Περί κοινωνικοποίησης

[manolo]

Στην γειτονιά μου ζει μια υπέροχη σκυλίτσα περίπου ίδιας ηλικίας με τον Ερμή μου, φιλική και παιχνιδιάρα. Δεν είναι αδέσποτη αλλά η πόρτα της αυλής είναι πάντα ανοικτή και στην ουσία ζει στον δρόμο. Συνήθως στην αρχή της βόλτας μας όπου περνάμε από αυτό το σημείο, αφήνω τον Ερμή να παίξουν για λίγο.
Ήρθε η στιγμή που η σκυλίτσα είχε τον πρώτο της οίστρο και μοιραία έμεινε έγκυος. Γέννησε 7 κουτάβια που αυτήν την στιγμή είναι περίπου τριών μηνών. Μαμά και κουτάβια συνεχίζουν να ζουν στον δρόμο. Ωραία κουτάβια και σουπερ κοινωνικοποιημένα.
Αφήνω στην άκρη τα ζητήματα που προκύπτουν (ανεξέλεγκτες γέννες, ελευθέρα σκυλιά, κ.α.) και που έχουν συζητηθεί άπειρες φορές στο φόρουμ, και που θα μου πάρει κάνα δίωρο να τα γράψω, και θα σταθώ σε κάτι άλλο που με προβλημάτισε στην σημερινή μας βόλτα.
Το απόγευμα περνώ όπως συνήθως από εκεί και κλασικά μαμά και κουτάβια ήρθαν τρέχοντας γύρω από τον Ερμή. Να σημειώσω πως δεν έρχονται όλα τα κουτάβια. Τα μισά έρχονται τρέχοντας χωρίς φόβο ως προς τον Ερμή ενώ τα υπόλοιπα είναι πιο επιφυλακτικά.
Σήμερα λοιπόν ένα από τα πιο επιφυλακτικά κουτάβια ήρθε και αυτό τρέχοντας και πηδούσε πάνω στον Ερμή κάπως άτσαλα. Βλέπω τον Ερμή να αρχίζει να στραβώνει και τον έχω στο ήρεμα. Αστραπιαία η μαμά του κουταβιού μπαίνει μπροστά στο κουτάβι και το διορθώνει. Το κουτάβι ξανά πάνω στον Ερμή με παιγνιδιάρικη διάθεση και ακλουθεί από την σκυλόμαμα δεύτερη διόρθωση. Τότε ως δια μαγείας το κουτάβι αλλάζει συμπεριφορά, γίνεται πιο επιφυλακτικό και πλησιάζει τον Ερμή με σωστό τρόπο. Μυρίστηκαν με τον Ερμή και άρχισαν να παίζουν.
Τι θέλω να πω με όλο αυτό. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο γρήγορα η σκυλομαμα διόρθωσε μια συμπεριφορά στο κουτάβι της. Δεν χρειάστηκε πάνω από 5-6 δευτερόλεπτα. Κάτι που έχω την εντύπωση κανένας ιδιοκτήτης η και εκπαιδευτής δεν μπορεί να κάνει τόσο αποτελεσματικά όσο έμπειρος και να είναι.
Μοιραία όλο αυτό το σκηνικό μου γέννησε πάρα πολλά ερωτήματα, απορίες και πολύ τροφή για σκέψη.
Μήπως τελικά είναι λάθος η άποψη που επικρατεί ότι τα κουτάβια τα παίρνουμε 2 μηνών είναι λάθος;
Μήπως πρέπει να τα αφήνουμε περισσότερο(3 μήνες ίσως);
Μήπως έτσι θα αποφεύγαμε πολλά προβλήματα συμπεριφοράς που παλεύουμε να διορθώσουμε στα κουτάβια μας; ( εδώ θα πω πόσο τραγικό λάθος κάνουν όσοι παίρνουν τα κουτάβια από την μάνα τους 30 και 40 ημερών)
Θα φτάσουν ποτέ τα σκυλιά μας το επίπεδο κοινωνικοποίησης των κουταβιών αυτών;
Μήπως τελικά με την ζωή που κάνουν τα σκυλιά αυτά περνάνε καλύτερα από τα δικά μας.
Για να μην πέσουν πολλοί να με φάνε δεν λέω ότι πρέπει να έχουμε τα σκυλιά μας ανεξέλεγκτα. Το πιθανότερο είναι αυτά τα κουτάβια να μην ενηλικιωθούν καν. Ίσως κάποια πάνε από φόλα, ίσως κάποια άλλα από αμάξι η οτιδήποτε άλλο. Απλά μου γεννήθηκαν σκέψεις που κυρίως έχουν να κάνουν με την κοινωνικοποίηση, και θα ήθελα να διαβάσω και άλλες απόψεις πάνω σε αυτό.

