα 2-3 βήματα μ' ανοιχτή την πόρτα, επιβράβευση κλπ, μέχρι που ξεκίνησα να κλείνω την πόρτα, με 'μείνε', μετά πάλι επιβράβευση κλπ. Να πω εδώ πως πήρα και adaptil (αυτό που μπαίνει στην πρίζα) και νομίζω πως έχει κάνει δουλειά. Έχω μια υποψία πως πλέον είναι πιο ήρεμος.
Δεν λέω πως έχουμε λύσει εντελώς το πρόβλημα, εννοείται πως ακόμα κλαίει όταν του κλείνω την πόρτα απλά είναι πολύ πιο χαλαρό κλάμα (άλλες φορές κρατάει 5 λεπτά, άλλες διακεκομμένα 20 αλλά πλέον δεν γίνεται ουρλιαχτό ή γάβγισμα). Έχει πάρει τόση επιβράβευση όταν είναι ξαπλωμένος κ ήρεμος που πιστεύω του έχει χαραχθεί στο μυαλό.
Σίγουρα έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας αλλά νομίζω πάμε καλά, και έχοντας μια κάποια χαρά είπα να την μοιραστώ!
Ξέρω πως το συγκεκριμένο θέμα έχει συζητηθεί απείρως εδώ μέσα (είμαι σχεδόν σίγουρη άλλωστε ότι έχω διαβάσει σχεδόν ΟΛΑ τα σχετικά ποστς η απελπισμένη σκυλομάνα - κ είναι πολλά τα ποστς αλήθεια!!). Ωστόσο επειδή έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία πως το δικό μου πρόβλημα βαίνει σε καλά μονοπάτια είπα να μοιραστώ κ εγώ πως το δουλεύουμε.
Εδώ και 2 μήνες έχουμε υιοθετήσει έναν σκυλάκο 1 χρόνου από ένα καταφύγιο.
Από την πρώτη στιγμή ο σκύλος έδειξε πως έχει πρόβλημα στο να μείνει μόνος του. Κλάμα, ουρλιαχτό, γάβγισμα, γδάρσιμο σε πόρτες, πάνω κάτω μέσα στο σπίτι κ τα σχετικά. Λόγω καραντίνας δεν ήταν δυνατόν να ξεκινήσουμε εκπαίδευση, οπότε έπρεπε να το δουλέψουμε αρχικά μόνοι μας.
Πήραμε crate, το οποίο δέχτηκε πολύ θετικά και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μ' αυτό. Είδα άπειρα βιντεάκια και διάβασα πράγματα για την θετική εκπαίδευση σκύλου με την βοήθεια κλίκερ. Επιβράβευση όταν ο σκύλος μπαίνει στο crate, επιβράβευση όταν ξαπλώνει και μένει χαλαρός στο crate, επιβράβευση γενικά όποτε είναι ήσυχος ακόμα κ σε άσχετες στιγμές.
Το crate αρχικά ήταν στο σαλόνι. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την κλειστή πόρτα αρκεί να μας έβλεπε στο χώρο. Ωστόσο αν απομακρυνόμασταν από το σαλόνι ξεκίναγε ο χαμός. Όταν βγαίναμε από το σπίτι διπλός χαμός. Δάγκωνε τα κάγκελα του crate, έτρωγε το στρωματάκι του, έκλαιγε, ούρλιαζε κλπ κλπ.
Κάποια στιγμή διαβάζοντας πως τα σκυλιά με τέτοια θέματα στρεσάρονται ακόμα περισσότερο όταν μένουν μόνα τους σε ένα ανοιχτό ολόκληρο σπίτι είπα να δοκιμάσω έναν άλλον τύπου περιορισμό. Διαμόρφωσα ένα μικρό δωμάτιο έτσι ώστε να μην έχει πράγματα που μπορεί να καταστρέψει κ δοκίμασα να τον κλείσω εκεί. Έβαλα και το crate (που πλέον ξέρω πως είναι το ησυχαστήριο του κ ένας χώρος που νιώθει άνετα) και σιγά σιγά άρχισα να κλείνω την πόρτα του δωματίου κ να τον αφήνω μόνο του. Εννοείται πως το παιχνίδι 'μείνε' το δουλεύουμε κάθε μέρα. Αρχικά με ανοιχτή την πόρτα του έλεγα 'κάτσε', επιβράβευση, μετά 'μείνε', έκανα 2-3 βήματα μ' ανοιχτή την πόρτα, επιβράβευση κλπ, μέχρι που ξεκίνησα να κλείνω την πόρτα, με 'μείνε', μετά πάλι επιβράβευση κλπ. Να πω εδώ πως πήρα και adaptil (αυτό που μπαίνει στην πρίζα) και νομίζω πως έχει κάνει δουλειά. Έχω μια υποψία πως πλέον είναι πιο ήρεμος.
Δεν λέω πως έχουμε λύσει εντελώς το πρόβλημα, εννοείται πως ακόμα κλαίει όταν του κλείνω την πόρτα απλά είναι πολύ πιο χαλαρό κλάμα (άλλες φορές κρατάει 5 λεπτά, άλλες διακεκομμένα 20 αλλά πλέον δεν γίνεται ουρλιαχτό ή γάβγισμα). Έχει πάρει τόση επιβράβευση όταν είναι ξαπλωμένος κ ήρεμος που πιστεύω του έχει χαραχθεί στο μυαλό.
Σίγουρα έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας αλλά νομίζω πάμε καλά, και έχοντας μια κάποια χαρά είπα να την μοιραστώ!
