Η πρώτη μου επαφή με τα S.B.T. έλαβε χώρα περί το 1949, μέσω ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού που αργότερα θα γινόταν γυναίκα μου. Οι γνωστοί και οι φίλοι την ήξεραν ως Terry.
Συνηθίζαμε να βγάζουμε βόλτα παρέα μια θηλυκιά με το όνομα Killingworth Bell, ήταν πραγματικός «χαρακτήρας» και οι δύο ήμασταν «ερωτευμένοι» μαζί της. Κάποια στιγμή απέκτησε κουτάβια και η Terry κράτησε ένα που το ονομάσαμε Terry’s Nell.
Υπήρχε τότε ένα club, το «North Eastern Bull and Staffordshire Bull Terrier» και παρόλο που δεν είμαστε μέλη, μας έπεισαν να δείξουμε την Nell σε μια έκθεση. Κριτής ήταν ο Gerald Dudley (το show έγινε το 1952). Η Nell πήγε αρκετά καλά και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να την κατεβάζουμε στις εκθέσεις και ίσως να ασχοληθούμε και με την εκτροφή των Staffords.
Εν τω μεταξύ, διαβάζοντας συνειδητοποιήσαμε πως ο κος Gerald Dudley και το φημισμένο εκτροφείο Wychbury ήταν «συνδεδεμένα» και με το θάρρος της γνωριμίας μας στην «παρθενική» μας εμφάνιση σε show, αποφασίσαμε να απευθυνθούμε εκεί για κάποιο κουτάβι.
Πέρασαν 6 μήνες μέχρι να έρθει σε εμάς ο Terrys Pip. Ένα μαύρο ραβδωτό (black brindle) με τεράστιο κεφάλι. Δυστυχώς, παρουσίασε ελάττωμα στο δάγκωμα του (προγναθισμό-undershot) και παρόλο που δεν ήταν κατάλληλος για show ή αναπαραγωγή, έγινε το αγαπημένο Stafford της Terry μέχρι τα 13 του χρόνια, όπου και απεβίωσε.
Ήδη, εγώ και η Terry, δείχναμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για οτιδήποτε είχε σχέση με τα S.B.T. και διαβάζαμε οτιδήποτε «έπεφτε στα χέρια μας» σχετικό με εκτροφή, αναπαραγωγή ή γενετική. Μελετούσαμε γενεαλόγια (pedigrees) και όλα έδειχναν πως έπρεπε να αποκτήσουμε ένα πολύ καλό δείγμα της φυλής.
Αποφασίσαμε να επικοινωνήσουμε πάλι με τον Gerald Dudley, όπου είχε το εκτροφείο αναφοράς για την εποχή, για να δούμε αν υπάρχει κανένα ενήλικο θηλυκό με τις απαιτήσεις που είχαμε.
Θυμάμαι ακόμα την Terry να γυρνά τρέχοντας από τον τηλεφωνικό θάλαμο και να μου ανακοινώνει πως μας προσφέρουν την CH Wychbury Midly Girl (Queenie). Όταν έφτασε η Queenie αντικρίσαμε μια πανέμορφη, μαύρη-ραβδωτή (black brindle), 3 ετών σκυλίτσα.
Μετά από λίγο καιρό, το Wychbury «διαλύθηκε» και ο «ετεροθαλής» αδελφός της Queenie, CH Wychbury Red Riband πουλήθηκε στον Dr John Silvera από το Newcastle. Αυτό ήταν και το ιδανικό ζευγάρωμα που όλες μας οι μελέτες είχαν δείξει (CH Wychbury Midly Girl με τον CH Wychbury Red Riband)… το «καταλληλότερο».
Επικοινωνήσαμε με τον Gerald και αφού πήραμε και την δική του σύμφωνη γνώμη, προχωρήσαμε. Ήταν όμως η 2η φορά που επαναλάβαμε το ζευγάρωμα που έδωσε τον CH Rellim A’Boy.
Ο A’Boy ήταν ο πρώτος σκύλος που έφερε το προσωνύμιο «Rellim» και προκάλεσε σάλο στον χώρο του Stafford. Πολλά έχουν γραφτεί για αυτό τον σκύλο και θεωρούταν ως ένα από τα καλύτερα (εξαίρετα) δείγματα της φυλής για την εποχή του. Ο χαρακτήρας του ήταν πάντα ένας γρίφος για εμάς… Στο σπίτι ένας αληθινός gentlemen αλλά εκτός σπιτιού ένας πολύ επιθετικός σκύλος, κάτι σαν Jekyl & Hyde. Έχοντας μελετήσει τον χαρακτήρα των Stafford δεν βρήκαμε να «παρεκκλίνει» ιδιαίτερα από το ταμπεραμέντο της φυλής.
Ο Rellim A’Boy (Roger) ήταν ένας άξιος επιβήτορας, αλλά δεν είχε πολλές ευκαιρίες να το αποδείξει μια που οι μετακινήσεις ήταν ένα εμπόδιο εκείνη την εποχή. Παρ’όλες τις δυσκολίες, ένας λάτρης της φυλής ονόματι Sid Craik ταξίδεψε από την Ιρλανδία για να ζευγαρώσει την σκύλα του, Fury of Drugade. Η Fury ζευγάρωσε με τον Roger και αυτή η γραμμή έδωσε τον CH Benext Beau του Ken Bailey.
Ο Tom Winter τον χρησιμοποίησε σε ένα πολύ καλό θηλυκό του, αλλά δυστυχώς έχασε όλη την τοκετομάδα. Ο Maurice Ramshaw από το Kelloe ζευγάρωσε μια σκύλα του (Chestonion Chimes) με τον Roger και έδωσαν τον CH Rellim Ferryvale Victor, πατέρα 5 πρωταθλητών Αγγλίας και πολλών στο εξωτερικό. Περίπου εκείνη την περίοδο το εκτροφείο μας δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα με τον χαμό του CH Rellim A’Boy, μετά από ασθένεια, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα…