 

[Aunt Mary]

Τι ωραιο θεμα...Να σου πω την αληθεια δεν εχω δει ποτε λαιβ σκυλομαμα με κουταβια αλλα εχω δει απειρα σε βιντεο (να ναι καλα αυτο το αγιο καναλι το ανιμαλ πλανετ)
Λαιβ εχω δει μονο γατομανα να μαθαινει τα γατακια της να κηνυγανε. Ειχε πιασει μια σαυρα...την ειχε μισοταλαιπωρησει και τους την εβαζε μπροστα τους να την κηνυγησουν και να την σκοτωσουν εκεινα, αν ξεμακραινε η σαυρα...ωπ επενεβαινε και την εφερνε παλι στα ποδια τους...μαγεια....
Την πρωτη φορα που το ειδα εντυπωσιαστηκα και δε το πιστευα πως μπορει να συμβει, αλλα μετα σκεφτηκα γιατι οχι? Μαλλον μας κανει εντυπωση επειδη πολλοι απο μας δεν συνηδητοποιουμε την νοημοσυνη των ζωων.

Επισης εχω δει ενηλικο αρσενικο σκυλο να "τσαμπουκαλευει" κουταβι το οποιο ειχε αποχωριστει τη μανα του 30 ημερων. Στην αρχη νομιζαμε ολοι πως απλα του αγριευει χωρις λογο, αλλα μετα απο καιρο που το ξανασκεφτηκα, μαλλον ηθελε να κανει ο φουκαρας αυτο που δεν εμαθε με την μανα του.
Αν αραγε δεν επενεβαινε η μανα του κουταβιου, τι λες να εκανε ο Ερμης σου?

Επισης αναρωτιεμαι και το αλλο, τι συμβαινει σε περιπτωσεις που ουτε η μανα ειναι κοινωνικοποιημενη? Το ενστικτο της διορθωσης λειτουργει και εκει? Η αν ειναι η μανα ακοινωνητη ειναι και τα κουταβια της?
Οσο για το να παιρνουμε κουταβια πανω απο 2 μηνων εμενα καλο μου ακουγεται, αλλα οι εκτροφεις τι λενε για αυτο? Πως εχουν καταληξει στο χρονικο περιθωριο των 2 μηνων?

Για το αν κανουν καλυτερη ζωη...αυτο εξαρταται απο τον ιδιοκτητη.
Αν ο σκυλος ειναι κλεισμενος ολη την ωρα μεσα και για την αναγκη του παει στο μπαλκονι κ εχει να βγει βολτα κανα χρονο...ε τοτε ναι...καλυτερα περνανε εξω.

 

[st3li0s]

Η κοινωνικοποίηση στο σημείο που επηρεάζει η μάνα και μπορεί να διορθώσει είναι περίπου στους 2 μήνες!

Μετά κάθε άτομο της τοκετοομάδας αρχίζει και διαφοροποιείται συμπεριφορικά!
Η μάνα και η επίδραση της όσον αφορά τους χειρισμούς της έχει επίδραση στους 2 μήνες, μετά αρχίζει το κάθε κουτάβι αρχίζει και δοκιμάζει!
Δεν θέλεις όμως να δοκιμάσει στα αδέρφια του γιατί τα περιβαλλοντικά κριτήρια(πιθανό κυρίαρχο αδερφάκι) θα αλληλεπιδράσει διαφορετικά στο πχ υπατακτικό αδερφάκι!Θα υπάρχει ναι μεν η μάνα που θα δουλεύει αλλά θα υπάρχουν και τα αδέρφια μεταξύ τους που θα δουλεύουν μεταξύ τους!

