Οι σινεφίλ θα κάνουν άμεσους συνειρμούς με εκείνη την ταινία μυστηρίου και σιωπής του Jim Jarmousch. Ένας μοναχικός, περίεργος ξένος που δεν μιλά Ισπανικά και μέσα σε όλα μια ποιητική σκηνή με ένα flamengo και τον τραγουδιστή να τραγουδά “El que se tenga por grande”…
Για τους “κυνοφίλ” όμως τι μπορεί να σημαίνει;
Ποια μπορεί να είναι τα “όρια του ελέγχου”;
Ποια τα “όρια των επιλογών”;
Ποιος και γιατί θέτει όρια;
Με μια πρώτη ματιά, κάποιος θα έλεγε πως ο κάθε ένας κάνει και μπορεί να κάνει, ότι επιθυμεί…Ιδιαίτερα σε σχέση με το σκυλί (και το παιδί) του…Είναι όμως έτσι;
Μπορεί ο σεβασμός να είναι “a la carte” ή τα δικαιώματα να έρχονται δίχως υποχρεώσεις;
Μάλλον όχι…
Το δικαίωμα του να έχουμε σκύλο και ιδιαίτερα σε ένα αστικό περιβάλλον όπως αυτό των σύγχρονων πόλεων δεν είναι ίδιο με το δικαίωμα που είχαν οι παππούδες μας να έχουν σκύλο πριν 50-60 χρόνια στα χωριά τους.
Με αυτό θέλω να πω πως το δικαίωμα συνοδεύεται από πολλές, ποικίλες και διαφορετικές υποχρεώσεις.
Για παράδειγμα, τα λιγοστά τετραγωνικά χώματος ή γκαζόν στις πόλεις δεν είναι απαραίτητα η φυσική τουαλέτα του αγαπημένου μας κατοικίδιου. Δεν ισχύει το ίδιο με αυτό που ίσχυε πριν 50 χρόνια στα μεγάλα χωράφια, τους λιγοστούς ανθρώπους και τους ακόμα λιγότερους σκύλους.
Υπάρχουν σημεία στις πόλεις μας που το ποσοστό κόπρανα/χώμα είναι 70/30 και δεν ισχύει το “Έλα μωρέ!…Λίπασμα είναι”.
Μια “νέα” ευθύνη, μια “νέα” υποχρέωση”, λοιπόν, για τον κυνόφιλο του σήμερα είναι να μαζεύει ΠΑΝΤΑ τα κόπρανα του σκύλου του…Όπου κι αν τα κάνει.
Δεν υπάρχει επιλογή σε αυτό, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και τα όρια τα βάζει η λογική και ο σεβασμός προς όλους.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η επιλογή του να “αφήνω τον σκύλο μου ελεύθερο”…και εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει από το 1950.
Μια νησίδα, μια πλατεία, ένα πάρκο ή ένα κοντινό βουνό ή δάσος δεν μπορεί να θεωρηθεί “τσιφλίκι” μας και να είμαστε σίγουροι πως είμαστε μόνοι μας και το ελέγχουμε. Δεν είναι δυνατόν με την πυκνότητα που είναι κατοικημένες οι πόλεις μας.
Ένας ελεύθερος σκύλος, όσο “καλός” και υπάκουος να είναι καταπατά το δικαίωμα συνανθρώπων μας να νιώθουν ασφαλείς και δείχνει να μη σεβόμαστε εμείς την πιθανότητα ύπαρξης φοβιών ή άλλων θεμάτων που εμείς δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε (πάντα σε λογικά πλαίσια που συνήθως ο νόμος προβλέπει).
Επίσης, δεν σκεφτόμαστε πως άλλα σκυλιά και άλλοι ιδιοκτήτες μπορεί να μην είναι τόσο “ανεκτικοί”, όσο εμείς, με έναν σκύλο που πηδάει, γλύφει, λερώνει, γαβγίζει…Μπορεί το αποτέλεσμα μιας τέτοιας “συνάντησης” να είναι άσχημο με πολλούς τρόπους.
Βέβαια, σπάνια συναντάμε υπάκουους και “υπό έλεγχο” σκύλους στην χώρα μας, στην καθημερινότητα και αυτό διότι θεωρούμε δικαίωμα επιλογής μας και άλλη μια υποχρέωση ενός κυνόφιλου που ζει σε μια σύγχρονη κοινωνία…Ότι ο σκύλος θα πρέπει να έχει εκπαιδευθεί έστω στην βασική υπακοή.
https://www.dogforum.gr/2019/11/%ce%b4%ce%b5%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9/
Δεν είναι “επιλογή”, δεν είναι “έξτρα”, δεν είναι “για λίγους”, δεν είναι “πολυτέλεια”…είναι ΑΝΑΓΚΗ!
Είναι αναγκαίο για την ασφάλεια την δική μας, του σκύλου μας αλλά και του περιβάλλοντος μας.
Ακόμα και η επιλογή του σκύλου που θα εισάγουμε στο σπίτι μας και κατ’επέκταση στην κοινωνία και το περιβάλλον μας δεν πρέπει να θεωρείτε μόνο “δικαίωμα μας”.
Θα πρέπει στα κριτήρια μας να συνυπολογίσουμε πως ίσως δεν είναι κατάλληλος κάποιος σκύλος, κάποια φυλή για το διαμέρισμα μας, στην 6όροφη πολυκατοικία μας, με τα 8 διαμερίσματα ανά όροφο…
Όσο και αν “βομβαρδιζόμαστε” από τα Μ.Μ.Ε. για την έξαρση της εγκληματικότητας και την ανάγκη “ασφάλειας”, δεν θα πρέπει να “πέφτουμε θύματα” μιας “τρομοκρατίας προς κατανάλωση” που μας επιβάλει διάφορα προϊόντα προς κατανάλωση με βασικό όργανο marketing τον τρόμο…”Το χρειάζεσαι!…Το έχεις ανάγκη!…Θα σε γλυτώσει!” και άλλα παρόμοια.
