Φέραμε στην μαμά μου δώρο ένα τσιουάουα (την Σταλίτσα) δώρο, την είχε ένας φίλος μου ο οποίος έφυγε φαντάρος και την κράτησε για 12 μήνες (μετά βέβαια την κράτησε μόνιμα γιατί δέθηκε το σκυλί μαζί της και έπεσε σε μελαγχολία όταν πήγε στον "μπαμπά" της.) Πού θέλω να καταλήξω! Το σκυλί ο φίλος μου το αντιμετώπιζε σαν ¨"μπιζού", δεν την έβγαζε βόλτες στο πάρκο, είχε μάθει να τα κάνει μόνο σε πάνες στο μπαλκόνι, δεν ήθελε τα χόρτα, ούτε να περπατάει. Επειδή όμως εγώ δεν μπορώ έτσι, την έπαιρνα βόλτα μαζί με τον δικό μου. Σιγά σιγά έμαθε να τα κάνει στο πάρκο, να περπατάει στα χόρτα, και δεν σταμάτησε καθόλου να είναι νευρική. Τα σκυλιά όσο πιο μικρόσωμα είναι τόσο πιο νευρικά (ειδικά αν βλέπουν πολύ μεγαλύτερα τους σκυλιά!). Θα σου πρότεινα να του φορέσεις σαμαράκι και να ξεκινήσετε τις βόλτες σιγά σιγά, την πρώτη φορά 1 ώρα, την δεύτερη λίγο παραπάνω. Αν έχεις άγχος με τα αδέσποτα (που σε καταλαβαίνω απόλυτα) μόλις βλέπεις αδέσποτο και μπορέσεις να διακρίνεις αν είναι ιδίου φύλλου με το δικό σου, το παίρνεις αγκαλιά και αλλάζεις κατεύθυνση. Τίποτα άλλο! Αν όμως έρθει σε επαφή με άλλα σκυλιά που είναι δεμένα, θα γρυλίσει μερικές φορές αλλα στο τέλος θα δει ότι δεν έχει να πάθει τίποτα , οπότε θα ηρεμήσει!Σου περιγράφω τι συνέβει στην Σταλίτσα τουλάχιστον, που στην αρχή δεν ήθελε κανένα σκυλι πέρα του δικού μου και τώρα κατέληξε να τα θέλει όλα ή τουλάχιστον σταμάτησε να γρυλίζει σε όλα (της γειτονιάς).