Στην φύση δεν σε ενδιαφέρει αυτό γιατί οι κανόνες είναι διαφορετικοί!
Στην εκτροφή και στο κατοικίδιο ζώο δεν το θέλεις αυτό!Γι'αυτό και ο εκτροφέας απομακρύνει σιγά σιγά την τοκετοομάδα από την μάνα και σιγά σιγά και μεταξύ και των κουταβιών και αρχίζει και τα δουλεύει αυτός ξεχωριστά ώστε να κοντρολάρει τα περιβαλλοντικά ερεθίσμτα που θέλει να θέσει για να χτιστεί ένα σωστό κουτάβι!

 

[Anniegr]

Πολύ ωραίο θέμα πράγματι.
Εμείς επειδή έχουμε αγέλη με 4 -ενήλικο θηλυκό όχι, το κουτάβι μας είναι κοριτσάκι- έχουμε διαφωτιστεί απίστευτα. Ο αρχηγός είναι 2 χρονών και κάτι, σούπερ κοινωνικοποιημένος και ισορροπημένος σκύλος. Αρχικά (επειδή η αγέλη "δημιουργήθηκε" πριν 6 μήνες) είχα τρομάξει με αυτά που έβλεπα, αλλά αν τους παρατηρήσεις καλύτερα θα καταλάβεις ότι ποτέ δεν "ορμάει" χωρίς λόγο κι όλα λειτουργούν ρολόι. Η δε μικρή, επειδή είναι πολύ κυριαρχική, έχει φάει τρελές διορθώσεις, τόσο απ'αυτόν όσο και από τους άλλους δύο. Επίσης θυμάμαι, όταν είχαμε πρωτοφέρει τη μικρή και μας έκανε μαγκιές (2 μηνών κουτσουλιά), το είχα αναφέρει στον εκτροφέα που είναι και φίλος μας και μου'πε να την "κόψω". Χαρακτηριστικά είχε πει "αν το'κανε αυτό στη μάνα της θα της είχε απαυτώσει τα πέταλα". Με αυτή τη λογική συνεχίζουμε μέχρι σήμερα με θεαματικά αποτελέσματα.
Παράλληλα, όποιος ποτέ μου'χει πει το οτιδήποτε για σχέση αφεντικού-σκύλου -μια παραφιλοζωική τάση που έχει εμφανιστεί τελευταία- τον προκαλώ πολύ απλά να έρθει να δει πώς λειτουργεί η ομάδα μας και τι σημαίνει αρχηγός μέσα σ'αυτήν.
Για μένα, αν έχεις ζήσει με αγέλη, αρχίζεις και αντιδράς με τον τρόπο που χρειάζεται, χωρίς πολλά πολλά. Οι διορθώσεις που κάνουν οι μάνες ξεκινάν από πολύ πιο νωρίς, δεν νομίζω ότι θα μάθουν πολλά παραπάνω αν από τους 2 μήνες το πάρεις στους 3, ίσα ίσα θα χάσεις 1 μήνα δεσίματος με το μικρό σε κρίσιμη ηλικία-σφουγγάρι. Αν θυμάσαι ότι πρέπει κι εσύ να αντιδράς σαν τη μάνα, δεν θα χάσει τίποτα από ισορροπία και κοινωνικοποίηση.

 

[Yorkaddict]

Το έχω σχηματίσει κάπως πιο "γλυκό" στο μυαλό μου Στέλιο.
Αφορμή είναι η Turid Rugaas με τα περίφημα calming signlals, το βιβλίο "The 100 Silliest Things People Say About Dogs" της Semyonova, όπως βέβαια και η μελέτη της "The Social Organization of the Domestic Dog" που έχω παραθέσει παλιότερα στο φόρουμ.

Χοντρικά η Semyonova ισχυρίζεται πως υπάρχουν 2 στάδια αυτού που λέμε κοινωνικοποίηση. Το πρώτο είναι το μάθημα της γλώσσας του σώματος που λαμβάνουν τα κουτάβια από την μάνα. Μαθαίνει δηλαδή το κουτάβι να χρησιμοποιεί τα σήματα που χρησιμοποιούν οι σκύλοι μεταξύ τους. Αν ο σκύλος την μάθει μπορεί με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να την χρησιμοποιεί με την προϋπόθεση φυσικά πως και οι άλλοι σκύλοι την ξέρουν και δεν έλλειπαν στην παράδοση ή για τον χ,ψ λόγο βρέθηκαν μόνα τους μακριά από την μάνα.
Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος δεν μπορεί να επέμβει. Ο,τι και όσα ξέρει η μάνα θα τα μεταδώσει στα κουτάβια.

