Πως αντιδρά ο σκύλος σας όταν είστε λυπημένοι;;;

[silver]

Έχει το "δικαίωμα" να επέμβει έτσι "δυναμικά" στο τρόπο που αντιμετωπίζει ο χειριστής του καταστάσεις? Δεν ξέρω αν θέτω καν τη σωστή ερώτηση....
Το είχα σαν δεδομένο πάντως ότι ο σκύλος θα δείξει κάποια δυσαρέσκεια, γαυγίζοντας. Περισσότερο εντύπωση μου κάνει η ήρεμη αντίδραση του σκυλιού της Κρητικοπούλας.

 

[johnk]

Έχει το "δικαίωμα" να επέμβει έτσι "δυναμικά" στο τρόπο που αντιμετωπίζει ο χειριστής του καταστάσεις?

Οχι... δεν το έχει! από εμάς...
Αλλά, εκείνη τη στιγμή (δες το και από την πλευρά του) δημιουργείται μιά "ανισορροπία" στους συσχετισμούς της αγέλης του... συνεπάγεται "κίνδυνος"...
Στις περιπτώσεις αυτές (που εμείς δείχνουμε ..."ανίσχυροι"), αν είναι ισχυρός θεωρεί ότι πρέπει να κάνει κάτι...

 

[silver]

Ευχαριστώ

 

[sea-mol]

μμμμ
Σόρυ κιόλας johnk...
Σίγουρα εσύ είσαι ο αδύναμος?
Τα σκυλιά απ όσο έχω καταλάβει πάνε με τον δυνατό στις αψιμαχίες...
Λάθος ?

 

[mariakala]

μμμμ
Σόρυ κιόλας johnk...
Σίγουρα εσύ είσαι ο αδύναμος?
Τα σκυλιά απ όσο έχω καταλάβει πάνε με τον δυνατό στις αψιμαχίες...
Λάθος ?

δηλαδή το normal είναι να γαβγίζει προς τον αδύναμο?
σε εμάς οποτε μπήζει της αγριοφωνάρες του ο "πατέρας"
και τσιρίζει η "μητέρα" γαβγίζει και στους 2

 

[jac]

Η δικιά μου είναι ανάλογα με τα κέφια της αλλά συνήθως αντιδρά ως εξής:

όταν έχω νεύρα και γενικά φωνάζω και σπάω πράγματα είναι παναγία και κάθεται στο σπιτάκι της και δεν ακούγεται με τίποτα.

όταν είμαι στα κάτω μου ή κλαίω κτλ κάνει γιουβαρλάκια στο πάτωμα ή φέρνει κανένα παιχνίδι της και κάνει τσαχπινιές οπότε με κάνει πάντα να γελάω!

όταν στον δρόμο ή στην καφετέρια με πλησιάσει κάποιος και η κέλλυ νιώσει την δυσφορία μου συνήθως του γρυλίζει και δεν αφήνει να με πλησιάσει σε πολύ κοντινή απόσταση.

σε όλες τις περιπτώσεις μου ''μιλάει'' οπότε νομίζω οτι είναι καιρός να βάλουμε το ''μίλα'' στις εντολές μας! (όταν λέμε μιλάει είναι μερικές φορές που κουβεντιάζει για ώρα!)

με τους φίλους μου σε ανάλογες περιπτώσεις αντιδράει με τον ίδιο τρόπο

 

[arrigo_corso]

Εμάς στους καυγάδες σκέτος γάιδαρος.....αν τσακωνόμαστε στο σπίτι αυτός αράζει και μη σου πω ροχαλίζει κιόλας! Αν τσακωνόμαστε στο αυτοκίνητο αυτός πάλι γάιδαρος κοιτάει αμέριμνος έξω από το παράθυρο με μια ηρεμία στο βλέμμα....

Μια φορά όμως που ήμουν πολύ αναστατωμένη - τσαντισμένη - λυπημένη καθόμουν στο κρεβάτι με το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου, ήρθε ο πασάς μου και άρχισε να με γλύφει στο πρόσωπο και στα μαλλιά....μούσκεμα είχα γίνει!

