Οι δηλητηριάσεις είναι ένα από τα συχνότερα “ατυχήματα” και ένα από τα κυριότερα προβλήματα που απασχολούν τους ιδιοκτήτες ζώων.
Σε βόλτες σε αγροτικές ή δασικές περιοχές συχνά συναντάμε διάφορα δηλητήρια, όπως παρασιτοκτόνα, ζιζανιοκτόνα, άλλα φυτοφάρμακα, κλπ., που αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για το σκύλο μας.
Αλλά και στο σπίτι θα μπορούσαν να δηλητηριαστούν τα ζώα πίνοντας διάφορα οξέα, όπως υδροχλωρικό οξύ (ακουαφόρτε, χλωρίνη), οινόπνευμα, καμφορούχο οινόπνευμα κ.ά., ή τρώγοντας “φόλα” στην βόλτα ή στην αυλή, που πέταξε κάποιος ασυνείδητος.
Ο οργανισμός των ζώων μπορεί να δηλητηραστεί και από τσίμπημα μελισσών ή φιδιού φυσικά, πράγμα σπανιότερο στις μέρες μας.
Βέβαια οι ουσίες που θα μπορούσαν να δηλητηριάσουν ένα ζώο είναι πολλές και για κάθε μία απ’ αυτές θα πρέπει να έχει ο “παθών” ειδικά αντίδοτα, τα οποία να δράσουν αμέσως, γνωρίζοντας ποιο δηλητήριο έχει
πάρει το ζώο του.Πρακτικά όμως αυτό είναι αδύνατο ή πολύ δύσκολο.
Εδώ θο προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τις δηλητηριάσεις εκείνες που είναι οι πιο συνηθισμένες και τις πρώτες βοήθειες που πρέπει να προσφερθούν άμεσα, ώστε να μεταφερθεί έγκαιρα το σκυλί στο γιατρό,
ο οποίος θα του προσφέρει την πρέπουσα θεραπεία.
Η θεραπεία των δηλητηριάσεων βασίζεται κατά κύριο λόγο σε:
1) Την απομάκρυνση του δηλητήριου από τον οργανισμό.
2) Την εξουδετέρωση του πριν από την απορρόφηση του (αδρανοποίηση με αντίδοτα).
3) Τη συμπτωματική θεραπεία.
Για να απομακρύνουμε από το στομάχι το δηλητήριο, όταν αυτό έχει ληφθεί από το στόμα, προσπαθούμε το ταχύτερο δυνατό να προκαλέσουμε εμετό.Σωστότερη όμως ενέργεια παραμένει η πλύση του στομάχου.
Μετά από αυτά μπορεί να δοθεί καθαρτικό και να γίνει υποκλυσμός.Το καλύτερο εμετικό είναι η υποδόριος ένεση 3 mg υδροχλωρικής απομορφίνης, η οποία διεγείρει το κέντρο του εμέτου.Οταν όμως δεν υπάρχει,
μπορείτε να ποτίσετε το ζώο με πυκνό διάλυμα άλατος σε χλιαρό νερό.
Η εξουδετέρωση του δηλητήριου επιτυγχάνεται με αντίδοτα.Ομως η πλύση του στομάχου και η γενική νοσήλια του ασθενούς οπό το γιατρό έχει μεγαλύτερη σημασία από τη χορήγηση αντίδοτου.Το περισσότερο όμως χρησιμοποιούμενο γενικό αντίδοτο είναι ο ενεργός ιατρικός άνθρακας.
Για τα συνήθη δηλητήρια, τα οποία περιέχουν αλκαλοειδή, φώσφορο και άλλες ουσίες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί διάλυμα υπερμαγγανικού καλίου 1 % σε ποσότητα 300 cm3 περίπου στο σκύλο.Αν δεν υπάρχει υπερμαγγανικό κάλιο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί αραιό διάλυμα βάμματος ιωδίου, δηλ. σε ένα ποτήρι νερό προστίθενται 15 περίπου σταγόνες ιωδίου.
Μπορείτε ακόμο να χρησιμοποιήσετε λεύκωμα αυγού για την κατακρήμνιση διάφορων δηλητηρίων ή διάλυμα ταννίνης 1 % σε ποσότητα 200 cm3 για το σκύλο, ή αν δεν υπάρχει ταννίνη τσάϊ ευρωπαϊκό σε ποσότητα 400 cm3.
Όλα αυτά είναι γενικά αντίδοτα, μιας και τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να ξέρει κανείς το συγκεκριμένο δηλητήριο που πήρε το ζώο του, ώστε να του δώσει και το ονάλογο αντίδοτο.
Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για να σωθεί το ζώο, εφόσον έχουν γίνει εγκαίρως τα προηγούμενα, είναι να μεταφερθεί το ταχύτερο δυνατό στον κτηνίατρο, ο οποίος θα αναλάβει την παραπέρα θεραπεία του.
Φάρμακα ή αντίδοτα που αναφέρονται πιο πάνω, όπως π.χ. η υδροχλωρική απομορφίνη, η ταννίνη, το υπερμαγγανικό κάλιο, ο ενεργός ιατρικός άνθρακας κ.ά., θα τα βρείτε σε κεντρικά φαρμακεία ή σε καταστήματα πωλήσεως χημικών ουσιών.
Είναι απαραίτητο να πούμε πως ο καθένας μας θα πρέπει να έχει πάντα στο φαρμακείο του σπιτιού ή του αυτοκινήτου του αυτά τα αντίδοτα, όπως και άλλα σκευάσματα, φάρμακα και υλικά.