Το δεύτερο στάδιο έχει να κάνει με την έκθεση του κουταβιού στα διάφορα ερεθίσματα που θα λάβει καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Εκεί είναι που επεμβαίνει ο άνθρωπος. Και αυτό το στάδιο αφορούν όλα όσα κατά καιρούς γράφονται περί κοινωνικοποίησης. Σε όλα αυτά συνυπολογίζουμε και την κρίσιμη περίοδο φόβου όπου ο φόβος υπερισχύει της περιέργειας.

 

[manolo]

Τι ωραιο θεμα...Να σου πω την αληθεια δεν εχω δει ποτε λαιβ σκυλομαμα με κουταβια αλλα εχω δει απειρα σε βιντεο (να ναι καλα αυτο το αγιο καναλι το ανιμαλ πλανετ)
Λαιβ εχω δει μονο γατομανα να μαθαινει τα γατακια της να κηνυγανε. Ειχε πιασει μια σαυρα...την ειχε μισοταλαιπωρησει και τους την εβαζε μπροστα τους να την κηνυγησουν και να την σκοτωσουν εκεινα, αν ξεμακραινε η σαυρα...ωπ επενεβαινε και την εφερνε παλι στα ποδια τους...μαγεια....
Την πρωτη φορα που το ειδα εντυπωσιαστηκα και δε το πιστευα πως μπορει να συμβει, αλλα μετα σκεφτηκα γιατι οχι? Μαλλον μας κανει εντυπωση επειδη πολλοι απο μας δεν συνηδητοποιουμε την νοημοσυνη των ζωων.

Επισης εχω δει ενηλικο αρσενικο σκυλο να "τσαμπουκαλευει" κουταβι το οποιο ειχε αποχωριστει τη μανα του 30 ημερων. Στην αρχη νομιζαμε ολοι πως απλα του αγριευει χωρις λογο, αλλα μετα απο καιρο που το ξανασκεφτηκα, μαλλον ηθελε να κανει ο φουκαρας αυτο που δεν εμαθε με την μανα του.
Αν αραγε δεν επενεβαινε η μανα του κουταβιου, τι λες να εκανε ο Ερμης σου?

Επισης αναρωτιεμαι και το αλλο, τι συμβαινει σε περιπτωσεις που ουτε η μανα ειναι κοινωνικοποιημενη? Το ενστικτο της διορθωσης λειτουργει και εκει? Η αν ειναι η μανα ακοινωνητη ειναι και τα κουταβια της?
Οσο για το να παιρνουμε κουταβια πανω απο 2 μηνων εμενα καλο μου ακουγεται, αλλα οι εκτροφεις τι λενε για αυτο? Πως εχουν καταληξει στο χρονικο περιθωριο των 2 μηνων?

Για το αν κανουν καλυτερη ζωη...αυτο εξαρταται απο τον ιδιοκτητη.
Αν ο σκυλος ειναι κλεισμενος ολη την ωρα μεσα και για την αναγκη του παει στο μπαλκονι κ εχει να βγει βολτα κανα χρονο...ε τοτε ναι...καλυτερα περνανε εξω.

Το έχω δει και εγώ αυτό με γάτα. Μικρός στο χωριό όπου η γάτα είχε πιάσει 1 ποντίκι και μάθαινε στα μικρά της να κυνηγάνε. Έβλεπα με απορία το όλο σκηνικό και αναρωτιόμουν γιατί παίζουν με το ποντίκι και δεν το τρώνε, όπου ο πάππους μου, μου έλυσε την απορία.

