Σκυλοκαυγάδες...
- Thread starter Vasbar
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αν κλωτσησω εγω, θα καταλαβει, να εισαι σιγουρη γι αυτο.
Καλά μην ορκίζεσαι, τα παν κι άλλοι αυτά!!!
Και εχεις ακομα ολα τα δαχτυλα? Μαλλον δεν ηταν σοβαρος ο καυγας.
Αυτό άσε να το κρίνω εγώ που ήμουν μπροστά. Εννοείται ότι σε ξένο σκύλο δεν θα το έκανα ποτέ!
Ακριβως επειδη δεν τσακωνεται. μαλλον υποχωρει και δεν γινεται σοβαρος καυγας.
Ναι ευτυχώς. Οι σκύλοι δεν είναι ηλίθιοι. Ελάχιστες φορές τσακώνονται τόσο σοβαρά ώστε να τραυματιστούν, και αυτό συνήθως σε ζώα που τα αφεντικά είναι υπερπροστατευτικά και κάνουν τα πράγματα χειρότερα ή σε ιδιάζουσες περιπτώσεις.
Καλά μην ορκίζεσαι, τα παν κι άλλοι αυτά!!!
Και εχεις ακομα ολα τα δαχτυλα? Μαλλον δεν ηταν σοβαρος ο καυγας.
Αυτό άσε να το κρίνω εγώ που ήμουν μπροστά. Εννοείται ότι σε ξένο σκύλο δεν θα το έκανα ποτέ!
Ακριβως επειδη δεν τσακωνεται. μαλλον υποχωρει και δεν γινεται σοβαρος καυγας.
Ναι ευτυχώς. Οι σκύλοι δεν είναι ηλίθιοι. Ελάχιστες φορές τσακώνονται τόσο σοβαρά ώστε να τραυματιστούν, και αυτό συνήθως σε ζώα που τα αφεντικά είναι υπερπροστατευτικά και κάνουν τα πράγματα χειρότερα ή σε ιδιάζουσες περιπτώσεις.
Το αντιμετωπιζω συχνα αυτο το φαινομενο αναμεσα στα σκυλια μου. Παντα την αρχη την κανει η Σοκο η οποια επιτιθεται στον Φωντα στα καλα του καθουμενου. Και ιδιως οταν κοιμαται πεταγεται και τον στριμωχνει και γινεται χαμος. Δεν ξερω αν με προστατευει, ετσι υποθετω εφοσον δεν υπαρχει καποια αφορμη. Επουδενει δεν εχω αφησει τον καβγα να εξελιχθει γιατι και δευτερολεπτα που κανω για να τα χωρισω τραβοντας τα απο τα λουρια με φοβο μηπως και χασω κανα δαχτυλο στην καλυτερη τα εχουν παρει τα αιματα απο τις δαγκωνιες.
Αλλη μια φορα που βουτηχτηκε η Σοκο με ενα λυκοσκυλο παλι στα καλα του καθουμενου και αφου ειχαν μυριστει και ειχαν παιξει πριν εκτος του οτι παλευαμε δυο τρεις να τα χωρισουμε καταληξαμε μετα με 12 ραμματα.
Οποτε μου εχει μεινει ενα ψυχολογικο.
Αλλη μια φορα που βουτηχτηκε η Σοκο με ενα λυκοσκυλο παλι στα καλα του καθουμενου και αφου ειχαν μυριστει και ειχαν παιξει πριν εκτος του οτι παλευαμε δυο τρεις να τα χωρισουμε καταληξαμε μετα με 12 ραμματα.
Οποτε μου εχει μεινει ενα ψυχολογικο.
Κι όμως εχω τυχει σε σκυλους που θα τους χαρακτηριζα επιεικώς πανηλιθιους. Ενώ βλεπουν ότι δεν τους παιρνει, προκαλουν την τυχη τους και επιμενουν.
Εκτος απο τα υπερπροστατευτικα αφεντικα, υπαρχουν και τα επιθετικα. Αυτο ειναι ακομα χειροτερο.
Πάντως η πραγματικότητα είναι ότι αν ο σκυλος ειναι σε μάχη, και μπουνε στην μέση ανθρώπινα χέρια κινδυνεύουν αρκετά, για να μην πω ότι σίγουρα θα υπάρχουν τραυματισμοί και είμαι απόλυτος, για σοβαρούς τραυματισμούς. Στην φάση αυτή ο σκύλος δεν μπορεί να δει ποιος είναι ο φίλος του, δαγκώνει και μάχεται ασυναίσθητα.
Σε περιπτώσεις μάχης ο σκύλος(*) μπόρει να μην καταλάβει τίποτα ακόμα και με ενα κουβά νερό ή ενα δυνατό χτύπημα απο σκουπόξυλο ή κάτι το οποίο θα τον χτυπήσει για να αφήσει το δάγκωμα του. Πόσο μάλλον, όταν ο σκύλος είναι εκπαιδευμένος και δοκιμασμένος σε διάφορες δύσκολες συνθήκες.
(*)
Έχει να κάνει με την μοναδικότητα της στιγμής
Το ταπεραμέντο του σκύλου
Την πιθανή εκπαίδευση του
και άλλα πολλά...
