Χτες έπαθα αυτό που δεν εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου....
η Κλαίρη μου έφυγε και με άφησε μόνη μου.
Μου την έφερε αγκαλιά ο άντρας μου με το κορμάκι της διαλυμένο από ένα αυτοκίνητο.... δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω.
Δεν ξέρω αν γράφω μήπως ελαφρύνω τον πόνο μου ή ελπίζοντας κάποιος να με βοηθήσει να το χειριστώ....
Με κλειστά και ανοιχτά μάτια τη βλέπω συνέχεια μπροστά μου, δεν μπορώ να πιστεψω ότι δεν θα μου κάνει τις κατσικιές της πια, ότι δεν θα ξαναμυρίσω τα μαλλάκια της, ότι δεν θα ξαναδώ την ουρίτσα της να κουνιέται.... σε παρακαλώ κοριτσάκι μου, μη μου φεύγεις....
Δεν τον αντέχω τον πόνο αυτό, γιατί σε μένα, γιατί σε μένααα....
Δεν μπόρεσα να τη βοηθήσω....
Αντίο μικρό μου Εκλαιράκι, αντίο....δε σε ξεχάσω ποτε....
η Κλαίρη μου έφυγε και με άφησε μόνη μου.
Μου την έφερε αγκαλιά ο άντρας μου με το κορμάκι της διαλυμένο από ένα αυτοκίνητο.... δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω.
Δεν ξέρω αν γράφω μήπως ελαφρύνω τον πόνο μου ή ελπίζοντας κάποιος να με βοηθήσει να το χειριστώ....
Με κλειστά και ανοιχτά μάτια τη βλέπω συνέχεια μπροστά μου, δεν μπορώ να πιστεψω ότι δεν θα μου κάνει τις κατσικιές της πια, ότι δεν θα ξαναμυρίσω τα μαλλάκια της, ότι δεν θα ξαναδώ την ουρίτσα της να κουνιέται.... σε παρακαλώ κοριτσάκι μου, μη μου φεύγεις....
Δεν τον αντέχω τον πόνο αυτό, γιατί σε μένα, γιατί σε μένααα....
Δεν μπόρεσα να τη βοηθήσω....
Αντίο μικρό μου Εκλαιράκι, αντίο....δε σε ξεχάσω ποτε....