Σίγουρα ο σκύλος δεν αγρίευε στο κουτάβι . Το διόρθωνε. Πολλές φορές όταν βλέπουμε σκυλιά να τσακώνονται, στην ουσία επικοινωνούν με αυτόν τον τρόπο και διορθώνονται. Άσχετα αν εμάς μας φαίνεται σαν καυγάς.
Αν δεν επενέβαινε η μαμά των κουταβιών ο Ερμής δεν θα έκανε τίποτα κακό. Θα διόρθωνε το κουτάβι, και αυτό θα γινόταν μόνο αν τον άφηνα εγώ. Γενικά τα πάει καλά με άλλα ζώα και δεν προκαλεί καυγάδες. Συν το ότι σε εξωτερικά ερεθίσματα πρώτα κοιτάζει εμένα και μετά αναλόγως αντιδράσει . Όταν του λέω ήρεμα ξέρει ότι δεν πρέπει να αντιδράσει και δείχνει μεγάλη υπομονή. Θα μου πεις τώρα γιατί δεν τον άφησα να διορθώσει το κουτάβι. Δεν ήθελα να τρομάξει γιατί ήταν η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο μας πλησίασε τόσο πολύ και είναι και το πιο μικρό της οικογένειας και πιο επιφυλακτικό.
Αλώστε πρόλαβε η μαμά του. Πάντως ο τρόπος της διόρθωσης μου έκανε τρομερή εντύπωση και ήταν και η αιτία για να ανοίξω αυτό το θέμα. Κόλλησε την μούρη της στην δική του για 2 δευτερόλεπτα και ταυτόχρονα το πήγε και δυο βήματα πίσω. Την δεύτερη φορά το ίδιο. Στην ουσία το κοιτούσε στα μάτια και σε αυτά τα δυο δευτερόλεπτα φαντάζομαι πόσα πολλά του είπε (με τον τρόπο της). Την συγκεκριμένη στιγμή και τι δεν θα έδινα να είχα έναν μεταφραστή σκέψης σκυλιών.

Το ενδιαφέρον ερώτημα που έθεσες και η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί, με προβλημάτισε. Στην περίπτωση που η μαμά δεν ήταν κοινωνικοποιημένη και με προβληματική συμπεριφορά τι κουτάβια θα βγαίνανε;;;;;
Δεν γνωρίζω αλλά φαντάζομαι ότι παίζει μεγάλο ρόλο. Άλλωστε τα κουτάβια, τα πρώτα που μαθαίνουν(και σημαντικότερα), από την μαμά τους τα μαθαίνουν.

 

[Anniegr]

Γι'αυτό δε λέμε ότι καλό είναι να ξέρουμε τους γονείς; Που σημαίνει (φαντάζομαι) ότι ο χαρακτήρας της μάνας πολλές φορές καθορίζει το κουτάβι -ό,τι βλέπει κάνει.

 

[l.Kyveli]

Τέλειο θέμα!

Κάποτε είχα μαζέψει ένα κουτάβι από το Μάτι. Μια οικογένεια τα είχε πάρει στον κήπο της όταν γέννησε η μάνα για να μην τα πατήσει αυτοκίνητο και τάιζαν και την μαμά εννοείται. Τα βλέπω , μαύρα όλα σαν την μάνα, και ένα κοριτσάκι το είχαν βάλει κάτω τα αδέλφια και το καβαλούσαν. Πολύ υποτακτικό κουτάβι. Αυτό πήρα τελικα, έμεινε υποτακτικό όλη της την ζωή. Πολύ καλό σκυλάκι αλλά αν δεν ήξερες θα έλεγες ότι ή είχε φάει πολύ ξύλο στο παρελθόν ή το κακοποιούσαμε εμείς. Όπως φαινόταν ο χαρακτήρας από την τοκετομάδα έτσι εξελίχθηκε κιόλας.

Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον θέμα.

 

[ghelly]

Στο θεμα με την κοινωνικοποιηση της μάνας, αυτό που κανουν εκτροφείς ειναι αν η μάνα εχει θέματα συμπεριφοράς, μετά τον απογαλακτισμο μεταφερουν τα κουτάβια κοντά σε πιο ισορροπημένα σκυλια.

 

[irma]

Αν η μάνα έχει θέματα συμπεριφοράς γιατί την ζευγαρώνουν εξαρχής?

 

[Yorkaddict]

ελα ντε...

 

[manolo]

Μερικές φώτο τραβηγμένες σήμερα το πρωί. Για να γνωρίσετε και την πρωταγωνιστρια της ιστορίας.



1η. περνώντας στην πρωινή μας βόλτα από το σημείο, συναντήσαμε 3 από τα κουτάβια. Η πρωταγωνιστρια είναι στην άκρη αριστερά.

2η. Στο καπάκι έρχεται και η μαμά (πάνω δεξιά)

3η.Η πρωταγωνιστρια παρέα πλέον με τον Ερμή χωρίς κανένα πρόβλημα.

Υ.Γ.Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να είναι πρωταγωνιστης.:-k :dohh:

 

[manolo]

Μια απορία σε σχέση με αυτό:

Στην φύση δεν σε ενδιαφέρει αυτό γιατί οι κανόνες είναι διαφορετικοί!