Σε περιπτώσεις μάχης ο σκύλος(*) μπόρει να μην καταλάβει τίποτα ακόμα και με ενα κουβά νερό ή ενα δυνατό χτύπημα απο σκουπόξυλο ή κάτι το οποίο θα τον χτυπήσει για να αφήσει το δάγκωμα του. Πόσο μάλλον, όταν ο σκύλος είναι εκπαιδευμένος και δοκιμασμένος σε διάφορες δύσκολες συνθήκες.
(*)
Έχει να κάνει με την μοναδικότητα της στιγμής
Το ταπεραμέντο του σκύλου
Την πιθανή εκπαίδευση του
και άλλα πολλά...
Last edited:
Δεν κατάλαβα.
Επιθετικά σκυλιά ή αφεντικά? (Και γιατί είναι χειρότερο?)
Τελικά θα μας δαγκώσουν ή θα μας δείρουν?
συμφωνω κ εγω οτι διακυνδηνευεις αν μπεις στην μεση...τωρα περι μπουνιων κ κλοτσιων...καποια στιγμη ειχα περιγραψει εναν καυγα με ενα τσομπανοσκυλο που ειχα,δεν ξερω ποσοι τον διαβασατε.τα σκυλια δεν χωρησαν ουτε με καδρωνια στο κεφαλι που τα βαραγε ενας εργατης που ειχαμε.
παρολα αυτα,οι συνθηκες παιζουν πολυ μεγαλο ρολο.αν πχ ο τολμηρος ιδιοκτητης ειναι ενας,ας μην παει καλυτερα.πρεπει να χωθουν κ οι δυο κ ταυτοχρονα.εαν ειναι δυνατον πρεπει να παμε ακριβως πανω απο τα κεφαλια κ απο πισω.στην ουσια κανουμε το ζωο "αλογο" ,ωστε να μπορεσουμε να το πιασουμε χωρις να μπορεσει να γυρησει να μας δαγκωσει.ειναι το πιο ασφαλες.το τραβηγμα απο τα πισω ποδια,ειναι σχεδον ασφαλες.μπορει να προλαβει να γυρησει να σε δαγκωσει.
κ ειμαι κατα του να χωθεις στα πρωτα δευτερολεπτα,ειδικα αν δεν εχουν προλαβει να πιαστουν απο καπου.δεν ειναι καθολου μα καθολου ασφαλες,πρεπει να καταληξουν καπου,οχι σαν αποτελεσμα του καυγα,εννοω σαν θεση στον χωρο κ αν αυτο δεν ειναι δυνατον τοτε να επεμβουμε πιο αμεσα.για το χωρησμα με το νερο ειμαι κατα.το σκυλι δεν πρεπει να σοκαρεται απο το νερο.βασικα δεν πρεπει να σοκαρεται με τιποτα.
επισης η κλωτσια στα πλευρα μπορει να προκαλεσει μεγαλυτερο κακο απο οτι ενα δαγκωμα στο αυτι η το μαγουλο.
αλλα ειναι καλο να μην ειμαστε κ απολυτοι.αυτο που πρεπει να προσπαθουμε, ειναι να ειμαστε ψυχραιμοι.αυτο θα μετρησει κ φυσικα αυτο ειναι που θα φερει κ τον γρηγορο χρονο αντιδρασης.
παρολα αυτα,οι συνθηκες παιζουν πολυ μεγαλο ρολο.αν πχ ο τολμηρος ιδιοκτητης ειναι ενας,ας μην παει καλυτερα.πρεπει να χωθουν κ οι δυο κ ταυτοχρονα.εαν ειναι δυνατον πρεπει να παμε ακριβως πανω απο τα κεφαλια κ απο πισω.στην ουσια κανουμε το ζωο "αλογο" ,ωστε να μπορεσουμε να το πιασουμε χωρις να μπορεσει να γυρησει να μας δαγκωσει.ειναι το πιο ασφαλες.το τραβηγμα απο τα πισω ποδια,ειναι σχεδον ασφαλες.μπορει να προλαβει να γυρησει να σε δαγκωσει.
κ ειμαι κατα του να χωθεις στα πρωτα δευτερολεπτα,ειδικα αν δεν εχουν προλαβει να πιαστουν απο καπου.δεν ειναι καθολου μα καθολου ασφαλες,πρεπει να καταληξουν καπου,οχι σαν αποτελεσμα του καυγα,εννοω σαν θεση στον χωρο κ αν αυτο δεν ειναι δυνατον τοτε να επεμβουμε πιο αμεσα.για το χωρησμα με το νερο ειμαι κατα.το σκυλι δεν πρεπει να σοκαρεται απο το νερο.βασικα δεν πρεπει να σοκαρεται με τιποτα.
επισης η κλωτσια στα πλευρα μπορει να προκαλεσει μεγαλυτερο κακο απο οτι ενα δαγκωμα στο αυτι η το μαγουλο.
αλλα ειναι καλο να μην ειμαστε κ απολυτοι.αυτο που πρεπει να προσπαθουμε, ειναι να ειμαστε ψυχραιμοι.αυτο θα μετρησει κ φυσικα αυτο ειναι που θα φερει κ τον γρηγορο χρονο αντιδρασης.
