Η ιστορία του κινέζικου Σαρ-Πέϊ:
Χωρίς καμία αμφιβολία το κινέζικο σαρ-πέι είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες ράτσες σκυλιών στον κόσμο.
Η ευφυής προσωπικότητά του, η ασυνήθιστη εμφάνιση, αλλά και η ευκολία με την οποία προσαρμόζεται στις εκάστοτε καταστάσεις είναι μερικοί από τους λόγους που το έχουν κάνει τόσο δημοφιλές.
Έως τη δεκαετία του '70 τα Σαρ Πέι θεωρούνταν σπάνιο είδος, ωστόσο από το 1977 και μετά ο αριθμός τους αυξήθηκε θεαματικά.
Λέγεται ότι η ύπαρξή τους οριοθετείται την εποχή της Δυναστείας του Χαν (206 -220 μ.Χ.), στις νότιες επαρχίες της Κίνας και συγκεκριμένα στο χωριό Ντα-Λετ, κοντά στη θάλασσα της νότιας Κίνας.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από τα αγαλματίδια σκύλων που βρέθηκαν σε τάφους αυτής της περιόδου και έμοιαζαν στη συγκεκριμένη φυλή, καθώς και από έργα ζωγραφικής που απεικονίζουν σκύλους με κοντά πόδια, τετράγωνα σώματα, σπειροειδή ουρά και σουφρωμένο κεφάλι, χαρακτηριστικά που μας θυμίζουν πολύ τα Σαρ Πέι που ξέρουμε σήμερα.
Eπιλέχθηκαν για αναπαραγωγή
Τα σκυλιά αποτελούσαν ένα πρακτικό κομμάτι στην ζωή των Κινέζων αγροτών. Εκείνα που δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπα της αρτιμέλειας και της νοημοσύνης χρησιμοποιούνταν κυρίως ως ενδυμασία ή ως τροφή. Ένα αδύναμο σκυλί δεν είχε καμία χρησιμότητα στο κινέζικο σπίτι. Όχι όμως και τα Σαρ Πέι που χάρις την εξυπνάδα, τη δύναμη, την απειλητική τους εμφάνιση και το αρχοντικό τους στυλ επιλέχθηκαν για αναπαραγωγή.
Στην κεντρική Κίνα, όπου η καλλιέργεια και η βοσκή ήταν κυρίαρχες, το Σαρ Πέι ανέπτυξε ένα ένστικτο βοσκής. Τα σκυλιά περιγράφονται εκείνη την εποχή ως μεσαίου μεγέθους, με μεγάλα κόκαλα και αθλητικό ύφος. Τα πόδια τους ήταν κοντύτερα από εκείνα στο νότο και ο όγκος τους ήταν συμπαγέστερος από τους συγγενείς τους στο βορρά.
Τα Σαρ Πέι φρόντιζαν για τα κοπάδια. Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα επιτίθονταν στους σκίουρους, τις γάτες και τα μικρά ζώα και θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν και να διευθύνουν τα βοοειδή και τα πρόβατα όποτε χρειαζόταν.
Χωρίς καμία αμφιβολία το κινέζικο σαρ-πέι είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες ράτσες σκυλιών στον κόσμο.
Η ευφυής προσωπικότητά του, η ασυνήθιστη εμφάνιση, αλλά και η ευκολία με την οποία προσαρμόζεται στις εκάστοτε καταστάσεις είναι μερικοί από τους λόγους που το έχουν κάνει τόσο δημοφιλές.
Έως τη δεκαετία του '70 τα Σαρ Πέι θεωρούνταν σπάνιο είδος, ωστόσο από το 1977 και μετά ο αριθμός τους αυξήθηκε θεαματικά.
Λέγεται ότι η ύπαρξή τους οριοθετείται την εποχή της Δυναστείας του Χαν (206 -220 μ.Χ.), στις νότιες επαρχίες της Κίνας και συγκεκριμένα στο χωριό Ντα-Λετ, κοντά στη θάλασσα της νότιας Κίνας.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από τα αγαλματίδια σκύλων που βρέθηκαν σε τάφους αυτής της περιόδου και έμοιαζαν στη συγκεκριμένη φυλή, καθώς και από έργα ζωγραφικής που απεικονίζουν σκύλους με κοντά πόδια, τετράγωνα σώματα, σπειροειδή ουρά και σουφρωμένο κεφάλι, χαρακτηριστικά που μας θυμίζουν πολύ τα Σαρ Πέι που ξέρουμε σήμερα.
Eπιλέχθηκαν για αναπαραγωγή
Τα σκυλιά αποτελούσαν ένα πρακτικό κομμάτι στην ζωή των Κινέζων αγροτών. Εκείνα που δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπα της αρτιμέλειας και της νοημοσύνης χρησιμοποιούνταν κυρίως ως ενδυμασία ή ως τροφή. Ένα αδύναμο σκυλί δεν είχε καμία χρησιμότητα στο κινέζικο σπίτι. Όχι όμως και τα Σαρ Πέι που χάρις την εξυπνάδα, τη δύναμη, την απειλητική τους εμφάνιση και το αρχοντικό τους στυλ επιλέχθηκαν για αναπαραγωγή.
Στην κεντρική Κίνα, όπου η καλλιέργεια και η βοσκή ήταν κυρίαρχες, το Σαρ Πέι ανέπτυξε ένα ένστικτο βοσκής. Τα σκυλιά περιγράφονται εκείνη την εποχή ως μεσαίου μεγέθους, με μεγάλα κόκαλα και αθλητικό ύφος. Τα πόδια τους ήταν κοντύτερα από εκείνα στο νότο και ο όγκος τους ήταν συμπαγέστερος από τους συγγενείς τους στο βορρά.
Τα Σαρ Πέι φρόντιζαν για τα κοπάδια. Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα επιτίθονταν στους σκίουρους, τις γάτες και τα μικρά ζώα και θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν και να διευθύνουν τα βοοειδή και τα πρόβατα όποτε χρειαζόταν.