Τα κουτάβια που γεννιούνται, ζούνε, και μεγαλώνουν στην φύση χωρίς να υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας, πότε απομακρυνονται από την μάνα τους;
Ισχύει ότι και στους λύκους;

Και ένα σχόλιο άσχετο, με αφορμή την συμβουλή κάποιου σε εμένα πριν λίγες μέρες.
Στην φύση όντος οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Στην φύση ζευγαρώνει μόνο το κυρίαρχο αρσενικό. Στον πολιτισμό μας μόλις ο σκύλος μεγαλώσει θέλουμε να ζευγαρώσει για να γίνει αντράκι.

 

[st3li0s]

Μια απορία σε σχέση με αυτό:
Τα κουτάβια που γεννιούνται, ζούνε, και μεγαλώνουν στην φύση χωρίς να υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας, πότε απομακρυνονται από την μάνα τους;
Ισχύει ότι και στους λύκους;

Ε το κάθε ζώο έχει το δικό του χρόνο που αποχωρίζεται!
Αυτό ήθελα να πω ότι στην φύση δεν ενδιαφέρει κανέναν πως θα εντυπωθεί οποιαδήποτε συμπεριφορά γιατι πολύ απλά τα ζώα είναι κύρια του εαυτού τους.
Αν αφήσεις τοκετοομάδα μαζί μέχρι πολύ αργά θα δεις μετά από κάποιο σημείο ότι αναπτύσσονται ­έως και αρνητικές, για συμβίωση, συμπεριφορές!

Και ένα σχόλιο άσχετο, με αφορμή την συμβουλή κάποιου σε εμένα πριν λίγες μέρες.
Στην φύση όντος οι κανόνες είναι διαφορετικοί.
Στην φύση ζευγαρώνει μόνο το κυρίαρχο αρσενικό. Στον πολιτισμό μας μόλις ο σκύλος μεγαλώσει θέλουμε να ζευγαρώσει για να γίνει αντράκι.

Χαχαχα αυτή η φράση έτσι όπως την διατύπωσες είναι ένα από τα επιχειρήματα της οργανωμένης κυνοφιλίας!
Όπως το είπες και μόνος σου, βλέπεις πόσο κακό κάνουμε με το να ζευγαρώνουμε τον αρσενικό μας?

Γιατί φοράς μάνα μου στον σκύλο περιλαίμιο πλάτους 5 εκατοστών?
Χάθηκε μια αλυσιδίτσα της Sprenger πχ?Γιατί του "κόβεις" την τρίχα ιδίως στο λαιμό που είναι από τα ωραιότερα σημεία στον Γερμανικό Ποιμενικό?

 

[manolo]

Χαχαχα αυτή η φράση έτσι όπως την διατύπωσες είναι ένα από τα επιχειρήματα της οργανωμένης κυνοφιλίας!

τυχαίο

Γιατί φοράς μάνα μου στον σκύλο περιλαίμιο πλάτους 5 εκατοστών?
Χάθηκε μια αλυσιδίτσα της Sprenger πχ?Γιατί του "κόβεις" την τρίχα ιδίως στο λαιμό που είναι από τα ωραιότερα σημεία στον Γερμανικό Ποιμενικό?

Θα απαντήσω και ας γελοιοποιηθώ.

Κουτάβι ακόμα ο Ερμής και όταν πλέον δεν του έκανε το προηγούμενο, πήγα σε πετσοπ να πάρω το επόμενο. Είπα να πάρω ένα μεγάλο ώστε να μην χρειαστεί να πάρω άλλο αργότερα.
Πήρα το πιο μεγάλο νομίζοντας πως έχω αρκούδα. :dohh:
Όταν πήγα να του το φορέσω, έκανε σχεδόν 2 κύκλους γύρω από τον λαιμό του. Του άνοιξα και έξτρα τρύπα γιατί η πρώτη το έκανε αρκετά πιο μεγάλο από ότι χρειαζόταν και είπα: έλα μωρέ θα μεγαλώσει και τότε θα είναι κανονικό.
Αποτέλεσμα, τώρα που μεγάλωσε να μην έχει φτάσει καν στην πρώτη τρύπα.
Όλο λέω να το αλλάξω και ακόμα δεν το έχω κάνει.
Μιας και το αναφερες νομίζω είναι ευκαιρία να πάρω άλλο στην βόλτα που ετοιμαζομαστε να πάμε τώρα.