κ αυτοι οι ιδιοκτητες πανηλιθιοι ειναι.εχω δει πολους που χαιρονται αν το σκυλι τους κανει τσαμπουκα κ κοροιδευουν πχ τον δικο σου που κανει την παλαβη.ειναι πραγματικα χαζο να βλεπεις ανθρωπους να χαιρονται με αυτο κ ακομη χειροτερα να χαιρονται με το αν το σκυλι τους δαγκωσε καποιο αλλο κ να το αντιμετωπιζουν πολυ χαλαρα!φραπε στο χερι ,τσαιγαρο κ δωσε!!!
Επιθετικα αφεντικα, που με την σταση τους παρακινουν, αθελα τους ισως, ακομα περισσοτερο τον σκυλο τους και επισης ο σκυλος αντλει ακομα περισσοτερο θαρρος από το αφεντικο.
Οπότε, και ο σκυλος θα μας δαγκωσει και το αφεντικο θα μας δειρει
aja1:
χαχαχαχα..Το έχουμε πει πολλές φορές...Το σύνδρομο της επέκτασης...Επιθετικα αφεντικα, που με την σταση τους παρακινουν, αθελα τους ισως, ακομα περισσοτερο τον σκυλο τους και επισης ο σκυλος αντλει ακομα περισσοτερο θαρρος από το αφεντικο.
Οπότε, και ο σκυλος θα μας δαγκωσει και το αφεντικο θα μας δειρει
Αν πιαστουν για τα καλα τοτε πρεπει να ειναι 2 ατομα ενα για το καθε σκυλι,υπαρχουν πολλες περιπτωσεις μια απο αυτες ειναι "το μαλλια κουβαρια"οταν δηλαδη ειναι τα σκυλια στον αερα οι κυλιουνται και πεφτουν οι δαγκωνιες εδω και εκει(δεν πιαστηκαν)αυτη ειναι η περιπτωση που συνηθως συμβαινει οταν ειναι στον ιμαντα οποτε τραβας,
αν ειναι ελευθερα και οι δυο παιρνουν το σκυλι τους απο το λουρι μπαινοντας αναμεσα και κοβοντας την οπτικη επαφη,βασικο η απομακρυνση γιατι αν ενα ξεφυγει τοτε φτου και απο την αρχη.
Η δευτερη ειναι να κλεισουν τα σαγονια του ενος οι και των δυο,ειναι οι πιο δυσκολη περιπτωση ισως χρειαστουν και εργαλεια ξυλα λεβιεδεςκ.τ.λ(εννοειτε οτι ο ιδιοκτητης δεν τα εκανε πανω του),πολυ βασικο ειναι η ψυχραιμια και η προσοχη ειναι πολυ επικυνδινο.
αν ειναι ελευθερα και οι δυο παιρνουν το σκυλι τους απο το λουρι μπαινοντας αναμεσα και κοβοντας την οπτικη επαφη,βασικο η απομακρυνση γιατι αν ενα ξεφυγει τοτε φτου και απο την αρχη.
Η δευτερη ειναι να κλεισουν τα σαγονια του ενος οι και των δυο,ειναι οι πιο δυσκολη περιπτωση ισως χρειαστουν και εργαλεια ξυλα λεβιεδεςκ.τ.λ(εννοειτε οτι ο ιδιοκτητης δεν τα εκανε πανω του),πολυ βασικο ειναι η ψυχραιμια και η προσοχη ειναι πολυ επικυνδινο.
Καποιος αναφερε για να τα χωρισουμε καλο ειναι να τα πιασουμε απο τα πισω ποδια. Κατα την γνωμη μου ειναι λαθος μιας και εχω δει εναν ιδιοκτητη να κανει αυτο ακριβως στο βελγικο σκυλο του και αλλος ο σκυλος να τον τιναζει τοσο δυνατα που το σκυλι επαθε εξαρθωση. Το πιο σωστο ειναι να μην χασουμε την ψυχραιμια μας, οπως ανεφερε και ο omarock, και κατα την γνωμη μου ειναι να πιασουν και οι δυο ιδιοκτητες τα σκυλια τους απο το κολαρο και αν ειναι εφικτο να τα σηκωσουν στον αερα ή τουλαχιστον στα δυο πισω ποδια για να μην εχουν μεγαλη ευχερεια κινησεων.Απο εκει και περα προσπαθεις με υπομονη και σωστες κινησεις να τα ξεμπλεξεις. Αν κλειδωσουν τα σαγονια του ενος ή και των δυο τοτε απλα προσπαθεις με μια σφηνα ή οτιδηποτε μπορει να χρησιμεψει ως μοχλος για να ανοιξεις τα σαγονια. Ο πανικος και οι κλωτσιες ειναι το χειροτερο σεναριο!
Η θεωρεία από όσο ξέρω, λέει ότι όταν είναι δύο οι ιδιοκτήτες πρέπει να πιάσουν τα σκυλιά από τα πισω πόδια, να τα σηκώσουν και να κινηθουν κυκλικά!Αυτό οδηγεί τα σκυλιά να χάσουν την ισορροπία τους και να αφήσουν το δάγκωμά τους!
