Ο λόγος για το Πάντα-Πάντα. Το είχα υιοθετήσει ενάμισυ έτους κουτάβι όταν το Μουφ ήταν 10 χρονών για να αποφύγω την καρδιακή προσβολή όταν θα πέθαινε το Μουφ. Δεν είμαι σίγουρη τι σχέση είχαν. Το Μουφ ζήλευε στην αρχή, μετά τον είχε για υπηρέτη του, ο άλλος τον ακολουθούσε, κάνα-δυο φορές πιαστήκανε στο ξύλο διότι το Μουφ ομολογουμένως του τα 'πρηζε και μετά το Μουφ πέθανε. Εκεί το Πάντα-Πάντα έπαθε τρελή κατάθλιψη! Χειρότερα κι από μένα που είχα πάρει ηρεμιστικά! Στην αρχή με προσπερνούσε στο διάδρομο χωρίς να μου δίνει σημασία και πήγαινε και φύλαγε τις στάχτες του Μουφ από κάτω από την τεφροδόχο. Ακόμα και σήμερα, αν βρω το κολάρο του Μουφ και ακούσει τις κονκάρδες να κάνουν γκλαν-γκλουν, σπεύδει τρέχοντας να δει μήπως και επανεμφανίστηκε ο άλλος!
Από την πανδημία και πέρα, το Πάντα-Πάντα έχει μισήσει όλους τους σκύλους. Αφού δεν τον πάω πλέον στο σκυλόπαρκο μην έχουμε ιστορίες γι' αγρίους. Για κάποιο λόγο όμως αγαπάει τις γάτες! Κάποια στιγμή, καθότι ζω ανάμεσα στα καλαμπόκια, το χωριό κατακλύστηκε από τα ποντίκια. Μπήκαν στη σοφίτα μου, που δεν είναι δωμάτιο αλλά η οδός προς τους αεραγωγούς του σπιτιού για θέρμανση και αρκουδίσιο, έφαγαν τη μόνωση, καταλέρωσαν το σύμπαν και την βγάζανε εκεί μέσα πασαλίδικα κι ωραία. Στο τέλος μάλιστα τους τοίχους του γραφείου μου τους κάνανε νεκροταφείο και δεν μπορούσα από την μπόχα να μπω μέσα έξι μήνες! Να εξηγήσω εδώ ότι οι Αμερικάνοι χτίζουν τα σπίτια τους με φτερά και πούπουλα και οι τοίχοι είναι κούφια γυψοσανίδα. Όταν δε. έφερα εταιρεία, μου είπαν ότι δεν μπορούν να σπάσουν τους τοίχους και επομένως να κάνω υπομονή μέχρι να λιώσει το πτώμα ανάμεσα στους τοίχους!
Έφερα λοιπόν την εταιρεία απολύμανσης για μυοκτονία, διαπίστωσε ότι βασικά είχαν πέσει μέσα 9000 δολάρια (τόσα θέλανε), καθάρισαν τους αεραγωγούς, απολύμαναν το σύμπαν και έβαλαν καινούρια μόνωση. Φέρανε ειδικές παγίδες και με συμβούλεψαν να πάρω γάτα. Τι να έκανα; Ήξερα ότι το Πάντα-Πάντα τουλάχιστον αγαπούσε τις γάτες. Πήγα σε ένα καταφύγιο, μου είπαν ότι είχαν την κατάλληλη και μου παρουσίασαν ένα μικροσκοπικό (δεν θα μεγαλώσει περισσότερο) μανιακό κατά συρροήν δολοφόνο, μισή σιαμέζα και μισή, λέει, αμερικανική οικιακή κοντότριχη. Την είχαν βρει, λέει, σε ελεεινή κατάσταση στο δρόμο, έγκυο, κοκκαλιασμένη και με εγκαύματα στα πατουσάκια από την άσφαλτο, έκανε τα γατάκια στο καταφύγιο, τα μεγάλωσε και έτσι την πήρα.
