Τα νεκροταφεία ζώων συντροφιάς (pet cemetaries) μοιάζουν μια νέα μόδα, ένα σημείο των καιρών που θέλουν τον άνθρωπο που περιορίζεται κοινωνικά, που αποξενώνεται, να εξανθρωπίζει τα κατοικίδια ζώα και τον σκύλο ειδικότερα.
Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…
Το πρώτο, ή από τα πρώτα, κοιμητήριο ζώων άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του το 1896 στην ακμάζουσα τότε, Νέα Υόρκη.Το Hartsdale Canine Cemetery ήταν πρωτοβουλία του Dr. Samuel Johnson αν και όχι τόσο με την πρόθεση να γενικευθεί σαν ιδέα και πράξη.Ο κτηνίατρος Dr. Samuel Johnson προσέφερε χώρο ταφής στο συγκεκριμένο σημείο για τον σκύλο ενός φίλου του, αλλά αυτό ήταν η αρχή για όσα ακολούθησαν.
Μέχρι σήμερα έχουν ταφεί στο συγκεκριμένο χώρο πάνω από 70.000 κατοικίδια ζώα.
Το Hartsdale πλέον αποτελεί ακόμα και αξιοθέατο μια που εκτός από το παλαιότερο κοιμητήριο ζώων, είναι και ο τόπος φιλοξενίας του War Dog Memorial.
Πρόσφατες ανακαλύψεις όμως “έσπρωξαν” την τιμητική, εθιμοτυπική αυτή πράξη της ταφής των ζώων ακόμα πιο πίσω χρονικά.
Σωρός ή καλύτερα υπολείμματα σκελετού σκύλου που έζησε πριν πάνω από 7.000 χρόνια, βρήκαν επιστήμονες στην Σιβηρία.Το σκυλί, που μορφολογικά μοιάζει με Χάσκυ, φαίνεται να έζησε ανάμεσα σε ανθρώπους, να τρεφόταν με υπολείμματα τροφής ανθρώπων και να ενταφιάστηκε με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι θαβόντουσαν μετά το θάνατο τους εκείνοι την εποχή.
Αυτό, λένε οι ανθρωπολόγοι, δείχνει πως οι άνθρωποι της εποχής υπολόγιζαν τον σκύλο σαν ένα έμψυχο ον, με δικαιώματα και αξία παρόμοια με αυτή του ανθρώπου.
Η όλη εικόνα, η προσεκτική τοποθέτηση του σκύλου στον τάφο (σε μια ειδικά σκαμμένη λακκούβα) και η συνοδεία του άψυχου σώματος από αντικείμενα, δείχνει πως οι άνθρωποι ήθελαν να τιμήσουν το ζώο και να φροντίσουν η ψυχή του να έχει καλή μεταχείριση (καλό κατευόδιο).
Με τον ίδιο τρόπο, λίγο πιο πέρα, βρέθηκαν θαμμένοι άνθρωποι.
Εξετάσεις DNA και με ραδιοϊσότοπα έδειξαν ότι το ζώο ζούσε κοντά σε ανθρώπους, τρεφόταν με ψάρια, κρέας φώκιας, ελαφιού, άλλων μικρών θηλαστικών και κάποιων χόρτων, “μενού” παρόμοιο με αυτό των ανθρώπων της περιοχής.
Επίσης, διαπιστώθηκε πως ο σκύλος δεν έζησε αυτό που θα λέγαμε “σκυλίσια ζωή”, ξένοιαστη και χωρίς ταλαιπωρίες μια που η σκελετική του καταπόνηση και οι τραυματισμοί του δείχνουν ζώο που χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά και κυνήγι.
Στην ίδια χρονολογική περίοδο τοποθετείται και η ταφή ενός λύκου που υπολείμματα του βρέθηκαν στην περιοχή του Lokomotiv, στην Σιβηρία.
Ο λύκος δεν βρέθηκε να καταναλώνει τις ίδιες τροφές και είχε πεθάνει λόγο ηλικίας.Ο σκελετός του βρέθηκε τοποθετημένος γύρω από ένα ανθρώπινο κρανίο και δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι ο λύκος έζησε μαζί με τον άνθρωπο στον οποίο άνηκε το κρανίο ή γενικότερα με ανθρώπους.
Οι παλαιοντολόγοι και οι ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν πως αυτή η ταφή είχε άλλο χαρακτήρα.Ίσως να ήθελαν το πνεύμα του λύκου να προστατεύει τον άνθρωπο στον “άλλο κόσμο” ή κάτι παρόμοιο.
Οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει ακόμα σε ασφαλή συμπεράσματα για τις δύο αυτές “παράξενες” ταφές.
Το σίγουρο είναι πως από πολύ παλιά, κάποιοι άνθρωποι ένιωθαν ένα ιδιαίτερο “δέσιμο” με τα κατοικίδια ζώα και ένιωθαν την ανάγκη να εκφράσουν την θλίψη και την ευγνωμοσύνη τους με διάφορους τρόπους.