Σε περιπτωση που είναι μόνο έναςιδιοκτήτης, θεωρητικά και πάλι, πρέπει να κάνει το ίδιο με τον πιο κυριαρχικό σκύλο ώστε να αφήσει τον άλλο, ο οποίος άλλος δεν θα επιτεθεί, ενώ αν γίνει το αντίθετο ο πιο κυριαρχικός θα επιτεθεί ξανά!
Τώρα τι γίνεται στην πράξη και υπό καθεστός πανικού....
Σε περιπτωση που είναι μόνο έναςιδιοκτήτης, θεωρητικά και πάλι, πρέπει να κάνει το ίδιο με τον πιο κυριαρχικό σκύλο ώστε να αφήσει τον άλλο, ο οποίος άλλος δεν θα επιτεθεί, ενώ αν γίνει το αντίθετο ο πιο κυριαρχικός θα επιτεθεί ξανά!
Τώρα τι γίνεται στην πράξη και υπό καθεστός πανικού....
ασε, γιατι το εχω ζησει..τοτε ειναι που τα πιανει μερικα μαλακιστηρια και κανουν επιθεση και εχεις εναν αφηνιασμενο κυριαρχικο να συγκρατεις και μια αφηνιασμενη πορδη να ορμαει συνεχως...χαχαχα..
Πολλα παιζουν ρολο,και το χειροτερο ειναι αν τα δυο ειναι ισοδυναμα,οσο και αν φαινετε ασχημο ειναι καλυτερα αν το ενα κανει λιγο πισω,το εχω δει το εργο με τα δικα μας κουταβια,50 κιλα το καθενα αρπαχτηκαν για ενα κοκκαλο(αρσενικο με θυληκο)σε εναν ανοιχτο χωρο 15Χ15 γινοταν χαμος στα δυο ποδια πανω κατω,κολαση,ευτυχως εμεις ουτε γρατζουνια,ενα αρπαξα εγω και ενα η γυναικα μου,πρεπει ομως να γινει ταυτοχρονα,ο τροπος ειναι τις στιγμης,παντως αν κατα λαθος φαει καποιος δαγκωνια εκεινη την στιγμη,ειναι για νοσοκομειο.
Οχι Αρη με καδρονι να τα βαρας εκεινη την ωρα με την αδρεναλινη τους στα υψη ειναι σαν μπετον αρμε,μιλαμε φυσικα για σκυλια με αυξημενη δοση οχι επιθετικοτητας αλλα αποφασισμενα.
Ελα ρε ποιος σε ειπε βιαιο?Ακη Πανου(αυταρχικο) σε ειπα εγω μια φορα.
Οχι Αρη με καδρονι να τα βαρας εκεινη την ωρα με την αδρεναλινη τους στα υψη ειναι σαν μπετον αρμε,μιλαμε φυσικα για σκυλια με αυξημενη δοση οχι επιθετικοτητας αλλα αποφασισμενα.
Ελα ρε ποιος σε ειπε βιαιο?Ακη Πανου(αυταρχικο) σε ειπα εγω μια φορα.
Last edited:
αφου το μικροτερο εφαγε μερικες κλωτσιες και δεν σταματουσε και λυπηθηκα να ριξω δυνατοτερες, αμολυσα ξανα τον μεγαλο και το μικρο χεστηκε , γιατι του ηρθε ξαφνικο, οποτε γυρισε και κοιτουσε αμεριμνο τ αστρα ..χαχαχααχ
Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί μας απασχολεί όλους. Δεν ξέρω πόσο κουραστικό ή τετριμμένο θα σας φανεί, αλλά θα προσπαθήσω να μεταφέρω την ελεύθερη μετάφραση της άποψης μιάς εκτροφέως – ιδιοκτήτριας Ορεινών Πυρηναίων, επί πολλά χρόνια (LindaWeisser– Η.Π.Α.), η οποία έχει εκθρέψει τη συγκεκριμένη φυλή, και είχε στην ιδιοκτησία της μεγάλο αριθμό ποιμενικών σκύλων, ένα κείμενο πολύ περιεκτικό και αφορά κυρίως στους καυγάδες μεταξύ των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ σκύλων:
Μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι τη στιγμή που 2 σκύλοι θα επιτεθούν πραγματικά ο ένας στον άλλον: Π.χ. όταν υπάρχει πατέρας και γιος, σίγουρα θα συμβιώσουν καλά μέχρι ο νεαρός σκύλος γίνει 2 ετών. Κατόπιν, ο πατέρας μπορεί να προσπαθήσει να «καβαλήσει» το γιο του.
Εάν, έστω και μία φορά συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό, το οποίο θα προχωρήσει πέραν του κλασικού γρυλίσματος και του εκφοβιστικού γαυγίσματος και σπρωξίματος και συμμετάσχουν σε αυτό και οι 2 σκύλοι, τότε η αρμονική συμβίωση έχει χαθεί για πάντα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ πια να αφήσουμε, με ασφάλεια, τους 2 σκύλους μαζί. Κάποιες φορές, αυτή η ημέρα φτάνει πιο νωρίς, δηλαδή όταν ο γιος κλείσει τον 1 χρόνο ζωής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν αφήσουμε τη μάχη να εξελιχθεί, οι 2 σκύλοι θα «βρουν» τη λύση (η οποία είναι η υποταγή του ενός και η χαμηλότερη ιεραρχία του, άπαξ και δια παντός). Όμως, υπάρχουν πιο σπάνιες περιπτώσεις που η λύση θα βρεθεί με τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό και, τελικά, τον θάνατο του ενός.
