Στην εκπαίδευση των σκύλων, συχνά-πυκνά χρησιμοποιούνται διορθώσεις. Διορθώσεις του χειριστή προς το σκύλο, διορθώσεις λεκτικές, φυσικές, ήπιες, έντονες, κλιμακούμενες, δίκαιες και άδικες. Είτε συμφωνεί κάποιος (η πλειοψηφία των χειριστών), είτε διαφωνεί (μια μειοψηφία των χειριστών) οι διορθώσεις του χειριστή προς το σκύλο γίνονται (και εκούσια και ακούσια) και θεωρούνται, συνήθως, νορμάλ.
Υπάρχουν και περιπτώσεις διορθώσεων του σκύλου προς το χειριστή του που θεωρούνται νορμάλ, αν και ανεπιθύμητες. Οι διορθώσεις αυτές, απ'ότι έχω καταλάβει, είναι αποδεκτές εφ'όσον γίνονται σαν απάντηση σε μια άδικη-κατά τη γνώμη του σκύλου- διόρθωση του χειριστή πρός το σκύλο. Και άδικη ο σκύλος τη θεώρησε είτε γιατί δεν κατάλαβε γιατί τη δέχτηκε, είτε γιατί θεώρησε ότι ήταν πιό δυνατή απ'ότι χρειαζόταν για τη δεδομένη κατάσταση.
Όλα τα παραπάνω θεωρούνται νορμάλ γιατί συνήθως μιλάμε με το δεδομένο ότι υπάρχει ιεραρχία ανάμεσα στο χειριστή και το σκύλο με το χειριστή να είναι ο αρχηγός.
Τι γίνεται όμως όταν στην ιεραρχία αυτή, την θέση του αρχηγού είναι ο σκύλος κι όχι ο χειριστής? Τι θεωρείται νορμάλ και τι όχι? Και ποιανού ευθύνη είναι?
Το νήμα το ανοίγω με αφορμή το Sos sos δάγκωμα και την (πετσοκομένη, ομολογώ) απάντηση του harryf3:
Υπάρχουν και περιπτώσεις διορθώσεων του σκύλου προς το χειριστή του που θεωρούνται νορμάλ, αν και ανεπιθύμητες. Οι διορθώσεις αυτές, απ'ότι έχω καταλάβει, είναι αποδεκτές εφ'όσον γίνονται σαν απάντηση σε μια άδικη-κατά τη γνώμη του σκύλου- διόρθωση του χειριστή πρός το σκύλο. Και άδικη ο σκύλος τη θεώρησε είτε γιατί δεν κατάλαβε γιατί τη δέχτηκε, είτε γιατί θεώρησε ότι ήταν πιό δυνατή απ'ότι χρειαζόταν για τη δεδομένη κατάσταση.
Όλα τα παραπάνω θεωρούνται νορμάλ γιατί συνήθως μιλάμε με το δεδομένο ότι υπάρχει ιεραρχία ανάμεσα στο χειριστή και το σκύλο με το χειριστή να είναι ο αρχηγός.
Τι γίνεται όμως όταν στην ιεραρχία αυτή, την θέση του αρχηγού είναι ο σκύλος κι όχι ο χειριστής? Τι θεωρείται νορμάλ και τι όχι? Και ποιανού ευθύνη είναι?
Το νήμα το ανοίγω με αφορμή το Sos sos δάγκωμα και την (πετσοκομένη, ομολογώ) απάντηση του harryf3:
Τί είναι αυτό που κάνει το σκύλο φύσει επιθετικό κι όχι κυριαρχικό ας πούμε? Και γιατί ο σκύλος να μην είναι νορμάλ αρχηγός που διορθώνει ανεπιθύμητη συμπεριφορα εκπαιδευόμενου?Οι μονες περιπτωσεις που «δικαιολογειται» επιθεση του σκυλου κατά του ιδιοκτητη είναι όταν του προκαλει πονο ή σε συγκεκρινες περιπτωσεις handler aggression, που συμπτωματικα συζητουσαμε προσφατα, αλλά εδώ δεν εχουμε τετοια περιπτωση.
Το ενθαρρυντικο είναι ότι ο σκυλος συχνα προειδοποιεί και δεν είναι παντα απρόβλεπτος. Αλλιως, τοτε θα μιλουσαμε για σκυλο που δεν είναι καθολου νορμαλ και θα συζητουσαμε για «άλλου ειδους» λυσεις, ουδεμιάς εξαιρουμενης. Βεβαια, συμφωνω ότι δεν είναι και ιδιαιτερα νορμαλ.
Αλλο να αρπαζει προειδοποιητικα με μετρια δυναμη το χερι όταν ενοχλειται, και άλλο να δαγκωσει στο προσωπο.
Βεβαια, τα χειλη είναι ευαισθητα και τραυματιστηκαν ευκολα. Με αναλογο δαγκωμα στο χερι, θα ειχαμε ισως μονο ελαφρια σημαδια. Δεν παυει όμως να είναι επιθεση στο προσωπο.
.......
Ο σκυλος θεωρει τους ανθρωπους του σπιτιου ισους ή και κατωτερους. Γι αυτό επιτρέπει χαδια οσο θελει εκεινος.
Και βλεποντας την αδυναμια των ανθρωπων του (συχνο λαθος σε «καημενα» πρωην αδεσποτα) και ότι η τακτικη αυτή πιανει, την συνεχιζει και την «βελτιωνει».
Εκφραζεται δε με τον τροπο που ειχε μαθει ή του μαθανε αλλοι να εκφραζεται οταν ζουσε εξω.
Είναι επιθετικος σαν φυση και όχι μονο επίκτητα, και εχει επιθετικοτητα ακρως ανεπιθυμητη.
.....