 

[l.Kyveli]

Εμένα πάντως ο πρώτος μας σκύλος όταν έπαιζα ξύλο για πλάκα με τον πατέρα μου αγρίευε με αυτόν που έριχνε το ξύλο και όχι με αυτόν που το έτρωγε. Υποστήριζε τον αδύναμο στα μάτια της.

 

[AlbaS]

Εμένα πάντως ο πρώτος μας σκύλος όταν έπαιζα ξύλο για πλάκα με τον πατέρα μου αγρίευε με αυτόν που έριχνε το ξύλο και όχι με αυτόν που το έτρωγε. Υποστήριζε τον αδύναμο στα μάτια της.

Σε αντίστοιχη φάση με τον δικό μου πατέρα, υποστηρίζει εμένα..
Μπαίνει ανάμεσα κ του γαβγίζει, ενώ σπρώχνει εμένα προς τα πίσω.. Μόλις όμως την κόψουμε την "πλάκα" πάει κ του τρίβεται..

Γενικά, όταν με δει να είμαι στα κάτω μου, απλά δεν με "ενοχλεί".. είναι κοντά μου, ξαπλωμένη κ με κοιτάει στα μάτια..αναστενάζοντας, αλλά δεν πλησιάζει..
Όταν με βλέπει να κλαίω..πάντα , αλλά πάντα, πηδάει πάνω μου κ αρχίζει μανιωδώς το γλύψιμο.. ώσπου κ να θες να κλάψεις, απλά δεν μπορείς πια από τα γέλια.. (αι σιχτήρ πια, ούτε να συγκινηθούμε δεν μπορούμε.. )
Σε φάσεις τσακωμού, δεν επεμβαίνει.. παρατηρεί όλα τα γεγονότα, από απόσταση κ δεν κάνει κάτι..

 

[Arrow]

Να κάνω τώρα μια ερώτηση από ένα άρθρο που έτυχε να διαβάσω στο Ίντερνετ;

Μιας και μιλάμε για την λύπη,κατά πόσο ο σκύλος πιστεύετε ότι κατανοεί την θλίψη μας;;Κάπου διάβασα πως ο σκύλος δεν μπορεί να νιώσει περίπλοκα συναισθήματα όπως για παράδειγμα η ενοχή.

Κάνω αυτή την ερώτηση γιατί μου κάνουν εντύπωση οι διαφορετικές αντιδράσεις ανάμεσα σε διαφορετικά σκυλιά πάνω στο ίδιο θέμα.Μήπως είναι θέμα επιπέδου αντίληψης του κάθε σκύλου;;(χωρίς να θέλω να προσβάλω κάποιον ιδιοκτήτη).

Μήπως απλά τα σκυλιά κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το σωστό για να μας παρηγορήσουν και αυτο που κάνουν είναι απλά διαφορετικό από αυτό που θα περιμέναμε σαν άνθρωποι;;

Άρα λοιπόν φτάνουμε στο ερώτημα:Νιώθουν τα σκυλιά θλίψη;;Και τι είδους συναίσθημα είναι αυτό;;(Σίγουρα η δικιά μας θλίψη θα είναι ένα πολύ πιο περίπλοκο συναίσθημα από αυτό του σκύλου(αν το νιώθει)).

Σας ακούω...

 

[haviharakennel]

Δεν θα ξεχάσω όταν πέθανε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Την ημέρα που γύρισα κλαμμένη απο την κηδεία η Ρέα ήρθε κοντά μου, σηκώθηκε όρθια, με αγκάλιασε και έβαλε το κεφάλι την στον ώμο μου. Έμεινα έκπληκτη, ποτέ ξανά δεν το έχει κάνει. Η Μπάρμπι δε όταν είμαι λυπημένη έρχεται κοντά και μου γλείφει τα χέρια.