Όσο για τον ιδιοκτήτη? Η συνεχής επαγρύπνηση είναι το τίμημα της «ειρήνης» της αγέλης και η μόνη απάντηση στο πρόβλημα είναι η «πρόληψη»: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, Ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Οι έμπειροι ιδιοκτήτες, εκπαιδευτές και εκτροφείς έχουν σαν οδηγό την παραδοχή πως «οποιαδήποτε φυλή σκύλου θα τσακωθεί με οποιοδήποτε άλλο σκύλο του ιδίου φύλου, εκτός εάν αποδειχθεί το αντίθετο».
Κλασικές ενδείξεις επερχόμενου προβλήματος, που προέρχεται από τον νεότερο σκύλο:
α) ο ένας σκύλος στέκεται με το λαιμό και το κεφάλι πάνω από το πίσω μέρος του άλλου,
β) σφιγμένα πόδια,
γ) πλησίασμα με την ουρά όσο το δυνατόν πιο σηκωμένη προς τα πάνω, το κεφάλι ψηλά και τα αυτιά ψηλά ή μπροστά,
δ) μικρά γρυλίσματα (στην αρχή),
ε) έλεγχος του σώματος του άλλου σκύλου, χωρίς προφανή λόγο (μπαίνει στη μέση, σπρώχνει κλπ.).
Με τους παραπάνω τρόπους, ο νεότερος σκύλος ελέγχει την ιεραρχική του θέση και θέλει να την αμφισβητήσει. Να ετοιμαζόμαστε για τα εξής: Είτε ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκύλος θα γυρίσει ξαφνικά για να επιτεθεί, είτε ο νεότερος θα εξαπολύσει πλήρη επίθεση μόλις αισθανθεί ότι έχει το πλεονέκτημα. Ανεξάρτητα από το επερχόμενο αποτέλεσμα, ας είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει μάχη. Εάν, λοιπόν, ατόνησε η ασφάλεια και η πρόληψή μας και τα πράγματα εξελίχθηκαν με αυτό τον τρόπο και βλέπουμε ξαφνικά από το παράθυρο δύο «θανάσιμους» εχθρούς να ρίχνονται ο ένας στον άλλο, τι κάνουμε?
Δεν βγαίνουμε έξω, προς το μέρος των σκύλων! Υπάρχει πάντα μία μικρή πιθανότητα να αποφασίσουν να μην παλέψουν. Εάν βγούμε, λοιπόν, από την πόρτα, εάν σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας στη βεράντα, εάν κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε στον κήπο, εάν βάλουμε τις φωνές, θα αλλάξουμε άμεσα την ισορροπία ισχύος και, τότε, οπωσδήποτε θα παλέψουν! Πρέπει να κατανοήσουμε μια για πάντα ότι, ακόμα και η παρουσία του ιδιοκτήτη (αρχηγού της αγέλης) είναι σε θέση να αλλάξει την ισορροπία και να προκαλέσει τη μάχη μεταξύ των σκυλιών.
Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο βήμα: Πως σταματάμε μία αιματηρή μάχη που μόλις άρχισε? Είναι δύσκολο! (Ειδικά, αν σκεφτούμε ότι, κυρίως, δεν πρέπει να τραυματιστούμε εμείς και, επίσης, ότι τα σκυλιά δεν θα προκαλέσουν μεγάλες ζημιές το ένα στο άλλο κατά τα πρώτα λίγα λεπτά της μάχης).
Άρα, έχουμε στοιχειώδη χρόνο να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε. Οι φωνές δεν έχουν αποτέλεσμα! Το λάστιχο του ποτίσματος δεν έχει αποτέλεσμα! Ισχυρά αντικείμενα, όπως το φτυάρι, έχουν αποτέλεσμα μόνο εάν θέλουμε να ρίξουμε το ένα σκυλί αναίσθητο και το χτυπήσουμε δυνατά στο κεφάλι!
Κατά συνέπεια:
Εάν είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί, υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα από την οικογένεια στο σπίτι: Ο καθένας πηγαίνει πίσω από κάθε σκυλί, του πιάνει την ουρά (αν διαθέτει ουρά, διότι, π.χ., ένα ποιμενικό της Κεντρικής Ασίας δεν διαθέτει μακριά ουρά – τότε το πιάνουμε από τις λαγόνες), τη σφίγγει καλά και την κρατάει για κάποιο διάστημα (που σίγουρα νομίζει ότι είναι όλη του η ζωή)!
β) Σιγά-σιγά, αλλά ιδιαίτερα σταθερά, αρχίζουμε να τραβάμε τις ουρές, προς την αντίθετη κατεύθυνση ο καθένας. Στο σημείο αυτό, ίσως παρατηρήσουμε ότι ο ένας σκύλος έχει δαγκώσει τον άλλο σαν τανάλια σε κάποιο σημείο (π.χ. λαιμός, χείλη, αυτιά, σβέρκος). Γι’ αυτό τραβάμε σιγά-σιγά, αλλιώς το σημείο εκείνο θα σκιστεί σοβαρά!