 

[ghelly]

Γιατί φοράς μάνα μου στον σκύλο περιλαίμιο πλάτους 5 εκατοστών?
Χάθηκε μια αλυσιδίτσα της Sprenger πχ?Γιατί του "κόβεις" την τρίχα ιδίως στο λαιμό που είναι από τα ωραιότερα σημεία στον Γερμανικό Ποιμενικό?

Θα σας το χαλάσω λιγο με off topic αλλά βρε St3lios δεν μου δινεις τα φώτα σου λιγο, μιας και εχει ενα σωρό αλυσιδίτσες η sprenger? ποια ειναι καλύτερη για να μην σπάει την τρίχα?

 

[manolo]

Όπως φαίνεται και στις πιο πάνω Φώτο, τα κουτάβια ζουν σε έναν δρόμο χωρίς κίνηση, αλλά ώρες ώρες περνούν αμάξια. Έχω παρατηρήσει ότι προσέχουν πάντα τα αμάξια , συμπεριφέρονται άψογα και ουσιαστικά δεν κινδυνεύουν και τόσο από αυτά. Και μιλάμε για τριών μηνών κουτάβια.
Και εδώ προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:

Πως έμαθαν να προσέχουν τα αμάξια τόσο μικρά;

Έπαιξε ρόλο η μάνα τους σε αυτό;

Γενικά πως μαθαίνουν τα σκυλιά να προσέχουν τα αμάξια; (που για τα αδέσποτα κυρίως, είναι βασική προϋπόθεση για να επιβιώσουν)

 

[Estranged]

Γενικά πως μαθαίνουν τα σκυλιά να προσέχουν τα αμάξια; (που για τα αδέσποτα κυρίως, είναι βασική προϋπόθεση για να επιβιώσουν)

Σε 2 σκυλιά που τα έχουν οι ιδιοκτήτες τους ελεύθερα αρκετά συχνά στην περιοχή μου, μου έχουν πει και οι 2 παρόμοια ιστορία: πως μέναν παλιά σε πιο απομακρυσμένη περιοχή με μικρή κίνηση και πως "μη νομίζεις, τον χτύπησε αυτοκίνητο μικρό/ή και έμαθε", προφανώς με χαμηλή ταχύτητα και είχε την τύχη να επιζήσει και να μάθει. Θα έλεγα και άλλα για το χαρακτήρα τους που πιστεύω παίζουν ρόλο αλλά νομίζω θα πλατιάσω με ανούσιες υποθέσεις.

Για τα αδέσποτα πάλι είμαι πολύ σίγουρη ότι ισχύει αυτό, το έχω δει. Καθώς τα περισσότερα δεν επιβιώνουν, αυτά που ήταν τυχερά και χτυπήθηκαν ελαφριά έμαθαν μέσω επίπονης εμπειρίας τι εστί βερύκοκο.

Κάτι άλλο που μπορεί να σε ενδιαφέρει: έχω δει αδέσποτα να κόβουν άλλα νεαρά αδέσποτα να περάσουν δρόμο ενώ είχε κίνηση. (Και το αν θα ακούσει το νεαρό χωρίς να το "δοκιμάσει", έχει να κάνει με το χαρακτήρα του πιστεύω: Θεωρώ ότι υπερενεργητικά, υπερ-περίεργα, υπερδραστήρια νεαρά έχουν πολύ μικρή πιθανότητα να μάθουν χωρίς να πάθουν πρώτα - και επιζήσουν).

Ο μεγάλος μας σκύλος ήταν ~9 μηνών όταν τον πήραμε απ'το δρόμο, αμφιβάλλω αν έμεινε ποτέ με τη μάνα του, αλλά είχε αγέλη που ακολουθούσε και μιμούνταν. Αυτός από την αρχή ήξερε να περνάει δρόμους, δε χρειαζόταν να του πεις στοπ όταν πηγαίναμε να περάσουμε δρόμο, σταματούσε και κοιτούσε μόνος του να δει αν έρχονται αυτοκίνητα. Η συμπεριφορά του με τη συμπεριφορά της αγέλης του ήταν πάντα παρόμοια σε όλα (και βλέποντάς τους πως επιβιώναν και συμπεριφέρονταν μες στα χρόνια, πιστεύω ότι κάποιος εκεί μέσα ήταν φοβερός δάσκαλος - και νομίζω ξέρω και ποιος).

 

[manolo]

Έχω και εγώ ακούσει τις θεωρίες περί του ότι αν δεν κτυπηθεί από αμάξι, δεν μαθαίνει να τα προσέχει. Τις έχω ακούσει όμως από άτομα που είναι άσχετοι και τα ξέρουν όλα.
Φαντάζομαι πως παίζει ρόλο(μικρό η μεγάλο). Πιστεύω πως παίζει ρόλο και η αντίληψη του σκύλου. Σίγουρα δεν έχουν όλα την ίδια αντίληψη ούτε μαθαίνουν το ίδιο γρήγορα.

Κάτι άλλο που μπορεί να σε ενδιαφέρει: έχω δει αδέσποτα να κόβουν άλλα νεαρά αδέσποτα να περάσουν δρόμο ενώ είχε κίνηση. (Και το αν θα ακούσει το νεαρό χωρίς να το "δοκιμάσει", έχει να κάνει με το χαρακτήρα του πιστεύω: Θεωρώ ότι υπερενεργητικά, υπερ-περίεργα, υπερδραστήρια νεαρά έχουν πολύ μικρή πιθανότητα να μάθουν χωρίς να πάθουν πρώτα - και επιζήσουν).

Πάνω σε αυτό έχω δει την σκυλομαμα της ιστορίας όταν αντιλαμβανεται να πλησιάζει αμάξι, να ''καλεί'' τα κουτάβια και να πηγαίνουν στην άκρη. Το κάνει με τόσο απλό τρόπο που όμως μου είναι δύσκολο να περιγράψω. :shake:

Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αντιλαμβανονται ότι πρέπει να πάνε στην άκρη λόγο αυτοκινήτου η απλά πάνε επειδή τα καλεί.

 

[Anniegr]

Έχω και εγώ ακούσει τις θεωρίες περί του ότι αν δεν κτυπηθεί από αμάξι, δεν μαθαίνει να τα προσέχει. Τις έχω ακούσει όμως από άτομα που είναι άσχετοι και τα ξέρουν όλα.
Φαντάζομαι πως παίζει ρόλο(μικρό η μεγάλο). Πιστεύω πως παίζει ρόλο και η αντίληψη του σκύλου. Σίγουρα δεν έχουν όλα την ίδια αντίληψη ούτε μαθαίνουν το ίδιο γρήγορα.



Πάνω σε αυτό έχω δει την σκυλομαμα της ιστορίας όταν αντιλαμβανεται να πλησιάζει αμάξι, να ''καλεί'' τα κουτάβια και να πηγαίνουν στην άκρη. Το κάνει με τόσο απλό τρόπο που όμως μου είναι δύσκολο να περιγράψω. :shake:

Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αντιλαμβανονται ότι πρέπει να πάνε στην άκρη λόγο αυτοκινήτου η απλά πάνε επειδή τα καλεί.

Αυτό βγάλ'το ένα βίντεο κάποια στιγμή γιατί πολύ θα μ'ενδιέφερε να δω πώς το κάνει.
Τα 2 δικά μου πάντως που έχω από κουτάβια, δεν χαμπαριάζουν από αμάξια -δυστυχώς. Ο δε Ίγκυ που είναι υιοθετημένος -αλλά τον είχε μαζέψει από μικρό το φιλοζωϊκό- τα φοβάται τ'αυτοκίνητα. Αλλά γενικώς είναι λίγο πιο φοβητσιάρης (πολύ,οκ). Α,και ο Κοντός που μπαινοβγαίνει στην αυλή (από τα κάγκελα), παλιά που ζούσε εδώ με τους ιδιοκτήτες του προφανώς έκανε τα ίδια, γιατί μου είπαν ότι τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο -δε φαίνεται τίποτα. Έπαθε κι έμαθε δηλαδή. Αλλά τα 2 πραγματικά, ειδικά ο Άιζακ, είναι ικανός να σταθεί στη μέση του δρόμου χωρίς να αγχώνεται καθόλου, τόσο τενεκές.

Ίσως τα μικρά πηγαίνουν προς το παρόν επειδή τα φωνάζει, αλλά σταδιακά συνδέουν το κάλεσμα με τ'αυτοκίνητο φαντάζομαι και απομακρύνονται..