 

[Arrow]

Δεν θα ξεχάσω όταν πέθανε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Την ημέρα που γύρισα κλαμμένη απο την κηδεία η Ρέα ήρθε κοντά μου, σηκώθηκε όρθια, με αγκάλιασε και έβαλε το κεφάλι την στον ώμο μου. Έμεινα έκπληκτη, ποτέ ξανά δεν το έχει κάνει. Η Μπάρμπι δε όταν είμαι λυπημένη έρχεται κοντά και μου γλείφει τα χέρια.

Πολύ συγκινητικό!!!!

 

[underdog]

μονο ο δικος μου ειναι γαιδαρος με περικεφαλαια?
προσπαθω να θυμηθω κατι καπου καποτε αλλα δεν....

 

[stamatia]

Εγώ πιστεύω ότι επειδή γενικά αντιλαμβάνονται την ένταση στο χώρο ...βολιδισκοπούν την κατάσταση να δουν μέχρι που τους παίρνει και αναλόγως πράττουν.

 

[sea-mol]

Τι λες βρε stamatia!
Αφού μας νιώθουν!
Μας μυρίζουν!
Μας αισθάνονται!
(σαν να είμαστε μαλακτικό ρούχων)

 

[mareco]

Να δω τον Πύρρο, να σε παρηγορεί και θα τα 'χω δει όλα

Εγώ, και τρία που τα 'χω, ποτήρι νερό δεν πρόκειται να γευθώ, που να πνίγομαι και να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Αυτά τα κουλά που λέτε, ότι νοιώθουν, αισθάνονται και συμπάσχουν, μόνο ως καλαμπούρι, μπορώ να τα σκεφτώ, αναλογιζόμενη τα δικά μου ντουβάρια. Του θανάτου να 'χω πέσει, χαμπάρι δεν θα πάρουν. Μόνο όταν αρχίσουν να πεινάνε και να διψάνε, μπορεί και να υποψιαστούν ότι κάτι μου συμβαίνει.

 

[aliki_s]

Τι λες βρε stamatia!
Αφού μας νιώθουν!
Μας μυρίζουν!
Μας αισθάνονται!
(σαν να είμαστε μαλακτικό ρούχων)

:xD:aletas:

O μούσιας είναι σκέτο βόδι σε αυτά! Δε νιώθει.... :bull:

 

[aouimbae]

Ο μεγαλος μου οποτε ειμαι αρρωστη ΔΕ ξεκολλαει απο διπλα μου. Ξαπλωνω στο κρεββατι, ερχεται, ξαπλωνω στον καναπε, ανεβαινει και καθεται αμιλητος.
Οταν η ξαδερφη μου ειχε περασει μεγαλη στεναχωρια, κ ημασταν στον ιδιο χωρο, πηγαινε διπλα της και της εγλυφε τα χερια, το προσωπο κατι που δε κανει ποτε αλλοτε.

Οταν ειχα γυρισει απ το νοσοκομειο απο χειρουργειο η μικρη δε πηδαγε πανω μου, με προσεχε και ηταν πολυ πιο περιορισμενη στις κινησεις της.
Εχει τυχει να παω στο δωματιο μου να κατσω και ν αρχισω να κλαιω, αυτη θα ερθει και θα κατσει κοντα μου.

Ειναι απιστευτο το πως αλληλεπιδρουν με εμας..´κατανοω οτι δε το κανουν ολα αλλα οταν γινεται, μενεις αφωνος.


Sent from my iPad using Tapatalk HD

 

[silver]

Και όμως μια έρευνα είχε δείξει ότι ο σκύλος πράγματι μας "συμπονά". Εκτός αυτού, εφόσον μπορούν να αποκωδικοποιήσουν με τόση επιτυχία τη γλώσσα του σώματος, ξέρουν πότε μας συμβαίνει κάτι. Η χαρά, ή η λύπη δεν είναι τόσο περίπλοκα συναισθήματα πια. Και ο ίδιος ο σκύλος τα αισθάνεται.

 

[mareco]

Τα δικά μου όχι.
Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ διαισθάνονται, είναι τα νεύρα μου