Buzz, φιλαράκο,
Μόλις είχες προλάβει να ενηλικιωθείς... μόλις είχες προλάβει (σαν λίγα σκυλιά) να ζήσεις, αρχοντικά, την αγάπη και τη θαλπωρή της οικογένειάς σου... και των φίλων σου... γιατί είχες αρκετούς φίλους (σχεδόν, μόνο φίλους, Buzz)...
Σε ότι έζησα εγώ, υπήρξες ένας "ευγενικός", χαρούμενος και (πολύ) δραστήριος σκύλος...
Και, μόλις είχες προλάβει να γίνεις άριστος φίλος της Μόκας... να τρέξετε και να παίξετε σαν κουτάβια...
Δυστυχώς, δεν πρόλαβες να γίνεις φίλος με τον μικρό μου... αλλά, ίσως γινόταν κι αυτό κάποτε, μιάς και εσύ ήσουν πολύ ισορροπημένος...
Ομως, ακόμα κι εκεί που πας, εκτός από τους πολλούς φίλους, που είμαι σίγουρος ότι θα κάνεις... θα σε περιμένει η Νίνα μου... και θα σ' αρέσει πολύ, γιατί ήταν κι εκείνη χαρούμενη, παιχνιδιάρα και "ευγενική"...
Εκεί θα βρεις την ψυχή της, Buzz...
Γιατί (κοίτα να δεις πως έρχονται τα πράγματα!)... τα κορμάκια σας βρίσκονται τόσο κοντά αυτή τη στιγμή, όσο δεν φαντάζεσαι...
Καλό ταξίδι φιλαράκο... οι "εμείς" θα σε συναντήσουμε κάποια μέρα, είμαι βέβαιος!
Υ.Γ. Και μιά εξομολόγηση, Buzz...
Χθες το βράδυ, ήμουν από αυτούς (τους φίλους σου) που δεν κοιμήθηκαν... για σένα...
Και χθες το βράδυ (μέσα στη δική μου οικογένεια μόνο) υπήρξαν, τουλάχιστον, τρεις άνθρωποι που έκλαψαν... για σένα...
Και αν... λέω, αν... η χθεσινή παράλειψη να πάρω μαζί μου το κινητό μου (το "χρώσταγα" το θερινό σινεμαδάκι στη γυναίκα μου, αγοράκι μου, είχα πολύ καιρό να το κάνω)... έστω και για μία πιθανότητα στις χίλιες, συντέλεσε στο να ξεκινήσεις το μακρύ σου ταξίδι...
Ολόψυχα, συγχώρεσέ με, αγοράκι μου...