Πιστεύω οτι σοβαρά προβλήματα υγείας όπως κ
αρκίνος του μαστού,
πυομέτρα,
καρκίνος της μήτρας και της
ωοθήκης, είναι αρκετά
για να μας βάλουν σε σκέψει να στειρώσουμε ένα σκύλο ο
οποίος δεν θα χρησιμποποιηθεί για λόγους αναπαραγωγής.
Εξάλου, στην φύση τους δεν ζευγαρώνουν όλα τα ζωά.
Και πλέον τα σκυλιά μας δεν ζούν μέσα σε ένα φυσικό περιβάλον.
Επίσης δεν ονειρεύονται τη μητρότητα ή πατρότητα όπως ο άνθρωπος
Εχεις δικιο, αλλα απο την αλλη, δεν θα ηθελα να εχω την ευθηνη για το ρισκο της ναρκοσης και για μετεγχειριτικες επιπλοκες- για μια επεμβαση που δεν ειναι και ακρος απαραιτητη.
( Σε αλλο φορουμ πεθανε πριν απο λιγες μερες σκυλος,ηλικιας ενος ετος που εκανε ναρκοση για ακτινογραφιες!! Και αυτο συμβαινει!!)
Αλλα και η παχυσαρκεια (λογο ελληψης ορμονον αλλαζει ο μεταβολισμος, αποδεδειγμενα), αλλαγη τριχωματος σε πολλες φυλες (Cocker, Setter),ακρατια (που μπορει να ειναι και μεγαλο προβλημα, για πολλα χρονια) και σε ορισμενες περιπτοσεις και ψυχολογικες διαταραχες και αλλαγες στην συμπεριφορα (αρνητικες) ειναι αλλα προβληματα που επισης δεν ειναι ευκολα να απτιμετομπιζονται.
Ουτε ο δικος μου σκυλος δεν ζευγαροσε ποτε- και δεν προκεται (τωρα ειναι και γριουλα!!
).
Πιστευω, οτι ειμαι σε θεση να καταλαβω, οταν παθει μια πυομητρα και πιστευω οτι τοτε ειναι αρκετα νωρις, για να γινει μια επεμβαση.
Ο καρκινος θα χτυπησει, αν ειναι να χτυπησει.
Οταν δεν εχει μαστους και μητρες, θα παει στο συκωτη η στα νεφρα.
Και εγω εχω τελειωσει την "αναπαραγωγη μου" προ πολλου ( εχω 2 παιδια 21 και 17 ετων) αλλα με τιποτα δεν θα μου περνουσε απο το μυαλο, να παω να μου αφαιρεσουν τους μαστους, μητρα και ωοθηκες-μια και μου ειναι αχρηστα τωρα- για να μην παθω καρκινο.
Και νομιζω, οτι με αυτην την αποψη δεν ειμαι μονη μου!