O οβολός μου σε αυτό το ενδιαφέρον θέμα.
Κατ' αρχήν το περιστατικό είναι αδιαμφισβήτητο . Μια παρέα παιδιών κακοποίησε μια γάτα.
Από εκεί και μετά αρχίζει ο χορός των ερμηνειών, ανάλογα με την οπτική γωνία, το περιβάλλον και τα βιώματα του καθενός.
Κατά την άποψή μου, δεν πρέπει να γενικεύουμε. Έχω την πεποίθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών, δεν κακοποιούν ζώα. Αυτό που οφείλει λοιπόν κάποιος αν ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο συμβάν, είναι να 'σκύψει' πάνω από τα συγκεκριμένα παιδιά και να προσπαθήσει να εξηγήσει την συμπεριφορά τους. Κανείς από τους θεατές αυτού του video δεν μπορεί. αν δεν έχει μαντικές ικανότητες, να ξέρει γιατί αυτά τα παιδιά έπραξαν, όπως έπραξαν. Μπορεί να ήταν αποτέλεσμα ενός σκληρού παιχνιδιού, μπορεί να ήταν απότοκος σαδιστικής συμπεριφοράς, μπορεί το ένα παιδί απλά να παρασύρθηκε από το άλλο (βλ. peer pressure) κλπ. κλπ. Ό,τι εξήγηση όμως και να δώσει κανείς για την αιτία, δεν αλλάζει το αντικειμενικό γεγονός ότι μια γάτα κακοποιήθηκε από κάποια παιδιά. Ταυτοχρόνως όμως είναι παρακινδυνευμένο και αντιεπιστημονικό, να προσπαθήσει κάποιος να βγάλει συμπέρασμα για την πορεία ενός παιδιού από ένα μεμονωμένο περιστατικό, χωρίς μάλιστα να γνωρίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό έπραξε.
Νομίζω λοιπόν ότι το βάρος πέφτει και καλώς πέφτει στους γονείς γιατί αυτοί έχουν την ευθύνη των παιδιών τους μέχρι την ενηλικίωση τους. Ευθύνη αρχικά ολοκληρωτική η οποία σιγά σιγά απομειούται, όσο μεγαλώνουν τα παδιά. Αν λοιπόν η συμπεριφορά των παιδιών είναι τέτοια που εκτρέπεται από τα νόμιμα όρια, τότε θα πρέπει να παρεμβαίνει ο νόμος και να αποδίδεται στους γονείς η ευθύνη μέσω παράλειψης τους, για τις πράξεις των παιδιών τους. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε λοιπόν αν ο ίδιος γονέας που δήλωσε 'παιδιά είναι', θα ξαναδηλώσει δημόσια το ίδιο, όταν θα πληρώσει το όποιο πρόστιμο. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Βρίσκω όμως πιο ενδιαφέρον το γενικότερο ερώτημα του νηματοθέτη. Ποιος ο ρόλος γενικά των γονιών, στη σχέση που αναπτύσσουν τα παιδιά με τα ζώα. Δυστυχώς, στη ζωή, παρά τις εναγώνιες προσπάθειες του δυτικού πολιτισμού, να δημοιυργήσει έναν ασφαλή οδηγό καλής ανατροφής παιδιών, τέτοιος οδηγός δεν υπάρχει. Ο κάθε γονιός θα κάνει αυτό που νομίζει καλύτερα για τα παιδιά του και ο θεός να βάλει το χέρι του. Παρά τα textbook, που μπορεί κανείς να βρει διάσπαρτα στο διαδίκτυο για τον "καλό" γονέα, πολύ φοβούμαι ότι η διάδραση των γονέων με τα παιδιά τους είναι πολύ πιο περίπλοκη, αν λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι γονεις και παιδιά διαβιούν στην ίδια κοινωνία και όχι σε διαφορετική. Η όποια κοινωνική παθογένεια είναι κοινή στους γονείς και τα παιδιά, συχνά μεταφέρεται από τους μεν στα δε, οι γονείς δεν είναι στο απυρόβλητο, μόνο και μόνο λόγω του γονεΪκού τους ρόλου και θα έρθουν να διδάξουν το ορθό και αγαθό στα παιδιά τους. Θα έλεγα ότι στην καλύτερη περίπτωση, ο γονιός θα εμφυσήσει, αν τα καταφέρει, στο παιδί του την καλή και λειτουργική συνύπαρξη με τους άλλους, όπου άλλοι είναι οι άνθρωποι και τα ζώα. Πώς θα το κάνει αυτό; Νομίζω με τη ζωή που ο ίδιος διάγει, με τον τρόπο που ο ίδιος συνδέεται με τον κόσμο γύρω του και με τα παιδιά του.