γ) Κρατάμε την ψυχραιμία μας και τραβάμε σταθερά, μέχρι τη στιγμή που ο σκύλος θα αφήσει αυτό που δαγκώνει και, τότε, τραβάμε πιο πολύ, ώστε να απομακρυνθούν.
δ) Δεν αφήνουμε τις ουρές (ή τις λαγόνες), αλλιώς η ιστορία θα επαναληφθεί. Πολύ μεγάλη πιθανότητα: Τα σκυλιά σας δεν θα επιτεθούν κατά πάνω σας!
ε) Όταν οι σκύλοι έχουν απομακρυνθεί, βάζουμε τουλάχιστον τον ένα σε ασφαλές χώρισμα του κήπου ή μέσα στο σπίτι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μην βάζουμε κανένα μέρος του σώματός μας ανάμεσα στους σκύλους: Θα τραυματιστούμε σοβαρά!
Ερχόμαστε τώρα στην πιο δύσκολη περίπτωση, στο σενάριο - θρίλερ: Δεν υπάρχει άλλος της οικογένειας! Είμαστε μόνοι μας!
Ο βασικός κανόνας ισχύει και εδώ: Μην μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα στα σκυλιά!
Κανόνας 2ος: Μην μας πιάσει πανικός, μην χάνουμε το χρόνο μας ουρλιάζοντας, γιατί δεν θα φέρει αποτέλεσμα! Ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι τα σκυλιά θα συνεχίσουν να τραυματίζονται, μέχρι να ηρεμήσουμε και να προετοιμαστούμε:
α) Παίρνουμε ένα μακρύ λουρί, ή καλύτερα μία σκότα ιστιοπλοΐας ή σκοινί ορειβασίας (που έχουμε προετοιμάσει πολύ καιρό πριν και ξέρουμε που βρίσκεται) και πλησιάζουμε το πίσω μέρος του πιο δυνατού σκυλιού (ή του άλλου σκυλιού, αν δεν μπορούμε να έρθουμε πίσω από το πιο δυνατό).
β) Περνάμε το σχοινί γύρω από τις λαγόνες του σκυλιού και το κάνουμε θηλιά.
γ) Τραβάμε, ψύχραιμα, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και τα 2 σκυλιά, που εν τω μεταξύ δαγκώνονται και μουγκρίζουν, προς ένα σταθερό σημείο που έχουμε προμελετήσει (π.χ. κάγκελα, ένα στύλο, ένα δέντρο κλπ.) και δένουμε την άλλη άκρη του σχοινιού.
δ) Τώρα πια, το ένα σκυλί είναι δεμένο!
ε) Πηγαίνουμε πίσω από το άλλο και τραβάμε την ουρά του (ή τις λαγόνες του), όπως προηγουμένως.
στ) Απομονώνουμε το δεύτερο σκυλί σε ασφαλή χώρο και επιστρέφουμε στο πρώτο για να το ελευθερώσουμε από το σχοινί.
Τελευταία, η αλλά πιο σπουδαία συμβουλή: Βάζουμε ένα διπλό ουίσκι, χωρίς πάγο, καταρρέουμε στη πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και πίνουμε, μέχρι τη στιγμή που η καρδιά μας επανέλθει στους κανονικούς παλμούς της!
Αν έχουμε, έστω και την ελάχιστη, τύχη στη ζωή μας, αυτή η εμπειρία θα μας συμβεί το πολύ μία φορά, ή ποτέ. Πρέπει, όμως, να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτήν, μιάς και τα ζώα μας είναι συνήθως οι αγαπημένοι σύντροφοί μας και το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε είναι να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Αυτά, όσον αφορά στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ σκυλιά, που μπορεί να τσακωθούν.
Σε σχέση με το δικό μας σκυλί και ξένα σκυλιά (αδέσποτα ή ιδιοκτησίας τρίτων), επαναλαμβάνεται η συμβουλή της πρόληψης: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Όσο δε για τις βόλτες? Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι ο «μεγάλος» φίλος μας είναι σωστά κοινωνικοποιημένος και δεν ανταποκρίνεται πολύ καλά στη βασική του εκπαίδευση: ΦΙΜΩΤΡΟ στη διάρκεια της βόλτας!
Να θυμόμαστε πάντα: Είναι ευκολότερο να βγάλεις το φίμωτρο του σκύλου σου (όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύει ο ίδιος, ή όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύεις εσύ από κάποιο σοβαρό κίνδυνο, από το να προσπαθήσεις να του το φορέσεις όταν είναι εξαγριωμένος.
Μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι τη στιγμή που 2 σκύλοι θα επιτεθούν πραγματικά ο ένας στον άλλον: Π.χ. όταν υπάρχει πατέρας και γιος, σίγουρα θα συμβιώσουν καλά μέχρι ο νεαρός σκύλος γίνει 2 ετών. Κατόπιν, ο πατέρας μπορεί να προσπαθήσει να «καβαλήσει» το γιο του.