Μιλάμε τώρα το Πάντα-Πάντα τρελάθηκε από τη χαρά του! Βουτάει συνεχώς τον κατακρεουργέα (κατά κόσμον Σάνι) και την γλύφει. Κάθεται προσοχή και τις τρώει κανονικά διότι ο δολοφόνος βαράει άσχημα άμα την πρήζουμε. Δεν γρατζουνάει, απλώς ρίχνει φάπες, ή μάλλον γροθιές. Και ναι μεν ο στυγερός φονιάς μας αγαπάει (και το σκύλο), αλλά δεν ανέχεται ανοησίες ή ζήλιες του Πάντα αν κρίνει ότι της δίνω υπερβολικά πολλή προσοχή. Και γλιτώσαμε κι από τα ποντίκια! Με το που μπήκε σπίτι, πήγε και το μούφιασε (το παρατσούκλι της είναι Μουφίκια Γουρουνίκια αφού στο μεταξύ πάτησε τα αγριομπούκια και τώρα της κάνω δίαιτα), βρήκε ΕΝΑ ποντίκι, το αποκεφάλισε, μετά το έκοψε εγκάρσιες φέτες, το άφησε στη μέση για να τρομοκρατήσει τα υπόλοιπα (ΔΕΝ τρώει ποντίκια καθότι εκλεκτική στο φαΐ) και τα ποντίκια το βάλανε στα πόδια τρεχάτε ποδαράκια μου να μην κλπ. κλπ.
Το ζήτημα τώρα είναι ότι το Πάντα-Πάντα έχει γίνει παραξενιάρικο καθότι αυτός είναι τώρα 10 χρονών και περίεργος με τα αρθριτικούλια του, τις ανασφάλειες και τις φοβίες του. Τον πηγαίνω σε κανονική σκυλοψυχολόγο που τον διέγνωσε με σοβαρή anxiety και αρθριτικά (είναι κτηνίατρος αυτή), οπότε παίρνει τριών ειδών φάρμακα καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει κανονικότατος σκύλος, αλλά ακόμα μισεί τους άλλους σκύλους. Έχουμε μέλλον με εκπαίδευση μπας και γίνει πιο κοινωνικός, για την ώρα όμως βγαίνουμε βόλτα το βράδυ και με ένα μεγάλο φίμωτρο.
Λέτε να παίζει να ξανασυμπαθήσει τους σκύλους ή γιόκ; Ο κανονικός του κτηνίατρος λέει ότι μπορεί να άλλαξε διότι πήρε να γερνάει και αποφάσισε να μην ανέχεται πολλά-πολλά ή να προσπαθεί να ευχαριστεί συνέχεια τους άλλους. Τουλάχιστον αγαπάει το στυγνό και ειδεχθή αντεροβγάλτη που ομολογουμένως δεν αντέχει χωρίς αυτόν και τον περιμένει με καημό στο παράθυρο άμα βγαίνει προς νερού του ο άλλος ή πάμε βόλτα. Κάποια στιγμή λέω να μάθω του φονιά να περπατάει με λουρί να έρχεται και αυτή μαζί.
Από την πανδημία και πέρα, το Πάντα-Πάντα έχει μισήσει όλους τους σκύλους. Αφού δεν τον πάω πλέον στο σκυλόπαρκο μην έχουμε ιστορίες γι' αγρίους. Για κάποιο λόγο όμως αγαπάει τις γάτες! Κάποια στιγμή, καθότι ζω ανάμεσα στα καλαμπόκια, το χωριό κατακλύστηκε από τα ποντίκια. Μπήκαν στη σοφίτα μου, που δεν είναι δωμάτιο αλλά η οδός προς τους αεραγωγούς του σπιτιού για θέρμανση και αρκουδίσιο, έφαγαν τη μόνωση, καταλέρωσαν το σύμπαν και την βγάζανε εκεί μέσα πασαλίδικα κι ωραία. Στο τέλος μάλιστα τους τοίχους του γραφείου μου τους κάνανε νεκροταφείο και δεν μπορούσα από την μπόχα να μπω μέσα έξι μήνες! Να εξηγήσω εδώ ότι οι Αμερικάνοι χτίζουν τα σπίτια τους με φτερά και πούπουλα και οι τοίχοι είναι κούφια γυψοσανίδα. Όταν δε. έφερα εταιρεία, μου είπαν ότι δεν μπορούν να σπάσουν τους τοίχους και επομένως να κάνω υπομονή μέχρι να λιώσει το πτώμα ανάμεσα στους τοίχους!
