Άλλη μια φυλή που “παλεύουν” να αναγνωρίσουν οι φίλοι της και ταυτόχρονα μια φυλή με “πλούσιο” και εντυπωσιακό παρελθόν.
Το Alano Espanol περιγράφεται και αναφέρεται “επίσημα” για πρώτη φορά το 14ο αιώνα στο “Libro de la Montería” (Βιβλίο του Κυνηγιού) του Alfonso XI. Το όνομα του λέγεται ότι προέρχεται από τους Alani (Alauni ή Halani) νομάδων που έφτασαν στην Ιβηρική χερσόνησο τον 5ο αιώνα. Οι άνθρωποι αυτοί διατηρούσαν μεγαλόσωμους σκύλους σαν φύλακες για τα κοπάδια τους και σκύλους καταδίωξης.
Κάποιες άλλες θεωρίες τα τοποθετούν στον 5ο π.Χ. αιώνα ως σκυλιά των Ελλήνων και των Φοινίκων για κυνήγι μεγάλων θηραμάτων.
Σκυλιά τέτοιου τύπου συνόδευσαν αργότερα τους Ισπανούς στα ταξίδια τους στον Νέο Κόσμο και εξυπηρέτησαν σαν πολεμικά σκυλιά αλλά και κυνηγοί θηραμάτων και σκλάβων.
Τα σκυλιά αυτά άρχισαν να διαφοροποιούνται μορφολογικά ανάλογα με την εργασία τους. Τα σκυλιά που χρησιμοποιούνταν στην εξημέρωση των κοπαδιών και στη συνοδεία τους, ήταν κοντύτερα, βαρύτερα, πιο “συμπαγή” σκυλιά και με ιδιαίτερη επιμονή και “αγριάδα”. Αυτά ήταν γνωστά ως Perro de Toro και αποτέλεσαν βάση για τα βαρύτερα σκυλιά του “είδους” (Dogue de Bordeaux, Ca de Bou, Bulldog, κλπ.).
Το άλλο είδος ήταν πιο “ελαφρύ”, με μεγαλύτερη αντοχή, χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι μεγάλων αποστάσεων τύπου montria και rondo και μπορούσε να συνυπάρχει σε αγέλες.
Με τις κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές, την εφεύρεση των πυροβόλων όπλων, την απαγόρευση του bull baiting και των αλλαγών στην κτηνοτροφία, τα σκυλιά τέτοιου τύπου ήταν πλέον “άχρηστα”.
Κάπου στην δεκαετία του ’70, μια ομάδα από κυνηγούς που “λάτρευαν” το παραδοσιακό κυνήγι τύπου monteria και φοιτητές της Κτηνιατρικής, έκαναν έρευνα στην δυτική και βόρεια Ισπανία για να βρούν στις Βασκικές περιοχές σκυλιά τέτοιου τύπου.
Ο μεγαλύτερος πληθυσμός σκύλων πολύ κοντά στο “παλαιό” πρότυπο βρέθηκε στην περιοχή της Cantabria. Μερικές εκατοντάδες σκυλιά αποτέλεσαν λοιπόν την βάση για την αναβίωση του Alano Espanol.
Πολλές φορές σκύλοι-απόγονοι έμοιαζαν στον πιο συμπαγή τύπο του Perro de Toro ή Perro de Presa, αλλά έτσι κι αλλιώς η ιστορία και η χρήση αυτών των δύο τύπων ήταν κοντινή.
Πλέον υπάρχει μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση και σταθερές γραμμές, αλλά ακόμα η φυλή και οι λάτρεις της δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τους αρμόδιους (εκτός των συνόρων) και να πάρουν την διεθνή αναγνώριση.
Ένας σκύλος κοινωνικός, συνηθισμένος να κυνηγά σε αγέλες, υψηλής ενέργειας με ανάγκη για εκτόνωση.
Ύψος: 58-64 cm αρσενικά και 56-61 cm θηλυκά
Βάρος: 34-40 kg
Ένας σκύλος μολοσσοειδής, μακρύς και δυνατός, αρκετά λειτουργικός και με μορφολογία δρομέα. Κίνηση ελαστική και αβίαστη που θυμίσει αιλουροειδές.
Το μήκος του ρύγχους πρέπει να κατέχει το 35-37% του συνολικού μήκους του κεφαλιού. Το μήκος του σώματος να είναι 10% μεγαλύτερο από το ύψος και η περίμετρος του θώρακα πρέπει να είναι 25% μεγαλύτερη από το ύψος στο ακρώμιο.
Ένας σκύλος με πείσμα αλλά και όρεξη να μάθει και να ικανοποιήσει τον ιδιοκτήτη του. Σκύλος δυνατός και μεγαλόσωμος αλλά υπομονετικός και εργατικός, τρυφερός με τους ανθρώπους και τα παιδιά αλλά σίγουρα ένας σκύλος που χρειάζεται να μεγαλώσει σωστά για να δείξει τον ευγενικό και ισορροπημένο χαρακτήρα που διαθέτει.