Εάν, έστω και μία φορά συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό, το οποίο θα προχωρήσει πέραν του κλασικού γρυλίσματος και του εκφοβιστικού γαυγίσματος και σπρωξίματος και συμμετάσχουν σε αυτό και οι 2 σκύλοι, τότε η αρμονική συμβίωση έχει χαθεί για πάντα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ πια να αφήσουμε, με ασφάλεια, τους 2 σκύλους μαζί. Κάποιες φορές, αυτή η ημέρα φτάνει πιο νωρίς, δηλαδή όταν ο γιος κλείσει τον 1 χρόνο ζωής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν αφήσουμε τη μάχη να εξελιχθεί, οι 2 σκύλοι θα «βρουν» τη λύση (η οποία είναι η υποταγή του ενός και η χαμηλότερη ιεραρχία του, άπαξ και δια παντός). Όμως, υπάρχουν πιο σπάνιες περιπτώσεις που η λύση θα βρεθεί με τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό και, τελικά, τον θάνατο του ενός.
Όσο για τον ιδιοκτήτη? Η συνεχής επαγρύπνηση είναι το τίμημα της «ειρήνης» της αγέλης και η μόνη απάντηση στο πρόβλημα είναι η «πρόληψη»: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, Ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Οι έμπειροι ιδιοκτήτες, εκπαιδευτές και εκτροφείς έχουν σαν οδηγό την παραδοχή πως «οποιαδήποτε φυλή σκύλου θα τσακωθεί με οποιοδήποτε άλλο σκύλο του ιδίου φύλου, εκτός εάν αποδειχθεί το αντίθετο».
Κλασικές ενδείξεις επερχόμενου προβλήματος, που προέρχεται από τον νεότερο σκύλο:
α) ο ένας σκύλος στέκεται με το λαιμό και το κεφάλι πάνω από το πίσω μέρος του άλλου,
β) σφιγμένα πόδια,
γ) πλησίασμα με την ουρά όσο το δυνατόν πιο σηκωμένη προς τα πάνω, το κεφάλι ψηλά και τα αυτιά ψηλά ή μπροστά,
δ) μικρά γρυλίσματα (στην αρχή),
ε) έλεγχος του σώματος του άλλου σκύλου, χωρίς προφανή λόγο (μπαίνει στη μέση, σπρώχνει κλπ.).
Με τους παραπάνω τρόπους, ο νεότερος σκύλος ελέγχει την ιεραρχική του θέση και θέλει να την αμφισβητήσει. Να ετοιμαζόμαστε για τα εξής: Είτε ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκύλος θα γυρίσει ξαφνικά για να επιτεθεί, είτε ο νεότερος θα εξαπολύσει πλήρη επίθεση μόλις αισθανθεί ότι έχει το πλεονέκτημα. Ανεξάρτητα από το επερχόμενο αποτέλεσμα, ας είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει μάχη. Εάν, λοιπόν, ατόνησε η ασφάλεια και η πρόληψή μας και τα πράγματα εξελίχθηκαν με αυτό τον τρόπο και βλέπουμε ξαφνικά από το παράθυρο δύο «θανάσιμους» εχθρούς να ρίχνονται ο ένας στον άλλο, τι κάνουμε?
Δεν βγαίνουμε έξω, προς το μέρος των σκύλων! Υπάρχει πάντα μία μικρή πιθανότητα να αποφασίσουν να μην παλέψουν. Εάν βγούμε, λοιπόν, από την πόρτα, εάν σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας στη βεράντα, εάν κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε στον κήπο, εάν βάλουμε τις φωνές, θα αλλάξουμε άμεσα την ισορροπία ισχύος και, τότε, οπωσδήποτε θα παλέψουν! Πρέπει να κατανοήσουμε μια για πάντα ότι, ακόμα και η παρουσία του ιδιοκτήτη (αρχηγού της αγέλης) είναι σε θέση να αλλάξει την ισορροπία και να προκαλέσει τη μάχη μεταξύ των σκυλιών.
Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο βήμα: Πως σταματάμε μία αιματηρή μάχη που μόλις άρχισε? Είναι δύσκολο! (Ειδικά, αν σκεφτούμε ότι, κυρίως, δεν πρέπει να τραυματιστούμε εμείς και, επίσης, ότι τα σκυλιά δεν θα προκαλέσουν μεγάλες ζημιές το ένα στο άλλο κατά τα πρώτα λίγα λεπτά της μάχης).
Άρα, έχουμε στοιχειώδη χρόνο να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε. Οι φωνές δεν έχουν αποτέλεσμα! Το λάστιχο του ποτίσματος δεν έχει αποτέλεσμα! Ισχυρά αντικείμενα, όπως το φτυάρι, έχουν αποτέλεσμα μόνο εάν θέλουμε να ρίξουμε το ένα σκυλί αναίσθητο και το χτυπήσουμε δυνατά στο κεφάλι!
Κατά συνέπεια:
Εάν είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί, υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα από την οικογένεια στο σπίτι: Ο καθένας πηγαίνει πίσω από κάθε σκυλί, του πιάνει την ουρά (αν διαθέτει ουρά, διότι, π.χ., ένα ποιμενικό της Κεντρικής Ασίας δεν διαθέτει μακριά ουρά – τότε το πιάνουμε από τις λαγόνες), τη σφίγγει καλά και την κρατάει για κάποιο διάστημα (που σίγουρα νομίζει ότι είναι όλη του η ζωή)!