Έφερα λοιπόν την εταιρεία απολύμανσης για μυοκτονία, διαπίστωσε ότι βασικά είχαν πέσει μέσα 9000 δολάρια (τόσα θέλανε), καθάρισαν τους αεραγωγούς, απολύμαναν το σύμπαν και έβαλαν καινούρια μόνωση. Φέρανε ειδικές παγίδες και με συμβούλεψαν να πάρω γάτα. Τι να έκανα; Ήξερα ότι το Πάντα-Πάντα τουλάχιστον αγαπούσε τις γάτες. Πήγα σε ένα καταφύγιο, μου είπαν ότι είχαν την κατάλληλη και μου παρουσίασαν ένα μικροσκοπικό (δεν θα μεγαλώσει περισσότερο) μανιακό κατά συρροήν δολοφόνο, μισή σιαμέζα και μισή, λέει, αμερικανική οικιακή κοντότριχη. Την είχαν βρει, λέει, σε ελεεινή κατάσταση στο δρόμο, έγκυο, κοκκαλιασμένη και με εγκαύματα στα πατουσάκια από την άσφαλτο, έκανε τα γατάκια στο καταφύγιο, τα μεγάλωσε και έτσι την πήρα.
Μιλάμε τώρα το Πάντα-Πάντα τρελάθηκε από τη χαρά του! Βουτάει συνεχώς τον κατακρεουργέα (κατά κόσμον Σάνι) και την γλύφει. Κάθεται προσοχή και τις τρώει κανονικά διότι ο δολοφόνος βαράει άσχημα άμα την πρήζουμε. Δεν γρατζουνάει, απλώς ρίχνει φάπες, ή μάλλον γροθιές. Και ναι μεν ο στυγερός φονιάς μας αγαπάει (και το σκύλο), αλλά δεν ανέχεται ανοησίες ή ζήλιες του Πάντα αν κρίνει ότι της δίνω υπερβολικά πολλή προσοχή. Και γλιτώσαμε κι από τα ποντίκια! Με το που μπήκε σπίτι, πήγε και το μούφιασε (το παρατσούκλι της είναι Μουφίκια Γουρουνίκια αφού στο μεταξύ πάτησε τα αγριομπούκια και τώρα της κάνω δίαιτα), βρήκε ΕΝΑ ποντίκι, το αποκεφάλισε, μετά το έκοψε εγκάρσιες φέτες, το άφησε στη μέση για να τρομοκρατήσει τα υπόλοιπα (ΔΕΝ τρώει ποντίκια καθότι εκλεκτική στο φαΐ) και τα ποντίκια το βάλανε στα πόδια τρεχάτε ποδαράκια μου να μην κλπ. κλπ.
Το ζήτημα τώρα είναι ότι το Πάντα-Πάντα έχει γίνει παραξενιάρικο καθότι αυτός είναι τώρα 10 χρονών και περίεργος με τα αρθριτικούλια του, τις ανασφάλειες και τις φοβίες του. Τον πηγαίνω σε κανονική σκυλοψυχολόγο που τον διέγνωσε με σοβαρή anxiety και αρθριτικά (είναι κτηνίατρος αυτή), οπότε παίρνει τριών ειδών φάρμακα καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει κανονικότατος σκύλος, αλλά ακόμα μισεί τους άλλους σκύλους. Έχουμε μέλλον με εκπαίδευση μπας και γίνει πιο κοινωνικός, για την ώρα όμως βγαίνουμε βόλτα το βράδυ και με ένα μεγάλο φίμωτρο.
Λέτε να παίζει να ξανασυμπαθήσει τους σκύλους ή γιόκ; Ο κανονικός του κτηνίατρος λέει ότι μπορεί να άλλαξε διότι πήρε να γερνάει και αποφάσισε να μην ανέχεται πολλά-πολλά ή να προσπαθεί να ευχαριστεί συνέχεια τους άλλους. Τουλάχιστον αγαπάει το στυγνό και ειδεχθή αντεροβγάλτη που ομολογουμένως δεν αντέχει χωρίς αυτόν και τον περιμένει με καημό στο παράθυρο άμα βγαίνει προς νερού του ο άλλος ή πάμε βόλτα. Κάποια στιγμή λέω να μάθω του φονιά να περπατάει με λουρί να έρχεται και αυτή μαζί.
Last edited:
