Θέλω να προτείνω κάτι, αλλά μην το εφαρμόσεις πριν ας δώσεις το ΟΚ κάποιος πιο σχετικός, δεν είχα κουτάβι ποτέ, είμαι στο πρώτο μου σκυλί κτλ... δεν είμαι ακριβώς για να δίνω συμβουλές. Με κάθε δισταγμό λοιπόν:
Η βόλτα είναι κάτι που το σκυλί μου θέλει πολύ, πέταγεται πάνω και τρέχει γύρω - γύρω σαν τρελή όσο ετοιμάζομαι όταν ξέρει ότι είναι ώρα της βόλτας, ακόμα και μετά από 6-7 ώρες στο Τρίτση (εγώ εννοείται τα έχω φτύσει, αυτή τίποτα, ντούρα). Αυτό που έκανα από την αρχή προκειμένου να βγαίνουμε σαν άνθρωποι έξω (και όχι μια μπάλα από 6 πόδια) και γι ανα μην κινδυνεύω να μου πεταχτεί στο δρόμο ή οτιδήποτε άλλο άσχημο, ήταν η αυστηρη ρουτίνα.
Βγαίνουμε πολύ συγκεκριμένες ώρες (ακόμα και αν δεν είναι σταθερές με το ρολόι. Πχ το πρωί, ξυπνάω, κάνω καφέ κ ένα τσιγάρο. Μετά ντύνομαι κ έξω, ανεξάρτητα αν ξυπνήσω 7 ή 9) και βγαίνουμε με τελετουργικό. Μην το αναλύσω ολόκληρο εδώ, αλλά το ζουμί είναι ότι κάθε σωστό βήμα έχει χάδια και γλυκόλογα. Κάθε λάθος, έχει μια προειδοποίηση και αν το ξανακάνει μας πάει ένα βήμα πίσω. Πχ. αν δεν κάτσει - περιμένει στο πλατύσκαλο, γυρίζουμε στην πόρτα και κάνουμε το βήμα που αντιστοιχεί στην πόρτα. Αν δεν κάθεται όση ώρα της περνάω το λουρί (που είναι το πρώτο βήμα), (προειδοποιώ εννοείται, και αν συνεχίσει) της γυρνάω την πλάτη και η βόλτα καθυστερεί άλλο ένα τσιγάρο (είμαι και ντουμάνι, τι να κάνω

.
Ομολογώ, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι το ίδιο και ότι το δικό μου το σκυλί είναι ενήλικο. Αλλά νομίζω ότι αν δοκιμάσεις να φτιάξεις μια τέτοια "ιεροτελεστία" και την τηρείς ευλαβικά (ευλαβικά όμως, ε; κι ας βαρεθείς να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι) θα πιάσει το νόημα. Όταν ατακτεί και εσύ τον αφήνεις, αυτό που καταφέρνεις είναι να μην πέρνει στα σοβαρά τις φωνές γενικώς. Σου λέει "φωνάζει, φωνάζει, αλλά το δικό μου θα γίνει τελικά". Εγώ φοβάμαι (πάντα χωρίς να θέλω να σε πανικοβάλλω, είπαμε, δεν είμαι γνώστης) ότι θα αρχίσει να σε "γράφει" και σε άλλες φορές που φωνάζεις, και μέσα στο σπίτι.