β) Σιγά-σιγά, αλλά ιδιαίτερα σταθερά, αρχίζουμε να τραβάμε τις ουρές, προς την αντίθετη κατεύθυνση ο καθένας. Στο σημείο αυτό, ίσως παρατηρήσουμε ότι ο ένας σκύλος έχει δαγκώσει τον άλλο σαν τανάλια σε κάποιο σημείο (π.χ. λαιμός, χείλη, αυτιά, σβέρκος). Γι’ αυτό τραβάμε σιγά-σιγά, αλλιώς το σημείο εκείνο θα σκιστεί σοβαρά!
γ) Κρατάμε την ψυχραιμία μας και τραβάμε σταθερά, μέχρι τη στιγμή που ο σκύλος θα αφήσει αυτό που δαγκώνει και, τότε, τραβάμε πιο πολύ, ώστε να απομακρυνθούν.
δ) Δεν αφήνουμε τις ουρές (ή τις λαγόνες), αλλιώς η ιστορία θα επαναληφθεί. Πολύ μεγάλη πιθανότητα: Τα σκυλιά σας δεν θα επιτεθούν κατά πάνω σας!
ε) Όταν οι σκύλοι έχουν απομακρυνθεί, βάζουμε τουλάχιστον τον ένα σε ασφαλές χώρισμα του κήπου ή μέσα στο σπίτι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μην βάζουμε κανένα μέρος του σώματός μας ανάμεσα στους σκύλους: Θα τραυματιστούμε σοβαρά!
Ερχόμαστε τώρα στην πιο δύσκολη περίπτωση, στο σενάριο - θρίλερ: Δεν υπάρχει άλλος της οικογένειας! Είμαστε μόνοι μας!
Ο βασικός κανόνας ισχύει και εδώ: Μην μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα στα σκυλιά!
Κανόνας 2ος: Μην μας πιάσει πανικός, μην χάνουμε το χρόνο μας ουρλιάζοντας, γιατί δεν θα φέρει αποτέλεσμα! Ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι τα σκυλιά θα συνεχίσουν να τραυματίζονται, μέχρι να ηρεμήσουμε και να προετοιμαστούμε:
α) Παίρνουμε ένα μακρύ λουρί, ή καλύτερα μία σκότα ιστιοπλοΐας ή σκοινί ορειβασίας (που έχουμε προετοιμάσει πολύ καιρό πριν και ξέρουμε που βρίσκεται) και πλησιάζουμε το πίσω μέρος του πιο δυνατού σκυλιού (ή του άλλου σκυλιού, αν δεν μπορούμε να έρθουμε πίσω από το πιο δυνατό).
β) Περνάμε το σχοινί γύρω από τις λαγόνες του σκυλιού και το κάνουμε θηλιά.
γ) Τραβάμε, ψύχραιμα, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και τα 2 σκυλιά, που εν τω μεταξύ δαγκώνονται και μουγκρίζουν, προς ένα σταθερό σημείο που έχουμε προμελετήσει (π.χ. κάγκελα, ένα στύλο, ένα δέντρο κλπ.) και δένουμε την άλλη άκρη του σχοινιού.
δ) Τώρα πια, το ένα σκυλί είναι δεμένο!
ε) Πηγαίνουμε πίσω από το άλλο και τραβάμε την ουρά του (ή τις λαγόνες του), όπως προηγουμένως.
στ) Απομονώνουμε το δεύτερο σκυλί σε ασφαλή χώρο και επιστρέφουμε στο πρώτο για να το ελευθερώσουμε από το σχοινί.
Τελευταία, η αλλά πιο σπουδαία συμβουλή: Βάζουμε ένα διπλό ουίσκι, χωρίς πάγο, καταρρέουμε στη πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και πίνουμε, μέχρι τη στιγμή που η καρδιά μας επανέλθει στους κανονικούς παλμούς της!
Αν έχουμε, έστω και την ελάχιστη, τύχη στη ζωή μας, αυτή η εμπειρία θα μας συμβεί το πολύ μία φορά, ή ποτέ. Πρέπει, όμως, να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτήν, μιάς και τα ζώα μας είναι συνήθως οι αγαπημένοι σύντροφοί μας και το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε είναι να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Αυτά, όσον αφορά στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ σκυλιά, που μπορεί να τσακωθούν.
Σε σχέση με το δικό μας σκυλί και ξένα σκυλιά (αδέσποτα ή ιδιοκτησίας τρίτων), επαναλαμβάνεται η συμβουλή της πρόληψης: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Όσο δε για τις βόλτες? Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι ο «μεγάλος» φίλος μας είναι σωστά κοινωνικοποιημένος και δεν ανταποκρίνεται πολύ καλά στη βασική του εκπαίδευση: ΦΙΜΩΤΡΟ στη διάρκεια της βόλτας!
Να θυμόμαστε πάντα: Είναι ευκολότερο να βγάλεις το φίμωτρο του σκύλου σου (όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύει ο ίδιος, ή όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύεις εσύ από κάποιο σοβαρό κίνδυνο, από το να προσπαθήσεις να του το φορέσεις όταν είναι εξαγριωμένος.
