Ξεθάβω το θέμα γιατί... Δεν ήξερα που να το βάλω, δεν έχω διαβάσει και κάπου αλλού κάτι αντίστοιχο, οπότε το βάζω εδώ, που με καλύπτει, τουλάχιστον, ο τίτλος!
Εδώ και έξι μήνες μετακομίσαμε στο πρώτο όροφο πολυκατοικίας. Μέχρι εδώ καλά. Οι υπόλοιποι ένοικοι έχουν δείξει από ενθουσιασμό για το σκύλο, μέχρι αδιαφορία, κανένας πάντως δεν έχει δείξει δυσαρέσκεια. Μέχρι εδώ καλά. Η διπλανή οικοδομή είναι μια δυόροφη διπλοκατοικία, οπότε έχω στο ένα μέτρο δίπλα από το μπαλκόνι μου το μπαλκόνι της διπλανής οικοδομης και οπτική επαφή με την ταράτσα της. Στην ταράτσα ζει ένα χαριτωμένο ημίαιμο σκυλάκι (το οποίο, μάλλον, δεν βγαίνει βόλτα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα αυτή τη στιγμη). Στο μπαλκόνι μπαινοβγαίνει ένα άλλο σκυλάκι, τύπου πεκινουά. Τέλος με τον πρόλογο...
Πρώτη φορά αντιμετώπισα πρόβλημα όταν γυρίσαμε από Αθήνα που είχαμε έρθει για την κοπή της πίτας. Μπήκαμε στο σπίτι, ανοίξαμε πορτοπαράθυρα και βρήκαμε δωράκι στο μπαλκόνι..... Τι δωράκι? Το τελευταίο που θα περίμενα να δω ποτέ, στο μπαλκόνι μου, κιόλας... Σκυλοκουραδίτσες! Νευριάσαμε, φυσικά. Το θράσος που χρειάζεται μια τέτοια πράξη είναι αδιανόητο. Βασικά, η ίδια η πράξη μου φαίνεται αδιανόητη. Πέρασε κανένας μήνας χωρίς κρούσμα οπότε το αφήσαμε πίσω μας, είπαμε ότι μπορεί να κάναμε και λάθος και μπορεί και να τα έφερε ο αέρας και να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας τζάμπα και βερεσέ, καθ'ότι νέοι στη γειτονιά.
Μέσα Μαρτίου, δεύτερο κρούσμα. Αυτό δεν είναι τυχαίο, λέμε, κι αν την πιάσω τη διπλανή επ'αυτοφόρω να της τα σούρω.. Έλα μου όμως που έκανε ακόμα κρύο και δεν ήταν εύκολο το καραούλι στο μπαλκόνι... Κι επιπλέον, δεν είναι και κάτι που γίνεται σε καθημερινη βάση.
Πριν δυο βράδια, τρίτο κρούσμα, μαζί με μωρομάντηλο! Λείπει και το έτερο ήμισυ εκτός Πάτρας για δουλειά και δεν είχα και κάποιον να με καταλάβει! Γιατί, σε ποιόν να το πεις και να το πιστέψει???
Ευτυχώς ο καιρός τώρα είναι καλύτερος και είναι πιο εύκολο να πετύχεις κίνηση στο διπλανό μπαλκόνι, με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές. Και σήμερα το πρωί βλέπω τη διπλανη κοπέλα, στο μπαλκόνι της, να μιλάει στο τηλέφωνο. Της κάνω νόημα ότι θέλω να της μιλήσω και περιμένω να τελειώσει. Έρχεται λοιπόν και της λέω (φορτωμένη μέχρι τα μπούνια) ότι δεν είναι κατάσταση αυτή κι ότι έχω βρει σκυλοκούραδα στο μπαλκόνι τρείς φορές, κι ότι μόνο η οικοδομή της έχει πρόσβαση στο μπαλκόνι μου και να ειδοποιήσει κι όποιον έχει πρόσβαση στην ταράτσα της ότι εφ'όσον έχω προειδοποιήσει, πλέον, την επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό, θα την πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Αφού έτσι κι αλλιώς μαζεύω από το δρόμο τα κακά του Ρας, απλά, αντί να τα πετάξω στον κάδο θα τα πετάξω στην ταράτσα και το μπαλκόνι της. Της τόνισα λίγο και τη διαφόρα μεγέθους των σκυλιών μας. Με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι η ίδια κι αποκλείεται να είναι και η μητέρα της καθ'ότι η μητέρα είναι, λέει, πολύ διακριτικός άνθρωπος. (Κι εγώ την πίστεψααααααα). Μου είπε μάλιστα ότι θα μιλήσει και στην κοπέλα που μένει στο από πάνω από εμένα διαμέρισμα γιατί την ξέρει και έχουν ξαναμιλήσει για να μην πετάει η από πάνω μου ψωμιά και κόκκαλα στο σκυλάκι που είναι στην ταράτσα της.
Τέλος πάντων με κάλαμαρε, φαινομενικά, μου είπε ότι έπρεπε να της είχα μιλήσει από την πρώτη, ήδη, φορά κι ότι θα συζητήσει και με τους υπόλοιπους. Της είπα κι εγώ ότι αν μετά τη συζήτηση ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, εγώ θα τοποθετήσω κάμερα.
Κι ερώτω. Που είμαι λάθος? Τι άλλο να κάνω??? Τελικά μας ψεκάζουν?